2.1

"เอ๊ะ!! หัวเกรียนๆ นั้นคุ้นว่ะ" รีบแตะเบรกใส่เกียร์ถอยหลังกลับไปดูเด็กหัวเหม่งที่ผมเพิ่งแยกจากมันมานั่งรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์อย่างไร้จุดหมาย นี่มันเที่ยงคืนแล้วไม่มีรถเมล์แล้วมั่ง ผมทำให้มันลำบากหรือเปล่าแต่ก็สมควรก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าบ้านมันไกล

ผมจอดรถอยู่หน้ามันเกือบ 5 นาทีแล้ว มันยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาดูเลยเอาแต่ก้มหน้าแบบนี้มึงจะได้รถกลับบ้านไหม

"จอดไมวะมึง" ไอ้กรถามด้วยความสงสัย ผมพยักหน้าให้มันมองตามหน้ามันมีแต่เครื่องหมายคำถาม แต่มันคงขี้เกียจพูดเลยบีบแตรแทน นาโนเงยหน้ามาเจอรถผมแต่มันยังนิ่ง ผมเลยต้องยอมลดกระจกลงไปคุยเอง

"ขึ้นมาเดี๋ยวกูไปส่ง เร็วๆ" หน้าเอ๋อของเด็กนั้นเคลือบแฝงไว้ด้วยความดีใจรีบร้อนขึ้นมาบนรถทันทีผมแอบมองจากกระจกส่องหลังเห็นรอยยิ้มของมันครั้งแรก...โถ่!! ใจกูจะเต้นแรงไปไหนเนี่ย

กร : "แล้วไมมึงไม่ลากมันไปร้านด้วยวะ ให้มานั่งรอมืดๆ ทำไม"

ริว : "บ้า กูไม่ได้นัดกัน กูบังเอิญเจอ"

กร : "บังเอิญ?"

ริว : "เออ!! บังเอิญ กูยังไม่รู้เลยบ้านมันอยู่ไหน"

กร : "กูก็ไม่ได้ถามว่าบ้านอยู่ไหน"

กร : "กูบอกว่าทำไมไม่พาน้องมันไปด้วย"

ริว : "ก็บอกว่ากูเพิ่งเจอเนี่ย"

กร : "ริว กูเพื่อนมึง กลิ่นแชมพู เสื้อ กางเกงอีก ของมึงชัดๆ"

กร : "จะบอกว่าเพิ่งเจออีกไหม"

ริว : "...." #รู้ทันกูตลอด

บรรยากาศในรถเงียบจนได้ยินเสียงแอร์ ผมมองกระจกหลังแล้วก็ขำร่างอ้วนหนาพยายามยัดตัวเองลงซอกเฟอร์รารี่แคบๆ นาโนมันคงอึดอัดน่าดูความมืดยิ่งขับให้ผิวมันสว่างขาวละเอียด ผมมองเพลินรู้สึกดีจัง

"ขับงี้เมื่อไรจะถึง เมียกูจิกจะสิบมิสคอลแล้วเนี่ย" ผมรีบขับไปส่งไอ้กรทันที เพราะเด็กอ้วนข้างหลังก็หลับสลบไปแล้ว

"มึงๆ มานั่งหน้าดิ" ผมปลุกให้มันย้ายมานั่งหน้า บ้านมันอยู่แถวเวตเกทมืดและเปลี่ยวดีจริงๆ โชคดีที่ผมมาส่งไม่งั้นผมคงเป็นห่วงมันมาก

ริว : "แล้วนี้ พรุ่งนี้มึงไปมอยังไง"

นาโน : "ไปรถเมล์ดิ ผมไม่ได้รวยเหมือนพี่นะ"

ริว : "ออ งั้นกูค้างกับมึงละกัน พรุ่งนี้ได้ไปพร้อมกันเลย"

นาโน : "ไม่เอา"

ริว : "กูขี้เกียจแล้ว ไปๆ ขึ้นห้อง"

มันเดินเว้นระยะห่างเกร็งไม่กล้าขัดใจผม ยอมพาเดินเข้าห้องนอนผมล้มตัวนอนกลิ้งอย่างเหนื่อยเพลียแอลกอฮอล์ยังกรึ่มในร่างยิ่งชวนหลับเข้าไปใหญ่ หยิบมือถือมาสไลด์ปิดเครื่อง

"ถอดเสื้อผ้า เช็ดตัวให้กูด้วยนะ" ผมบอกเสียงเรียบหน้าตาเฉยแต่นาโนสิหน้าเหวอมาก

ปล่อยให้มันถอดออกครบทุกชิ้น ผ้าเย็นไล่เช็ดให้อย่างลวกๆ ผมรู้สึกตัวตื่นตอนที่เตียงเด้งเหมือนมีน้ำหนักใครเพิ่มเข้ามา

"ฝันดีนะมึง" ผมหันไปบอกมัน แผ่นหลังกว้างพลิกตัวมาตอบกลับอย่างคนมีมารยาท

"ครับ" #ตาแววใส ทำหน้ายังงี้อีกแล้วผมอดใจไม่ไหวขยับตัวไปปิดปากมันทันทีสัมผัสนิ่งค้างเหลือเพียงเสียงใจเต้นแรง ผมเม้มปากเน้นๆ เพียงครั้งเดียวแล้วผละออก

"อย่าคิดว่ากู จำมึงไม่ได้นะ" ไม่รู้ว่าตอนนี้มันทำหน้ายังไง แต่ผมหลับตาสนิทกลั้นริมฝีปากไม่ให้คลี่ยิ้มเหมือนที่ใจต้องการ