บทที่ 14: การตอบแทนบุญคุณ

เมื่อถึงชั้นล่าง วิทย์สั่งให้ทั้งคู่หยุด เขามองออกไปนอกประตู ถนนด้านหน้ามีซอมบี้เดินเตร่อยู่สองสามตัว ห่างจากพวกเขาประมาณ 20 เมตร

"ปูเป้ ใช้กระป๋องของเธอตอนนี้" เขากระซิบสั่ง

ปูเป้พยักหน้า เตรียมกระป๋องที่ผูกติดกับเชือก และโยนมันไปทางด้านขวาของถนน กระป๋องกระทบพื้นส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง ซอมบี้ทั้งหมดหันไปทางเสียงนั้นทันที และเดินโซเซไปตามทิศทางของเสียง

"ไป ทางซ้าย เดี๋ยวนี้!" วิทย์กระซิบสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

ทั้งสามวิ่งไปทางซ้ายอย่างรวดเร็วแต่เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ พวกเขาแอบเข้าไปในตรอกข้างๆ หลังจากวิ่งไปได้ประมาณ 100 เมตร วิทย์สั่งให้หยุดเพื่อดูลาดเลา

"เราต้องข้ามถนนใหญ่ตรงนั้น" เกดกระซิบ พลางชี้ไปยังมุมถนนที่อยู่ห่างออกไป "เมื่อข้ามไปแล้ว เราจะเข้าไปในซอยเล็กๆ และจะถึงคอนโดของฉันในอีกประมาณ 15 นาที"

วิทย์พยักหน้า "ปูเป้ กระป๋องยังเหลือไหม?"

ปูเป้พยักหน้า ยกถุงที่ใส่กระป๋องที่เหลือขึ้นมา "เหลืออีกสาม"

"ดี" วิทย์ตอบ "ขอหนึ่งอัน"

เขารับกระป๋องมาจากปูเป้ มองไปที่ถนนใหญ่ ซอมบี้เดินเตร่อยู่ทั่วไป เขาจึงวางแผนอย่างรวดเร็ว "เราต้องสร้างการเบี่ยงเบนความสนใจอีกครั้ง ฉันจะโยนกระป๋องนี้ไปทางด้านขวาของถนน พวกเราจะรอให้ซอมบี้ไปรวมตัวกันที่นั่น จากนั้นจะวิ่งข้ามถนนไปที่ซอยนั้น เข้าใจไหม?"

ทั้งสองพยักหน้า และวิทย์ไม่รอช้า เขาโยนกระป๋องไปทางด้านขวาของถนน กระป๋องตกลงบนพื้นส่งเสียงดังและกลิ้งไปมา ซอมบี้ทั้งหมดหันไปยังต้นเสียงทันที และเริ่มเดินโซเซไปในทิศทางนั้น

"ไป!" วิทย์สั่ง และทั้งสามวิ่งข้ามถนนอย่างรวดเร็ว

พวกเขาเกือบจะไปถึงอีกฝั่งของถนนโดยไม่มีปัญหา แต่แล้วเกดก็สะดุดเศษซากรถยนต์ และล้มลงกับพื้น เสียงกระแทกดังพอที่จะดึงความสนใจของซอมบี้บางตัวที่อยู่ใกล้

"ช่วยด้วย!" เกดร้องเสียงแผ่ว ขณะที่ซอมบี้ตัวหนึ่งหันมามองและเริ่มเดินมาทางพวกเขา

วิทย์หันกลับมา กระชากเกดให้ลุกขึ้น ในขณะที่ปูเป้ยกท่อนเหล็กขึ้นเตรียมป้องกัน

"ยืนให้มั่น!" วิทย์สั่งปูเป้ ก่อนจะหันไปทางซอมบี้ตัวที่เข้ามาใกล้ เขามองซ้ายมองขวา สังเกตเห็นก้อนหินขนาดใหญ่ จึงเอื้อมไปหยิบและขว้างมันไปในทิศทางตรงกันข้าม เสียงหินกระทบกับรถยนต์ดังกังวาน ทำให้ซอมบี้หันเหความสนใจไปทางนั้น

