Chapter3_Broken Heart

Nano's Part

ผมล่องลอยไปกับการกระทำที่ไอ้คนหน้าหล่อทำให้เป็นใครก็ต้องเคลิ้มกันทั้งนั้นแหละ สัมผัสนุ่มนวลเหมือนรู้ไปหมด ว่าผมชอบแบบไหนอย่างไรมือนิ่มคลึงส่วนแข็งในร่างจนปั่นป่วนไปหมด แล้วมันก็หยุดเอาดื้อๆ ปล่อยผมให้ค้างอึนด้วยความไม่เข้าใจ "กูคงเป็นตัวตลกจริงๆ" เหตุผลที่เค้าต้องการใกล้ผมเพราะเค้าจำได้แล้วหรือเปล่าว่าผมคือเด็กคนนั้นคนที่อยากแกล้งให้เป็นตัวตลก ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ พี่เค้าก็ทำสำเร็จแล้วแหละ เพราะตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ผมยังคิดเรื่องพี่เค้าไม่หยุดเลย

ดึกปานนี้จะมีรถกลับบ้านไหมเนี่ย เราคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกมั่ง มืดจนดูวังเวงยิ่งสายตาสั้นๆ อยู่มองอะไรก็ไม่ค่อยชัด แว่นหนาเตอะอยู่แล้วอาจจะต้องเปลี่ยนให้มันหนากว่าเดิม เสื้อยืดตัวใหญ่สุดในตู้ผมยังใส่แทบไม่ได้ ดูสภาพตัวเองตอนนี้ซิกางเกงบอลย้วยๆ กับเสื้อสีแดงรัดติ้วน่าเกลียดที่สุดเพิ่งรู้ว่าผมก็มีก็ซิกแพค เนินอกขึ้นสองก้อนกลม พุงพุ้ย ตูดบาน หน้ากลมครบหกยังครับ

สิวเกรอะเริ่มคันเพราะโดนแชมพูล้างรถ สภาพตอนนี้นั่งที่เปลี่ยวๆ ยังปลอดภัยเลย เสียงแตรรถเรียกทำให้ผมเงยหน้ามองเฟอร์รารี่คุ้นตาจอดลดกระจกลงเรียกผม เดินเข้าไปนั่งในซอกแคบๆ ของรถหรูอย่างอึดอัด แถมคนที่มาด้วยอีกคนก็พูดไม่หยุดสรุปพี่ริวจะค้างด้วยผมไม่ได้เต็มใจแต่รู้สึกว่ามีเรื่องอยากเคลียร์กับเค้า คนเมาเริ่มไม่มีสติหลับสนิทอย่างเหนื่อยอ่อน ผมสีน้ำตาลพลิ้วสลวยจมูกคมสันปากสีส้มฝาดน่าหลงใหล หน้าตาก็ดีทำไมดุจังแถมยังชอบแกล้งผมด้วย ผมกำลังถอดเสื้อผ้าเช็ดตัวให้พี่ริวอยู่ร่างแกร่งอกผายสมวัยพาให้ผมจินตนาการถึงตอนอยู่ในอ่างน้ำด้วยกัน "คิดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย"

"ครับ" ผมเผลอปากตอบ เพราะไม่รู้ว่าตอนนั้นผมจะรับมือกับใจที่เต้นแรงยังไงดี ริมฝีปากส้มฝาดเคลื่อนเข้ามาใกล้สัมผัสค้างไว้แล้วผละออกนี่ เค้ามีสติอยู่หรือเปล่า ทำไมบางทีก็ดูนุ่มนวลแสนดีแต่บางทีก็กวนประสาท

"อย่าคิดว่ากูจำมึงไม่ได้นะ ทำผิดแล้วยังวิ่งหนีเหมือนคนขี้ขลาด กูรังเกียจคนอย่างมึง" เสียงของพี่ริวบาดลงไปในความรู้สึกผมรู้สึกแย่กับตัวเองอยู่แล้วมาเจอคนพูดตรงๆ ว่ารังเกียจผมยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ผมควรทำยังไงดี?

นาโน : "ผมขอโทษพี่ ผมแค่กลัว"

ริว : "กลัวกูเนี่ยนะ"

นาโน : "ก็พี่ตาดุยังกับมาเฟีย"

ริว : "กลัวจนต้องวิ่งหนีไป ไม่สนใจว่าคนอื่นเค้าจะมองกูยังไงเลยหรอ"

นาโน : "ก็คนมันเยอะ ผมก็อายด้วย"

ริว : "แล้วกูไม่อายหรือไง"

นาโน : "คือผม...จะให้ผมชดใช้ยังไงก็บอกมา"

นาโน : "ตอนนี้ผมพร้อมเป็นตัวตลกให้พี่แล้วแหละ"

ริว : "กูไม่ได้ต้องการมึงตอนนี้ กูต้องการมึงตอนนั้น"

นาโน : "แล้วมันต่างกันตรงไหน"

ริว : "ความรู้สึกกูไงที่ต่าง"

