ฮูหยินหม้ายสายสตรอง

“ท่านพี่ โปรดจงเชื่อข้าเถิด เด็กคนนี้เป็นบุตรของท่านพี่จริง ๆ นะเจ้าคะ ข้าไม่ได้สวมหมวกเขียวให้ท่านพี่แต่อย่างใด”

หานว่านอี้ ฮูหยินเอกของไต้เว่ย นายน้อยของตระกูลพ่อค้าอันดับหนึ่งของเมืองหลวงร้องไห้เอ่ยละล่ำละลักยืนยันคำพูดของนางพลางกอดขาสามีไว้แน่น

“หานว่านอี้... ข้าไม่นึกเลยว่าหญิงที่เรียบร้อยอ่อนหวานเช่นเจ้าจะกล้าสวมหมวกเขียวให้ข้า” ไต้เว่ยเอ่ยขึ้นพลางพยายามสลัดขาตนเองออกจากหานว่านอี้

“ข้าขอถามเจ้าหน่อยเถิด เจ้าแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินเอกของข้ามีเรื่องอันใดบ้างที่ข้าทำให้เจ้าเจ็บช้ำน้ำใจ? ข้าไม่ดูแลให้เกียรติเจ้าในฐานะฮูหยิน เอกหรอกหรือ? เหตุใดเจ้าจึงได้ตอบแทนข้าเช่นนี้ เจ้าทำให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก...”

ไต้เว่ยสะบัดขาของตนที่หานว่านอี้กอดไว้ออกได้ในที่สุดแล้วเดินไปยืนอยู่ข้างบิดามารดา รวมทั้ง หยูจิวซือ ฮูหยินรองของตน

ทางด้านหานว่านอี้ที่กำลังตั้งครรภ์อ่อน ๆ หลังจากถูกสามีสะบัดขาจากไปนางก็ถึงกับหงายหลัง แต่ดีที่นางหัวไวใช้มือยันพื้นไว้ได้ทันก่อนจะล้มกระแทกลงไป ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นผลดีกับนางและเด็กในครรภ์เป็นแน่

“ท่านพี่ ท่านพ่อ ท่านแม่... ข้าหานว่านอี้ขอสาบานต่อฟ้าว่าข้าไม่เคยประพฤติผิดต่อท่านพี่ เด็กในท้องของข้าเป็นบุตรของท่านพี่จริง ๆ ขอพวกท่านจงเชื่อใจข้าด้วย”

หลังกลับมาทรงตัวได้มั่นคงหานว่านอี้ก็เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวและจริงจัง พลางส่งสายตาอ้อนวอนให้กับสามีและครอบครัวของอีกฝ่ายโปรดเชื่อใจนางสักครั้ง

“พี่หญิง ท่านก็รู้ว่าคราไปค้าขายที่แคว้นซ่งครั้งนั้นท่านพี่ถูกทำร้ายจนทำให้ไม่สามารถมีบุตรได้ แล้วเด็กในท้องของพี่หญิงจะเป็นบุตรของท่านพี่ได้เช่นไรกันล่ะเจ้าคะ?” หยูจิวซือ ฮูหยินรองของไต้เว่ยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานคล้ายเห็นใจ แต่นางกลับยกยิ้มที่มุมปากอย่างหยามเหยียดสตรีตรงหน้า

“จิวซือ หากเจ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเจ้าเป็นใบ้หรอกนะ!” หานว่านอี้หันไปตะคอกใส่ฮูหยินรองของสามีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ท่านพี่เจ้าคะ พี่หญิงกำลังคุกคามข้า…” หยูจิวซือทำท่าทางหวาดกลัวแล้วหันไปเกาะแขนสามีไว้แน่น