บทนำ ตื่นมาจากความตายก็มีสามีและลูกเลย - 3

"ไม่ร้องนะเด็กดี แม่ขอโทษนะ ต่อไปแม่จะไม่ด่าไม่ดุด่าพวกเจ้าอีกแล้ว ให้อภัยแม่ด้วยนะ ต่อไปเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ" ไป๋หลิน

แม่ลูกทั้งห้าก็กอดกันร้องไห้จนผู้เป็นพ่อถึงกับน้ำตาซึม ถึงเขาจะไม่ได้รักไป๋หลินแต่ก็ไม่ได้เกลียดจนถึงขั้นอยู่ร่วมกันไม่ได้ พอได้ยินที่ไป๋หลินพูดกับลูกเขาเองก็ตกใจและดีใจกับลูก ๆ แต่อย่างไรก็ต้องคอยดูต่อไปว่าไป๋หลินจะทำตัวเป็นแม่ที่ดีได้กี่วัน

ไป่หลินคนใหม่เองก็ได้แต่ก่นด่าร่างเดิมในใจ มีลูกชายน่ารัก ๆ ถึงสี่คนทำไมไม่ใส่ใจบ้างนะ มันน่าตามไปตบกระบาลถึงโลกวิญญาณจริง ๆ

ระหว่างที่ทานข้าวอยู่เขานึกได้ว่าไป๋หลินคนเดิมมีความรู้เรื่องสมุนไพรพื้นฐานอยู่บ้าง ก็น่าจะพอให้ขึ้นเขาไปหาสมุนไพรมาขายหาเงินเข้าบ้านได้อยู่แล้ว ส่วนอาการของสามีทานข้าวเสร็จค่อยเข้าไปตรวจดูสักหน่อยถ้ารักษาได้เข้าจะรักษาให้เอง

ยังไงก่อนจะตายมาอยู่โลกนี้เขาคือ เรือเอกนายแพทย์ภัสกร นพวรรณ อายุ 35 ปี เป็นแพทย์มือหนึ่งของกรมทหารเรือเลยทีเดียว อีกทั้งยังได้มีโอกาสได้ทุนศึกษาต่อด้านแพทย์แผนจีนอีกด้วย ถึงแม้จบมาจะไม่ค่อยได้ใช้รักษาใครเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมให้ตัวเองเสมอและเคยมีประสบการณ์ฝังเข็มให้ลูกน้องในหน่วยอยู่บ้าง เวลาปวดเมื่อยตามร่างกายพี่น้องในหน่วยมักมาให้เขาช่วยฝังเข็มคลายกล้ามเนื้ออยู่บ่อย ๆ ส่วนเรื่องรักษาอาการป่วยของสามีแค่นี้สบายมาก

เมื่อทานข้าวเสร็จเขาก็เข้าไปดูอาการสามีทันที เขาจับชีพจรต่าง ๆ และสอบถามอาการดูก็พบว่าสามีป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ จึงทำให้ร่างกายปวดไปทั้งตัวจนไม่สามารถลุกไปทำงานได้ เขาจึงจะขึ้นเขาไปหาสมุนไพรมารักษาและจะนำบางส่วนไปขายหาเงินเข้าบ้าน เงินบางส่วนก็จะนำไปหาซื้อเข็มมาใช้ในการรักษาอาการป่วยให้สามี ร้านยาในเมืองจะมีขายไหมนะ ถ้ารักษาสามีหายแล้วจะสงสัยหรือเปล่าว่าเขาไม่ใช่ไป๋หลินคนเดิม คิดมาแล้วก็กลุ้มใจว่าจะหาข้ออ้างยังไงดี ตัวเขาเองก็ตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ก็คงต้องปรับตัวให้เข้ากับโลกนี้ให้ได้ ไม่ต้องห่วงนะจางไป๋หลินฉันจะทำหน้าที่ภรรยาและมารดาที่ดีแทนนายเอง นายจะได้หมดห่วงไปสู่ภพภูมิที่ดีนะ

"เด็ก ๆ แม่ว่าจะขึ้นเขาสักหน่อย พวกลูกก็อยู่กับพ่อไปก่อนนะ แม่ไปไม่นานก็กลับมา เดี๋ยวแม่หาผลไม้ป่ามาฝาก ถ้าโชคดีได้สัตว์ป่าวันนี้แม่จะทำอาหารจานเนื้อให้กินดีไหม" ไป๋หลิน

