3.1

เช้าวันใหม่ผมไปมหาลัยแบบเบลอๆ มารู้สึกตัวอีกทีก็เดินอยู่คณะแพทย์นี่เรามาตามความเคยชินใช่ไหมสมงสมองไม่ได้เอามาหรือไง "ไอ้นาโนมาหาริวหรอ" เสียงเล็กๆ แหบต่ำเหมือนคนใช่เสียงหนักเอ่ยทักผม "เปล่าครับ พี่นายไม่มีเรียนหรอฮะ"

นาย : "มีดิ แต่กูมาสาย"

นาโน : "อืม...สภาพพี่เหมือนเพิ่งตื่นเลย"

นาย : "เออ!! กูไม่ค่อยได้นอนว่ะ ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนหน่อยดิ"

ไลน์!! ไลน์!!

"ผมชวนเพื่อนไปกินด้วยได้ไหมมันทักมาพอดี" พี่นายพยักหน้าส่งๆ เหมือนไม่ได้ฟังด้วยซ้ำว่าผมพูดอะไรผมเคยเจอแกแค่ครั้งสองครั้งเองไม่สนิทเท่าไรด้วย ไม่รู้จะชวนคุยอะไรดีให้เพชรมานั่งด้วยน่าจะดีกว่า พี่นายก็เหมือนเดิมนั่งนิ่งชี้นิ้วสั่งอย่างเดียวไม่ยอมกระดิกตัวทำอะไรเหมือนกันทั้งกลุ่ม

พี่นาย : "มึงนี่ก็ดีเนอะ เป็นน้องรหัสไอ้คิมยังเสือกยอมดูแลพวกกูด้วย"

นาโน : "รุ่นพี่ไง แก่ๆ กันแล้วผมเลยไม่อยากให้เดินมาก" #แกล้งพูด

พี่นาย : "ปากดีอย่างที่ไอ้ริวมันบอกจริงๆ นะมึงเนี่ย"

นาโน : "พี่ริวพูดถึงผมด้วยเหรอ" #อยากรู้

พี่นาย : "กูได้ยินเรื่องมึงทุกวัน จนกูเบื่อ"

พี่นาย : "แล้วที่พี่ๆ เค้าชอบใช้มึงอะ เค้าอยากแสดงความรักรู้ตัวไว้ด้วย"

นาโน : "รักยังไงพี่"

พี่นาย : "ก็..."

นาโน : "เฮ้ย!! เพชรทางนี้" #เห็นเพชรเดินมาพอดี

ผมเงยหน้าเห็นเพชรเดินมาพอดี รีบตะโกนเรียกจนไม่ทันฟังว่าพี่นายพูดอะไรต่อ ตอนที่แนะนำพี่นายให้รู้จักเพชรเพื่อนผม บรรยากาศมันอึดอัดมากพี่นายเงียบสนิทไม่ปริปากพูดใดๆ เพชรมาถึงก็เลือกนั่งฝั่งเดียวกับพี่นายพลอยนิ่งเงียบไปด้วยเหลือแค่ผมกับยิ้มแห้งๆ ไม่รู้จะชวนคุยอะไรดี "พี่นายเอาอะไรเพิ่มอีกไหม เดี๋ยวผมไปซื้อให้" ผมเสนอตัวเองให้ออกไปไกลๆ จากสงครามสายตา พี่นายรีบคว้ามือผมไว้ไม่ยอมปล่อย อะไรกันวะ!! มีแต่คนอยากอยู่กับสาวสวยสุดน่ารักอย่างเพชร แล้วอาการพี่นายนี่คืออะไร?

