บทที่ 19: การช่วยเหลือและการเปิดเผย

เสียงฝีเท้าของวิทย์และเกดดังเบาๆ ตามบันไดฉุกเฉินลงมาที่ชั้นล่าง เกดกระชับมีดในมือแน่นขึ้น ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว แต่ยังคงก้าวตามวิทย์ไปอย่างไม่ลังเล เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าความปลอดภัยของเธออยู่ที่การทำให้วิทย์พึงพอใจ

"พวกมันพาผู้หญิงคนนั้นไปที่ไหน?" วิทย์กระซิบถาม ขณะที่พวกเขาหยุดพักที่ชั้น 3

เกดเม้มริมฝีปาก "ฉัน... ฉันเคยได้ยินพวกเขาใช้ห้องเก็บของที่ชั้น 1 เป็นที่... รวบรวมของ" เธอตอบเสียงสั่น

วิทย์พยักหน้า ดวงตาวาววับด้วยความโกรธ เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ความรู้สึกว่าเขามีพลังพอที่จะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ ที่จะต่อกรกับคนที่คิดจะมารังแก หรือขโมยสิ่งที่อยู่ในอาณาเขตของเขา

"ฟังนะ" วิทย์หันไปกระซิบกับเกด "แผนคือฉันจะใช้อาหารล่อพวกมันไปที่ประตูห้องใต้ดิน เธอต้องเตรียมพร้อมที่จะวิ่งเข้าไปช่วยผู้หญิงคนนั้นทันทีที่พวกมันสนใจอาหาร เข้าใจไหม?"

เกดพยักหน้า "แล้วซอมบี้ล่ะคะ?"

"ฉันจะจัดการเรื่องนั้น ขอให้เธอพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปที่ห้องให้ได้"

ทั้งสองเดินลงมาถึงชั้น 1 อย่างเงียบกริบ พวกเขาได้ยินเสียงผู้ชายหัวเราะและผู้หญิงร้องไห้สะอื้นมาจากท้ายทางเดิน ซึ่งเป็นห้องเก็บของขนาดใหญ่

วิทย์แอบมองผ่านประตูที่เปิดแง้มไว้ เห็นลูกน้องของหัวหน้าฝูงนักล่าสองคนกำลังรุมล้อมผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนหมดแรงอยู่บนพื้น เธอสวมชุดนอนที่ถูกฉีกขาด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

"ไหนหัวหน้าวะ มันหายไปไหนแล้ว?" หนึ่งในลูกน้องพูดขึ้น

"คงกำลังสนุกอยู่กับของใหม่ที่เจอบนนั้นมั้ง" อีกคนตอบ "เดี๋ยวก็ลงมา เอาเธอขึ้นรถไปก่อนเลยดีกว่า"

วิทย์สบตากับเกด "เตรียมพร้อมนะ" เขากระซิบ ก่อนจะเสกสเต็กชิ้นใหญ่ขึ้นมาอีกหนึ่งจาน กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วทางเดิน

ลูกน้องทั้งสองหยุดชะงักทันที "กลิ่นอะไรวะ?" หนึ่งในนั้นสูดจมูกฟุดฟิด

วิทย์วางจานสเต็กไว้กลางทางเดิน ใกล้กับประตูห้องใต้ดินที่ล็อคด้วยโซ่ จากนั้นรีบแอบซ่อนตัว

ลูกน้องคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากห้องเก็บของ "เฮ้ย! มีอาหารวะ!" เขาอุทานด้วยความตื่นเต้น "เนื้อสเต็กด้วย!"

