บทที่ 1.1 รักษาสามีและบอกเหตุผลที่เปลี่ยนไป - 2

พอมาถึงหลานก็บอกว่าสะใภ้เล็กฟื้นแล้ว หลาน ๆ เล่าว่าพอแม่ตื่นก็ใจดีมากไม่ทุบตีไม่ว่าร้ายแถมกอดลูกทุกคน ยังบอกว่าคิดถึงพวกเขาอีกด้วย จนแม่สามีอดไม่ได้ที่จะถามลูกชาย หลัวฟางเองก็บอกว่าภรรยาเปลี่ยนไปจริง ๆ ที่น่าตกใจที่สุดคือตื่นมาก็ขึ้นเขาไปหาสมุนไพรมาขาย ภายในใจของซิ่วอิงก็คิดว่าไม่รู้จะกลับตัวจริงหรือมีอะไรมาเข้าสิงหรือเปล่า แต่ถึงอย่างไรก็ดีใจกับหลานทั้งสี่ที่ได้มีแม่ที่รักใคร่เหมือนบ้านอื่นสักที

ส่วนแม่จางก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ที่ได้รับรู้เรื่องราวจากหลาน ๆ มีทั้งความดีใจและสงสารหลาน ในที่สุดก็ได้ความรักความเอาใจใส่จากมารดาสักที

"เออ ข้าว่าเราเข้าไปในบ้านกันก่อน คุยตรงนี้ไม่สะดวกขอรับ" ไป๋หลิน

ไป๋หลิน แม่จาง และแม่สามีก็รีบพากันขนเข้าบ้าน ลูกทั้งสี่ก็ช่วยมารดารีบขนของโดยมีแฝดพี่รองอย่างลู่ตงรีบไปปิดประตูรั่วบ้านตามคำสั่งท่านแม่อย่างว่องไว

พอวางตะกร้าลงแล้วทยอยเอาของออกมาจากตะกร้าทุกคนก็ถึงกับตะลึง ในสิ่งที่ไป๋หลินไปหามาได้คือโสมป่าที่มีราคาแพงและเป็นยาชั้นดี

ไป๋หลินที่ตอนแรกจะคุยเรื่องรักษาสามีและเรื่องที่เขาฟื้นขึ้นหลังจากกลับมาในเมือง แต่ดูท่าแล้วคงต้องคุยกันตอนนี้แล้วละ อย่างน้อยก็มีท่านแม่กับแม่สามีได้รับรู้ด้วย เขาให้แม่ทั้งสองและลูก ๆ ไปรวมตัวกันที่ห้องนอนของสามี

"คือ ท่านแม่ทั้งสองท่านคงคิดใช่ไหมว่าคนขี้เกียจและร้ายกาจแบบข้า ทำไมจู่ ๆ ตื่นขึ้นมาถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ ข้าจะไม่ขอปิดบังแล้วกัน ตอนที่ข้าล้มจนหัวฟาดก้อนหินข้าหลับไปสี่วันนั้น วิญญาณข้าได้หลุดออกจากร่างขอรับ จิตของข้าได้เห็นทุกอย่างในอนาคตที่จะเกิดหากข้ายังทำตัวแบบเดิม ลูกของข้าทั้งสี่ที่ขาดความรักจากแม่ พวกเขาจะกลายเป็นคนเก็บกด จนกลายเป็นคนไม่ดีนิสัยร้ายกาจแบบข้า ในนั้นข้าเห็นอาตงกลายเป็นคนถูกทางการตามล่าเพราะเป็นโจร ข้าเห็นอาเซียนเป็นนักเลงระรานคนอื่นไปทั่วจนถูกศัตรูทำร้ายจนตาย เห็นอาฉินกับอาถิงก็กลายเป็นขอทาน ส่วนท่านพี่ก็ตายเพราะถูกศัตรูของอาเซียนทำร้าย มันทำให้ข้ากลัวและคิดได้ว่าถ้าไม่เปลี่ยนแปลงตัวเอง ทุกอย่างจะต้องเกิดตามนิมิตที่ข้าเห็นแน่นอนขอรับ ในตอนที่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้าสงสารลูก ๆ มาก พยายามที่จะช่วยพวกเขาแต่ข้าก็ทำอะไรไม่ได้เลยขอรับ จากนั้นข้าจึงตั้งจิตอธิษฐานหากข้าได้กลับไปมีชีวิตอีกครั้ง ข้าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นแม่ที่ดีและเป็นภรรยาที่ดี ไม่สร้างปัญหาให้กับครอบครัวขอรับ พอข้าอธิษฐานเสร็จข้าก็ได้เจอกับเซียนท่านหนึ่งปรากฏต่อหน้าข้า ท่านเซียนเมตตาสอนวิชาแพทย์ให้ข้าไว้ใช้รักษาคนเพื่อเลี้ยงชีพ และเอาไว้ช่วยคนที่ตกทุกข์ได้ยากขอรับ พร้อมกับสอนกระบวนท่าการต่อสู้ให้ข้าไว้ใช้ป้องกันด้วย ท่านเซียนยังประทานพรให้ข้าพบเจอแต่สิ่งดี ถ้ามีปัญหาหรืออุปสรรคใด ๆ ข้าก็จะเกิดปัญญาหาทางออกได้เอง พอข้าตื่นขึ้นสิ่งแรกที่ข้าคิดได้คือให้ความรักกับลูก ๆ ขอรับ พอนึกได้ว่าข้ามีวิชาแพทย์ติดตัวมาด้วย ข้าจึงลองได้ตรวจอาการท่านพี่ดู จึงทราบสาเหตุการป่วยข้าจึงรีบขึ้นเขาไปหาสมุนไพรมารักษาท่านพี่ ข้าจะนำสมุนไพรบางส่วนไปขายเพื่อหาเงินเข้าบ้านด้วยขอรับ แต่ดูเหมือนสวรรค์จะเป็นใจ ทำให้ข้าได้เจอโสมป่าขอรับ ข้าตั้งใจว่าจะนำโสมป่ารากใหญ่ไปขายสักสามราก ส่วนโสมป่ารากเล็กไปขายสักสองรากขอรับ ที่เหลือข้าจะเอาไว้สกัดทำยาบำรุงให้ท่านพี่และลูก ๆ ข้าจะทำเผื่อพวกท่านทั้งสองบ้านด้วยขอรับ" ไป๋หลิน

