6 หนีเสือมาหลับในถ้ำเสือ

6

หนีเสือมาหลับในถ้ำเสือ

ในขณะที่คนของอนาคินตระเวนตามหาพราวตะวันให้วุ่นอยู่ทั่วเกาะ ตัวเขาเองก็กำลังหัวเสียตามหานางบำเรออยู่เช่นกันคนระดับเขาเคยต้องมานั่งหัวปั่นตามหาผู้หญิงแค่คนเดียว หรือไงกัน คิดแล้วก็โมโหขึ้นมา

อย่าให้เจอตัวนะ จะจัดชุดใหญ่เอาให้เดินไม่ได้เลย

พราวตะวันวิ่งลัดเลาะไปตามโพรงหญ้าจนมาถึงริมถนนเส้นรอบเกาะ บนถนนที่ปราศจากรถวิ่งเพราะเป็นเวลาดึกอีกทั้งยังอยู่ท้ายเกาะที่เป็นอาณาเขตของกลินท์ตระกูลเลยทำให้ไม่มีใครกล้าย่างกายเข้ามา

ร่างบางเดินขากะเผลกอยู่ริมถนน พยายามมองหาใครสักคนที่จะช่วยเธอได้ แต่ดูเหมือนจะไร้วี่แววของคนคนนั้น น้ำตาเริ่มก่อตัวขึ้นที่ขอบตาดวงตากลมโต พราวตะวันก้มมองรองเท้าแตะซึ่งคิดว่าเป็นของเล็กน้อยที่ตอนนี้อยู่ในสภาพขาดวิ่นไม่เหลือดี ไล่ขึ้นมาเป็นเรียวขาสวยที่มีรอยเลือดจากแผลกิ่งไม้บาด พราวตะวันปาดน้ำตาทิ้ง สูดลมหายใจเข้าลึกมองถนนเส้นยาวไร้ซึ่งบ้านคนอาศัย แล้วเดินต่อไปทั้งๆที่ในใจมืดมนหนทางเหลือเกิน

ทว่าในตอนที่พราวตะวันกำลังจะหมดทั้งเรี่ยวแรงและความหวัง แสงสว่างจากไฟหน้ารถได้ส่องนำทางให้เจอมาจากด้านหลัง พราวตะวันหันมองด้วยความหวาดกลัว ในใจก็ภาวนาขอให้ไม่ใช่ใครคนที่เธอกำลังหนี เธอหลี่ตามองผ่านแสงไฟหน้ารถเพ่งดูคนขับด้านใน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเห็นอะไร รถยนต์แอตตัน มาร์ตินคันหรูก็กำลังจะเคลื่อนผ่านเธอไป ร่างบางใช้จังหวะนั้นวิ่งเข้าขวางรถอย่างใจกล้า

เอี๊ยดดด!

เสียงรถเบรกอย่างกะทันหัน ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาวิ่งลงมาดูพราวตะวันที่ล้มกองกับพื้นหน้าตาตื่น

“คุณ! เป็นอะไรไหมครับ?! ผมชนคุณหรือเปล่า?! วิ่งเข้ามาขวางหน้ารถแบบนี้ได้ยังไง?!” ร่างสูงเข้ามาประคองพราวตะวันเอาไว้

“ฉัน…ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณ…คุณไม่ได้ชนฉันตกใจล้มลงไปเอง” พราวตะวันหายใจถี่มองหน้าชายหนุ่มที่ประคองเธอไว้

“แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม? ลุกขึ้นเถอะ” ร่างสูงกุมไหล่พราวตะวันช่วยให้เธอลุกขึ้น

“ช่วยฉันด้วยนะคะ…ได้โปรด มีคนกำลังตามมาจับตัวฉันไป” พราวตะวันยกมือไหว้ร่างสูงทั้งน้ำตา

“ใครครับ ใครจะมาจับคุณ”

“พาฉันไปกับคุณนะคะ ได้โปรด ฉันไม่มีทางหนีจริงๆ สภาพแบบนี้ฉันหนีเขาไม่พ้นแน่”

“ครับ ผมจะช่วยคุณ ขึ้นรถก่อนเถอะ” ร่างสูงมองพราวตะวันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสงสารก่อนจะพยุงตัวพาไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ

“ผมว่าคุณไปโรงพยาบาล หรือไปแจ้งความก่อนดีไหม” ชายหนุ่มหันถามพราวตะวันขณะที่รถเริ่มออกตัว

