บทที่ 3

วันเวลาผันผ่านไปราวกับสายน้ำ จ้าวฟางเซียนในร่างเด็กน้อยวัยห้าขวบ เริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตในจวนเจ้ากรมคลังมากขึ้น ข้าพยายามทำตัวให้เหมือนเด็กปกติทั่วไป ไม่แสดงความรู้หรือความคิดที่เกินวัยออกมามากนัก เพื่อไม่ให้ใครสงสัย

แต่กระนั้น ดวงตาคู่นั้นของหยางหลงเทียนก็มักจะจับจ้องมาที่ข้าเสมอ เขาสังเกตเห็นความแตกต่างเล็กๆ น้อยๆ ในตัวข้าที่คนอื่นมองไม่เห็น และนั่นทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจนัก

"ฟางเซียน เจ้าชอบดอกไม้หรือไม่?" หยางหลงเทียนเอ่ยถามในบ่ายวันหนึ่ง ขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ใต้ต้นหลิวริมสระบัวในสวนของจวนข้า มือเล็กๆ ของเขากำดอกไม้สีม่วงดอกเล็กๆ ไว้แน่น

ข้าเหลือบมองดอกไม้นั้น มันเป็นดอกไม้ป่าที่ธรรมดา ไม่ได้มีกลิ่นหอมหวลอะไรนัก แต่ใบหน้าของหยางหลงเทียนนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง

"ชอบสิ" ข้าตอบพร้อมรอยยิ้มที่พยายามปั้นแต่งให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด

หยางหลงเทียนยิ้มกว้าง เขาบรรจงยื่นดอกไม้นั้นให้ข้า "ข้าเก็บมาให้เจ้า เจ้าเก็บไว้นะ"

ข้ารับดอกไม้มาไว้ในมือ มองดูรอยยิ้มใสซื่อของเขา หัวใจของข้าก็รู้สึกแปลกๆ นี่คือ หยางหลงเทียน ที่เคยเป็นสามีผู้เย็นชาของข้าอย่างนั้นหรือ? ในชาตินี้ เขายังคงเป็นเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาและมีน้ำใจ เห็นเช่นนี้แล้ว ข้าก็อดสะทกสะ

ท้อนใจมิได้ เด็กชายที่มีรอยยิ้มสดใสคนนี้ ในอีกสิบปีข้างหน้าจะกลายเป็นชายหนุ่มที่ร้ายกาจและเย็นชา

แต่การที่เขาเข้ามาใกล้ชิดข้ามากขึ้นทุกวัน ยิ่งทำให้แผนการของข้าเริ่มสับสนไปหมด จากเดิมที่ตั้งใจจะตีตัวออกห่าง ตอนนี้ข้ากลับต้องพยายามทำดีกับเขาให้มากที่สุด เพื่อเปลี่ยนแปลงอนาคตที่เคยมืดมิด

ข้าเริ่มคิดทบทวนแผนการอย่างจริงจัง ถ้าข้าอยากจะหลีกหนีโชคชะตาเดิม ข้าต้องทำอย่างไร?

สิ่งแรกที่ข้าคิดคือ การตัดสายสัมพันธ์ระหว่างข้ากับจวนแม่ทัพใหญ่ให้ได้มากที่สุด แต่ก็ไม่ใช่การตัดขาดแบบหักหาญน้ำใจ เพราะนั่นอาจจะสร้างความบาดหมางและนำไปสู่เรื่องเลวร้ายอื่นๆ ได้

ข้าจะต้องเป็นเด็กที่เรียบร้อย ฉลาดเฉลียว และเป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว เพื่อให้บิดามารดาของข้าเชื่อมั่นและปกป้องข้าให้ได้มากที่สุด

แล้วเรื่องสำคัญที่สุดคือ ฮูหยินรอง ผู้นั้น ในชาติก่อนนางเป็นคนวางแผนใส่ร้ายข้าทุกอย่าง ข้าจะต้องไม่ให้นางมีโอกาสเข้ามาในชีวิตของหยางหลงเทียนได้อีก! แต่ในวัยเด็กเช่นนี้ ข้าจะทำอะไรได้?

ข้าเริ่มสังเกตพฤติกรรมของหยางหลงเทียน เขามักจะมาเล่นกับข้าหลังเลิกเรียน เขาชอบเล่านิทานที่เขาได้ยินมาจากอาจารย์ บางครั้งก็พาข้าไปดูการฝึกซ้อมของเหล่าทหารในจวนแม่ทัพ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจวนของข้า

วันหนึ่ง หยางหลงเทียนชวนข้าไปดูการฝึกซ้อมของทหาร เขาเล่าให้ฟังอย่างตื่นเต้นว่า "ในอนาคต ข้าจะต้องเป็นแม่ทัพที่เก่งกาจเหมือนท่านพ่อให้ได้!"

ข้ามองใบหน้าที่มุ่งมั่นของเขา ความทรงจำอันเจ็บปวดผุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง แม่ทัพใหญ่หยางกั๋วเฉิง... ผู้เป็นต้นเหตุของความทุกข์ในชาติก่อนของข้า

"แล้วเจ้าเล่า ฟางเซียน เจ้าอยากเป็นอะไรในอนาคต?" หยางหลงเทียนหันมาถามด้วยรอยยิ้ม

ข้านิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในชาติก่อน ข้าเพียงทำตามหน้าที่ของฮูหยินเอกที่ดี ไม่เคยมีความฝันของตัวเองเลย ในชาตินี้ ข้าจะไม่ยอมให้ชีวิตของข้าเป็นเช่นนั้นอีกแล้ว

"ข้า... ข้าอยากเป็นคนที่สามารถช่วยเหลือผู้คนได้" ข้าตอบออกไปตามความรู้สึกจริง

หยางหลงเทียนมองข้าด้วยแววตาประหลาดใจเล็กน้อย "ช่วยเหลือผู้คน? เช่นไรหรือ?"

"เช่น... เป็นคนปรุงยาที่เก่งกาจ หรือเป็นคนเขียนหนังสือที่ให้ความรู้แก่ผู้อื่น" ข้าตอบอย่างคลุมเครือ เพราะในเวลานี้ข้ายังไม่รู้แน่ชัดว่าความสามารถที่แท้จริงของข้าคืออะไร

หยางหลงเทียนหัวเราะเบาๆ "เจ้าช่างคิดแปลกกว่าเด็กคนอื่นจริงๆ"

คำพูดของเขาทำให้ข้ารู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง อย่างน้อย เขาก็ไม่ได้มองว่าข้าเป็นคนประหลาด

จากวันนั้น ข้าเริ่มพยายามหาความรู้และพัฒนาตนเองอย่างลับๆ ข้าขอให้บิดามารดาสอนการอ่านการเขียนให้ข้าเพิ่มเติม และข้าก็แอบอ่านตำราต่างๆ ในห้องสมุดของจวน ไม่ว่าจะเป็นตำราแพทย์ ตำราประวัติศาสตร์ หรือแม้กระทั่งตำราพิชัยสงคราม ข้าพยายามซึมซับความรู้ทุกอย่างที่ข้าจะหาได้ เพราะข้ารู้ว่าความรู้คือพลังอำนาจที่จะช่วยให้ข้าสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้

ข้าเชื่อว่าหากข้าแข็งแกร่งพอ มีสติปัญญาพอ ข้าก็จะไม่ตกเป็นเหยื่อของใครอีก และข้าจะสามารถปกป้องตนเองและคนที่ข้ารักได้

หยางหลงเทียนยังคงมาเยี่ยมเยียนข้าไม่ขาด เขาเริ่มสังเกตเห็นว่าข้าชอบอ่านหนังสือ และมักจะนำตำราต่างๆ มาให้ข้าดู บางครั้งเขาก็อ่านให้ข้าฟังอย่างตั้งใจ เสียงของเขาช่างอ่อนโยนและน่าฟังเสียจริง

"ฟางเซียน เจ้าช่างเป็นเด็กที่ชอบอ่านหนังสือจริงๆ" เขากล่าวพลางยื่นตำราโบราณเล่มหนึ่งให้ข้า

ข้ารับมาเปิดดู มันเป็นตำราประวัติศาสตร์ที่เก่าแก่มาก

"ข้าแค่ชอบเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ น่ะ" ข้าตอบ

ข้ารู้สึกว่ากำแพงที่ข้าสร้างขึ้นรอบตัวเริ่มที่จะพังทลายลงทีละน้อย เมื่ออยู่กับหยางหลงเทียนในวัยเด็กผู้นี้ ข้าสัมผัสได้ถึงความจริงใจและบริสุทธิ์ใจของเขา เขาไม่ได้เป็นเหมือนชายหนุ่มผู้เย็นชาที่ข้ารู้จักในชาติก่อน

ข้าจะยังคงทำตามแผนเดิมหรือไม่? หรือโชคชะตาจะนำพาข้าไปในทิศทางที่แตกต่างออกไปจากที่ข้าเคยวาดฝัน?