เกิดใหม่ครานี้...ไม่ขอเป็นสตรีของใคร

ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง ราวกับมีใครเอามีดกรีดแทงซ้ำ ๆ ที่หัวใจ ข้า 'จ้าวฟางเซียน' ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ภาพสุดท้ายที่ข้าเห็นก่อนสิ้นลมหายใจคือรอยยิ้มเหยียดหยันของผู้หญิงคนนั้น... ผู้หญิงที่ข้าเคยเรียกนางว่าน้องสะใภ้

"เหตุใด...เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้" ข้าพึมพำกับตัวเอง เสียงของข้าแหบแห้งและสั่นเครือ ความทรงจำอันแสนเจ็บปวดไหลย้อนเข้ามาในหัว ข้าจำได้ทุกอย่าง จำได้แม้กระทั่งความรู้สึกสิ้นหวังก่อนที่ข้าจะถูกประหาร

ข้า จ้าวฟางเซียน ในชาติก่อนข้าคือฮูหยินเอกของแม่ทัพใหญ่ หยางหลงเทียน ชีวิตแต่งงานของข้าดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบ แต่ความจริงแล้วมันเต็มไปด้วยความขมขื่น หยางกั๋วเฉิงเป็นสามีที่เย็นชาและห่างเหิน เขาไม่เคยแสดงความรักหรือความเอาใจใส่ต่อข้าเลย

ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังต้องเผชิญหน้ากับการใส่ร้ายป้ายสีจาก ฮูหยินรอง ผู้หญิงที่สามีของข้ารับเข้ามาในจวนด้วยความเสน่หา ฮูหยินรองผู้นั้นทั้งสวยและมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว นางคอยหาทางกำจัดข้าทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้เชิดหน้าขึ้นมาเป็นฮูหยินเอก จนในที่สุดนางก็ทำสำเร็จ นางใส่ร้ายข้าว่าเป็นกบฏสบคบคิดสายลับต่างแคว้น นำความลับที่สามีข้าสืบข่าวได้ไปขาย ทำให้ข้าถูกขับออกจากจวนและถูกจับกุม

ในวันที่ข้าถูกประหาร ข้าได้เห็นรอยยิ้มสมใจของนาง มันเป็นรอยยิ้มที่ข้าจะไม่มีวันลืมเลือน ข้าถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏ ทั้งที่ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด ข้าถูกประณามหยามเหยียดจากผู้คนรอบข้าง และถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ

ความเจ็บปวด ความผิดหวัง และความสิ้นหวังถาโถมเข้ามาในชีวิตของข้า ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมข้าถึงต้องเจอเรื่องราวอันแสนโหดร้ายเช่นนี้ ข้าทำอะไรผิด? ข้าทำอะไรผิดนักหนา?

"คุณหนู ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ" เสียงหวานใสของเด็กหญิงดังขึ้นข้างๆ ข้า

ข้าหันไปมอง ภาพที่ข้าเห็นทำให้ข้าตกตะลึง เด็กหญิงคนหนึ่งกำลังมองมาที่ข้าด้วยความเป็นห่วง นางมีใบหน้ากลมมน ดวงตากลมโต และรอยยิ้มที่สดใส แม้หญิงผู้นี้จะดูคล้ายเด็กหญิง แต่เหตุใดนางจึงตัวโตเช่นนี้ ผิดวิสัยอย่างยิ่ง

"นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกันแน่?" ข้าพึมพำ

ข้าจำได้ว่าข้าตายไปแล้วนี่ ข้าถูกประหารชีวิตไปแล้วไม่ใช่หรือ? แล้วเหตุใดข้าถึงได้ยังมีชีวิตอยู่ ที่นี่ที่ไหนกัน แล้วเหตุใดทุกอย่างรอบตัวจึงดูใหญ่โตนัก

ข้าพยายามขยับร่างกายที่เมื่อยขบ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นแขนและมือของตนเอง ก็ต้องตกใจสุดขีด ทำไมเล็กเหมือนมือเด็กน้อยเช่นนี้

"หรือว่า...ข้าได้ย้อนเวลากลับมา?" ข้าคิดในใจอย่างตกตะลึง

แต่เหตุใดข้าถึงได้ย้อนเวลากลับมาอยู่ในร่างเด็กเช่นนี้ คนอื่นที่ย้อนเวลากลับมามักจะเป็นสาวแรกแย้มกันทั้งนั้น แต่ข้ากลับต้องกลับมาเป็นเด็กน้อยวัย 5 ขวบ

"หรือว่าสวรรค์ต้องการให้ข้ากลับมาแก้ไขอดีต?" ข้าพึมพำ

"คุณหนูพูดอะไรหรือเจ้าคะ" เด็กหญิงถามด้วยความสงสัย

"ไม่...ไม่มีอะไร" ข้ารีบตอบ

หลังจากวันนั้นข้าตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตใหม่ในร่างเด็กน้อยให้ดีที่สุด ข้าจะแก้ไขอดีตที่ผิดพลาด และจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องพบกับจุดจบอันน่าเศร้าอีกครั้ง

ข้าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ข้าจะลืมเรื่องราวอันแสนเจ็บปวดในชาติที่แล้ว ข้าจะเป็นเด็กดี ข้าจะเป็นลูกกตัญญู ข้าจะ...

"คุณหนู ท่านหิวหรือยังเจ้าคะ" เด็กหญิงถาม

"ข้า...ข้าหิวแล้ว" ข้าตอบ

เด็กหญิงยิ้มให้ข้า นางเดินไปหยิบชามข้าวต้มมาป้อนให้ข้า ข้ากินข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อย ข้าวต้มร้อนๆ ช่วยให้ร่างกายของข้ารู้สึกดีขึ้น

"ข้าชื่อ เสี่ยวหว่าน เจ้าค่ะ" เด็กหญิงบอก

"ข้าชื่อ จ้าวฟางเซียน" ข้าตอบ

"ข้ารู้เจ้าค่ะ"

เสี่ยวหว่านยิ้มให้ข้าอีกครั้ง นางบอกว่านางเป็นคนรับใช้ในจวน ข้าดีใจมากที่ได้กลับมาเกิดใหม่ และมีเสี่ยวหว่านอยู่เคียงข้าง

ข้าตัดสินใจที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ข้าจะลืมเรื่องราวอันแสนเจ็บปวดในชาติที่แล้ว ข้าจะเป็นคุณหนูที่ดี ข้าจะเลี้ยงดูเสี่ยวหว่านให้ดีที่สุด

แต่ข้าจะลืมเรื่องราวในชาติที่แล้วได้จริงหรือ? ความทรงจำอันแสนเจ็บปวดจะยังคงตามหลอกหลอนข้าไปตลอดชีวิตหรือไม่?

ข้าไม่รู้...ข้าไม่รู้จริงๆ