ตอนที่ 7 ทำความรู้จัก[2]

“ขอบใจเจ้ามาก” หานว่านอี้ยกถ้วยยาขึ้นดื่มอย่างไม่มีความเคลือบแคลงสงสัยอันใด ที่นี่ปลอดภัยสำหรับนางและบุตรในครรภ์ เป็นสิ่งสุดแสนวิเศษที่หานวานอี้ไม่คิดว่าชุยเทียนหนิงจะมอบให้

เขาให้ที่ซุกหัวนอนแก่นางทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก เขาช่วยเหลือนางจากเดนมนุษย์ที่ข่มเหงรังแก ทั้งเขายังคอยดูแลประคบประหงมตลอดการเดินทางแม้ว่านางจะป่วยหรือแพ้ท้องจนทำให้ลำบาก แต่ชุยเทียนหนิงก็ไม่เคยแม้แต่จะปริปากบ่นอันใดสักคำ

“ท่านย่าจะยกสำรับมาให้นายหญิงหลังจากนี้อีกครึ่งเค่อเจ้าค่ะ” ถงถงตัวน้อยยกถ้วยน้ำเปล่ายื่นส่งให้กับนายหญิงคนใหม่เพื่อใช้ล้างปากจากความขมของยาพลางเอ่ยแจ้งถึงเรื่องอาหารไปด้วย

รอตามที่เด็กหญิงกล่าวก็มีเสียงเคาะประตูและถูกเปิดด้วยหญิงสูงวัยแต่ไม่ถึงกับแก่ชรา นางเดินถือถาดอาหารเข้ามายังที่หานว่านอี้นั่งอยู่

“นายหญิงเจ้าคะ น้ำแกงไก่อันนี้ข้าตุ๋นตั้งแต่ยามเช้า อุ่นกำลังดี นายหญิงกินสักหน่อยนะเจ้าคะ ท่านหมอหูกำชับให้นายหญิงพยายามหรือฝืนใจกินสักนิดเพื่อเจ้าก้อนแป้งเจ้าค่ะ” จี้เหมย หรือท่านย่าจี้ที่ถงถงเอ่ยถึง วางน้ำแกงไก่พร้อมข้าวสวยลงบนโต๊ะพลางอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“นายหญิงเจ้าคะ นี่คือท่านย่าจี้เหมย เป็นท่านย่าของข้าเอง และเป็นแม่นมที่เลี้ยงดูท่านอาจารย์มาตั้งแต่เล็กเจ้าค่ะ”

“คารวะท่านป้าจี้เจ้าค่ะ” หานว่านอี้เอ่ยทักทายหญิงสูงวัยไปตามมารยาท

“นายหญิง อย่าทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ ท่านเป็นแขกของอาจารย์ชุย ข้าเป็นเพียงคนทำงานที่นี่เพียงเท่านั้น เกรงว่าข้าจะรับไม่ไหวเจ้าค่ะ” จี้เหมยรีบเอ่ยคัดค้านหานว่านอี้ทันที

“ท่านป้าจี้ ข้านั่นกลายเป็นคนไร้บ้านให้กลับไปแล้ว หาได้เป็นนายหญิงอย่างเช่นที่ท่านป้าจี้กับถงถงเข้าใจไม่ ข้านั้นยังไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหน หนทางข้างหน้าช่างมืดมนเหลือเกิน” หานว่านอี้เมื่อได้รับการต้อนรับที่ดีของเรือนเฉิงอี้ก็ให้ตื้นตันใจไม่น้อย นางเอ่ยออกมาพร้อมกับหยาดน้ำสีใสเอ่อคลอเต็มสองตาสวย ด้วยรับรู้ว่าหนทางข้างหน้าช่างหาทางออกไม่เจอ

“นายหญิง อาจารย์ชุยบอกไว้แล้วว่าเมื่อท่านฟื้นแล้วให้รออาจารย์ชุยก่อน ข้าเชื่อว่าเช่นไรเขาคงมีทางออกให้กับนายหญิงเป็นแน่ เช่นนั้นอย่าเพิ่งคิดอะไรเลยเจ้าค่ะ ตอนนี้นายหญิงเพียงกินมื้อเช้าให้อร่อย ถึงแม้ท่านไม่หิวแต่เจ้าก้อนแป้งในท้องคงหิวมากเป็นแน่” จี้เหมยเอ่ยปลอบใจหญิงรุ่นลูกอย่างอ่อนโยน

เฮ้อ นางช่างน่าสงสารยิ่งนัก ฟังจากที่อาจารย์ชุยเล่าแล้วก็ได้แต่เวทนา เกิดเป็นหญิงว่าลำบากแล้วยังต้องมาถูกหย่าขาด ทั้งยังตั้งครรภ์ หญิงตัวคนเดียวเช่นนี้คาดว่าคงผ่านช่วงเวลาได้ยากยิ่ง

“ขอบใจถงถงและท่านป้าจี้ที่เมตตาข้านะเจ้าคะ”

“ข้าไม่ได้ทำอันใดแม้แต่น้อย ท่านรีบกินตอนร้อน ๆ เถอะเจ้าค่ะ ถงถงเจ้าอยู่เป็นเพื่อนนายหญิงนะ ย่าจะกลับไปทำงานในครัวต่อ” จี้เหมยเอ่ยให้หานว่านอี้รีบกินมื้อเช้าพลางบอกให้หลานสาวอยู่เป็นเพื่อนนายหญิงคนใหม่ คนพลัดบ้านมาก็คงรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ไม่น้อย ให้เจ้าจอมวุ่นถงถงน้อยอยู่เป็นเพื่อนนางจะได้ไม่เหงา