"ขอรับ/ขอรับ/ขอรับ/ขอรับ"

หลัวฟางได้ยินแบบนั้นก็ถึงกลับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ที่จริงก็สงสัยตั้งแต่ไป๋หลินฟื้นขึ้นมาก็เปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่ไป๋หลินคนเดิม หรือเพราะหัวฟาดก้อนหินจนสมองกลับไม่ก็มีแผนอะไรบางอย่าง หรือหลอกให้ตายใจแล้วกลับไปตามตื๊อเว่ยชุนอีก

"เจ้าดีขึ้นแล้วรึถึงจะขึ้นเขา อีกอย่างเจ้าไม่ไปเฝ้าเว่ยชุนแล้วรึ" หลัวฟาง

"เอาเป็นว่าข้ารู้แล้วกัน เดี๋ยวขึ้นเขาเสร็จกลับมาข้ามีเรื่องจะเล่าพูดคุยกับเจ้าและลูกด้วย ข้าไปก่อนนะฝากดูลูก ๆ ด้วย อ้อ อีกอย่างข้าไม่ไปตามเฝ้าคนที่มีลูกมีเมียหรอกเสียเวลาทำมาหากิน" ไป๋หลิน

"หึ ทำมาเป็นพูดดีเจ้าจะทำได้กี่วัน ไม่ใช่คืนนี้พอข้าหลับก็แอบออกจากบ้านไปเฝ้าบ้านลี่อีกละ ส่วนเจ้าไม่ฝากก็ดูแลเองอยู่แล้วประจำ" หลัวฟาง

เชอะไอ้ผัวคนนี้วาจาร้ายกาจน่าตบกระบาลเสียจริง แต่ช่างเถอะข้าขี้เกียจเถียงด้วยแล้วเตรียมของขึ้นเขาดีกว่า

โลกที่อยู่ตอนนี้อากาศไม่ค่อยร้อนเหมือนโลกเดิมเลย ขนาดเดินขึ้นเขามาหลายกิโลยังไม่รู้สึกร้อนเลย บรรยากาศดีอากาศเย็นสบายธรรมชาติก็ร่มรื่นเหมือนได้ชาร์จแบตให้ร่างกายเลย ถึงว่าตอนที่อยู่โลกก่อนสงสัยทำไมคนในเมืองจึงชอบไปเที่ยวต่างจังหวัดที่มีธรรมชาติต้นไม้ป่าเขาเพราะได้เติมความสดชื่นให้กับร่างกายแบบนี้นี่เอง

ตอนเริ่มเดินเข้ามาในป่าชั้นนอกไป๋หลินก็ได้สมุนไพรไปหลายอย่างเลย ยังมีพืชที่กินได้อย่างพวกหัวมันหัวเผือก ได้ผลไม้ป่าพวกเฉาเหมยป่า โปหลัว โชคดีที่เจอต้นผิงกั่วด้วย ไป๋หลินจึงเก็บผลไม้ป่าที่เจอใส่ตะกร้าใบใหญ่ที่สะพายอยู่ด้านหลัง

เหมือนสวรรค์จะเข้าข้างไป๋หลิน ให้ได้เจอกับโสมป่าห้าราก รากใหญ่สามรากอายุราวพันปี รากเล็กอีกสองราก อายุราว 400 ปี จากความจำร่างเดิมถ้าเอาไปขายจะได้อยู่ที่ราว 300 ถึง 1000 ตำลึงทองเลยทีเดียว แต่เขาคิดไว้ว่าจะไม่เอาไปขายหมดหรอกเก็บไว้ทำยาบำรุงให้สามีด้วยดีกว่า

