ตอนที่ 6 เกินรับไหว[3]

“ไม่เป็นไร”

แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อหานว่านอี้เดินทางมาถึงบ้านของตนเองก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น เพราะบ้านที่เคยอาศัยตั้งแต่เด็กบัดนี้กลับกลายเป็นบ้านร้างไปเสียแล้ว ตัวบ้านยังมีส่วนหลงเหลือจากซากไฟไหม้อยู่อย่างเห็นได้ชัด เมื่อสอบถามคนแถวนั้นจึงได้ความว่า บ้านหลังนี้เกิดเหตุไฟไหม้ขึ้นเมื่อห้าปีก่อนเนื่องจากมีพวกเร่ร่อนมาอาศัยอยู่แล้วมีคนใจร้ายจุดไฟเผาไล่พวกเร่ร่อนให้ออกไป

หานว่านอี้ถึงกับเข่าทรุดลง ถ้าไม่ได้ชุยเทียนหนิงช่วยประคองไว้นางคงทรุดลงไปอยู่กับพื้นแล้ว นางร้องไห้ออกมาอย่างไม่หลงเหลือความอายไว้เลย

หานว่านอี้ทั้งตกใจและไม่รู้จะตัดสินใจเช่นไรต่อไปในวันข้างหน้า ทั้งเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางอย่างทุลักทุเลมาตลอดหนึ่งเดือน ยิ่งกำลังตั้งครรภ์และมีอาการแพ้ท้องอย่างหนัก ร่างกายก็รับความผิดหวังเสียใจจากเหตุการณ์ที่ถาโถมเข้ามาตลอดช่วงนี้ไม่ไหวถึงกับเป็นลมหมดสติล้มพับลงไปในอ้อมแขนของชุยเทียนหนิง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานมากแค่ไหน นางมารู้สึกตัวอีกทีก็รับรู้ว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงในห้องหนึ่ง มองดูไปโดยรอบก็เป็นห้องที่ไม่ได้หรูหราอะไรมากนัก แต่ก็ไม่ถึงกับยากจนอีกทั้งห้องยังกว้างขวางอยู่บ้าง มีเครื่องประดับตกแต่งพอเหมาะไม่มากเกินและไม่น้อยเกินไป

หลังจากที่คิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและสาเหตุที่ทำให้ตนเองมานอนอยู่ที่ตรงนี้ได้แล้วจึงพอจะคาดเดาได้ว่า คงเป็นคุณชายชุยที่ช่วยเหลือตนเองไว้ หานว่านอี้นอนนิ่ง ๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ไม่นานก็มีเสียงเปิดประตู นางจึงหันหน้าไปทางประตูที่เปิดอ้าด้วยสองมือน้อย ๆ ปรากฏเป็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง อายุไม่น่าเกินสิบขวบปีเดินถืออ่างน้ำใบเล็กเข้ามา

“ดียิ่ง นายหญิงท่านฟื้นแล้ว” ถงถง เด็กหญิงเมื่อสังเกตุว่าหญิงสาวที่ท่านอาจารย์พามาฟื้นแล้วจึงได้เอ่ยทักออกไปพร้อมกับวางอ่างน้ำไว้ตรงโต๊ะเล็กข้างเตียง

“เด็กน้อย ที่นี่เป็นที่ใด เจ้าพอบอกข้าได้หรือไม่” หานว่านอี้พยุงตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนกว้างก่อนเอ่ยปากถามเด็กหญิงออกไป

“เรียนนายหญิง ที่นี่เป็นเรือนเฉิงอี้ หนึ่งในเรือนหลักของสำนักศึกษาฝูเถา มีท่านอาจารย์ชุยเทียนหนิงเป็นเจ้าของเรือนเจ้าค่ะ” เด็กหญิงเอ่ยตอบอย่างฉะฉานไม่ได้มีความหวาดกลัวคนแปลกหน้าที่เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก

“คุณชายชุยเป็นคนช่วยข้าไว้หรือ” หานว่านอี้เอ่ยถามออกไปอีกครั้งพลางทำท่าจะลุกออกจากเตียง

“นายหญิง ท่านยังไม่หายดี อย่าเพิ่งลุกนะเจ้าคะ ท่านรออยู่บนเตียงนั่นแหละเจ้าคะเดี๋ยวถงถงจะนำอ่างน้ำไปให้ท่านล้างหน้าเองเจ้าค่ะ”

เด็กหญิงรีบร้องห้ามนายหญิงคนใหม่อย่างตื่นตะหนก เมื่อวานเย็นนางกับท่านย่าถึงกับตื่นตกใจจนทำอันใดไม่ถูกเมื่อท่านอาจารย์อุ้มแม่นางตรงหน้ากลับเข้าเรือนมา พลางร้องเรียกให้ไปตามหมอมาอย่างร้อนใจ ดีว่าท่านย่าหัวไวรีบไปเรียกท่านหมอหู หมอประจำสำนักศึกษาให้รีบมาตรวจนายหญิงอย่างเร่งด่วน

โชคดีที่นายหญิงเพียงเป็นลมไปเท่านั้น ท่านหมอหูบอกว่านอนพักไม่กี่วันแล้วกินยาบำรุงไม่กี่เทียบก็จะค่อยยังชั่วขึ้น ท่านย่าแอบเปรยกับตนเองว่าตั้งแต่อยู่รับใช้ท่านอาจารย์มายังไม่เคยเห็นอาจารย์ตื่นตกใจขนาดนี้มาก่อน แสดงว่านายหญิงตรงหน้าต้องเป็นคนสำคัญของท่านอาจารย์เป็นแน่ ท่านย่าจึงสั่งกำชับนางไม่ให้ทำให้นายหญิงคนใหม่ไม่พอใจ

ถงถงรีบตั้งสติ นางสะบัดหัวสองสามทีจึงได้ปรนนิบัติหานว่านอี้ให้ล้างหน้าบ้วนปาก รวมทั้งเรื่องปลดหนักปลดเบาจนเป็นที่เรียบร้อย

“นายหญิงเจ้าคะ ท่านลุกมานั่งตรงนี้ก่อนข้าจะไปยกสำรับอาหารมาให้ท่านเอง ท่านอาจารย์ฝากมาบอกว่าถ้านายหญิงฟื้นแล้วก็ให้รอท่านอาจารย์อยู่ที่เรือนนี้ก่อน ห้ามไปไหนจนกว่าท่านอาจารย์จะกลับมาจากไปพบท่านอาจารย์ใหญ่เจ้าค่ะ” ถงถงเด็กหญิงช่างเก่งกาจเกินวัย นางสามารถทำสิ่งที่ได้รับมอบหมายมาอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง