บทที่ 18: ศัตรูรายแรก

เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง แรงกว่าเดิม "เปิดประตูเดี๋ยวนี้! หรือพวกเราจะพังเข้าไป!"

วิทย์สั่นศีรษะ "ไม่ต้องเปิด" เขาพูดเสียงเบา "ประตูของเธอดูแข็งแรงมาก" เขาพูดกับเกด

"อย่าทำเลยค่ะ" เกดกระซิบ "พวกเขาอาจจะไปเอง ถ้าคิดว่าไม่มีใครอยู่"

แต่วิทย์ไม่ได้ฟัง เขากำลังคิดอะไรบางอย่าง "ฉันมีแผน แต่ต้องรอให้พวกมันไปก่อน"

เสียงด่าทอและเตะประตูดังขึ้นอีกระยะหนึ่ง ก่อนที่ฝูงนักล่าจะเดินจากไปด้วยความหงุดหงิด วิทย์รอให้ทางเดินเงียบสนิทก่อนจะเริ่มอธิบายแผนการของเขา

"พวกมันจะกลับมาอีกแน่ๆ และครั้งหน้าอาจไม่ใจดีแบบนี้" วิทย์กล่าว "เราต้องกำจัดพวกมันก่อนที่จะเป็นภัยคุกคามใหญ่หลวง"

"แต่พวกเขามีอาวุธนะคะ" ปูเป้แย้งด้วยความกังวล "พวกเราจะต่อกรกับพวกเขาได้ยังไง?"

วิทย์ยิ้มอย่างมั่นใจ "เราไม่จำเป็นต้องสู้โดยตรง" เขาชี้ไปที่ประตูห้องใต้ดินที่ล็อคไว้ "เรารู้ว่ามีซอมบี้อยู่ข้างใน ถ้าเราล่อให้พวกฝูงนักล่าเข้าไปใกล้ๆ แล้วปล่อยซอมบี้ออกมา..."

ดวงตาของเกดเบิกกว้าง "แต่นั่นอันตรายมากเกินไปค่ะ! ซอมบี้อาจออกมาทั้งตึก!"

"ไม่ใช่ถ้าเราวางแผนอย่างรอบคอบ" วิทย์ยืนยัน "ฉันจะใช้อาหารที่เสกเป็นเหยื่อล่อ ล่อพวกฝูงนักล่าลงไปที่ชั้นล่าง จากนั้นเปิดประตูห้องใต้ดินแค่ชั่วครู่ ปล่อยให้ซอมบี้จัดการพวกมัน แล้วปิดประตูอีกครั้ง"

ปูเป้และเกดมองหน้ากัน ทั้งสองไม่เห็นด้วยกับแผนอันตรายนี้ แต่ไม่กล้าคัดค้าน

วิทย์ใช้เวลาตลอดทั้งวันในการวางแผนละเอียด เขาสั่งให้ปูเป้สำรวจเส้นทางหนีไฟและทางออกฉุกเฉินทั้งหมด ส่วนเกดจัดเตรียมกระเป๋ายาและอุปกรณ์ปฐมพยาบาลกรณีฉุกเฉิน

ตกดึกคืนนั้น ขณะที่เกดและปูเป้นอนหลับไปแล้ว วิทย์ยังคงนอนตาค้าง ความโกรธและความรู้สึกถูกคุกคามยังคงเดือดพล่านในใจ เขาไม่ยอมให้ใครมาทำลายอาณาจักรเล็กๆ ที่เพิ่งสร้างขึ้นมา เขาไม่ใช่คนไร้ค่าที่ถูกเหยียดหยามอีกต่อไป แต่เป็นผู้มีพลังพิเศษที่ควรได้รับความเคารพ

เสียงกรี๊ดร้องดังมาจากห้องอื่นในชั้นเดียวกันทำให้วิทย์สะดุ้ง เขารีบปลุกทาสสาวทั้งสอง "ตื่นเร็ว! มีเรื่อง!"

ปูเป้ลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ "เกิดอะไรขึ้นคะ?"

"ฟังสิ" วิทย์กระซิบ

เสียงร้องของผู้หญิงและเสียงหัวเราะหยาบคายของผู้ชายดังมาจากห้องที่อยู่ไม่ไกลนัก ตามมาด้วยเสียงข้าวของแตกและการขอร้องเสียงสั่น

"พวกฝูงนักล่ากลับมาแล้ว" เกดกระซิบ ใบหน้าซีดเผือด "คราวนี้พวกเขาบุกเข้าห้องแล้ว"

วิทย์รู้สึกเลือดเดือดพล่าน "พวกมันกล้าทำอย่างนี้หรือ?"

