ตอนที่ 4 ยอมรับความช่วยเหลือ[4]

“มิเป็นการรบกวนแต่อย่างใด ข้านั้นยินดียิ่ง”

“เช่นนั้นต้องรบกวนคุณชายแล้ว หานว่านอี้คือชื่อของข้า ยินดีที่ได้รู้จักคุณชายชุยเจ้าค่ะ” หานว่านอี้เอ่ยตกลงที่จะร่วมเดินทางไปกับชุยเทียน หนิงอย่างไม่มีสิ่งใดให้สงสัยในตัวของอาจารย์หนุ่มตรงหน้า นางก็ให้นึกแปลกใจในความไว้ใจบุรุษตรงหน้าอย่างง่ายดายเช่นนี้ แต่นางเชื่อในความรู้สึกของตนเอง

การที่ถูกอดีตสามีปาใบหย่าใส่หน้า ไม่มีสิ่งใดติดตัวมาแม้แต่น้อย นั่นก็ยากลำบากมากพอแล้ว ถ้าหากว่าจะมีสิ่งใดที่เลวร้ายยิ่งกว่าเกิดขึ้น นางก็ขอปล่อยให้มันเป็นเรื่องของโชคชะตาเถิด

เมื่อหานว่านอี้ตกลงร่วมเดินทางไปกับชุยเทียนหนิง ท่านหมอชราจึงเอ่ยสนับสนุนไปสองสามคำ

“แม่นาง เจ้าคิดถูกแล้วที่ตัดสินใจร่วมเดินทางไปกับคุณชายท่านนี้ เจ้ากำลังตั้งครรภ์และอาจจะเกิดอาการแพ้ท้อง แล้วเจ้าก็ต้องการคนดูแลจากเมืองผู้จิ้นไปยังเมืองผาซานก็ใช้เวลาหลายวัน การมีคนร่วมเดินทางไปด้วยเป็นสิ่งที่ดีที่สุด”

“ขอบคุณมากเจ้าค่ะท่านหมอ ข้าซาบซึ้งในบุญคุณของท่านทั้งสองอย่างมาก”

“แม่นางหาน หากเจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ออกเดินทางกันเถอะ” ชุยเทียนหนิงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหญิงตรงหน้าดูมีอาการแข็งแรงขึ้นมากแล้ว

“เจ้าค่ะ” หานว่านอี้รับคำแล้วจึงเดินตามอาจารย์หนุ่มไปขึ้นรถม้าของสำนักศึกษาฝูเถา ชุยเทียนหนิงได้ชำระเงินค่ารักษาไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว จึงสามารถออกเดินทางได้เลย โดยที่ชุยเทียนหนิงช่วยหานว่านอี้ขึ้นไปยังรถม้าก่อนแล้วจึงส่งตนเองตามขึ้นไป ซุนเล่อได้กลับมาสมทบกับชุยเทียนหนิงตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว หลังจากที่จ้างม้าให้มาส่งที่เมืองผู้จิ้นแห่งนี้ ซึ่งสาเหตุที่เลือกม้าแทนที่จะเป็นรถม้าเนื่องจากการเดินทางที่ไวกว่า และเมืองผู้จิ้นกับเมืองหลวงก็ห่างกันแค่ไม่ถึงวัน นี่จึงเป็นสาเหตุอีกเหตุผลหนึ่งที่ชุยเทียนหนิงให้หานว่านอี้พักรักษาตัวที่โรงหมอหนึ่งคืน เพื่อรอซุนเล่อคนขับรถม้าของตนนั่นเอง