4 …ไม่เคย…

4

…ไม่เคย…

“อย่า…อื้อ!” ไม่ทันที่พราวตะวันจะได้เอ่ยปากขอร้องเป็นครั้งที่สอง อนาคินจัดการประกบปากด้วยจูบอันหนักหน่วงอีกครั้ง

และแม้ว่าร่างบางจะพยายามขัดขืน เม้มปากปิดไม่ให้ลิ้นของเขาสอดเข้ามา แต่แรงดันอันดุเดือดเลือดพล่านของเขาก็ทำให้เธอต้านเอาไว้ไม่ไหว

อนาคินไม่แยแสต่อหยาดน้ำตาและคำขอร้องของร่างบาง เขาปัดมือของเธอที่กุมหน้าตัวเองออกอย่างรำคาญ ก่อนจะถลกชุดเดรสผ้าฝ้ายที่ตอนนี้ชายกระโปรงเปิดขึ้นมากองที่เอวของพราวตะวันออก แล้วโยนทิ้งไปที่ปลายเตียง

“ฮึก! อย่า…” พราวตะวันยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดทรวงอกอันอวบอิ่มของเธอ อีกข้างหนึ่งก็ปิดส่วนล่างที่เหลือเพียงชั้นในตัวจิ๋ว

“เอามือออก!” อนาคินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ร่างของหญิงสาวตรงหน้าทำให้เขาแทบคลั่ง ถ้าไม่ได้วันนี้มีหวังเขาตายแน่ๆ

“นาย…ฮึก! คุณอนาคินอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” พราวตะวันขอร้องเขาทั้งน้ำตา

“พูดเพราะเชียวนะ! ไม่ทำวันนี้ วันอื่นเธอก็โดนอยู่ดี!”

ว่าแล้วเขาก็กระชากบราลายลูกไม้สีขาวออกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี เผยให้เห็นดอกบัวงาม ขาวอมชมพูเด้งกระทบกันเพราะแรงกระชาก อนาคินกลืนน้ำลายฝืดลงคอ จ้องมองสองเต้าใหญ่ที่ชูชันรอเขามาเคล้าเคลีย

หมับ!

เขาคว้าสองเต้าด้วยสองมืออย่างแรง บีบเคล้นอย่างเอาเป็นเอาตายจนเนื้ออวบเกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ

“ฮือๆ เจ็บ! ฉันเจ็บ!” พราวตะวันแหกปากร้องลั่น ทว่ามันกลับเป็นสิ่งที่เขาชอบใจอย่างบอกไม่ถูก

“ร้องอีก!”

เขาออกคำสั่ง ซุกหน้าลงตรงกลางระหว่างสองเต้าก่อนจะใช้มือบีบมันเข้ามาแนบหน้าแล้วไล่จูบและดูดอย่างหนำใจ เขาไล่ดูดเนื้อแน่นผลัดกันทั้งสองเต้าจนไปถึงยอดชมพูที่ชูชันตั้งตระหง่านรอเขาอยู่

จ๊วบ!

เสียงดูด เสียงการโกยกินดังออกมาอย่างน่าตกใจ อนาคินห่อปากดูดยอดออกของพราวตะวันแล้วใช้ลิ้นไล่เลียอย่างดูดดื่ม

“อ๊ะ!” เขาทำให้เธอต้องส่งเสียงร้องออกมาอย่างไม่ตั้งใจ แม้จะขัดขืนและดีดดิ้นแค่ไหน ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากเขาไปได้ ร่ายกายเธอตอบสนองอนาคินอย่างไม่น่าเชื่อ

“หึ! เสียวหรือไง?” อนาคินถอนริมฝีปากออกจากยอดอกเงยหน้าขึ้นถามพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน

หญิงสาวไม่ตอบ ก้มหน้ามองคราบน้ำลายของเขาที่เคลือบไปทั้งอกของเธออย่างรังเกลียด

“ไม่ตอบ…งั้นต้องลงล่าง”

จบคำนั้น คนใจร้ายก็ใช้ลิ้นไล่เลียจากเนินอกผ่านเอวคอดลงมาถึงขอบชั้นในลายลูกไม้ เขามองมันสลับกับใบหน้าของพราวตะวัน ก่อนจะยิ้มน้อยๆแล้วกระชากมันออกอย่างแรง

“ฮึก! ไอ้สารเลว!” พราวตะวันตะโกนด่าอย่างอดรนทนไม่ไหว

“ปากดี…เก็บเสียงไว้ร้องตอนเธอเสียวดีกว่าพราวตะวัน”

อนาคินก้มมองเรียวขาของพราวตะวันที่บีบชิดแน่นเพื่อปิดปังจุดซ่อนเร้นอันน่าลิ้มลองของตัวเองเอาไว้ ปัดมือที่เธอกุมใจกลางหว่างขาออก ก่อนจะฉีกขาเรียวให้แยกออกทันควัน

“ฮึก!” ร่างบางแข็งทื่อ ส่งเสียงร้องในลำคอ เธอเม้มปากแน่นจ้องเขาอย่างโกรธแค้น

“อยากได้นัก ก็เอาไปเลยไป!” พอคิดว่าคงสู้เขาไม่ได้ พราวตะวันเก็บความอ่อนแอ แล้วงัดเอาความกล้าที่เหลือเพียงน้อยนิดขึ้นมาสู้

“เอาแน่! ฉันเอาเธอแน่พราวตะวัน!”

