ตอนที่ 5 ดูแลอย่างดี[1]

ชุยเทียนหนิงนั้นแต่เดิมเขาเดินทางผ่านมาทางนี้ก็เพราะว่าเพิ่งไปส่งลูกศิษย์เข้าสอบที่เมืองหลวงมา พอเหมาะพอดีกับที่หานว่านอี้กำลังโดนทำร้ายจึงได้เข้าช่วยเหลือนางไว้

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่หานว่านอี้ยินยอมตกลงร่วมเดินทางมากับชุยเทียนหนิงก็ผ่านมาได้สามวันแล้ว ชุยเทียนหนิงคอยดูแลหานว่านอี้เป็นอย่างดี ความดีของชุยเทียนหนิงทำให้นางรู้สึกปลอดภัยขึ้น จากที่ควรจะตื่นตกใจทั้งเรื่องที่เข้ามาอยู่ในร่างของใครก็ไม่รู้ และเรื่องที่ตนนั้นเพิ่งประสบพบเจอก่อนจะมาเป็นหานว่านอี้

บางครั้งหานว่านอี้ก็แอบร้องไห้คนเดียวเงียบ ๆ เมื่อคิดถึงว่าหากอาจารย์หนุ่มเป็นอดีตสามีของนางจะดีมากเพียงใด ทั้งในยุคปัจจุบันที่นางจากมาและในตอนนี้ บุรุษเยี่ยงไต้เว่ยนั้นมีมากมาย คารมหวานแต่ก้นขม จิตใจโลเลแปรปรวนและหูเบา

หลายวันที่หานว่านอี้เดินทางกับชุยเทียนหนิง นางพบว่าเขาหาใช่บุรุษเช่นนั้นไม่ นั่นยิ่งทำให้นางเกิดความรู้สึกดี ๆ ต่อบัณฑิตหนุ่ม

หลายวันมานี้หานว่านอี้ร้องไห้บ่อยครั้ง อดีตที่ไม่อยากจดจำมันผุดเข้ามาในความฝันของนางไม่หยุดหย่อน ทั้งเรื่องอุบัติเหตุในร่างก่อน ทั้งเรื่องการถูกขอหย่าเพราะนางไม่สามารถมีบุตรได้ รวมถึงแม้กระทั่งเรื่องของไต้เว่ยที่นางไม่รู้จัก ซึ่งมันเป็นความทรงจำเก่าของเจ้าของร่างนี้

อาจจะเป็นเพราะตั้งครรภ์ด้วย เลือดลมธาตุต่าง ๆ จึงแปรปรวนได้ง่าย จึงทำให้หานว่านอี้อารมณ์อ่อนไหวกับทุกเรื่อง อาการแพ้ท้องอย่างหนักของหานว่านอี้ทำให้การเดินทางไปเมืองผาซานล่าช้าลงไปเป็นเท่าตัว แต่ชุยเทียนหนิงก็ไม่เคยปริปากบ่นออกมาแม้เพียงครึ่งคำ

วันเวลาผ่านไปอีกหลายบรรจบ ในที่สุดชุยเทียนหนิงและหานว่านอี้ก็แวะพักที่เมืองเล็ก ๆ ระหว่างทาง

“ขออภัยนายท่านทั้งสอง ห้องในโรงเตี้ยมเหลือเพียงห้องเดียวขอรับ”

เถ้าแก่ของโรงเตี้ยมเอ่ยแจ้งแก่หานว่านอี้และชุยเทียนหนิง เมื่อทั้งสองคนเดินทางมาถึงเมืองสุดท้ายก่อนจะถึงเมืองผาซาน เวลาใกล้ค่ำแล้วทั้งสองจึงได้ตกลงกันว่าจะพักที่เมืองนี้ก่อน รวมทั้งหานว่านอี้ยังมีอาการอ่อนเพลียจนไม่สามารถเดินทางต่อไปได้ หากยังดื้อดึงนางอาจจะแท้งบุตร เนื่องจากตรากตรำเดินทางมากว่าหนึ่งเดือนแล้ว

ครรภ์ของหานว่านอี้เพิ่งเข้าเดือนที่สามจึงยังไม่สามารถถือว่ามั่นคงนัก

“เถ้าแก่ ท่านตรวจดีแล้วหรือไม่” เป็นหานว่านอี้ที่เอ่ยถามออกไป