บทที่ 21: ที่พักใหม่

ความเงียบปกคลุมห้องพักเช้าวันนั้น แสงแดดสาดส่องผ่านผ้าม่านที่ปิดไม่สนิท ตกกระทบลงบนใบหน้าของวิทย์ ปลุกให้เขาตื่นจากฝันอันแสนหวาน ฝันที่เต็มไปด้วยร่างหญิงสาวที่ยอมจำนนอยู่แทบเท้า

วิทย์ลุกขึ้นนั่ง เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึมตามขมับ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความฝันหรือความร้อนอบอ้าวของห้องพักที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศ เขามองไปที่โซฟา เห็นแพรยังคงนอนหลับอยู่ ผมยาวสยายอยู่บนหมอน ชุดนอนที่ฉีกขาดคลุมร่างไม่มิด เผยให้เห็นผิวขาวนวลที่มีรอยช้ำประปราย

"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงกระซิบของปูเป้ดังมาจากมุมห้อง เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ มีดสั้นวางอยู่บนตัก "ฉันเฝ้ายามให้"

วิทย์พยักหน้า แววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ "ดี ขอบใจมาก" เขาเหลือบมองเกดที่นอนขดตัวบนพื้น ข้างๆ เขา ความภูมิใจแล่นผ่านร่างกาย เมื่อนึกถึงว่าบัดนี้เขามีผู้หญิงถึงสามคนอยู่ในห้อง และทั้งหมดต้องพึ่งพาเขา

"หัวหน้ากลุ่มนักล่ายังถูกมัดอยู่ในห้องน้ำใช่ไหม?" วิทย์ถาม ขณะที่ลุกขึ้นยืด

"ใช่ ฉันแอบไปดูเมื่อเช้ามืด มันพยายามดิ้นหลุดแต่ไม่สำเร็จ" ปูเป้ตอบเสียงเย็น "แต่มันอาจจะหิวน้ำแล้ว"

วิทย์พยักหน้า "ดี เดี๋ยวจะไปคุยกับมัน" เขาลุกจากที่นอน เดินไปที่ประตู ก่อนจะหันกลับมามองแพรที่ยังคงหลับใหล "ถ้าเธอตื่น อย่าเพิ่งบอกว่าฉันเป็นใคร แค่บอกว่าฉันไปจัดการเรื่องสำคัญ"

ปูเป้พยักหน้ารับ สายตาวิเคราะห์วิทย์อย่างระมัดระวัง "คุณวางแผนจะทำอะไรกับเธอ?" เธอถามเสียงเบา

วิทย์ยิ้มบาง "เธอจะเห็นเอง" เขาตอบก่อนจะเดินออกจากห้อง

เสียงโหยหวนของซอมบี้ดังแว่วมาจากไกลๆ เมื่อวิทย์เดินตามทางเดินไปยังห้องน้ำที่ขังหัวหน้ากลุ่มนักล่า เขานึกสงสัยว่าซอมบี้ที่ปล่อยออกมาจากห้องใต้ดินเมื่อคืนยังวนเวียนอยู่รอบตึกหรือไม่ แต่อย่างน้อยเขาก็มั่นใจว่ามันไม่สามารถขึ้นมาถึงชั้นนี้ได้

เมื่อถึงห้องน้ำ วิทย์เปิดประตูเบาๆ แสงสลัวจากหน้าต่างเล็กๆ ส่องให้เห็นชายร่างใหญ่ผมสั้นเกรียนกำลังนั่งพิงกำแพง มือและเท้าถูกมัดด้วยเชือกพลาสติกแน่นหนา ปากถูกปิดด้วยเทป

"อรุณสวัสดิ์" วิทย์ทักทาย พลางปิดประตูลงเบาๆ "หลับสบายดีไหม?"

ชายคนนั้นส่งเสียงคำรามในลำคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

วิทย์ย่อตัวลงตรงหน้าเขา "กูจะแกะเทปออก แต่ถ้ามึงตะโกน ลูกน้องของมึงคงไม่ได้ยินหรอก" เขาพูดเสียงเรียบ "พวกมันตายกันหมดแล้ว"

ดวงตาของชายคนนั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ

วิทย์แกะเทปออกช้าๆ "มีอะไรอยากบอกกูไหม?"