มือที่จับผมไว้สั่นจนผมรู้สึกได้ไม่มีทีท่าจะยอมปล่อยง่ายๆ ผมเลยใช้อีกมือประกบทับกำลังจะหยิบมือพี่นายออกรู้สึกถึงสายตาอาฆาตแผ่มาทุกทิศทาง เพชรจ้องจนผมแปลกใจและอีกทาง "ไอ้นายเผลอไม่ได้ โดดไม่ยอมชวนกูเลยนะมึง" เสียงพี่กรกับพี่ริวเดินมาร่วมวงด้วยพี่นายรีบปล่อยมือไปกุมหัวแทน เพราะเพิ่งถูกพี่ริวเอาหนังสือฟาดใส่ไปเมื่อกี้ ผมยิ้มขำตามปกติหันไปสบตาพี่ริวทันเห็นรอยยิ้มสดใสสลดลงเบือนหน้าหนีนี่เค้าคงรังเกียจผมมากซินะ

"ผมกลับตึกดีกว่า ไปเหอะเพชร" รีบชวนเพชรให้ออกจากตรงนั้นรู้สึกทนไม่ได้ที่ต้องอยู่ใกล้พี่ริวขนาดนี้ เพชรเดินเบียดเกาะแขนออกมาอย่างน้อยเธอคนนี้ก็ไม่รังเกียจผม

นาโน : "แกว่าเราขี้เหร่ ทุเรศ อุบาทว์ น่ารังเกียจอะไรประมาณนั้นเปล่าวะ"

เพชร : "ทุกคนก็มีเรื่องน่ารังเกียจซ้อนกันไว้ทั้งนั้นแหละ ไม่ใช่แกคนเดียวสักหน่อย"

นาโน : "แปลว่าแกก็คิดว่าเราน่ารังเกียจ"

เพชร : "บ้านแกไม่มีกระจกเหรอ? สภาพขนาดเนี่ย"

เพชร : "คิดว่าหล่อเหมือนจีดราก้อนหรือไง"

นาโน : "แมร่ง!! ก็ตรงเกิน" #จืบปากพูด

เพชร : "สิ่งที่คนอื่นมองเห็นแล้วบอกว่าแกน่ารังเกียจ เพราะเค้าใช้ตามองไงเค้าไม่ได้ใช้ใจมองเหมือนเรา ภายใต้ความอ้วนล่ำสิวเกรอะกังนายก็เป็นแค่ผู้ชายตัวเล็กๆ ที่สร้างเกราะไว้ป้องกันตัวหลายชั้นก็เท่านั้นเอง"

นาโน : "แก..."

เพชร : "ความน่ารังเกียจของแกมันแก้ไขได้ แต่บางคนแค่จะยอมรับว่าตัวเองแย่ อุบาทว์เค้ายังทำไม่ได้เลย"

นาโน : "ไม่น่าเชื่อนะว่าแกจะคิดอะไรลึกซึ้งแบบนี้ได้"

เพชร : "ทำไม"

นาโน : "ก็คนที่เพียบพร้อมทุกอย่าง หน้าตาดี เรียนเก่ง บ้านรวย ไม่น่าจะเจออะไรแย่ๆ มากนัก คนที่คิดแบบนี้ได้น่าจะพวกโชกโชนมากกว่า"

เพชร : "แกก็อย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นหรือได้ยินมาซิ ขนาดใจตัวเองยังลังเลไม่แน่ใจได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับสิ่งที่คนอื่นแสดงออกมา"

"สู้ๆ ทุกข์ตรงไหนมากสุดก็ไปแก้ตรงนั้นก่อน" เสียงเล็กเหมือนดัดจริตกำลังพูดคำที่ความหมายซับซ้อนกับผมมันก็จริงอย่างที่เพชรพูด ความน่ารังเกียจของผมแก้ไขได้แล้วผมก็ทุกข์ตรงนี้มากที่สุดด้วย

"พี่ไมโคร ไอ้อาหารเสริมพี่เนี่ยมันต้องกินยังไง" (In Phone) ผมโทรไปสั่งมาเพิ่ม สอบถามวิธีจนเข้าใจทุกขั้นตอน หาข้อมูลอาหารไขมันต่ำวิธีลดน้ำหนักอย่างถูกต้อง ส่วนมากคนเราจะอ้วนเพราะปล่อยตัวจริงๆ กินอาหารขยะจนเคยตัว พลัดวันประกันพรุ่งไม่ยอมออกกำลังกายผมจัดตารางการทานอาหาร และการออกกำลังกายของตัวเองไว้เรียบร้อยขนาดเอ็นให้ติดผมยังทำได้ยากกว่าการไดเอทตั้งเยอะไว้เจอกับผมคนใหม่นะ...ไอ้พี่ริว