“ไม่ได้ค่ะ…คนที่จับตัวฉันเขามีอิทธิพลมาก ตำรวจหรือหมอก็ช่วยไม่ได้ พาฉันไปที่บ้านคุณได้ไหมคะ อย่างน้อยเขาอาจจะตามไม่เจอ” พราวตะวันส่งสายตาเว้าวอนให้ชายหนุ่ม

“คนมีอิทธิพล?” ชายหนุ่มทวนคำพราวตะวัน ใครกันที่จะมีอิทธิพลบนเกาะกลินท์ ถ้าไม่ใช่กลินท์ตระกูล

“ฉันขอร้องนะคะ…ฉันขอไปซ่อนตัวที่บ้านคุณก่อน แล้วพรุ่งนี้ฉันจะติดต่อให้คนที่บ้านมารับทันที”

“ครับ…คุณใจเย็นๆก่อน ผมช่วยคุณแน่ๆ แล้วถ้าเป็นที่บ้านผม ต่อให้มีอิทธิพลขนาดไหนก็เข้ามาพาตัวคุณไปไม่ได้”

“ขอบคุณมากจริงๆนะคะ” พราวตะวันยกมือไหว้

“ไม่ต้องไหว้หรอกครับ เราไม่น่าจะอายุห่างกันมาก…ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ แล้วบ้านอยู่ที่ไหน”

“ฉัน…ฉันชื่อดาวค่ะ บ้านทำรีสอร์ทเล็กๆอยู่ที่เกาะดาว” พราวตะวันอึกอักพูดโกหก

“คุณดาว…แล้วคุณพอจะรู้ไหมครับว่าพวกที่จับตัวคุณมาเป็นใคร”

“ฉัน…ฉันไม่รู้หรอกค่ะ พวกมันลักพาตัวฉันมาตอนที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอคะ”

“เรียกผมว่าอัคก็ได้ครับ”

อคีราห์ กลินท์ตระกูลหลี่ตามองหน้าพราวตะวัน นึกสงสัยที่คนเกาะดาวไม่รู้จักเขา…

รถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์กลินท์ตระกูล พราวตะวันเบิกตามองบ้านหลังใหญ่ที่ราคาไม่ต่ำกว่าสามร้อยล้านตรงหน้า

“นี่…บ้านคุณอัคเหรอคะ” พราวตะวันถลึงตาถามอคีราห์

“ครับ…เรียกว่าบ้านพ่อถึงจะถูกกว่า” อคีราห์ยิ้มอย่างอบอุ่น รอยยิ้มนั้นทำให้พราวตะวันรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เพราะเป็นเวลาเกือบตีสาม ทำให้บ้านทั้งหลังปลอดคน และค่อนข้างเงียบ อคีราห์เดินนำหน้าพราวตะวันมาถึงหน้าห้องชั้นสองของบ้าน

“คุณพักที่นี่ก่อนนะครับ” อคีราห์พาพราวตะวันมาที่ห้องนอนรับแขก

“ขอบคุณมากนะคะคุณอัค”

“พรุ่งนี้เช้าผมจะให้แม่บ้านหาชุดมาให้เปลี่ยน คืนนี้คุณนอนแบบนี้ก่อนได้ใช่ไหม”

“สบายมากค่ะ ขอแค่ที่นี่ปลอดภัยให้ฉันนอนบนดินยังได้เลย”

“ปลอดภัยที่สุดในเกาะนี้แล้วครับ” อคีราห์ยิ้มมองดวงตากลมโตของพราวตะวัน

“ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะคุณอัค”

“ยินดีครับ คุณดาวพักผ่อนเถอะ”

อคีราห์เดินกลับมาที่ห้องนอนตัวเองพร้อมรอยยิ้ม นึกแปลกใจตัวเองที่อยู่ก็ไปตกปากรับคำคนแปลกหน้า แถมยังพากลับมาบ้านอีก

รถของอนาคินมาจอดที่หน้าคฤหาสน์หรูในตอนเช้า เขาลงจากรถด้วยใบหน้านิ่ง ทั้งที่ในใจกำลังว้าวุ่นเพราะยังหาตัวพราวตะวันไม่เจอ

“กลับไปพัก” อนาคินบอกรัชชุและคนขับรถด้วยน้ำเสียงเรียบ

“แล้วคนของเราที่…” รัชชุหวังจะถามถึงลูกน้องที่กำลังตามหาตัวพราวตะวันอยู่ทั้งคืนยันเช้า