"รีบไป!" วิทย์ดึงเกดที่ยังคงตกใจไปตามซอยเล็กที่อยู่ใกล้ๆ ปูเป้วิ่งตามมาด้านหลัง

พวกเขาวิ่งไปตามซอยเล็กๆ หลบหลีกซอมบี้อีกสองสามตัวที่เดินเตร่ในซอย จนในที่สุดก็มาถึงตึกคอนโดที่เกดอาศัยอยู่ มันเป็นอาคาร 8 ชั้นที่ดูแข็งแรงกว่าอพาร์ตเมนต์ของวิทย์มาก

"นี่มัน..." วิทย์กล่าวพลางมองขึ้นไปยังตึกด้วยความประหลาดใจ "นี่มันคอนโดหรูชัดๆ"

เกดพยักหน้า "ฉันทำงานที่บริษัทเภสัชกรรม... เงินเดือนดี" เธอตอบเสียงเบา "เราต้องขึ้นบันไดฉุกเฉินไปชั้น 7"

ทั้งสามเข้าไปในอาคารอย่างระมัดระวัง โถงทางเข้าว่างเปล่าและเงียบสงัด วิทย์สังเกตเห็นร่องรอยการต่อสู้และคราบเลือดแห้งกรังบนพื้น แต่ไม่มีร่างซอมบี้หรือศพปรากฏให้เห็น แสดงว่าอาจมีคนผ่านมาและจัดการกับพวกมันไปแล้ว

"ทางนี้" เกดนำทางไปยังบันไดฉุกเฉิน

พวกเขาค่อยๆ ขึ้นบันได ระมัดระวังเสียงและคอยฟังสัญญาณของซอมบี้หรือคนอื่นที่อาจซ่อนอยู่ ชั้นแล้วชั้นเล่า จนในที่สุดก็มาถึงชั้น 7 เกดนำพวกเขาไปตามทางเดินจนถึงประตูห้องหนึ่งที่แตกต่างจากประตูอื่น มันถูกดัดแปลงให้มีแผ่นเหล็กปิดทับและมีกลอนที่แข็งแรงกว่าปกติ

"นี่คือห้องของฉัน" เธอกล่าว พลางหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง "ฉันดัดแปลงมันให้แข็งแรงขึ้นหลังจากเริ่มมีข่าวการระบาด"

เธอไขกุญแจประตูอย่างระมัดระวัง เปิดกลอนหลายอันก่อนจะผลักประตูเข้าไป

"ระวัง" วิทย์กระซิบ ยกมีดขึ้นในท่าเตรียมพร้อม "อาจมีอะไรอยู่ข้างใน"

แต่ภายในห้องว่างเปล่าและเงียบสงัด ไม่มีสัญญาณของการบุกรุก วิทย์เดินเข้าไปสำรวจพร้อมกับมีดในมือ ก่อนจะประกาศว่าปลอดภัย

ห้องของเกดเป็นคอนโดขนาดหนึ่งห้องนอนที่กว้างขวางกว่าอพาร์ตเมนต์ของวิทย์มาก มีห้องนั่งเล่นกว้าง ครัวแบบอเมริกัน และห้องนอนขนาดใหญ่ แม้จะมีฝุ่นเกาะและร่องรอยการไม่ได้ใช้งานมาระยะหนึ่ง แต่ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพที่ดี

"ยินดีต้อนรับสู่บ้านใหม่ของเรา" เกดกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ผสมระหว่างความภูมิใจและความขมขื่น ขณะที่ล็อคประตูหลายชั้นหลังจากที่ทุกคนเข้ามาแล้ว

วิทย์เดินสำรวจห้องอย่างละเอียด สายตาวาววับด้วยความพึงพอใจ ห้องนี้สะอาดกว่า กว้างขวากว่า และปลอดภัยกว่าอพาร์ตเมนต์ของเขามาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเกดถึงสามารถอยู่รอดมาได้นานขนาดนี้