เขารีบแง้มประตูมองออกไป เห็นผู้ชายสองคนลากผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากห้องตรงข้าม เธอพยายามดิ้นรนและร้องไห้ขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีประตูห้องไหนเปิดออกมาช่วย

"ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในอาณาจักรของฉัน" วิทย์พูดเสียงเข้ม "แผนการเปลี่ยนแล้ว เราจะต้องจัดการพวกมันคืนนี้เลย"

"แต่พวกเราไม่พร้อม!" ปูเป้คัดค้าน

วิทย์ไม่ฟัง เขามองเห็นผู้ชายอีกคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ายืนอยู่กลางทางเดิน สั่งการลูกน้องอยู่ด้วยสีหน้าสนุกสนาน

"ปูเป้ หยิบท่อเหล็กที่เรานำมาจากที่เก่า" วิทย์สั่ง "เกด เตรียมเชือกและอะไรก็ได้ที่ผูกมัดได้"

สองสาวทำตามอย่างหวาดหวั่น ในขณะที่วิทย์เริ่มเสกอาหารชิ้นหนึ่ง - สเต็กหอมกรุ่นที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้อง

"ฉันจะใช้อาหารนี้เป็นเหยื่อล่อ" เขาอธิบายแผนอย่างรวดเร็ว "ปูเป้จะซ่อนอยู่หลังประตู เมื่อมันเข้ามา เธอตีหัวมันด้วยท่อเหล็ก ฉันจะเข้าไปช่วยจัดการ จากนั้นเราจะใช้เขาเป็นตัวประกันเพื่อต่อรองกับพวกที่เหลือ"

ทั้งสองพยักหน้าด้วยความกลัว แต่ก็จัดตำแหน่งตามที่วิทย์สั่ง

วิทย์แง้มประตูเล็กน้อย วางจานสเต็กไว้ที่พื้นหน้าห้อง กลิ่นหอมกรุ่นลอยฟุ้ง หัวหน้าฝูงนักล่าที่กำลังยืนสั่งการหันมาด้วยความสงสัย

"กลิ่นอะไรวะ?" เขาพูด ก่อนจะเห็นจานอาหารวางอยู่หน้าประตูที่เปิดแง้มๆ "เฮ้! นี่มีคนอยู่นี่หว่า"

เขาเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง สายตาจับจ้องที่สเต็กหอมกรุ่น "มีใครอยู่ในนั้น? มึงมีอาหารดีๆ แบบนี้ มึงต้องแบ่งให้กูบ้างนะ"

เมื่อเขาก้าวเข้ามาในห้อง ปูเป้ก็ลงมือทันที เธอหวดท่อเหล็กใส่ท้ายทอยของเขาอย่างแรง ชายหัวหน้าฝูงนักล่าล้มลงทันที ไม่ทันตั้งตัว วิทย์รีบกระโจนเข้าไปปิดปากเขาก่อนที่จะร้องออกมาได้

"เร็ว! มัดเขาไว้!" วิทย์สั่ง ขณะที่กดร่างของชายคนนั้นไว้กับพื้น

เกดรีบเอาเชือกและผ้าเทปมามัดมือและปิดปากชายคนนั้น ทั้งสามลากร่างของเขาเข้าไปในห้องน้ำและล็อคประตูไว้

"ตอนนี้ทำไงต่อคะ?" ปูเป้ถามเสียงสั่น

วิทย์มองออกไปนอกห้อง ลูกน้องอีกสองคนยังคงลากผู้หญิงคนนั้นลงบันไดไป ไม่ทันสังเกตว่าหัวหน้าหายไปไหน

"เราต้องตามลงไป" วิทย์ตัดสินใจ "ปูเป้ เธออยู่เฝ้าที่นี่ เกด เธอมากับฉัน เราจะใช้แผนกับซอมบี้ในห้องใต้ดินเหมือนเดิม"

วิทย์ฉวยมีดจากในครัวมาเล่มหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้เกด "ไปกันเถอะ"

ทั้งสองแอบตามลูกน้องฝูงนักล่าลงบันไดไป ความตื่นเต้นและอะดรีนาลีนพลุ่งพล่านในตัววิทย์ เขาไม่เคยรู้สึกมีพลังอำนาจขนาดนี้มาก่อน ความกลัวที่เคยมีหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความมุ่งมั่นที่จะปกป้องอาณาจักรและทาสของเขา

ไม่มีใครสามารถแย่งชิงสิ่งที่เป็นของเขาไปได้อีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นฝูงนักล่า หรือใครก็ตาม