"มึงทำอะไรกับลูกน้องกู?" หัวหน้ากลุ่มนักล่าถามเสียงแหบแห้ง

"ไม่ใช่กูหรอก" วิทย์ยิ้มมุมปาก "ซอมบี้ต่างหากที่จัดการพวกมัน"

"ไม่มีทาง! พวกมันเป็นนักสู้ทั้งนั้น"

วิทย์หัวเราะเบาๆ "ไม่มีใครสู้กับซอมบี้ห้าหกตัวได้หรอก โดยเฉพาะเมื่อถูกล่อเข้าไปในกับดัก" เขาหยิบขวดน้ำดื่มออกมา "หิวน้ำไหม? เราคุยกันแบบสงบๆ ได้ไหม?"

หัวหน้ากลุ่มนักล่านิ่งเงียบ ก่อนจะพยักหน้าอย่างช้าๆ วิทย์ยื่นขวดน้ำให้เขาดื่ม

"มึงชื่ออะไร?" วิทย์ถาม

"กอล์ฟ" ชายคนนั้นตอบหลังจากดื่มน้ำเสร็จ

"ตอนนี้เรามาคุยกันดีๆ นะกอล์ฟ" วิทย์เริ่ม "พวกมึงกี่คน? ฐานที่มั่นอยู่ที่ไหน? และทำไมถึงมารังแกผู้หญิงในตึกนี้?"

กอล์ฟหัวเราะแห้งๆ "คิดว่ากูจะบอกมึงเหรอ?"

วิทย์ยักไหล่ "ถ้ามึงไม่บอก กูก็คงต้องปล่อยให้มึงนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไป... อาจจะอีกสองสามวัน จนกว่ามึงจะหิวโซจนทนไม่ไหว" เขาหยุดไปครู่หนึ่ง "หรือไม่... กูอาจจะปล่อยให้ซอมบี้เข้ามาในห้องนี้... มึงรู้ใช่ไหมว่าการถูกซอมบี้กัดเป็นยังไง?"

กอล์ฟกลืนน้ำลาย เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนหน้าผาก "โอเค... โอเค..." เขาพยักหน้า ยอมแพ้ "พวกกูมีประมาณสิบคน ฐานอยู่ที่ปั๊มน้ำมันใกล้ทางด่วน พวกกูแค่หาอาหารและของมีค่า... พวกกูไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายใคร"

"แต่พวกมึงทำร้ายผู้หญิงคนนั้น" วิทย์พูด เสียงเย็นยะเยือก "และจะทำร้ายทุกคนในตึกนี้..."

"มันเป็นกฎของโลกใหม่" กอล์ฟตอบ "ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่อยู่รอด"

วิทย์พิจารณาคำพูดของชายตรงหน้า เขารู้ว่ากอล์ฟพูดถูก โลกใหม่ไม่มีกฎหมาย ไม่มีระเบียบ มีแต่ผู้รอดชีวิตที่ต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอด แต่เขาจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งชิงสิ่งที่เป็นของเขา

"มึงมีอาวุธที่ฐานนั่นเยอะไหม?" วิทย์ถามต่อ

"พอสมควร... ปืนสั้นสองสามกระบอก มีดและอาวุธประดิษฐ์อีกหลายชิ้น"

"อาหารล่ะ?"

"เหลือน้อยแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่พวกกูต้องออกมาหาเพิ่ม" กอล์ฟตอบตามตรง

วิทย์พยักหน้า ความคิดเริ่มก่อตัวในสมอง ปั๊มน้ำมันเป็นฐานที่มั่นที่ดีกว่าอพาร์ตเมนต์ มีพื้นที่กว้างกว่า ปลอดภัยกว่า และมีอาวุธให้ใช้ป้องกันตัว

"กูมีข้อเสนอให้มึง" วิทย์พูดหลังจากคิดครู่หนึ่ง "กูจะปล่อยมึง แลกกับการพาพวกกูไปที่ฐานของมึงโดยไม่มีการต่อสู้"

"ทำไมกูต้องทำแบบนั้น?"

"เพราะถ้ามึงไม่ทำ มึงก็จะตายอยู่ในห้องน้ำนี้" วิทย์ตอบอย่างเรียบง่าย "แต่ถ้ามึงช่วยพวกกู มึงอาจจะมีชีวิตรอดต่อไป และอาจได้เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มกู"

กอล์ฟหรี่ตามองวิทย์ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ "มึงวางแผนจะยึดฐานของพวกกูเหรอ? แค่คนสามสี่คน?"

