ใจคอคับแคบเช่นนี้มิสู้ใส่กระโปรงเสียเล่า

หลังงานเลี้ยงแต่ละคนก็กลับจวนของตอนเอง หยางหมิงเช่อนั่งหน้าดำเป็นก้นหม้อที่ฮูหยินตนเองไม่สนใจ นางเอาแต่มองออกไปนอกรถม้า

"จ้าวหลานเป็นฮูหยินของข้าเหตใดไม่สำรวมบ้าง เจ้าถอดเสื้อตนเองต่อหน้าคนมากมายอยากสร้างเรื่องอับอายให้ข้าจริงๆหรือ"

"หยางหมิงเช่อ ท่านหญิงปีศาจของเจ้ากลั่นแกล้งอาหรูถึงเพียงนั้นเจ้าโง่จนดูไม่ออกหรือ อีกอย่างเสื้อผ้านางบางเพียงนั้น อาหรูไม่ค่อยทันคนเท่าไหร่ตัวคนเดียวมาอยู่เมืองหลวง เจ้าเป็นบุรุษใจคอคับแคบเช่นนี้ มิสู้เอากระโปรงข้าใส่เสียเลยเล่า"

"จ้าวหลาน!! เจ้าเอ่ยอีกทีสิ"

จ้าวหลานเงียบไม่ตอบ หยางหมิงเช่อไอ้คนสติฟั่นเฟือนดูไม่ออกหรือว่าใครเสแสร้ง

"หึ โง่"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ?"

"นี่หยางหมิงเช่อ ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยองครักษ์นี่เจ้าได้มาเพราะโชคช่วยหรือ วิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้ายังไม่ได้ โง่เพียงนี้ยังกล้าอยู่ฝ่ายสืบสวนของกรมวัง ว้ายย"

หยางหมิงเช่อจับข้อมือเล็กก่อนจะกระชากนางมานั่งบนตักตนเอง จับท้ายทอยนางแน่นกุ้มหน้าลงไปหา บดขยี้ริมฝีปากบางอย่างลงโทษที่นางกล้าปากดีใส่เขา คนตัวเล็กกำหมัดทุบอกเขา แต่กลับไม่สะเทือน จ้าวหลานอ้าปากจะกัดปากเขาแต่กลับเปิดโอกาสให้หยางหมิงเช่อสอดลิ้นเกี่ยวพันลิ้นเล็กของนางทันที

จ้าวหลานจิกเล็บลงบนต้นแขนแกร่งแต่เขาไม่รู้สึก หยางหมิงเช่อละจากริมฝีปากอวบอิ่ม จ้าวหลานตบหน้าเขาทันทีที่ตนเองเป็นอิสระ

"เจ้ามันสารเลว กลืนน้ำลายตนเองหรือ มิใช่บอกหรอกหรือว่าข้าน่าขยะแขยงยิ่งกว่าอาจม รออีกสามเดือนเจ้าจะหย่าข้า ทำไม่ทนเสน่ห์ของข้าไม่ไหวหรือ ไม่ขายหน้าตนเองหรือ แค่กๆๆ"

หยางหมิงเช่อบีบบคอระหงของจ้าวหลานเอ่ยลอดไรฟัน

"ข้าก็แค่อยากรู้ว่าเจ้ามันแค่ไหน นี่ขนาดข้าดื่มไปหลายจอกยังไม่มีอารมณ์กับสตรีหยาบคายน่ารังเกียจเช่นเจ้าเลยจ้าวหลาน"

จ้าวหลานปีนลงจากตักเขา นั่งอีกฝั่งของรถม้าไม่เหลือบมองเขาจนกระทั่งถึงจวน นางไม่รอเก้าอี้รองเท้าด้วยซ้ำกระโดดลงจากรถม้าเดินไปเรือนข้างทันที อี้จูรีบวิ่งมาหาเห็นฮูหยินน้อยของนางน้ำตาคลอก็ถามไถ่

"ฮูหยินน้อยของบ่าว เป็นอะไรหรือเจ้าคะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกอย่ากังวลเลย เก็บของเสร็จหรือยัง ถึงเวลาจะได้ไปเลยไม่ต้องรอใครมาไล่"

"คนดีของบ่าว จะหย่าจริงๆหรือเจ้าคะ"

"ใช่ เขาทนเห็นหน้าข้าไม่ได้สักวันหรอก ข้าเองก็ทนเห็นเขาไม่ได้เช่นกัน คนอะไรน่ารังเกียจยิ่งนัก"

จ้าวหลานกลับเรือนข้างไปแล้ว หยางหมิงเช่อมองตามร่างบางไป เขาเดินเข้าเรือนตนเองอาบน้ำเรียบร้อยกำลังจะเข้าไปห้องหนังสือ คนขับรถม้าก็นำกำไลกับปิ่นปักผมมาให้ คงหล่นตอนที่เขาลงโทษนาง

"นี่เราเป็นบ้าอะไรไป จ้าวหลานสตรีอัปลักษณ์ นิสัยหยาบคาย แค่บุตรสาวที่ถูกจวนแม่ทัพทอดทิ้งกล้าหยิ่งผยองต่อหน้าเขาหรือ มือหนากำปิ่นกับกำไลแน่น ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเรือนข้างเพื่อคืนของนางด้วยตนเองมิให้บ่าวไปส่ง

จ้าวหลานที่ตอนนี้นั่งหลับในอ่างไม้ อี้จูคอยเติมน้ำอุ่นให้เรื่อยๆ คุณหนูน่าสงสารเหลือเกิน ต้องมาแต่งงานกับคุณชายหยางเพราะพี่สาวหายตัวไปในวันแต่งงาน ทันทีที่เจ้าบ่าวเปิดผ้าคลุมหน้าก็แทงนางด้วยกระบี่ทันที หากไม่เพราะนางเป็นวรยุธทอยู่บ้างเพราะอยู่ชายแดนมานานคงตายตั้งแต่ดาบแรกแล้ว

