บทที่ 17: ศัตรูรายแรก

แสงแดดอ่อนๆ ของยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างคอนโดชั้น 7 เข้ามา กระทบใบหน้าของวิทย์ที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงหรู เขาลืมตาขึ้นช้าๆ พบว่าทาสทั้งสองยังนอนอยู่ข้างๆ เขา ปูเป้นอนซบอยู่ที่แผ่นอกของเขา ขณะที่เกดนอนขดตัวอยู่อีกด้านหนึ่ง วิทย์ยิ้มอย่างพึงพอใจ เอามือลูบผมของทั้งสองเบาๆ

วิทย์ยิ้มอย่างพึงพอใจ เอามือลูบผมของทั้งสองเบาๆ ชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกว่าชีวิตเขาเปลี่ยนไปมากแค่ไหนในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา จากชายอ้วนไร้ค่าที่ซุกตัวอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ กลายเป็นผู้มีพลังพิเศษที่ควบคุมชีวิตของผู้หญิงสวยสองคน - หนึ่งในนั้นเคยเป็นดาวคณะที่เขาเคยหลงรัก อีกคนเป็นอัจฉริยะด้านเคมีที่มีห้องทดลองและสวนผักไฮโดรโพนิกส์

"ตื่นได้แล้ว" เขาปลุกทั้งสองเบาๆ "เรามีอะไรต้องทำอีกเยอะวันนี้"

ทั้งสองลืมตาขึ้นช้าๆ แสดงสีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อยจากกิจกรรมเมื่อคืน แต่ก็รีบลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงนายของพวกเธอ

เกดเป็นคนแรกที่ลุกไปอาบน้ำ ในขณะที่ปูเป้เริ่มเก็บเตียงและจัดห้อง วิทย์นั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ครุ่นคิดถึงแผนการณ์ต่อไป

หลังจากทุกคนอาบน้ำและเตรียมตัวเสร็จ วิทย์เรียกประชุมที่โต๊ะกินข้าว "เราต้องขยายอาณาเขตและเสริมความแข็งแกร่งของฐานที่มั่นนี้" เขาประกาศ "เกด ฉันอยากให้เธอทำการทดลองกับอาหารที่ฉันเสกต่อไป ปูเป้ เธอจะช่วยฉันสำรวจตึกนี้ทั้งหมด"

ในขณะที่เกดหายเข้าไปในห้องทดลองของเธอพร้อมตัวอย่างอาหารที่วิทย์เสกให้

ขณะที่เกดกำลังจะเดินจากไป วิทย์ดึงเธอเข้ามากอดจากด้านหลังอย่างฉับพลัน มือหนาของเขาเลื่อนลูบไล้ใต้เสื้อของเธอ ลูบคลำหน้าอกกลมกลึงจนเกดสะดุ้งเฮือก 'อย่าลืมนะ' เขากระซิบข้างหูเธอพลางบดขยี้หัวนมที่แข็งตัวระหว่างนิ้วมือ 'ว่าร่างกายนี้เป็นของใคร' เกดพยักหน้าหน้าแดงก่ำ ความชื้นเริ่มก่อตัวระหว่างขาของเธอเมื่อวิทย์สอดมือลงไปใต้กางเกงลูบคลำจนเธอแทบทรุดลงกับพื้น 'ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้รางวัลทีหลัง' เขาปล่อยเธอไปพร้อมรอยยิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นร่องรอยความต้องการในดวงตาเธอ

วิทย์และปูเป้ก็เริ่มออกสำรวจตึกคอนโดทั้งหมด ชั้นแล้วชั้นเล่า พวกเขาพบว่ามีผู้รอดชีวิตอีกไม่กี่คนกระจายอยู่ตามห้องต่างๆ ส่วนใหญ่อยู่อย่างหวาดระแวงและไม่ยอมเปิดประตูให้คนแปลกหน้า

เมื่อพวกเขามาถึงชั้นล่างสุด วิทย์สังเกตเห็นประตูใหญ่ที่ล็อคด้วยโซ่และกุญแจหลายชั้น ดูเหมือนประตูสู่ห้องใต้ดินหรือที่จอดรถ

