ตอนที่ 7 ทำความรู้จัก[1]

“ได้ ข้าจะรออยู่ที่นี่จนกว่าท่านอาจารย์ของเจ้าจะกลับมา ว่าแต่เจ้าชื่อว่าอะไรหรือ ข้าชื่อหานว่านอี้” หานว่านอี้เอ่ยปากรับคำตามคำที่เด็กหญิงแจ้ง พลางเอ่ยถามชื่อของเด็กหญิงตรงหน้า

“ข้าชื่อถงถงอายุสิบขวบ ท่านย่าของข้าเป็นแม่นมของท่านอาจารย์ ในเรือนเฉิงอี้มีคนอาศัยทั้งหมดสามคนเจ้าค่ะ มีท่านอาจารย์ ท่านย่า และก็ข้า แต่ตอนนี้ก็เป็นสี่คนแล้ว รวมนายหญิงด้วย” ถงถงเอ่ยตอบพลางส่งยิ้มไปให้

“เหตุใดเจ้าถึงเรียกข้าว่านายหญิง และช่างแปลกนัก เรือนเฉิงอี้ไม่มีบ่าวรับใช้หรือ” หานว่านอี้เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เป็นคำสั่งของท่านอาจารย์เจ้าค่ะ ส่วนว่าเหตุใดจึงไม่มีบ่าวรับใช้ เป็นเพราะว่าท่านอาจารย์ไม่ชอบความวุ่นวาย ท่านย่าทำอาหาร ซักผ้า ข้าก็ทำความสะอาดเรือน ตั้งแต่ข้าจำความได้ก็มีคนอยู่แค่นี้เจ้าค่ะ”

“เป็นเช่นนั่นหรอกหรือ” หานว่านอี้นึกแปลกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าอาจารย์สำนักศึกษาฝูเถาเช่นชุยเทียนหนิงจะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายแต่พอดีเช่นนี้ รอบกายนางไม่ว่าจะในอดีตตอนเป็นอานเมิ่งเหยา หรือแม้แต่ในความทรงจำของเจ้าของร่างหานว่านอี้ ผู้คนที่มียศศักดิ์หรือตำแหน่งมักจะชูคอราวกับตนเองเป็นคนใหญ่คนโตคับฟ้าดิน ต่อให้ยศฐานั้นจะแสนต่ำต้อยแต่พวกเขาก็จะพยายามหาคนที่ต่ำต้อยยิ่งกว่ามากดขี่ สัจธรรมของมนุษย์เป็นเช่นนั้นซึ่งนางเห็นมาจนชินตา

“นายหญิง ข้าไปเอาสำรับเช้าก่อนนะเจ้าคะ จะได้บอกท่านย่าต้มยาให้นายหญิงด้วยเจ้าค่ะ” ถงถงเด็กน้อยเอ่ยขอตัวออกไปจัดการเรื่องอาหารและยาให้กับนายหญิงคนใหม่ด้วยความกระตือรือร้น

หานว่านอี้จึงได้พยักหน้าไปหนึ่งที เมื่อถงถงตัวน้อยกลับมานางก็ยกถาดยามาหนึ่งถาด

“นายหญิง ยากำลังอุ่น ๆ ท่านดื่มสักหน่อย ท่านย่าทำตามที่ท่านหมอหูกำชับมาเลยนะเจ้าคะ ท่านหมอหูกำชับว่าต้องดื่มก่อนมื้ออาหาร จะทำให้นายหญิงกินอาหารได้บ้างเจ้าค่ะ” ถงถงวางถาดยาไว้บนโต๊ะตรงหน้าหานว่านอี้พลางเอ่ยอธิบายเสียงใส