บทที่ 1.1 รักษาสามีและบอกเหตุผลที่เปลี่ยนไป - 1

ไป๋หลินนั้นขึ้นเขาไปตอนยามซื่อพอลงก็ยามอุ้ยแล้ว จึงทำให้ไม่ทันเกวียนประจำหมู่บ้าน สงสัยต้องไปยืมเกวียนที่บ้านเดิมเพื่อไปขายสมุนไพรในเมืองแล้วละ

ระหว่างทางที่เดินกลับบ้านไป๋หลินก็ได้เจอกับสายตาแปลกจากชาวบ้านถงหยาง ที่มองเขาด้วยสายตกตะลึง บางคนมองแล้วก็หันไปซุบซิบนินทา บางคนก็เอ่ยทักทายปกติตามประสาคนรู้จัก

"ข้าว่านะสะใภ้เหยียน วันนี้หิมะคงตกหลงฤดูแน่ ๆ เลย" สะใภ้เวิน

"ทำไมละสะใภ้เวิน" สะใภ้เหยียน

"ก็จู่ ๆ คนเกียจคร้าน แบบสะใภ้เล็กบ้านถานขึ้นหาของป่า แบบนี้มันผิดวิสัยนะ ปกติจะต้องคอยไปเฝ้าหน้าประตูบ้านลี่ เหมือนสุนัขที่ถูกเจ้าของทิ้งไม่ให้เข้าบ้าน ฮ่า ฮ่า " สะใภ้เหยียน

"ฮ่า ฮ่า จริงด้วย ผู้ชายเขาไม่เอาก็ยังไปตามเฝ้าหน้าไม่อายว่าไหมสะใภ้เหยียน ดูสิพูดให้ขนาดนี้ยังเมินเฉยได้อีก" สะใภ้เวิน

เกอกับสตรีที่พูดจาถากถางไป๋หลิน คือสะใภ้รองบ้านเวิน เวินซิงเยียน กับเกอสะใภ้สี่บ้านเหยียน เหยียนเฟยเจิน ทั้งสองนี้เป็นอริกับไป๋หลิน จึงไม่แปลกที่สองคนนี้ที่มักจะพูดแซะบ่อย ๆ

แต่ด้วยไป๋หลินคนเดิมไม่ค่อยสู้คนนัก เพราะสองคนนี้มักใช้วิธีสองรุมหนึ่ง จึงทำให้ไป๋หลินหลีกเลี่ยงที่จะปะทะด้วย แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเล่นผิดคนซะแล้ว เพราะไป๋หลินคนใหม่ถึงจะเป็นสุภาพบุรุษแต่ปากก็แซ่บด่าคมพอ ๆ กับมีดผ่าตัดเลยแหละ

"นี้มันยังไม่ถึงฤดูติดสัดเลยแต่ทำไมสะใภ้รองบ้านเวินกับสะใภ้สี่บ้านเหยียน ถึงได้รีบเห่าหอนแทนพวกสัตว์ซะแล้วละ" ไป๋หลิน

"นี่ ไอ้เกอขี้เกียจเจ้ากล้าว่าข้าเป็นสุนัขเหรอ คราวก่อนโดนข้าสองคนรุมตบยังไม่เข็ดใช่ไหม" สะใภ้เวิน

"สะใภ้เวินข้าว่าเรามาสั่งสอนไอ้เกอขี้เกียจนี้อีกสักรอบดีไหม มันจะได้จำ" สะใภ้เหยียน

สตรีและเกออริของไป๋หลินเตรียมจะเข้าไปรุมทำร้ายอย่างที่เคยทำ แต่ก็โดนไป๋หลินถีบไปที่ท้องจนล้มหงายหลังทั้งคู่ พอลุกขึ้นตั้งสติได้ก็จะเข้าไปทำร้ายอีกครั้ง แต่กลับโดนฝ่ามือของไป๋หลินตบเข้าที่ใบหน้าและจนได้เลือด

