บทที่ 13: การตอบแทนบุญคุณ

แสงอรุณแรกเริ่มทอประกายบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นควัน เมื่อวิทย์ปลุกทาสสาวทั้งสองให้ตื่น พวกเธอยังคงเหนื่อยล้าจากกิจกรรมเมื่อคืน ร่างกายเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยจูบและรอยนิ้วประทับชัดเจนตามแผ่นหลัง ต้นคอ และสะโพก

"ตื่นได้แล้ว" วิทย์เอ่ยเสียงทุ้ม มือหนาลูบผ่านเรือนผมของเกดที่นอนหลับอยู่ข้างๆ "เราต้องออกเดินทางแต่เช้า ย้ายไปที่ของเธอ"

ปูเป้ลืมตาขึ้นก่อน ใบหน้ายังคงซีดเซียวด้วยความเหนื่อยล้า แต่เธอก็รีบลุกขึ้นทันที เธอรู้หน้าที่ของตัวเองดี และอำนาจของวิทย์ที่เพิ่มมากขึ้นหลังจากคืนที่ผ่านมาทำให้เธอเริ่มกลัวเขามากขึ้น

"ฉัน...ฉันจะช่วยเตรียมทุกอย่างค่ะ" เธอพึมพำ พยายามดึงผ้าปูที่นอนมาปกปิดร่างกายตัวเอง แม้จะรู้ว่าไม่มีประโยชน์อีกต่อไป

เกดค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาแดงก่ำด้วยน้ำตาที่ไหลตลอดทั้งคืน "ฉันจะพาพวกนายไปที่คอนโด" เธอกล่าวเสียงแผ่ว "แต่ต้องระวัง... มีซอมบี้หลายตัวในเส้นทาง และบางครั้งมีกลุ่มนักปล้นเข้ามาในพื้นที่"

วิทย์พยักหน้า มือของเขายังคงไล้เลียดไปตามเส้นสันหลังของเกด สัมผัสเย็นเยียบของเขาทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย "ฉันรู้จักวิธีจัดการกับซอมบี้แล้ว" เขายิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน "และถ้ามีใครมากวนเรา... ฉันมีทรัพยากรที่จะต่อรอง"

ทั้งสามเตรียมตัวออกเดินทาง วิทย์จัดแจงเสื้อผ้าและน้ำที่เหลืออยู่ใส่เป้สะพายหลัง ปูเป้รีบดึงกางเกงยีนส์ขึ้นสวมและหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่ของวิทย์มาสวม เกดได้รับเสื้อกันหนาวของปูเป้และกางเกงขายาวที่ค่อนข้างคับ แต่ยังพอสวมได้

"คอนโดของเธออยู่ไกลแค่ไหน?" วิทย์ถาม ขณะที่เขาอยู่ระหว่างจัดเตรียมมีดและท่อนเหล็กที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้

"ห่างจากที่นี่ประมาณสองกิโลเมตร" เกดตอบ ขณะที่พยายามรวบผมยาวของตัวเองให้เรียบร้อย "ไม่ไกลมาก แต่เราต้องข้ามถนนสายหลักที่มีซอมบี้เยอะ"

วิทย์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะสว่างขึ้นด้วยความคิดหนึ่ง "เธอรู้จุดอ่อนของซอมบี้หรือเปล่า?"

เกดแววตาแห่งความรู้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ "พวกมันถูกดึงดูดด้วยเสียงและกลิ่น" เธอเอ่ย ความเป็นนักวิทยาศาสตร์ทำให้เธอพูดอย่างมั่นใจขึ้น "ฉัน... ฉันสังเกตว่าพวกมันเคลื่อนไหวช้าลงเมื่ออยู่ในที่มืด และไม่ค่อยสนใจสิ่งที่อยู่นิ่ง"

วิทย์พยักหน้า "ดี เราใช้ข้อมูลนี้ได้" เขาหันไปมองปูเป้ "เธอมีอะไรที่พอจะทำให้เสียงดังได้ไหม? อะไรก็ได้ที่จะเบนความสนใจของซอมบี้"

ปูเป้มองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะสังเกตเห็นกระป๋องอลูมิเนียมเก่าๆ จำนวนหนึ่ง "ฉันจะเอาพวกนี้ไปผูกกับเชือก" เธอเสนอความคิด "ถ้าจำเป็น เราโยนมันไปในทิศทางตรงข้าม พวกมันจะทำเสียงเมื่อกระทบพื้น"

"ฉลาด" วิทย์พยักหน้าด้วยความพอใจ การมีทาสสองคนที่ฉลาดและมีประโยชน์ทำให้เขารู้สึกราวกับเป็นกษัตริย์ที่มีเหล่าองครักษ์ที่จงรักภักดี เขาลูบคาง สายตามองเกดอย่างคมกริบ "บอกฉันเกี่ยวกับคอนโดของเธอมากกว่านี้ - มันปลอดภัยแค่ไหน? มีใครอยู่ที่นั่นบ้าง? อาหารและน้ำมีเหลือไหม?"

เกดดูลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ฉัน... ฉันอยู่คนเดียว" เธอตอบเสียงแผ่ว "คอนโดอยู่ชั้น 7 มีประตูเหล็กที่ฉันดัดแปลงให้แข็งแรงขึ้น มีระบบกักเก็บน้ำฝนที่ฉันทำไว้บนดาดฟ้า และฉันปลูกผักไฮโดรโพนิกส์ขนาดเล็กบนดาดฟ้าด้วย"

ดวงตาของวิทย์เป็นประกายขึ้นมาทันที "ไฮโดรโพนิกส์? เธอปลูกผักได้จริงๆ หรือ?"

เกดพยักหน้า "ฉันใช้ความรู้ด้านเคมีออกแบบระบบอย่างง่าย" เธอตอบ น้ำเสียงเริ่มมั่นใจขึ้นเมื่อพูดถึงเรื่องที่เธอเชี่ยวชาญ "ผลผลิตไม่มาก แต่ก็พอประทังชีวิตได้"

วิทย์ยิ้มกว้าง "เธอมีประโยชน์มากกว่าที่ฉันคิด" เขากล่าว พลางเข้าไปใกล้เกด มือของเขาเอื้อมไปจับคางเธอเบาๆ "ดีมาก ทาสที่สอง ฉันเริ่มคิดว่าการรับเธอเข้ามาเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง"

เกดได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความอับอาย แม้จะรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่วิทย์เห็นคุณค่าในตัวเธอ

วิทย์หันไปทางหน้าต่าง มองดูถนนด้านล่างที่มีซอมบี้เดินเตร่อยู่ห่างๆ "เราจะออกเดินทางในอีก 15 นาที" เขาประกาศ "รวบรวมทุกอย่างที่จำเป็น อย่าเอาอะไรเกินความจำเป็น เราต้องเคลื่อนที่เร็วและเงียบ"

ในขณะที่เกดและปูเป้จัดการรวบรวมสิ่งของ วิทย์นั่งลงบนเก้าอี้ หลับตา และรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนในตัวเขา หลังจากคืนอันเร่าร้อนกับทาสทั้งสอง เขารู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน แม้จะไม่เท่ากับการเพิ่มขึ้นหลังจากได้ปูเป้มา

เขานึกถึงอาหารที่เสกเมื่อคืน มันไม่เพียงแต่มีปริมาณมากขึ้น แต่ยังมีคุณสมบัติพิเศษที่กระตุ้นความรู้สึกทางเพศ นั่นยืนยันสิ่งที่เขาสงสัย พลังของเขาเชื่อมโยงกับจำนวนทาสและการขยายอาณาจักรของเขา ยิ่งมีทาสมากเท่าไร พลังของเขาก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น

"พร้อมแล้วค่ะ" เสียงแผ่วของปูเป้ดึงเขากลับสู่ความเป็นจริง

วิทย์ลืมตาขึ้น มองทาสทั้งสองที่ยืนรออยู่ด้วยท่าทางหวาดหวั่น แต่พร้อมปฏิบัติตามคำสั่ง เขายิ้มพอใจ "ดี ออกเดินทางได้" เขาลุกขึ้นยืน "ปูเป้ เธอนำหน้า เกด กลาง ฉันจะระวังด้านหลัง"

ทั้งสามออกจากอพาร์ตเมนต์อย่างระมัดระวัง บันไดฉุกเฉินเป็นเส้นทางปลอดภัยกว่าลิฟต์ที่ไม่ทำงานแล้ว พวกเขาค่อยๆ ลงบันไดมา เงียบงันและระมัดระวัง ปูเป้นำหน้าด้วยท่อนเหล็กในมือ เกดเดินตามมาด้วยสีหน้าวิตก และวิทย์คอยระวังหลังด้วยมีดที่เขาหยิบมาจากห้องครัว