“ถ้ายังพาตัวมาให้ฉันไม่ได้ ก็ห้ามกลับมา”

“ครับนาย”

รัชชุรับคำนายแล้วกลับขึ้นรถ เพื่อขับไปจอดในโรงรถ อนาคินเดินเข้ามาในบ้านเห็นอัคราและนวลแขนั่งอยู่ในห้องอาหาร กินอาหารเช้ากันอยู่

“คุณพ่อคุณแม่”

“อ้าวตาคิน มากินข้าวเช้าด้วยกันสิลูก” นวลแขเรียกลูกชาย

“ครับ” อนาคินรับคำคนเป็นแม่ เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ก่อนที่แม่บ้านจะเอาจานมาวางให้เขาตรงหน้า

“ทำไมกลับมาเอาป่านนี้…ขลุกอยู่แต่ท้ายเกาะอีกแล้วล่ะสิ” อัคราเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์มาถามลูกชายคนโต

“พอดีมีเรื่องให้ต้องจัดการน่ะครับ”

“อะ อันนามาพอดี” นวลแขเอ่ยทักทายอโณณาที่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารตรงข้ามอนาคิน

“พี่คิน…” อโณณาทักทายพี่ชายเสียงเรียบ

“เห็นคนที่โรงแรมบอกว่าหนูเอพริลมาพัก” อัคราพูดขึ้น

“ครับ” อนาคินตอบทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่คนที่โรงแรมแน่ที่บอกเรื่องนี้กับอัครา หากแต่เป็นคนของเขาที่คอยตามเรื่องบนเกาะอยู่ไม่ห่าง

“แล้วมีเรื่องอะไรกัน เห็นเขาว่าหนูเอพริลออกมาโวยวายกลางดึกกลางดื่น” อัคราถามพลางตักซุปเข้าปาก ในขณะที่อโณณานั่งเงียบสังเกตท่าทีของพี่ชายภายใต้ท่าทางไม่แยแสสนใจ

“ผมยังไม่ทราบเรื่องเลยครับ ยังไม่มีใครรายงาน” อนาคินตอบปัด ทำเอาอโณณาเงยหน้ามองพี่ชาย เขาโกหก เธอเห็นกับตาว่าเขาอยู่ที่นั่น

“พร้อมหน้าพร้อมตากันเชียววันนี้” อคีราห์เดินมานั่งข้าง อโณณาพร้อมใบหน้าและน้ำเสียงสดใส

“กลับมาเมื่อไหร่?” อนาคินถามน้องชายคนรองที่มักจะไปทำงานศิลปะอยู่กับเพื่อนฝรั่งที่เกาะดาว

“เมื่อคืน พี่คินหายดีแล้วเหรอ?”

“อืม”

“คุณพ่อคุณแม่ครับ เมื่อคืนผมพาคนนึงมาพักที่บ้าน พอดีเขาต้องการความช่วยเหลือ” อคีราห์บอกพ่อกับแม่ด้วยรอยยิ้ม

“ใครกัน?”

“พี่อัคพาคนแปลกหน้าเข้าบ้านอีกแล้วนะ ทีหลังก็บอกกันก่อนสิ อันนาจะได้ไม่อยู่” อโณณาผู้ไม่ชอบอยู่ร่วมกับคนนอกนิ่วหน้าจ้องพี่ชาย

“แกพาใครมา?”

“เขาบอกว่ามาจากเกาะดาว ที่บ้านทำรีสอร์ท เห็นว่าหนีคนตามล่า” พอได้ยินแบบนั้น อนาคินก็หลี่ตามองหน้าน้องชายทันที

“แวว ไปพาเขามากินข้าวด้วยกันไป” นวลแขสั่งแม่บ้าน

“ค่ะคุณนวล”

พราวตะวันในชุดกระโปรงสีขาวสั้นเหนือเข่าซึ่งเป็นชุดของ อโณณาที่เธอยกให้ลูกสาวแม่บ้าน เดินตามแวว หัวหน้าแม่บ้านลงมาที่ห้องอาหาร

“สวัสดีค่ะ” เธอก้มหน้ายกมือไหว้ทุกคนในห้องอาหาร

ในเวลานั้นอนาคินที่อ่านหนังสือพิมพ์ในมือก็เงยหน้าขึ้นมองมาตามเสียงหวาน สายตาของทั้งคู่ประสานกันและเบิกโตขึ้นราวกับนัดหมาย

“พราวตะวัน?”

“อนาคิน?!”