"ไอ้เกอชั่วแกทำข้าเลือดออกเหรอ ข้าจะไปฟ้องผู้ใหญ่บ้าน" สะใภ้เหยียน

"ใช่ แกต้องโดนไล่ออกจากหมู่บ้านแน่" สะใภ้เวิน

"ก็รองไปฟ้องดูสิ ใครกันที่จะถูกไล่ออกจากหมู่บ้าน พวกเจ้าลืมไปแล้วเหรอว่าคราวก่อนพวกเจ้าโดนคาดโทษอะไรไว้ ตอนที่รุมทำร้ายข้าแม่สามีเจ้าสองคนเคยรับปากไว้นิ ถ้าพวกเจ้ายังมาหาเรื่องข้าอีก พวกเขาจะให้ลูกชายหย่าขาดกับพวกเจ้าทันที แล้วบ้านข้าก็จะให้ทางการมาจับพวกเจ้าไปกรมอาญาในเมืองหลวงทันที ถึงครั้งนี้ข้าตีพวกเจ้าก็เพราะป้องกันตัวใคร ๆ ก็เห็นใช่ไหมทุกท่าน" ไป๋หลิน

ไป๋หลินที่พอจำได้ว่าคราวก่อนที่เกิดเรื่อง แม่สามีของสองคนนี้ได้ให้คำมั่นสัญญาไว้แบบนี้จริง ตอนนั้นชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้านถงหยางต่างก็เป็นพยานให้ได้

"ใช่ ๆ ข้าเห็นแต่สะใภ้รองบ้านเวินกับสะใภ้สี่บ้านเหยียนหาเรื่องสะใภ้เล็กบ้านถานก่อนทั้งนั้น"

"ข้าก็เห็น แถมจะเข้าไปรุมทำร้ายสะใภ้เล็กบ้านถานอีกด้วย"

"ถึงหมู่บ้านเราอยู่ในเมืองไม่ใหญ่มาก แต่ก็ติดกับเมืองหลวงใช้เวลาเดินทางไม่นาน ยิ่งเดินทางด้วยรถม้ายิ่งถึงเร็ว คิดให้ดี ๆ สะใภ้เวิน สะใภ้เหยียน"

ก็จริงอย่างที่พี่ชายท่านนี้พูด ถึงหมู่บ้านถงหยางจะอยู่ในเมืองไม่ใหญ่ แต่ก็ติดกับเมืองหลวงของแคว้นต้าเว่ยจึงทำให้เดินทางเข้าเมืองหลวงด้วยรถม้าใช้เวลาไม่นาน แต่ถ้าเดินเท้ากับใช้เกวียนก็ใช้เวลามากหน่อย

สะใภ้บ้านเวินและบ้านเหยียน มองหน้ากันต่างก็คิดในใจทำไมไอ้เกอขี้เกียจมันถึงกล้าตอบโต้พวกเขา ทั้งที่เมื่อก่อนมันจะรีบเดินหนีเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะ แต่คราวนี้ไม่เพียงแค่ด่ามันกลับแต่ลงมือทำร้ายพวกเขาจนเลือดออก

ทั้งสองยังคิดต่อไปว่าถ้าแม่สามีรู้คราวนี้ได้หย่าขาดจริง ๆ แถมต้องโดนทางการจับตัวอีก มีแต่เสียกับเสียสงสัยต้องยอมมันไปก่อนค่อยหาทางเอาคืนทีหลัง

"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เกอขี้เกียจสามีไม่รัก" สะใภ้เหยียน

"ใช่ ครั้งนี้ข้าจะไปเจ้าไปก่อน" สะใภ้เวิน

"ข้าไม่รับฝากหรอกนะ พวกแม่สามีไม่รัก" ไป๋หลิน

ก็เป็นจริงอย่างที่ไป๋หลินพูด แม่สามีของทั้งสองไม่ได้รักและเอ็นดูเหมือนสะใภ้คนอื่นในบ้าน เพราะทั้งสองคนมีนิสัยร้ายกาจชอบกดขี่สะใภ้คนอื่นในบ้านและชอบหาเรื่องนินทาคนอื่นไปทั่ว ตอนแต่งเข้าบ้านมาแรก ๆ ก็นึกว่าจะนิสัยดี แต่พออยู่นานไปก็เริ่มแสดงธาตุแท้ออกมา ยิ่งทั้งสองคนมาสนิทกันยิ่งทำให้เลวร้ายเข้าไปอีก