"แสดงให้ฉันดูระบบไฮโดรโพนิกส์ของเธอสิ" เขาสั่ง

เกดพยักหน้า และนำพวกเขาไปที่ประตูเล็กๆ ในห้องนั่งเล่น "ทางนี้ขึ้นไปบนดาดฟ้า" เธออธิบาย

ทั้งสามขึ้นบันไดแคบๆ ไปยังดาดฟ้าของตึก เมื่อเปิดประตูออกไป วิทย์ก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ บนดาดฟ้ามีระบบปลูกพืชแบบไฮโดรโพนิกส์ขนาดเล็กที่ได้รับการออกแบบอย่างชาญฉลาด รางปลูกผักถูกวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ มีผักสีเขียวสดหลายชนิดกำลังเติบโตอยู่ในนั้น ถังเก็บน้ำฝนขนาดใหญ่อยู่มุมหนึ่งของดาดฟ้า เชื่อมต่อกับระบบท่อที่ส่งน้ำไปยังรางปลูกผัก

"นี่มัน... น่าทึ่งมาก" วิทย์กล่าว แววตาเปลี่ยนเป็นความเคารพอย่างจริงใจ "เธอสร้างทั้งหมดนี้ด้วยตัวเอง?"

เกดพยักหน้า ดวงตาเธอเปล่งประกายขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้พูดถึงผลงานของตัวเอง "ฉันศึกษาเรื่องนี้มาก่อนเกิดวันสิ้นโลก และมีอุปกรณ์บางอย่างเก็บไว้ในห้อง" เธออธิบาย "ฉันดัดแปลงจากท่อพีวีซีและวัสดุที่หาได้ในละแวกนี้ น้ำหมุนเวียนอยู่ในระบบ ใช้พลังงานแสงอาทิตย์ขนาดเล็กเป็นตัวขับเคลื่อนปั๊ม"

"แล้วปุ๋ย?" วิทย์ถาม อย่างสนใจ

"ฉันใช้มูลสัตว์แห้งที่หาได้ ผสมกับเศษอาหารที่ย่อยสลายแล้ว" เกดตอบ

"ฉัน... ฉันใช้ความรู้ทางเคมีเพื่อสร้างสารอาหารที่จำเป็น ผลผลิตไม่ได้มากมาย แต่ก็พอประทังชีวิตได้"

วิทย์เดินสำรวจระบบอย่างทึ่ง เขาสัมผัสใบผักสดที่กำลังเติบโต "นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ" เขาพึมพำ "เกด เธอทำให้ฉันประทับใจจริงๆ นี่เป็นทรัพยากรที่มีค่ามาก"

"งั้น...เรายังอยู่ที่นี่ได้ใช่ไหมคะ?" เกดถามเสียงแผ่ว ความหวังปรากฏชัดในน้ำเสียง

"อยู่ที่นี่เหรอ?" วิทย์หัวเราะเบาๆ "เรากำลังจะสร้างอาณาจักรของเราที่นี่ต่างหาก"

เขาหันไปมองวิวของเมืองที่ทรุดโทรมจากดาดฟ้า ในใจคิดถึงอนาคต พลังของเขา อาหารที่เสกได้ ร่วมกับระบบของเกด นี่คือจุดเริ่มต้นที่สมบูรณ์แบบ

"เธอพิสูจน์คุณค่าของตัวเองแล้ว" วิทย์หันมาหาเกด ก่อนจะลูบใบหน้าเธอเบาๆ "ไม่ใช่แค่ด้วยร่างกายของเธอ แต่ด้วยสมองของเธอด้วย"

เกดพยายามยิ้ม แม้น้ำตาจะคลอขึ้นมาในดวงตา "ฉันดีใจที่ได้ช่วย...นาย"

วิทย์หันไปมองปูเป้ที่กำลังสำรวจระบบน้ำด้วยความสนใจ "ตอนนี้ เราควรกลับเข้าไปข้างใน จัดการห้อง และพักผ่อน พรุ่งนี้..." เขาหยุดไป ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย "...พรุ่งนี้เราจะเริ่มทำงานทดลองด้วยกัน เกด ฉันอยากให้เธอวิเคราะห์อาหารที่ฉันเสกขึ้นมา ดูว่ามันพิเศษอย่างไร"