ไป๋หลินเล่าไปร้องไห้เหมือนจิตสำนึกของร่างเดิมที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้ไป๋หลินร้องไห้ออกมา ท่านแม่ทั้งสองและหลัวฟางถึงกับอึ้งที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากไป๋หลิน ส่วนลูก ๆ ก็ร้องไห้อย่างน่าสงสาร จนไป๋หลินต้องกอดปลอบให้หายเศร้าทีละคน การกระทำทั้งบวกกับเรื่องราวที่ไป๋หลินเล่าทำให้ท่านแม่ทั้งสองและสามีเชื่อสนิทใจ

แต่ที่จริงนั้นไป๋หลินจำมาจากนิยายที่ผู้ช่วยแนะนำให้เขาอ่านเวลาที่เขาเครียดจากการทำงานตอนที่ยังเป็นหัวหน้าหน่วยพิเศษ โดยเฉพาะนิยายแนวเกิดใหม่ในร่างของคนอื่น หรือแนวที่วิญญาณไปอยู่ในร่างของคนที่นิสัยไม่ดีพอตื่นก็เปลี่ยนกลายเป็นคนดี แต่ก็ไม่นึกว่าวันหนึ่งนิยายที่อ่านจะช่วยชีวิตเขาได้ แถมเขายังมีชะตากรรมแบบเดียวกันกับตัวละครในนิยายอีกด้วย คิดมาแล้วก็ได้แต่ทำใจยอมรับมันให้ได้

"ข้าฝากท่านแม่ทั้งสองเก็บเรื่องโสมเป็นความลับด้วยนะขอรับ ส่วนที่ข้าเล่าหากท่านต้องการบอกพวกพี่ ๆ ก็บอกได้เลยข้าไม่ห้ามขอรับ" ไป๋หลิน

"ได้ ๆ เรื่องโสมป่าแม่ไม่บอกใครแน่นอนสะใภ้เล็ก" ซิ่วอิง

"ถ้าอย่างงั้น แม่ว่าเจ้ารีบไปเอาเกวียนที่บ้านเดิมเถอะจะได้รีบไปขายสมุนไพรก่อนที่จะมืดค่ำเสียก่อน เดียวเรื่องมื้อเที่ยงและมื้อเย็นแม่จะทำกับข้าวไว้ให้เอง" รั่วอี้

"ใช่ ๆ รีบไปเถอะสะใภ้เล็กเดียวแม่ดูแลหลาน ๆ กับอาฟางให้เอง" ซิ่วอิง

"ขอบคุณมากขอรับ ข้าจะรีบไปรีบกลับ" ไป๋หลิน

ไป๋หลินก็รีบวิ่งไปที่บ้านเดิมของตนที่ไม่ไกลกันมาก ใช้เวลาแค่หนึ่งเค่อก็วิ่งถึงบ้านจางแล้ว พอไปถึงไป๋หลินก็เจอกับพี่สะใภ้กำลังกวาดใบไม้อยู่หน้าบ้าน ในความจำร่างเดิมพี่สะใภ้ที่กวาดใบไม้อยู่นี้คือพี่สะใภ้สามของบ้านจาง กัวเซียวหรัวเกอหนุ่มหน้าตาสวยหวานนิสัยดีชอบทำขนมให้สามีแอบเอาไปให้หลาน ๆ บ้านถานรองเสมอ

