3 นางบำเรอ

3

นางบำเรอ

อนาคินจับพราวตะวันโยนลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนจะหันกลับไปคล้องกุญแจที่ลูกบิดประตูแล้วเอาลูกกุญแจใส่กระเป๋ากางเกงไว้อย่างรวดเร็ว

“เธอคิดจะทำอะไร? คิดว่าฉันจะตายเพราะถูกหนังสือฟาดงั้นเหรอ?” เขาเข้าไปขว้าแขนพราวตะวันแล้วกระชากขึ้นมาถาม

“แล้วรู้ไหม…ว่าถ้าคิดลอบฆ่าใครต้องทำให้เงียบ อย่าให้เขารู้ตัว พวกบุลันตราไม่ได้สอนหรือไงเห็นทำกันอยู่บ่อยๆ”

“บุลันตราไม่ทำร้ายใคร!” พราวตะวันตะโกนใส่หน้าอนาคิน

“น้อยไปน่ะสิ! ที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ก็เพราะพ่อของเธอมันเป็นพวกลอบกัดเข้าใจไว้ซะ”

“อย่ามาว่าพ่อฉันนะ!” พราวตะวันใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ถูกอนาคินจับเอาไว้ง้างขึ้นคิดตบหน้าเขา แต่แล้วเขาก็จับมือของเธอเอาไว้ได้อีกเช่นเคย

“จะทำอะไรอีก?” อนาคินกระชากตัวพราวตะวันเข้ามาใกล้ จ้องมองใบหน้าเนียนสวย

“ปล่อยฉันนะ! ฉันเจ็บ!”

“เถียงฉันอีกสิ! แล้วเธอจะรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร!”

“นายเป็นใครกันแน่?!”

“อนาคิน กลินท์ตระกูล” อนาคินพูดชื่อตัวเองเบาๆ

“กลินท์ตระกูล…” พราวตะวันทวนนามสกุลของคนตรงหน้าก่อนที่ดวงตาคู่สวยของเธอจะเบิกโตด้วยความตกใจ

“เราเป็นพันธมิตรกันนี่…แล้วนายมาจับฉันทำไม!”

“มิตรแต่เปลือกน่ะสิ นี่เธอไม่รู้เลยสินะ ว่าเราสองเกาะรอให้วันแตกแยกมาถึงแทบไม่ไหว”

“นาย…เป็นคู่หมั่นพี่เจนไม่ใช่เหรอ” พราวตะวันพูดเสียงสั่นด้วยความสับสน

“ใช่…”

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันว่ามันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ”

“เข้าใจผิดเหรอ?” อนาคินทุ่มร่างของพราวตะวันลงเตียงอีกครั้ง ก่อนจะถอดสูทตัวนอกออก แล้วถลกเสื้อเชิ้ตตัวในขึ้นเตรียมจะถอด

“นะ…นายจะทำอะไร?!” หญิงสาวถามอย่างตกใจเมื่อเห็นการกระทำของอีกฝ่าย

“ทำไม? เธอกลัวว่าฉันจะทำอะไร?” แล้วเขาก็ถามกลับด้วยสายตายียวน

“อย่านะ…ถ้านายคิดจะจับฉันมาเป็นตัวประกัน นายจะทำอะไรฉันไม่ได้ ไม่งั้นจะเอาไปอะไรไปต่อกรกับบุลันตรา?” พราวตะวันพยายามงัดคำพูดขึ้นมาปกป้องตัวเอง

ขณะที่อนาคินไม่สนใจคำพูดของเธอแม้แต่น้อย ค่อยๆถอดเสื้อออกจนหมด เผยให้เห็นหน้าท้องที่มีกล้ามเล็กๆ พราวตะวันเบิกตาโต เมื่อได้เห็นแผงอกและกล้ามหน้าท้องขาวเนียนของคนตรงหน้า ใช่…มันน่ามอง แต่ก็น่าหวาดกลัวด้วยเช่นกัน

“ดูนี่!” ทว่าสายตาของหญิงสาวกลับต้องละออกจากกล้ามท้อง เมื่อชายหนุ่มเปิดผ้าพันแผลที่แปะอยู่ที่ใต้อก แล้วชี้ให้เธอดูรอยเย็บจากการผ่าเอากระสุนออก

“ให้ฉันดูทำไม?”