"ข้าจะบอกอะไรพวกเจ้าสองคนให้นะ ข้าขี้เกียจหรือไม่มันก็เรื่องของข้า ที่ข้าขึ้นเขาก็เพราะสามีป่วยต้องหาเงินเข้าบ้านและหาเงินรักษาสามี ข้าไม่มีเวลามารอทะเลาะกับเจ้าสองคนหรอกนะเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ ข้าว่าพวกเจ้าควรเอาเวลาที่มาคอยจิกกัดคนอื่นหรือค่อยหาเรื่องข้า ไปทำตัวเองให้ดีขึ้นและหาวิธีทำให้แม่สามีรักเถอะ ข้าขอเตือน" ไป๋หลิน

คำพูดของไป๋หลินใครฟังก็รู้เจ็บจี๊ดแทนเลย แถมสีหน้าก็ดูเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนเลย

ทุกคนที่ได้เห็นเหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า สะใภ้เล็กบ้านถานเลิกขี้เกียจและนอกจากจะขึ้นเขาแล้ว ยังสู้คนเป็นอีกด้วยนะ หรือเพราะที่ผ่านมาแค่ขี้เกียจเลยไม่ยอมสู้ แต่พอมันวันนี้ทุกคนได้เห็นกับตาในสิ่งที่ไป๋หลินทำ จนทำให้คนในหมู่บ้านไม่กล้านินทาหรือมีเรื่องกับไป๋หลินคนนี้อีกแล้ว

ไป๋หลินเปิดประตูบ้านเข้าไปก็เจอกับลูก ๆ ทั้งสี่ที่นั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน เมื่อเด็กเห็นแม่ก็รีบวิ่งไปหาให้แม่กอดและหอมแก้มทีละคน

"คิดถึงจังเลย แล้วนี่กินข้าวเที่ยงหรือยัง หิวไหมเดี๋ยวแม่ทำข้าวเที่ยงให้กิน" ไป๋หลิน

"ข้าวเที่ยงหรือขอรับ" ลู่เซียน

ลู่เซียนพี่ใหญ่ถามแบบด้วยความงงงวยบ้านเราไม่เคยกินข้าวเที่ยงนะท่านแม่ลืมแล้วเหรอ

"ใช่จ้ะ พวกเจ้าหิวกันหรือยัง เดี๋ยวแม่จะไปดูว่ามีอะไรเหลือบ้างจะหาให้พวกเจ้าและพ่อพวกเจ้ากิน ก่อนแม่จะรีบเข้าเมืองเดี๋ยวค่ำซะก่อน" ไป๋หลิน

"สะใภ้เล็กกลับแล้วเหรอ ได้อะไรมาบ้างละ" ซิ่วอิง

"กลับมาแล้วเหรอหลินเอ๋อร์" รั่วอี้

"ท่านแม่ ท่านทั้งสองมาเยี่ยมหลัวฟางหรือ ขอรับ" ไป๋หลิน

แม่สามีถามลูกสะใภ้ด้วยความสงสัยและอยากรู้เหมือนกันว่าสะใภ้ผู้เกียจคร้านผู้นี้ได้อะไรมาบ้าง ถึงจะไม่ได้เอ็นดูลูกสะใภ้คนนี้เท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้เกลียดจนถึงขั้นที่จะพูดคุยกันไม่ได้ เมื่อเช้าเขามาหาลูกชายคนเล็ก ว่าจะมาเยี่ยมสะใภ้เล็กด้วยแต่ก็มาตรงเวลากับแม่สะใภ้พอดี