บทที่ 1: โลกที่พังทลาย

นึกถึง ปูเป้ ดาวคณะที่เคยทำให้เขาอับอายต่อหน้าคนทั้งมหาวิทยาลัยตอนที่เขามอบดอกกุหลาบให้เธอในวันวาเลนไทน์ เธอรับดอกไม้ไป ก่อนจะโยนลงถังขยะต่อหน้าเขาพร้อมเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ "ขอบใจนะ แต่ฉันไม่คบกับพวกโรคจิต" คำพูดของเธอยังคงแสบร้อนในใจของเขา ทุกคืนเขามักจะช่วยตัวเองพลางจินตนาการว่าได้ข่มขืนเธอ ได้เห็นใบหน้าสวยๆ นั้นเปื้อนไปด้วยน้ำตาและความหวาดกลัว

นึกถึง เกด เพื่อนร่วมห้องที่แอบถ่ายคลิปเขาตอนเมาและทำตัวน่าอับอาย ก่อนจะเอาไปแชร์ในกลุ่มเพื่อนให้หัวเราะเยาะ ในคลิปนั้นเขาแอบเข้าไปในห้องนอนของเกดและสำเร็จความใคร่กับชุดชั้นในของเธอที่วางอยู่บนเตียง

นึกถึง กุ๊ก พี่รหัสที่บังคับให้เขาแต่งตัวเป็นผู้หญิงในงานรับน้อง ทั้งที่เพื่อนคนอื่นไม่ต้องทำ เพียงเพราะเธอรังเกียจรูปร่างและหน้าตาของเขา "แกมันหน้าตาน่าเกลียดยังไงก็ไม่มีใครอยากได้เป็นแฟน แต่งหญิงไปเลยดีกว่า อย่างน้อยก็มีประโยชน์" คำพูดนั้นทำให้เขาอยากจับเธอไปขังไว้ในห้องใต้ดิน บังคับให้เธอใส่ชุดที่เขาเลือกให้ และทรมานเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ไม่..." เขากระซิบอย่างสิ้นหวัง ขณะที่เพดานทั้งหมดพังถล่มลงมา ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างกายของเขาเหมือนไฟลวก ความมืดค่อยๆ กลืนกินการมองเห็น ลมหายใจติดขัด แต่ละครั้งเจ็บปวดราวกับถูกแทงด้วยมีด

ในช่วงเวลาระหว่างความเป็นความตายนั้น เขาได้ยินเสียงแปลกประหลาด เสียงที่ไม่ใช่ของมนุษย์ แต่ก็ไม่ใช่ของสัตว์ เสียงที่ดูเหมือนจะดังมาจากทุกที่และไม่มีที่มา

"วิทยา ภัทรวิกรม..." เสียงนั้นกระซิบอยู่ในหัวของเขา น้ำเสียงลึกและเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความเมตตาอย่างประหลาด "เจ้าต้องการโอกาสครั้งที่สองหรือไม่?"

สมองของวิทย์พยายามประมวลผลสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ผ่านม่านของความเจ็บปวดและความมืดมิด เขากระซิบตอบกลับไป "ใครน่ะ?"

"คำถามของเจ้าไม่สำคัญเท่าคำตอบของเรา" เสียงนั้นดังก้อง "เรามอบโอกาสให้เจ้า โอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่ในโลกที่กำลังจะมืดลง โอกาสที่จะได้ทุกสิ่งที่เจ้าปรารถนาแต่ไม่เคยได้รับ"

วิทย์รู้สึกถึงไอเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความกลัวตายผสมปนเปกับความโลภที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ ในความมืดนี้ ไม่มีใครเห็นความอัปยศของเขา ไม่มีใครตัดสินเขา เขาจึงกล้าพอที่จะเปิดเผยความปรารถนาที่แท้จริง

"ฉัน...ฉันอยากมีโอกาสใหม่" เสียงของเขาสั่น "อยากได้ชีวิตที่ไม่ต้องถูกเหยียดหยาม อยากมีอำนาจเหนือคนที่เคยทำร้ายฉัน" เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะสารภาพในสิ่งที่ไม่เคยกล้าพูดออกมา

"ฉันอยาก...อยากได้ทุกอย่างที่ไม่เคยมี ผู้หญิงสวยๆ อย่างปูเป้ อย่างเกด อย่างพลอย ที่เคยหัวเราะเยาะฉัน เคยทำให้ฉันอับอาย ฉันอยากทำให้พวกเธอเป็นทาส อยากเห็นพวกเธอคลานมาหาฉัน วิงวอนขอให้ฉันเอาพวกเธอ" เขาหยุดไปเมื่อนึกถึงภาพวิดีโอลามกที่ดูมา "อยากเห็นพวกเธอเปลือย น้ำลายไหลยืด ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาและน้ำอสุจิของฉัน อยากทำให้พวกเธอรู้ว่ามันเจ็บแค่ไหนที่ถูกทำแบบนั้น อยากให้พวกเธอต้องทำทุกอย่างเพื่อฉัน ขอร้อง วิงวอน และยอมทำตามคำสั่งทุกอย่าง"

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงที่แหบพร่า "ฉันอยากเห็นพวกเธอนอนกระจายขาให้ฉัน อยากให้พวกเธอทำทุกอย่างที่ฉันเคยเห็นในหนังโป๊... อยากให้พวกเธอใช้ร่างกายทุกส่วนบำบัดความใคร่ให้ฉัน... อยากเห็นพวกเธอทะเลาะกันเพื่อแย่งอวัยวะเพศฉัน... อยากรู้สึกถึงความแน่นของช่องคลอดพวกเธอรัดรอบอวัยวะเพศของฉัน... อยาก..."