พอได้โชคก้อนใหญ่แล้วไป๋หลินก็สำรวจป่าไปเรื่อย ๆ จนสามารถล่าไก่ป่าได้ตัวหนึ่งด้วยพร้อมกระต่ายอีกสองตัว ที่จริงบ้านเขาก็ไม่ขาดแคลนอาหารอะไรหรอกนะ เพราะถึงจะสามีป่วยแต่แม่สามีและแม่จางก็เอาของสดที่ซื้อหรือคนในบ้านล่ามาได้ แบ่งมาให้บ้านเขาบ่อยครั้ง กลัวหลาน ๆ จะหิว เผื่อไป๋หลินได้ทำอาหารให้ลูก ๆ ทาน บางครั้งก็ทำกับข้าวใส่ปิ่นโตมาให้ แต่ก็โดนเกอตัวร้ายอย่างไป๋หลินแย่งกินเกือบหมด ส่วนของสดพวกเนื้อสัตว์ก็จะแอบเอาไปขายแลกเงินเพื่อไปเล่นพนัน ไม่ก็แอบเอามาทำอาหารไปฝากบ้านลี่แต่ไม่ทำให้ลูกกับสามีกิน พักหลัง ๆ มาบ้านเดิมและบ้านใหญ่จึงไม่ค่อยเอาของสดมาแบ่งให้ แต่ทำเป็นกับข้าวใส่ปิ่นโตมาให้แทน

ภัสกรในร่างของไป๋หลินได้แต่คิดว่าลี่เว่ยชุนนั้นมีอะไรดี ทำไมไป๋หลินคนเดินถึงหลงได้จนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ ผู้ชายเขาแต่งงานมีเมียไปแล้ว ส่วนตัวเองก็มีลูกมีผัวแล้วยังจะตามตื๊ออีกเอาสมองส่วนไหนคิดเนี่ยว่าเว่ยชุนจะหันมาสนใจ สู้ทำตัวดี ๆ ดูแลลูกที่น่ารักทั้งสี่ดีกว่า และคอยเอาใจสามีเผื่อวันหนึ่งเขาจะหันมารักยังมีความหวังกว่าอีก

"คิดมาแล้วอยากหยุมหัวไป๋หลินจริง ๆ หลงผู้ชายจนไม่สนใจลูก สี่แฝดออกจะน่ารักขนาดนี้ คอยดูนะข้าเนี่ยแหละจะเลี้ยงลูกให้ดี ขุนให้ทั้งสี่จนแก้มป่อง ส่วนหลัวฟางข้าก็จะรักษาให้หาย เผื่อสามีปากร้ายบ้านั้นจะหันมารักข้าบ้าง" ไป๋หลิน

เมื่อหาสมุนไพรที่อยากได้ครบไป๋หลินจึงเดินลงเขาเพื่อกลับบ้านระหว่างเขาก็แวะพักที่ลำธารตีนเขาเพื่อล้างหน้าสักหน่อย แต่พอชะโงกลงไปในแม่น้ำเขาก็ต้องตะลึงกับใบหน้าของตัวเองในน้ำ เพราะไป๋หลินมีใบหน้าที่สวยปนน่ารักแต่มีความเจ้าเล่ห์แบบนางร้ายสวย ๆ ในละคร ถ้าเปรียบก็เหมือนกับปีศาจจิ้งจอกที่แปลงกายมาหลอกล่อชายหนุ่มมนุษย์เหมือนในภาพยนตร์จีนหลาย ๆ เรื่องนั่นแหละ ไม่น่าละทำไมพี่ชายทั้งสามบ้านจางกับท่านพ่อจางถึงหวงและตามใจทุกอย่าง

พอพักจนพอใจไป๋หลินก็แบกตะกร้าผลไม้กับตะกร้าสมุนไพรกลับบ้าน ในหัวก็คิดหาขนมที่พอจะทำได้ให้ลูก ๆ ทานดีกว่า จากความทรงจำไป๋หลินไม่เคยทำขนมหรือแม้แต่อาหารก็ยังไม่เคยทำให้ลูกทานเลย ขนาดงานบ้านง่าย ๆ ยังไม่ทำเลย ได้แต่บังคับลูกทั้งสี่ทำแทน ส่วนอาหารเขาก็ทำกินเองคนเดียวไม่เผื่อลูก แต่กลับทำไปให้บ้านลี่แทนยิ่งตอนที่เว่ยชุนยังไม่แต่งงานทำไปฝากเกือบทุกวัน เพราะคิดว่ายังไงสามีก็กลับมาหาให้ลูกกินอยู่ดี เขาจึงไม่สนใจว่าระหว่างรอพ่อกลับมาสี่พี่น้องจะหิวแค่ไหน สมกับเป็นจางไป๋หลินเกอร้ายกาจจอมขี้เกียจและบ้าผู้ชายแห่งหมู่บ้านถงหยางจริง ๆ