บทที่ 20: การช่วยเหลือและการเปิดเผย

เมื่อได้จังหวะ วิทย์วิ่งเข้าไปที่ประตูห้องใต้ดิน ออกแรงดันมันปิด ทันใดนั้น มือเน่าๆ ก็ยื่นออกมาจากช่องประตู พยายามคว้าตัวเขา

"แม่ง!" วิทย์สบถ ก่อนจะออกแรงดันสุดตัว ประตูค่อยๆ เลื่อนปิด ทับมือของซอมบี้จนขาด แต่ประตูก็ปิดสนิทในที่สุด

วิทย์รีบใส่โซ่และกุญแจล็อคประตูตามเดิม ก่อนจะวิ่งไปที่บันไดหนีไฟ หัวใจเต้นรัว อะดรีนาลีนพลุ่งพล่านในเลือด แต่ความสำเร็จจากการกำจัดลูกน้องฝูงนักล่าทำให้เขารู้สึกมีชัยชนะอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เมื่อวิทย์กลับมาถึงห้อง เขาพบว่าปูเป้กำลังดูแลผู้หญิงที่พวกเขาช่วยมา เธอเช็ดแผลและประคบน้ำเย็นให้กับรอยฟกช้ำบนใบหน้า แม้จะมีรอยฟกช้ำและคราบเลือดบนใบหน้า วิทย์ก็ยังสังเกตเห็นความงามที่ซ่อนอยู่ของหญิงสาวตรงหน้า

ผมยาวสีน้ำตาลเข้มของเธอปรกลงมาปิดใบหน้าส่วนหนึ่ง แต่ไม่อาจซ่อนดวงตาคู่งามที่เคยเปล่งประกายแห่งความมั่นใจ ในชุดนอนที่ถูกฉีกขาด เผยให้เห็นผิวขาวละเอียดตัดกับรอยฟกช้ำสีม่วงคล้ำ วิทย์ไม่อาจหยุดสายตาจากเรือนร่างอรชรที่เคยเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ

ในมหาวิทยาลัย ลำคอระหงโผล่พ้นชุดนอนที่ยับยู่ยี่ ไหล่เรียวสวยถูกเปิดเผยจากการที่ชุดถูกกระชาก เสื้อนอนฉีกขาดของแพรเผยให้เห็นเนินอกขาวนวลที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจ วิทย์สูดลมหายใจลึกเมื่อเห็นหัวนมสีชมพูอ่อนที่แทบจะโผล่พ้นจากรอยฉีกของเสื้อ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามข่มความอยากที่จะก้มลงไปดูดดื่มความงามตรงหน้า จินตนาการถึงรสชาติของผิวกายที่เคยเป็นเพียงความฝัน ลิ้นของเขาจะลากไปตามซอกคอระหงนั้น ก่อนจะไล้ลงต่ำไปที่เนินอกอวบอิ่ม และดูดดื่มหัวนมอมชมพูจนเธอต้องครางออกมา อวัยวะเพศของเขาแข็งขืนขึ้นมาทันทีที่คิดถึงเสียงครางหวานๆ ของแพรเวลาที่เขาบดขยี้จุดอ่อนไหวของเธอ

และแม้จะอยู่ในสภาพทรุดโทรมแพรก็ยังคงมีออร่าของสาวสวยที่เคยทำให้เขาหลงใหลมาก่อน ความรู้สึกขัดแย้งแล่นผ่านร่างของวิทย์ ความเห็นใจและความสงสารปะทะกับความแค้นและความปรารถนาที่ถูกกดทับมานาน ร่างกายของเขาร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงว่าในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้ครอบครองคนที่เคยหักหลังเขา ร่างกายที่เคยเป็นเพียงภาพฝันในจินตนาการยามค่ำคืนของเขา บัดนี้อยู่ตรงหน้า เปราะบาง และต้องการการปกป้องเธอเช็ดแผลและประคบน้ำเย็นให้กับรอยฟกช้ำบนใบหน้า

"เธอชื่ออะไร?" วิทย์ถามอย่างอ่อนโยน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นตัวเองในมุมของผู้ช่วยเหลือ มันทำให้เขารู้สึกดี

"ฉัน... ฉันชื่อปูเป้" หญิงสาวตอบเสียงแผ่ว ดวงตายังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