ไป๋หลินส่งเสียงเรียกพี่สะใภ้สามอีกฝ่ายก็หยุดกวาดใบแล้วหันมายิ้มให้ด้วยความแปลกใจ แต่ดูท่าข่าวลือที่ว่าน้องเล็กเลิกร้ายกาจน่าจะเป็นความจริง ที่น้องสามีฟื้นขึ้นมาก็กลายเป็นคนดีดูอย่างตอนนี้สิเรียกเขาว่าพี่สะใภ้ด้วยน้ำเสียงที่ใช้เรียกก็ดูสุภาพขึ้นไม่ใส่อารมณ์เหมือนแต่ก่อน

พี่สะใภ้สามในความทรงจำของไป๋หลินเป็นพี่สะใภ้ที่มักถูกไป๋หลินแกล้งบ่อย ๆ ตอนที่ยังไม่แต่งออกไป ด้วยเห็นว่าพี่สะใภ้สามเป็นคนหัวอ่อนไม่ค่อยชอบมีเรื่อง ไป๋หลินคนเดิมจึงได้ใจทำนิสัยแย่ๆ ใส่ทุกครั้งเวลาที่อยู่ด้วยกันในบ้านสองคน แต่เซียวหรัวก็ไม่เคยฟ้องสามีหรือแม่สามีเลยสักครั้ง เซียวหรัวมักจะยิ้มรับให้กับทุกเรื่องไม่ว่าดีหรือร้าย เป็นคนมองโลกในแง่ดีจนน่าเป็นห่วง

"พี่สะใภ้สาม ท่านพ่อกับพี่ชายกลับมาจากสวนหรือยังขอรับ" ไป๋หลิน

"ยังเลยจ้ะ เจ้ามีธุระเร่งด่วนไหมเดี๋ยวพี่ให้อาเป่าไปตามให้" เซียวหรัว

"ไม่ต้องขอรับ พอดีว่าข้าจะมายืมเกวียนเข้าในเมือง ว่าจะเอาสมุนไพรที่หามาได้ไปขายสักหน่อยน่ะขอรับ" ไป๋หลิน

"ได้ ๆ เจ้าเอาไปใช้ก่อนเลย เดี๋ยวพี่บอกท่านพ่อกับพี่ชายเจ้าให้ อาการเจ้าดีแล้วรึถึงได้เข้าเมืองทำไมไม่รอพี่ชายเจ้ากลับก่อนจะให้เขาพาเจ้าเขาเมืองดีกว่า พี่สามเจ้าอยู่หลังบ้านนี่เอง" เซียวหรัว

ระหว่างที่คุยอยู่นั้นพี่สามจางไป๋หลง พี่สะใภ้ใหญ่เกอ หม่าหลิงฉี และพี่สะใภ้รองสตรี เกาเถียนเหมย ได้ยินเสียงของไป๋หลินก็รีบวิ่งออกมาพร้อมกับรีบให้อันหลิงหลานเกอคนโตของบ้านไปตามท่านปู่ ท่านพ่อ และท่านอาที่สวนทันที

"น้องเล็กเจ้าหายดีแล้วรึ แล้วนี่เป็นอย่างไรบ้าง แล้วท่านแม่ละทำไมไม่มาพร้อมเจ้าละ" ไป๋หลง

ไป๋หลินดูท่าแล้วน่าจะได้คุยกันยาว เพราะระหว่างคุยกับพี่สาม ท่านพ่อ พี่ใหญ่พี่รองก็กลับมาถึงบ้านพอ เพราะสวนกับบ้านไม่ห่างกันมากวิ่งไม่ถึงเค่อก็ถึงแล้ว

"หลินเอ๋อร์ ลูกพ่อฟื้นแล้วมา ๆ มาให้พ่อกอดหน่อย" ไป๋เฉิง

จางไป๋เฉิงรีบเข้ามากอดลูกคนเล็กสุดรักสุดหวงของตนทันทีด้วยความดีใจ ไป๋เฉิงนั้นรักลูกเกอคนนี้มากอีกทั้งยังหวงมากด้วย เคยคิดว่าถ้าไป๋หลินไม่แต่งงานไม่อยากมีครอบครัว เขายินดีที่จะเลี้ยงลูกคนนี้ไปตลอด พอได้เห็นไป๋หลินฟื้นจากอาการป่วยก็ถึงกับร้องไห้น้ำตาไหลอย่างไม่อายใคร