"อย่าโง่น่า" อีกคนเตือน "มันต้องเป็นกับดัก"

"แต่มันดูน่ากินมากเลยนะ" คนแรกตอบ ก่อนจะก้าวออกมาในทางเดิน "แค่ดูหน่อยแหละ"

เมื่อทั้งสองเดินออกมาที่ทางเดิน เกดก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องเก็บของทันที ขณะที่วิทย์แอบไปที่ประตูห้องใต้ดิน พร้อมกุญแจที่เขาหยิบมาจากยามที่นอนสลบอยู่ในห้องน้ำ

"กูว่ามันเป็นอาหารจริงๆ นะ" ลูกน้องคนหนึ่งพูด ก้มลงไปดมกลิ่นสเต็ก

วิทย์เริ่มไขกุญแจและปลดโซ่ออกจากประตูห้องใต้ดินอย่างเงียบที่สุด ประตูเหล็กหนานั้นเป็นประตูบานเลื่อนที่ต้องใช้แรงดันเปิด

"ใครวางมันไว้ตรงนี้วะ?" อีกคนสงสัย พลางมองไปรอบๆ

วิทย์ยิ้มมุมปาก ก่อนจะออกแรงดันประตูเปิดเล็กน้อย เสียงครางและกรีดร้องดังออกมาจากด้านใน ตามมาด้วยกลิ่นเน่าเหม็นของเนื้อเน่า

ลูกน้องทั้งสองหันขวับมาทางประตูห้องใต้ดินด้วยความตกใจ "เฮ้ย! นั่นอะไร?"

วิทย์ดันประตูเปิดกว้างขึ้นอีกนิด และร่างของซอมบี้สองสามตัวก็เริ่มบีบตัวออกมาทางช่องประตู มือเน่าๆ ของพวกมันเอื้อมคว้าอย่างหิวกระหาย

"ซอมบี้!" ลูกน้องทั้งสองตะโกนด้วยความตกใจ

วิทย์รีบวิ่งไปหลบหลังเสา ขณะที่ซอมบี้ห้าหกตัวเบียดตัวออกมาจากประตูที่เปิดแง้มไว้ พวกมันส่งเสียงคำรามและพุ่งตรงไปที่ลูกน้องฝูงนักล่าทั้งสอง

"วิ่งเว้ย!" หนึ่งในลูกน้องตะโกน ก่อนจะวิ่งหนีไปทางประตูหน้าตึก แต่อีกคนล้มลงเพราะตกใจจนขาอ่อน

ซอมบี้สองตัวไล่ตามคนที่วิ่งหนี ส่วนอีกสี่ตัวรุมเข้าใส่คนที่ล้มอยู่กับพื้น เสียงกรีดร้องดังขึ้นเพียงครู่ ก่อนจะเงียบหายไปพร้อมกับเสียงกระดูกหักและเนื้อถูกฉีก

วิทย์รีบวิ่งไปที่ห้องเก็บของ พบว่าเกดกำลังประคองผู้หญิงคนนั้นอยู่ "เร็ว! ออกไปทางหลังตึก! อย่าใช้ทางหน้า!"

ทั้งสามรีบวิ่งไปตามทางเดินอีกฝั่ง ในขณะที่เสียงอึกทึกและเสียงซอมบี้คำรามยังคงดังอยู่ด้านหลัง วิทย์นำทั้งสองออกประตูหลังตึก ก่อนจะอ้อมไปทางบันไดหนีไฟด้านนอก

"ซอมบี้!" ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงร้องตกใจ เมื่อเห็นซอมบี้อีกสองสามตัวเดินโซเซอยู่แถวลานจอดรถ

"ไปทางนั้น!" วิทย์ชี้ไปที่บันไดหนีไฟ "เกด พาเธอขึ้นไปที่ห้องก่อน! ฉันจะตามไปทีหลัง!" เกดพยักหน้า พาผู้หญิงคนนั้นไปที่บันไดหนีไฟ ขณะที่วิทย์อ้อมกลับไปดูที่ประตูห้องใต้ดิน ซอมบี้ประมาณสิบตัวออกมาจากห้องใต้ดินแล้ว แต่แล้วเสียงหวีดแหลมก็ดังขึ้น มีซอมบี้เพิ่มอีกหลายตัวทะลักออกมาจากทางเดินอื่น! วิทย์รู้ว่าเขาต้องรีบปิดประตูห้องใต้ดินก่อนที่ซอมบี้จะออกมามากกว่านี้วิทย์รู้ว่าเขาต้องปิดประตูห้องใต้ดินก่อนที่ซอมบี้จะออกมามากกว่านี้ เขาแอบเข้าไปใกล้ๆ อย่างระมัดระวัง รอจังหวะที่ซอมบี้เดินออกไปไกลพอ