"บางทีพวกกูอาจจะมีอะไรที่มากกว่าที่มึงคิด" วิทย์ยิ้มบาง นึกถึงพลังเสกอาหารของตัวเอง "แล้วมึงจะได้เห็นเอง"

"...โอเค" กอล์ฟตอบหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง "กูจะพาพวกมึงไป แต่กูไม่รับประกันว่าลูกน้องของกูจะไม่ต่อต้าน"

"นั่นไม่ใช่ปัญหาของกู แต่เป็นปัญหาของมึงต่างหาก" วิทย์ลุกขึ้นยืน "มึงต้องทำให้พวกมันยอมทำตามเงื่อนไขของพวกกู"

วิทย์ออกจากห้องน้ำ ทิ้งให้กอล์ฟนั่งครุ่นคิดอยู่คนเดียว เขากลับไปที่ห้องพัก พบว่าทุกคนตื่นแล้ว แพรนั่งอยู่บนโซฟา ผมเปียกหมาดๆ อาจจะเพิ่งล้างหน้าล้างตาเสร็จ

"คุณไปไหนมาคะ?" แพรถามเมื่อเห็นวิทย์เดินเข้ามา ใบหน้ายังคงมีรอยฟกช้ำ แต่ดูดีขึ้นกว่าเมื่อคืน

"ไปคุยกับเพื่อนเก่า" วิทย์ตอบพลางยิ้ม "เธอรู้สึกดีขึ้นไหม?"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉันไว้" แพรตอบเสียงอ่อนโยน ดวงตาเป็นประกาย "ฉันไม่รู้จะตอบแทนยังไง..."

วิทย์รู้สึกถึงความร้อนผ่าวในร่างกาย เมื่อได้ยินคำพูดเดิมของแพรอีกครั้ง "เรื่องนั้นค่อยว่ากัน" เขาตอบพลางมองไปที่เกดและปูเป้ "พวกเรามีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน"

"เรื่องอะไรคะ?" เกดถาม

"เราจะย้ายที่พัก" วิทย์ประกาศ "ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว ซอมบี้รู้ว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่ และหัวหน้ากลุ่มนักล่าจะพาเราไปยังฐานใหม่ที่ดีกว่า"

"ฐานใหม่? ที่ไหน?" ปูเป้ถาม ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวง

"ปั๊มน้ำมันใกล้ทางด่วน" วิทย์ตอบ "มีอาวุธและทรัพยากรที่เราต้องการ"

"แต่... แต่ที่นั่นไม่ใช่ของเรานี่คะ" แพรพูดขึ้น เสียงสั่นเล็กน้อย

วิทย์หันไปมองแพร ดวงตาเปล่งประกายวาววับ "ในโลกนี้แล้ว ทุกอย่างเป็นของคนที่แข็งแกร่งพอจะยึดครองมัน" เขาตอบ "และพวกเราจะเป็นคนแข็งแกร่งกลุ่มนั้น"

แพรมองวิทย์ด้วยความสับสน ปนกับความกลัว แต่ก็พยักหน้าอย่างจำยอม

"เรามีเวลาเตรียมตัวสองชั่วโมง" วิทย์สั่ง "เก็บของให้พร้อม แล้วเราจะออกเดินทาง"

ทุกคนเริ่มเตรียมข้าวของมีค่าทั้งหมดที่สามารถนำติดตัวไปได้ วิทย์แอบดึงปูเป้ไปคุยเป็นการส่วนตัว

"ฉันอยากให้เธอคอยสังเกตหัวหน้ากลุ่มนักล่าตลอดเวลา อย่าให้มันหลบหนีหรือส่งสัญญาณอะไรที่น่าสงสัย" วิทย์กระซิบ "ถ้ามีอะไรผิดปกติ ให้จัดการมันทันที"

ปูเป้พยักหน้า มือกระชับมีดที่เธอพกติดตัวตลอดเวลา "ไว้ใจฉันได้"

เมื่อทุกอย่างพร้อม วิทย์ก็ปลดเชือกที่มัดเท้าของกอล์ฟ แต่ยังคงมัดมือไว้ด้านหลัง "นำทางพวกกู" เขาสั่ง "และอย่าคิดทำอะไรโง่ๆ"

กลุ่มของพวกเขาออกเดินทางลงจากตึกอย่างระมัดระวัง ซอมบี้สองสามตัวยังคงเดินวนเวียนอยู่รอบตึก ทุกคนหลบหลีกมันไปได้ โดยมีกอล์ฟเดินนำหน้า ปูเป้ถือมีดจ่อที่หลังเขา ตามด้วยแพรที่ยังคงตัวสั่นด้วยความกลัว เกดเดินประกบข้าง และวิทย์ปิดท้ายขบวน