สายตาคมเข้มจ้องมองกลีบกุหลาบอวบอูมที่ปิดสนิทอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาจับขาเรียวถ่างออกให้กว้างกว่าเดิม แล้วมองรอยแยกสีชมพูของร่องสาว

ช่างสายงามเหลือเกิน

“นึกว่าไม่มีอารมณ์เสียอีก” นิ้วยาวปาดน้ำหวานที่ซึมออกจากร่องสวาทขึ้นมาสูดดม

ทนไม่ไหวแล้ว

คนมีความต้องการสูงกลืนน้ำลายลงคอ แล้วก้มหน้าลงซุกไซร้ที่กลางกายหญิงสาว ความช่ำชองของลิ้นรัวที่ไล่เลียจากเนินซึ่งปกคลุมด้วยไรขนบางๆ ค่อยๆชอนไชเข้าร่องเสียวแล้วเขี่ยติ่งงามไปมาอย่างสนุกปาก

“ฮึก! ไม่!! ฮึก!! ไม่เอา!!”

แม้ปากจะกรีดร้อง แม้น้ำตาจะหลั่งไหล แต่ก็ต้องยอมรับ…ว่าร่างกายของเธอตอบสนองเขาอย่างเหลือเชื่อ พราวตะวันเสียวซ่านดิ้นพล่านไปมา แม้จะไม่ต้องการ ใบหน้าหันซ้ายขวาอย่างบังคับไม่ได้ ยิ่งลิ้นใหญ่อุ่นๆชอนไชเข้าลึก เธอก็ผงกคอขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ แม้ใจจะคัดค้านขนาดไหน แต่ร่างกายกลับโอนอ่อนตอบสนองเขาอย่างไม่ลดละ

จ๊วบ! อึก! จ๊วบ!! จ๊วบ!!!

“ฮึก! พอแล้ว! อ๊ะ! ได้โปรด…อ๊ะ! ไม่เอาแล้ว! อ๊าห์!!!” เธอร้องขอ ร้องไห้ และร้องครางในเวลาเดียวกัน เธอทนกับความเสียวกระสันแทบไม่ไหว จำต้องเปล่งเสียงร้องดังออกมาจนลั่นห้องไปหมด

ได้ยินอย่างนั้นอนาคินก็ยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจที่ทำให้เธอเสียวจนร้องออกมาดังขนาดนี้ได้ เขาเร่งดันลิ้นกดลึกเข้าไปในร่องสาวที่ชุ่มฉ่ำอย่างเร่งเร้าและดุดัน กระแทกเข้าไปอย่างกับจะเอาให้เธอถึงจุดสำเร็จที่ตรงนั้น

“อ๊าาาาาาห์!!! พอเถอะ พอแล้ว!” พราวตะวันตะโกนร้องขอให้เขาหยุด ทว่าร่างกายของเธอกลับไม่ทำตาม สะโพกน้อยกระดกรับลิ้นสากอย่างเมามัน

“ตกลงเธอจะเอาไง? ปากบอกไม่ แต่เด้งรับไม่หยุด” อนาคินถอนลิ้นออกมาถามอย่างสนุกปาก

“ฉันเกลียดนาย ไอ้เลว!”

“ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอนักหรอก!”

พูดจบอนาคินก็ชันเข่าลุกขึ้นถอดกางเกงตัวนอกออก เหลือเพียงกางเกงในยี่ห้อดัง พราวตะวันใช้จังหวะที่อนาคินถอดกางเกงใน เธอในร่างเปลือยเปล่าถีบเขาจนเซล้มลงบนที่นอน แล้ววิ่งไปที่ประตูทว่าเธอไม่มีกุญแจจะไขมันออกไป

“อ๊ะ!” ทันทีที่พราวตะวันหันหลังกลับหวังจะไปหยิบกุญแจในกางเกงของอนาคิน เธอก็ถูกเขาในร่างเปลือยเปล่ากระชากแขนแล้วอุ้มไปโยนลงบนเตียง ก่อนจะจัดการขึ้นค่อมเธอเอาไว้

“จะหนีว่างั้น?!”

พราวตะวันจ้องมองแก่นกายของอนาคิน ที่ทั้งใหญ่และชูชันตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า เขามองเธอแล้วยิ้มสะใจที่ได้เห็นความกลัวจากสีหน้า

“กลัว…?”

“ฉันไม่กลัว! ยังไงมันก็ต้องเข้ามาอยู่ดี ยัดเข้ามาเลยสิ อยากจะรู้เหมือนกันว่านายจะแน่สักแค่ไหน!” พราวตะวันประกาศศักดาเสียวแข็ง

“แน่ไม่แน่ก็เอาเธอคลานได้ก็แล้วกัน!”

ว่าแล้วอนาคินก็จับแท่งมังกรเผือกของตัวเองจ่อไปที่ปากร่องสวาทอันหยาดเยิ้มของพราวตะวัน เขาจับมันถูไปมาอยู่รอบๆปากทางเข้า

“อ๊าห์!!!” สิ่งนั้นทำพราวตะวันเสียวกระสันจนต้องร้องออกมาอีกครั้ง

“เตรียมตัวแหกปากได้เลย!”

สวบ!!!

“กรี๊ดดดดด!!!”

อนาคินจัดการยัดแก่นกายอันปวดหนับเพราะความเสียวของตัวเองเข้าสู่ร่องสาวของพราวตะวัน ทว่าว่ามันทั้งแน่น และคับแคบ เขายัดเข้าได้แค่เพียงหัวมังกร จำต้องเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่กำลังทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บปวด

เธอไม่เคย…

ความรู้สึกผิดวิ่งแล่นเข้าสู่ใจของอนาคินอย่างรวดเร็ว ไม่คิดว่าเด็กนอกอย่างพราวตะวันยังไม่เคยผ่ายมือชาย…พอรู้แบบนั้น ถึงได้นิ่งไป…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แล้วในจังหวะนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา อนาคินขมวดคิ้วหันมองอย่างเสียงอารมณ์

“นายครับ เกิดเรื่องแล้วครับ!”