"ลองดูสิว่ามีอะไรด้านหลังประตูนั่น" วิทย์บอกกับปูเป้

ปูเป้เข้าไปดูใกล้ๆ ส่องไฟฉายผ่านช่องเล็กๆ ของประตู "ดูเหมือนที่จอดรถค่ะ" เธอรายงาน "แต่มีเสียงแปลกๆ ด้วย... เหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ข้างใน"

วิทย์พยักหน้า "คงเป็นซอมบี้ติดอยู่ข้างใน ดีแล้วที่มีใครสักคนล็อคมันไว้"

พวกเขาเดินกลับขึ้นไปที่ห้องของเกด ปูเป้เล่าสิ่งที่พวกเขาพบให้เกดฟัง

"ฉันเคยได้ยินเสียงเหมือนกัน" เกดยอมรับ "บางครั้งตอนกลางคืนมีเสียงดังจากชั้นล่าง ฉันไม่กล้าลงไปดู"

วิทย์นั่งลงบนโซฟา มองออกไปนอกหน้าต่าง "ถ้าเป็นอย่างนั้น ที่นี่ก็ปลอดภัยพอสำหรับตอนนี้ เรามีอาหาร น้ำ ที่พักอาศัย และฉันมีพลังที่กำลังพัฒนาขึ้น" เขาหันมาหาเกด "เธอค้นพบอะไรเกี่ยวกับอาหารที่ฉันเสกบ้างไหม?"

ดวงตาของเกดเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นทางวิทยาศาสตร์ "มีบางอย่างที่น่าสนใจมากค่ะ อาหารของคุณไม่เพียงแต่มีคุณค่าทางโภชนาการสูงกว่าปกติ แต่ดูเหมือนจะมี... ฉันเรียกมันว่าพลังงานบริสุทธิ์ก็แล้วกันค่ะ มันทำให้ผู้ทานรู้สึกมีพลังและสดชื่นมากกว่าอาหารปกติ"

วิทย์ยิ้มอย่างพึงพอใจ "ฉันรู้สึกได้เลย พลังของฉันพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ มันอาจจะไปไกลกว่าแค่เสกอาหารด้วยซ้ำ"

แต่ความสงบสุขของพวกเขาไม่ได้อยู่นานนัก เสียงตะโกนและกระทืบเท้าดังมาจากโถงทางเดินด้านนอก

วิทย์ผงะด้วยความตกใจ "อะไรน่ะ?"

ปูเป้รีบวิ่งไปดูที่ช่องตาแมว "มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินตรวจตามห้องต่างๆ ค่ะ พวกเขามีอาวุธ"

วิทย์แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เพิ่งจะสร้างฐานที่มั่นได้ไม่กี่วัน ก็มีอันตรายคุกคามเสียแล้ว "กี่คน?"

"ประมาณสี่หรือห้าคนค่ะ" ปูเป้ตอบ "ดูเหมือนพวกเขากำลังเคาะแต่ละห้อง"

เกดเริ่มตัวสั่น "พวกนั้นคือ 'ฝูงนักล่า' ค่ะ พวกเขาเป็นกลุ่มอันธพาลที่คอยปล้นและบังคับเก็บส่วยจากผู้รอดชีวิตในพื้นที่นี้ ฉันเคยเห็นพวกเขามาบ้าง แต่ไม่เคยเปิดประตูให้"

วิทย์ขมวดคิ้ว "ถ้าเราไม่เปิดประตู พวกมันจะทำยังไง?"

"ไม่แน่ใจค่ะ" เกดตอบเสียงสั่น "แต่ฉันเคยได้ยินเสียงทุบประตูและขู่ที่ห้องอื่น บางครั้งก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องด้วย..."

วิทย์กัดฟันแน่น ความโกรธเริ่มปะทุขึ้นในใจ "ฝูงนักล่า? ไม่ได้ ที่นี่คืออาณาจักรของฉัน ไม่มีใครมาบงการฉันได้อีกแล้ว"

เสียงเคาะประตูดังขึ้น แรงและห้วนสั้น ตามด้วยเสียงผู้ชายตะโกน "เปิดประตู! ตรวจสอบรายเดือน!"

ปูเป้มองมาที่วิทย์ด้วยความกังวล แต่เขาทำสัญญาณให้เธอเงียบ