เหตุการณ์วันนั้นหลังจากที่ปากสัมผัสกันผมก็น้ำตาเอ่อไหลทำอะไรไม่ถูก พอร้องไห้ออกมาคนยิ่งรุมมองซุบซิบกันมากขึ้นพี่ริวยืนนิ่งไม่พอใจที่ผมน้ำตาแตก แรงกระชากแขนปากพร่ำบ่นให้ผมรับผิดชอบยิ่งทำให้ไทยมุงซุบซิบกันหนัก ผมรีบวิ่งหนีไม่คิดชีวิตเหลือแค่พี่ริวกับผู้ร่วมในเหตุการณ์อีกนับร้อยชีวิต

"นาโน ตื่นมารีวิว ว๊าย!!" เสียงตะโกนเรียกมาแต่ไกลของพี่ไมโครตามด้วยเสียงว๊าย!! คีย์สุดปี๊ดมันก็น่าตกใจอยู่เพราะตอนนี้ร่างหนาๆ นอนซบอยู่แนบอกอุ่นของพี่ริว แถมพี่ริวเปลือยไม่ห่มผ้าโชว์เนินบั้นท้ายอีกต่างหาก ผมรีบดึงผ้าขึ้นปิดให้ทำมือบอกให้เงียบเสียงแล้วลากพี่ไมโครไปคุยไกลๆ แววตาอยากรู้อยากเห็นนี่น่าหมั่นไส้ชะมัดผมพูดอะไรนางก็ไม่เชื่อสักอย่าง

ริว : "ไปไหนมาวะ กูตื่นมาไม่เจอมึงแมร่ง!!"

นาโน : "ไปอาบน้ำมา พี่จะอาบไหม"

ริว : "เหอะ เดี๋ยวกูค่อยอาบที่บ้าน" #กดเปิดมือถือ

ริว : "ไอ้นายมีอะไรวะ โทรมาเป็นสิบสาย" #พูดคนเดียว

ทุกวันผ่านไปเป็นปกติ ผมแทบจะเป็นเบ้คอยดูแลซื้อข้าวซื้อน้ำตามติดพี่ริวตลอด เพราะอยากรับผิดชอบที่วันนั้นชิ่งหนีออกมายอมทนให้พี่ริวจิกหัวใช้ไม่พอยังยอมให้เพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มเค้าใช้งานเยี่ยงทาสด้วย

กร : "ให้ไวหน่อยดิว่ะ กูจะกินวันนี้นะไม่ใช่พรุ่งนี้"

นาโน : "ผมก็รีบแล้วพี่ คนในโรงอาหารเยอะจะตาย"

กร : "เฮ้ยริว!! เด็กมึงเถียงกูวะ"

ริว : "เร็วๆ กูหิวแล้ว"

คิม : "ถ้าพวกมึงสั่งร้านเดียวกันนะ ได้กินไปนานแล้ว"

คิม : "หิว แต่เสือกแดกคนละร้าน ไม่สงสารน้องมันหรือไง"

ริว : "สงสารทำไม มันเต็มใจ"

คิม : "ไอ้นาโนมันน้องรหัสกู ไม่ใช้เบ้ให้พวกมึงจิกใช้นะ"

ริว : "งั้นมึงถามมันเลย ว่าเต็มใจทำให้กูหรือเปล่า"

นาโน : "ผม...ผมเต็มใจทำครับ"

คิม : "อย่าบอกนะที่มึงสองคนตัวติดกันเนี่ย มึงคบกันอยู่"

คิม : "นาโน ไปหลงคารมคนอย่างไอ้ริวได้ไงวะ"

นาโน : "ไม่ใช่พี่ ผมไม่ได้..." #พูดไม่ทันจบ

ริว : "คบบ้าคบบออะไรวะ มึงดูสารรูปอย่างมันกับกู" #มองเหยียดนาโน

ริว : "กูคงไม่ตาบอด ลดตัวไปคบกับคนอัปลักษณ์อย่างมันหรอก" #ลอยหน้าพูด

ริว : "แค่ยอมคุยด้วย ก็เกินจะทนแล้ว"

กร : "พอๆ มึงพูดเกินไปแล้ว เกรงใจน้องมันบ้าง" #พยายามห้าม

ริว : "เกรงใจทำไมวะ หรือมึงก็คิดว่ากูคบกับมัน"

กร : "เออๆ ไม่คบก็ไม่คบ นาโนมึงมานั่งกินข้าวเหอะ"

นาโน : "พวกพี่กินก่อนเลย เดี๋ยวผมขอตัวก่อน"

ริว : "คนน่ารังเกียจอย่างมึง ก็ทำได้แค่วิ่งหนีล่ะวะ ไปพ้นๆ ตากูไป"

คำก็น่ารังเกียจสองคำก็อัปลักษณ์ พี่คงลดตัวมากเลยนะที่มาคุยกับผมเดินกับผม นอนห้องผม อาบน้ำกับผม จูบผม ไม่ใช่ซิ...แค่ปากแตะผมหลายวันที่ผ่านมาผมรู้สึกดีขึ้น ไม่เกร็งเหมือนวันแรกๆ แอบคิดว่าพี่เค้าคงหายโกรธแล้ว แต่พอมาวันนี้คำพูดเหล่านั้นบอกผมว่าความรู้สึกเค้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

กริ๊งงง...