วิทย์ชะงักไปนิด เธอชื่อเดียวกับทาสคนแรกของเขา "ไม่ใช่... เธอ" เขาชี้ไปที่ทาสของเขา "เธอไง" เขาชี้ไปที่หญิงสาวคนที่พวกเขาช่วยมา

"อ้อ... ฉันชื่อแพรค่ะ" เธอตอบ เสียงสั่นเล็กน้อย

วิทย์ถึงกับนิ่งอึ้ง ใบหน้าซีดเผือด แพร? ไม่มีทาง... เขามองใบหน้าที่ฟกช้ำของหญิงสาวอีกครั้ง แล้วก็จำได้ทันที นี่คือแพร อดีตเพื่อนสนิทที่หักหลังเขา ใส่ร้ายเขาว่าแอบถ่ายรูปผู้หญิงในห้องน้ำและเผยแพร่ในกลุ่มปิดของมหาวิทยาลัย

"นายช่วยฉันไว้... ขอบคุณมากนะคะ" แพรพูดต่อ ไม่ทันสังเกตว่าวิทย์กำลังตกตะลึง "พวกนั้น... พวกนั้นบุกเข้ามาในห้องฉัน บอกว่าฉันต้องจ่ายส่วยด้วยของมีค่า... หรือไม่ก็ร่างกาย..."

วิทย์ยังคงยืนนิ่ง ความรู้สึกสับสนและไม่อยากเชื่อแล่นผ่านตัวเขา มันเป็นไปได้อย่างไร? เหตุบังเอิญอะไรที่ทำให้เขาได้เจอกับคนจากอดีตที่หักหลังเขาอีกคน?

"คุณ... คุณจำฉันได้ไหมคะ?" แพรถามด้วยความสงสัย พยายามมองหน้าวิทย์ชัดๆ ท่ามกลางแสงไฟสลัว "คุณดูคุ้นๆ..."

วิทย์สูดหายใจลึกๆ ก่อนจะตอบ "ไม่ ฉันไม่รู้จักเธอ" เขาโกหก ยังไม่พร้อมที่จะเปิดเผยตัวตน "แต่เธอปลอดภัยแล้ว พวกนั้นไม่มีทางกลับมาทำร้ายเธออีก"

"พวกมันจะไม่กลับมาจริงๆ เหรอคะ?" แพรถามด้วยความกังวล "หัวหน้าของพวกมันยังอยู่..."

"อยู่ในห้องน้ำนี่แหละ" วิทย์ตอบ "ถูกมัดไว้แน่นหนา"

เกดและปูเป้มองวิทย์ด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงโกหกว่าไม่รู้จักแพร

"เราจะทำยังไงกับเขาต่อไปคะ?" เกดถาม

วิทย์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ฉันต้องคุยกับเขา สอบถามข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับกลุ่มฝูงนักล่าพวกนี้"

วิทย์หันไปหาแพร "คืนนี้เธอพักที่นี่ก่อนนะ พวกเรามีอาหารและที่หลบภัยปลอดภัย" ขณะที่พูด สายตาของวิทย์อดไม่ได้ที่จะกวาดมองร่างของแพร ชุดนอนที่ฉีกขาดเผยให้เห็นผิวขาวละเอียดที่มีรอยช้ำประปราย แต่ก็ไม่อาจบดบังความงดงามของเรือนร่างที่เคยเป็นดาวมหาวิทยาลัย

เสื้อที่ฉีกทำให้เห็นเนินอกอวบอิ่มเลื่อนลงต่ำกว่าที่ควรจะเป็น ไหล่เรียวสวยและลำคอระหงของเธอชวนให้สัมผัส ความปรารถนาและความแค้นผสมปนเปกันในใจของวิทย์

เขารู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่แล่นขึ้นมาในร่างกาย ตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เปราะบาง อ่อนแอ และต้องพึ่งพาเขา ช่างเป็นจังหวะที่เหมาะเจาะเสียเหลือเกิน

แพรพยักหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม "ขอบคุณมากค่ะ... ฉัน... ฉันไม่รู้จะตอบแทนยังไง..." วิทย์กลืนน้ำลายเมื่อเห็นน้ำตาไหลรินลงมาตามแก้มนวลของแพร ริมฝีปากอิ่มของเธอสั่นระริกด้วยความตื้นตัน ดวงตาคู่งามที่เคยมองเขาด้วยความดูถูกบัดนี้เต็มไปด้วยความเว้าวอนและขอบคุณ คำพูดของเธอทำให้ความปรารถนาในตัววิทย์พลุ่งพล่าน "ไม่รู้จะตอบแทนยังไง" –

ประโยคนี้ดังก้องในหูของเขา มันช่างยั่วยวนและเปิดโอกาสให้เขาคิดถึงวิธีที่เธอจะตอบแทนเขาได้ ร่างกายของเขาตอบสนองต่อความคิดนั้นอย่างรวดเร็ว ความร้อนผ่าววูบวาบในท้องน้อย แต่เขาเก็บอาการไว้ ยังไม่ถึงเวลา เขาจะรอให้เธออ่อนน้อมยอมจำนนอย่างสมบูรณ์ก่อนปูเป้พาแพรไปพักผ่อนที่โซฟา

ขณะที่วิทย์พาเกดเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะหันหลังไป สายตาของวิทย์ยังคงตรึงอยู่ที่ร่างของแพรที่นอนงอตัวบนโซฟา เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่เผยให้เห็นเรียวขาเนียนที่เคยทำให้หนุ่มๆ ในมหาวิทยาลัยต้องละสายตา สะโพกกลมกลึงของเธอขยับเล็กน้อยขณะที่เธอจัดท่านอน ทำเอาวิทย์แทบกลั้นหายใจ

เขารู้สึกถึงความปรารถนาที่ก่อตัวขึ้นในร่างกาย จินตนาการถึงมือของเขาที่ลูบไล้ไปตามผิวเนื้อนุ่มนวลนั้น ความคิดที่จะได้ครอบครองร่างกายที่เคยหวงห้ามทำให้เขารู้สึกมึนเมา เหมือนอำนาจและความปรารถนาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว วิทย์สูดหายใจลึก พยายามระงับความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน เขารู้ดีว่ายังไม่ใช่เวลา เขาต้องวางแผนอย่างรอบคอบ ต้องทำให้แพรรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเขาจนไม่อาจปฏิเสธ

"แพร? อดีตเพื่อนที่หักหลังคุณเหรอคะ?" เกดถามเสียงกระซิบ "ทำไมคุณถึงไม่บอกเธอว่าคุณจำเธอได้?"

วิทย์แค่นหัวเราะเบาๆ "ยังไม่ถึงเวลา" เขาตอบ ดวงตาวาววับด้วยความมุ่งมั่น "เราต้องรู้ข้อมูลจากหัวหน้าฝูงนักล่าก่อนว่าพวกมันมีกำลังพลเท่าไหร่ และมีอะไรที่เป็นประโยชน์กับเราได้บ้าง"

"แล้วหลังจากนั้น?" เกดถาม เสียงสั่น

วิทย์ยิ้มมุมปาก "หลังจากนั้น... ฉันจะทำให้แพรรู้ว่าเธอติดหนี้บุญคุณของใคร" เขาหยุดไปครู่หนึ่ง "และเธอจะกลายเป็นหนึ่งในทาสของฉัน เหมือนกับเธอและปูเป้"

คืนนั้น ขณะที่ทุกคนหลับไปแล้ว วิทย์ยังคงนอนตาค้าง ความคิดวนเวียนอยู่กับการพบแพรโดยบังเอิญ และกับสิ่งที่เขาจะทำต่อไป เขาเริ่มเชื่อว่าโชคชะตากำลังเข้าข้างเขา นำพาคนที่เคยทำร้ายเขาในอดีตกลับมาเพื่อให้เขาแก้แค้น

ความสำเร็จในการกำจัดลูกน้องฝูงนักล่าและการช่วยแพรยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นฮีโร่ แต่ก็เป็นฮีโร่ที่มีแผนการณ์มืดดำซ่อนอยู่ เขารู้ว่าจะใช้ประโยชน์จากความรู้สึกขอบคุณของแพรได้อย่างไร จะทำให้เธอยอมเป็นหนึ่งในทาสได้อย่างไร

"ทาสคนที่สาม..." เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงด้วยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