ตอนที่ 7 ทำความรู้จัก[3]

“เจ้าค่ะท่านย่า”

“ข้าขอตัวเจ้าค่ะ” จี้เหมยเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงได้ขอตัวจากไปทำงานในส่วนของตนเองต่อไป

หานว่านอี้นั่งกินน้ำแกงไก่ที่ป้าจี้ทำมาให้ด้วยความอร่อย นับเป็นครั้งแรกหลังจากที่รู้ว่าตนเองตั้งครรภ์ที่นางกินอาหารได้มากหน่อย อาจจะเพราะว่านางรู้สึกปลอดภัยเมื่อได้มาอยู่ในเรือนเฉิงอี้แห่งนี้

ในวันนั้นหลังจากที่ชุยเทียนหนิงกลับมาจากพบท่านอาจารย์ใหญ่ จึงได้พูดคุยกับหานว่านอี้อย่างจริงจัง เขาโน้มน้าวสารพัดจนสุดท้ายแล้วหานว่านอี้จึงตกลงพักอยู่กับชุยเทียนหนิง โดยจะขอทำงานแลกกับที่พัก เพราะลำพังนางตัวคนเดียวบ้านก็ไม่มีอีกทั้งยังตั้งครรภ์ ต่อไปหากต้องคลอดลูกคงลำบากไม่น้อย หานว่านอี้ไม่ใช่คนโง่ที่จะดันทุรังในสิ่งที่ไม่เป็นผลดีกับตนเอง

หานว่านอี้ได้ปฏิญาณกับตนเองเอาไว้แล้วตั้งแต่วันที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ ว่าตนนั้นจะดูแลรักษาบุตรในครรภ์เอาไว้อย่างดีที่สุด และเลี้ยงดูเขาจนเติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุขเพื่อเป็นการชดเชยชาติที่แล้วของตนเองที่ไม่สามารถมีลูกได้ นางรู้สึกขอบคุณอะไรก็ตามที่ฟังคำร้องขอของนางและส่งนางมาที่นี่ แม้ว่าภูมิหลังของเจ้าของร่างนั้นจะไม่ได้สุขสบายอะไรนัก มีชะตากรรมที่ไม่ได้ต่างไปจากตนเองเลย แต่หานว่านอี้ก็ดีใจที่อย่างน้อยนางก็ได้มีบุตรในชาตินี้

“มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่เจ้าคะท่านป้าจี้” หานว่านอี้เอ่ยถามออกไปเมื่อนางได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ มามากว่าสองเดือนแล้ว ตอนนี้ครรภ์ของหานอี้ก็ย่างเข้าเดือนที่ห้าแล้ว

“ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ อาจารย์ชุยกำชับเอาไว้ว่าอยากให้ท่านพักผ่อน นายหญิงควรอยู่นิ่ง ๆ นะเจ้าคะเพื่อทารกในครรภ์” จี้เหมยเอ่ย นางเองก็เกรงใจที่จะค้านหานว่านอี้ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อชุยเทียนหนิงผู้เป็นนายสั่งเอาไว้ แม่นมอย่างนางก็มิอาจขัด

“ข้าเบื่อนี่เจ้าคะ ให้ข้าได้ช่วยหยิบจับอะไรสักเล็กน้อยก็ยังดี ขอร้องเถอะนะเจ้าคะท่านป้าจี้” หานว่านอี้มองด้วยแววตาอ้อนวอน นางไม่อยากงอมืองอเท้ากิน ๆ นอน ๆ อยู่บนเรือนของคนอื่นเช่นนี้ มันดูไม่ดีเอาเสียเลย

“ให้นางทำเถอะแม่นม ถ้าแค่หยิบจับล่ะก็คงไม่เป็นไร” ชุยเทียน หนิงที่เดินมาได้ยินพอดิบพอดีเอ่ยกับแม่นมจี้เหมย แม้ใจเขาจะไม่อยากให้หานว่านอี้ต้องหยิบจับอะไรและใช้ชีวิตอยู่อย่างสบาย ๆ แต่ก็มิอาจห้ามได้ตลอด นางคงจะเบื่อน่าดูที่ต้องอยู่เฉย ๆ ช่วงนี้เขาเองก็ยังไม่ว่างพานางออกไปไหนเสียด้วย

“ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะคุณชายชุย”

“เรียกข้าเทียนหนิงเถิด” ชุยเทียนหนิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เขาอยากสนิทสนมกับนางให้มากกว่านี้เผื่อว่าจะมีโอกาสพิชิตใจนางบ้าง

“งั้นท่านก็เรียกข้าว่าว่านอี้สิเจ้าคะ” หานว่านอี้เอ่ยกลับ นางรู้สึกสบายใจทุกคราที่ชุยเทียนหนิงอยู่ใกล้ ไม่รู้ว่าเพราะเขาเป็นคนดีหรือเพราะจิตใจของนางมันเริ่มสั่นคลอนกันแน่

“เช่นนั้นเป็นอันว่าเราสนิทกันมากขึ้นแล้วใช่หรือไม่” ชุยเทียนหนิงกล่าว

“ข้าก็อยากให้เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

ทั้งสองคนต่างเผยรอยยิ้มให้แก่กัน บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความสุข ชุยเทียนหนิงรู้สึกดีที่ได้เห็นรอยยิ้มของแม่นางผู้นี้ และเขาก็อยากจะเป็นรอยยิ้มให้นางไปตลอด ไม่อยากให้นางต้องทุกข์ใจหรือหวาดกลัวอันใดอีก แม้ว่าเขาจะเพิ่งพานพบกับนางได้ไม่นานก็ตาม

ชุยเทียนหนิงตัดสินใจแล้วว่านับแต่นี้ไปเขาจะรุกหน้าเกี้ยวพาหานว่านอี้ให้จงได้ ยิ่งได้ฟังเรื่องราวของนางเขาก็ยิ่งอยากจะรู้จักให้มากยิ่งขึ้น และรู้สึกโกรธแทนทุกคราที่นึกถึงสามีเก่าของนาง ไต้เว่ย บุรุษใจร้ายที่ขับไล่สตรีไร้ที่ไปออกมาได้ลงคอ...