ริว : "มึงอยู่ไหน"

ผม : "ถึงบ้านแล้วครับ"

ริว : "ใครให้กลับ"

ผม : "รังเกียจผมก็อยู่ห่างๆ ผมเหอะพี่"

ผม : "ผมว่านะ ที่พี่โทรมาเนี่ย"

ผม : "พี่ทำเหมือนเราคบกัน อย่างเพื่อนพี่ว่าเลย"

ริว : "ไม่ มึงก็แค่เบ้กู"

ริว : "กูเรียกให้มา มึงก็ต้องมา"

ผม : "หรอ งั้นถ้าโทรมาเพื่อเรียกให้ผมไปหา พี่คงชอบผมมากซินะ"

ริว : "ใครจะชอบคนอย่างมึง"

ริว : "กูแค่จะบอกว่าทีหลัง เจอกูอย่ามาทักอีก"

ผมพูดตีรวนไปอย่างนั้นยิ่งคุยเราก็ยิ่งแรงใส่กันผมกลั้นเสียงให้ปกติทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับคำปฏิเสธเสียงแข็งท่าทีรังเกียจจริงจัง แต่พอเค้าวางสายไปแล้วผมกลับวูบไหวชาไปทั่วร่างจนอยากจะร้องไห้ในหัวคิดวกวนอยู่แต่คำว่า "มันจบแล้ว มันจบแล้วจริงๆ"

พี่ไมโคร : "นาโน ไป..."

พี่ไมโคร : "เฮ้ย!! แกเป็นอะไร"

นาโน : "เปล่า ผมไม่ได้เป็น"

พี่ไมโคร : "ไม่ได้เป็น!! แล้วร้องไห้ทำไม"

นาโน : "พี่ผมมันอัปลักษณ์ น่ารังเกียจมากไหม"

พี่ไมโคร : "ไปฟังใครพูดมาเนี่ย"

นาโน : "พี่ริวด่าผม"

พี่ไมโคร : "เค้าก็ด่าแกทุกวันอยู่แล้วนิ แกก็เล่าให้พี่ฟังบ่อยๆ"

นาโน : "ใช่ แต่วันนี้ด่าจริงจังมาก แถมห้ามผมไปเจอเค้าอีกด้วย"

พี่ไมโคร : "เดี๋ยว!! นี่คบแบบพี่น้องหรือแฟนกัน"

พี่ไมโคร : "ทำไมแกต้องเสียใจขนาดนี้ด้วย"

นาโน : "ก็พี่น้องดิ"

พี่ไมโคร : "แน่ใจ"

พี่ไมโคร : "ตอนที่เห็นพวกแกนอนกอดกัน ยังไม่น่าสงสัยเท่าตอนนี้เลย"

นาโน : "สงสัยอะไรพี่"

พี่ไมโคร : "ก็สงสัย ว่าแกชอบริวแล้วน่ะซิ"

นาโน : "บ้าหรอพี่ ผมเป็นผู้ชายจะชอบผู้ชายด้วยกันได้ไง"

พี่ไมโคร : "งั้นถ้าเป็นผู้ชาย แล้วร้องไห้ทำไม"

นาโน : "ก็..."

นางยังไม่ทันจะฟังคำตอบผมด้วยซ้ำ เดินยิ้มมีเลศนัยออกไปแล้วกลับเข้ามาอีกครั้งกับอาหารเสริมกล่องหนึ่ง "อะ เอาไปลอง" ข้างกล่องเขียนว่าช่วยเผาผลาญไขมัน นี่ถ้ากินไอ้นี่แล้วไม่มีไขมันคนในประเทศเค้าก็ผอมกันหมดแล้วซิ "ไม่เอาพี่ ผมไม่ได้อยากผอม"

"ถ้าวันนี้แกไม่ได้ชอบริว แกก็ควรรีบดูแลตัวเองซะทำหน้าให้หล่อใสแล้วกลับไปเชิดใส่เค้า แต่ถ้าวันหนึ่งแกคิดได้ว่าชอบริวขึ้นมาแกก็ไปบอกรักซะเลยเห็นไหมมีแต่ได้กับได้ถ้าไม่ทำอะไรเลยแกก็เป็นแค่คนน่ารังเกียจสำหรับเค้า ก็เท่านั้นเอง"

คำพูดจี้ใจทำเอาผมเถียงไม่ได้ ทุกอย่างมันก็ชัดเจนอยู่ในกระจกรอบเอวอ้วนเผะ หน้ากลมนมย้อย ตูดห้อยไอ้นั้นเหลืออันนิดเดียวถ้าวันไหนกินอิ่มๆ แทบมองไม่เห็น สารรูปอย่างผมก็ขี้เหร่จริงๆ แต่ก็ไม่ถึงกับน่ารังเกียจนะ