“รอยกระสุนของบุลันตรา มันคือสาเหตุที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ที่นี่”

“ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อว่าบุลันตราจะทำแบบนี้ เราไม่เคยมีศัตรู และไม่เคยคิดแค้นกับใครจนถึงต้องฆ่ากันแบบนี้!” พราวตะวันเถียงคอขึ้นเอ็น

“หุบปาก! ก่อนที่ฉันจะทำอะไรเธอเพราะความโมโห”

“ทำไม?! นายจะทำอะไรฉันหะ?! อย่างดีก็แค่ตาย!” พราวตะวันจ้องตาอนาคินนิ่ง

“มีที่ดีกว่านั้นแน่นอน…เถียงดีนักใช่ไหม?!”

ว่าแล้วเขาก็จัดการยันเข่าตัวเองขึ้นเตียง แล้วย่างตัวเข้าหาพราวตะวัน

“นะ นายจะทำอะไร?!” พราวตะวันพยายามถอยหนีจนตัวชิดหัวเตียง

“ท้าดีนักนี่…ไหนที่บอกว่าถ้าไม่ปล่อยเธอจะฆ่าตัวตาย ฉันอยากรู้นักว่าเธอจะทำวิธีไหน”

“นาย…อย่าทำอะไรฉันนะ!” พราวตะวันพูดเสียงสั่น เธอพยายามเม้มปากตัวเองเพื่อกลั้นน้ำตาที่พร้อมจะไหลเอาไว้

“ทำไม? เธอกลัวหรือไง?”

“ถ้านายทำอะไรฉัน! แล้วจะเอาอะไรไปแลกกับเงินหมื่นล้านล่ะ?!”

“เธอคิดว่าฉันอยากได้เงินนั่นจริงๆเหรอ แต่ถึงฉันจะเอาขึ้นมาจริงๆ แล้วคิดว่าบุลันตราจะมีเงินหมื่นล้านจากไหนมาให้!”

“แล้วนายจับฉันมาทำไม?!”

“นางบำเรอไง…ความสะใจเล็กๆน้อยๆที่ฉันจะมอบให้บุลันตรา…เอาน้องสาวมาทำนางบำเรอแล้วไปแต่งงานกับพี่สาว เธอว่าพ่อเธอว่าจะหัวเสียแค่ไหนกันล่ะ?”

“เลว…นายนี่มันเลวจริงๆ พวกกลินท์ตระกูลนี่ป่าเถื่อนอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ”

“เดี๋ยวก็ได้รู้ว่าฉันป่าเถื่อนได้มากแค่ไหน”

“อย่านะ…อื้อ!” แล้วหางเสียงนั้นก็หายเข้าไปในลำคอ

อนาคินช้อนร่างบางขึ้นมาแนบอกแล้วประกบปากของเขาลงไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบดขยี้มันอย่างไม่ใยดี มือเล็กกำแน่นและทุบลงที่อกของเขารัว ทว่ามันไม่แรงมากพอที่จะทำให้อนาคินรู้สึกอะไร จากรสจูบที่รุนแรงค่อยๆเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน ก่อนที่เขาจะสอดลิ้นเข้าโพรงปากเล็กอย่างช่ำชองจนเธอเริ่มอ่อนระทวย…ไม่คิดว่าการจูบใครสักคนจะเจ็บและ…อ่อนปวกเปียกได้ขนาดนี้

“จูบไม่เป็นนี่” อนาคินถอนรีฝีปากออกแล้วมองพราวตะวันอย่างประหลาดใจ

“เป็น!” พราวตะวันเถียงทันควันอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอต้องไม่ยินยอม

“ว่าไงนะ?”

“ฮึก! อย่าทำฉันเลยนะ…ฉันขอร้อง” พราวตะวันยกมือไหว้อนาคินพร้อมน้ำตาที่รินไหล

“ทำไมไม่ปากเก่งเหมือนเมื่อกี้ล่ะ?”

“ฮึก!”

จุ๊บ! จ๊วบ! จ๊วบ!

เขาไม่สนใจสายตาหวาดกลัวและรอยน้ำตา ก้มลงพรมจูบอันดูดดื่มลงที่ต้นคอของพราวตะวัน ก่อนจะเคลื่อนจูบไปตามซอกคอและใบหน้า เขาไล่ลิ้นลิ้มรสหวานจนหนำใจแล้วค่อยๆลามมาถึงหน้าอก แต่ต้องหยุดหยุดชะงักเพราะมือเล็กของหญิงสาวที่อยู่ก็เอื้อมมาประคองใบหน้าของเขาเอาไว้

อนาคินถอนริมฝีปากออกจากอกอันอวบอิ่มที่มีเสื้อบางๆปิดเอาไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของพราวตะวัน…

“ฮึก! อย่า…อย่าทำเลยนะ…”