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น ไม่ใช่เสียงหัวเราะเยาะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ "ความปรารถนาของเจ้าช่างจริงใจและดิบเถื่อน น่าสนใจทีเดียว"

ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ ก่อนที่เสียงนั้นจะดังขึ้นอีกครั้ง "เราจะมอบพรให้เจ้าพลังที่จะช่วยให้เจ้าอยู่รอดในโลกใหม่ที่อาหารมีค่าเท่ากับทองคำ "เจ้าคือหนึ่งในผู้ถูกเลือก... ผู้ที่รอดจากความตายครั้งแรกจะได้รับโอกาสกอบกู้หรือทำลายโลกใบใหม่" เสียงนั้นดังก้องในจิตวิญญาณ "พลังของเจ้าเติบโตได้ด้วยการเชื่อมโยงกับผู้คน... แต่จงระวัง... ยังมีผู้ถูกเลือกคนอื่นที่อาจมองเจ้าเป็นศัตรู...”

เจ้าจะสามารถเสกอาหารได้ด้วยความคิดของเจ้าเอง วันละหนึ่งมื้อ"

ก่อนที่วิทย์จะทันได้ตอบรับ เสียงนั้นก็พูดต่อ "แต่จงฟังให้ดี นี่ไม่ใช่พลังที่หยุดนิ่ง มันจะเติบโตและพัฒนาตามการกระทำของเจ้า หากเจ้าต้องการพลังที่มากขึ้น เจ้าต้องแบ่งปัน...ความใกล้ชิด ความลึกซึ้งของร่างกายกับผู้หญิงคนใหม่ พลังของเจ้าจะพัฒนาไปตามจำนวนคนที่เจ้าได้ครอบครอง"

วิทย์รู้สึกถึงความตื่นเต้นและความงุนงงในเวลาเดียวกัน นี่คือพระเจ้าหรือ? หรือปีศาจ? หรือความฝันขณะใกล้ตาย? แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาไม่มีทางเลือกอื่น ความตายกำลังโอบกอดเขาอยู่ และเงื่อนไขนี้ฟังดูไม่ได้เลวร้ายเลย มันคือความฝันลับๆ ของเขามาตลอด อวัยวะเพศของเขาแข็งตัวขึ้นมาอีกครั้งแม้ในยามใกล้ตาย

"ฉันยอมรับ" วิทย์ตอบ เสียงของเขากร้าวและแน่วแน่กว่าที่เคยเป็นมาตลอดชีวิต "ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ ฉันจะเอาคืนทุกคนที่เคยทำร้ายฉัน ฉันจะทำให้ผู้หญิงทุกคนต้องคลานมาหาฉัน ฉันจะสร้างฮาเร็มของตัวเอง สร้างอาณาจักรที่ฉันเป็นเจ้าชีวิต และทุกคนโดยเฉพาะผู้หญิงต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด... โดยเฉพาะปูเป้ กุ๊ก พิม และเกด... ฉันสัญญา"

"ดี..." เสียงนั้นดังก้อง "ตื่นขึ้นในโลกใหม่เถิด วิทยา ภัทรวิกรม โลกที่เจ้าจะได้สร้างตำนานของตัวเอง"

ความร้อนแล่นผ่านร่างกายของวิทย์ ราวกับถูกเผาจากภายใน แต่ไม่ใช่ความเจ็บปวด มันคือความรู้สึกของพลังใหม่ที่ไหลเวียน เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายและจิตใจ ก่อนที่ความมืดจะกลืนกินเขาไปอีกครั้ง

ความมืดค่อยๆ เลือนหายไป แสงจ้าแทรกผ่านเปลือกตาของวิทย์ทำให้เขาต้องหรี่ตา ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างในขณะที่เขาพยายามขยับตัว เขารู้สึกถึงน้ำหนักของซากปรักหักพังที่ทับอยู่บนร่าง ฝุ่นและเศษปูนปกคลุมทั่วร่างกาย เขาค่อยๆ ผลักเศษซากที่ทับอยู่ออกทีละชิ้น พยายามดึงตัวเองออกจากกองซากตึก

กว่าจะหลุดพ้นจากกองซากปรักหักพัง เขาก็เหนื่อยหอบ หยาดเหงื่อไหลผสมกับฝุ่นเป็นคราบโคลนบนใบหน้า เขาสำรวจรอบตัวด้วยความตกใจ อพาร์ตเมนต์ที่เขาเคยอาศัยอยู่พังทลายเกือบหมด เหลือเพียงซากกำแพงบางส่วนที่ยังตั้งตระหง่านเหมือนฟันหักในปากคนชรา