อี้จูกำลังจะไปยกน้ำร้อนมาเพิ่ม แต่เสียงของจ้าวหลานดังมา

"อี้จู ข้าจะงีบสักหน่อยเดี๋ยวเจ้าเอาน้ำมันหอมมาหยดที่อ่างให้ด้วยนะ"

นิสัยชอบหลับเวลาอาบน้ำติดมาตั้งแต่ครั้งที่ใช้ชีวิตอยู่ชายแดน เป็นบุตรีที่ท่านพ่อไม่รัก เขารักบุตรสาวคนโต พอถึงวันแต่งงานพี่สาวหายไปนางซึ่งเป็นลูกเมียรองต้องมาแต่งแทน เกือบถูกฆ่าตายในคืนเข้าหอ จ้าวหลานหลับไปแล้ว กลีบกุหลาบที่อยู่ในถังส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ จนกระทั่งนางหลับสนิท

หยางหมิงเช่อเดินมาถึงเรือน เห็นอี้จูกำลังเข็นน้ำร้อนก็แปลกใจ ยามห้ายแล้ว ยังต้มน้ำอีก ไม่กลัวเปลืองถ่านเลยหรือไร

อี้จูเห็นปลายรองเท้าปักลายงดงามก็รู้ทันทีคนตรงหน้าเป็นใคร

"ใต้เท้า"

หยางหมิงเช่อเดินผ่านร่างของอี้จูไป แต่อี้จูขวางเขาเอาไว้จนคนของเขามาจับตัวนางไว้พร้อมเอามือปิดปาก หยางหมิงเช่อกล่าวเบาๆ

"จะส่งสัญญาณให้นายเจ้าหรืออี้จู"

"อ่าวเอ่าอ่ะ(ป่าวเจ้าคะ) "

หยางหมิงเช่อเดินเข้าไปในห้องมองหาไม่เห็นคนที่เขาจะมาหาเรื่อง กำลังจะออกมาถามสาวใช้ ก็ได้ยินเสียงมาจากห้องอาบน้ำด้านใน

"อี้จู เตรียมน้ำมันหอมให้หน่อย ข้าปวดเมื่อยไปหมดเจ้านวดให้ข้าที"

หยางหมิงเช่อเดินมาตามเสียง เห็นร่างระหงกำลังหลับตาอยู่ในอ่างไม้ ไหล่มนผิวขาวราวหิมะตัดกับสีแดงของกลีบดอกเหมยกุ้ยในอ่าง ไล่สายตาลงไปแผ่นหลังขาวนวล หยางหมิงเช่อกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ

เขาเดินก้าวเท้าเขาหานางอย่างอยู่ในภวังค์ นางงามนักจ้าวหลานเห็นสาวใช้ไม่ตอบก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะลุกจากอ่าง หยางหมิงเช่อถึงกับเลือดกำเดาไหล ลำคอระหงน่าซุกไซร้

แผ่นหลังนวลเนียนน่าประทับตราทั่วทั้งตัว เอวคอดกิ่วที่เพียงมือเดียวของเขาก็รวบหมด สะโพกกลมกลึง บั้นท้ายงอนงามจนมาถึงท่อนขาที่น่าลูบไล้

จ้าวหลานหันกลับมาจะก้าวออกจากอ่างทันทีที่เห็นบุคคลตรงหน้าก่อนกรีดออกมาแล้วนั่งลงในอ่างตามเดิม สองมือปิดบังทรวงอกที่เพิ่งเป็นอาหารตาคนตัวสูง เข่าสองข้างชันขึ้น แม้มีกลีบดอกไม้ลอยอยู่ แต่จ้าวหลานก็อายอยู่ดี ก่อจะตวาดเขาออกไป

"หยางหมิงเช่อท่านทำอะไร เข้ามาได้อย่างไร อี้จูเล่า"

หยางหมิงเช่อเดินเข้ามาหาจ้าวหลานที่อยู่ในอ่างน้ำก่อนจะเท้าขอบอ่างจ้องมองคนตัวเล็กแล้วยิ้มมุมปาก สายตาที่มองมาที่นางเหมือนหมาป่าที่เห็นเหยื่ออันโอชะตรงหน้า

หยางหมิงเชื่อค่อยเก็บกลีบดอกเหมยกุ้ยทิ้งข้างถังทีละน้อยอย่างใจเย็น จ้าวหลานจับมือหนาของเขาก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงอ้อนวอน

"หยางหมิงเช่อข้าหนาวแล้ว ท่านให้ข้าแต่งตัวก่อนเถอะนะ ข้าเหมือนจะมีไข้แล้วด้วย "

กึกๆๆเสียงฟันกระทบกันปากเริ่มเขียวแล้ว แต่หนาวหมิงเช่อยังอ้อยอิ่งเกาะขอบอ่างเล่น นิ้วเรียวเคาะเป็นจังหวะ สบตาดวงตาสุกใสคู่งาม

"พูดจาอันใดกันฮูหยิน เรียกชื่อสามีตรงๆใช้ได้ที่ไหนหื้ม"

"ท ท่านพี่ ข้าหนาวแล้ว เหมือนจะไม่สบายท่านพี่ให้ข้าขึ้นจากน้ำเถอะนะเจ้าคะ"

"รู้จักเอาตัวรอดหรือ เจ้าก็ลุกมาสิ มิใช่ว่าข้าไม่เคยเห็น เมื่อกี้นี้ข้าเห็นเต็มสองตาเชียวนะจ้าวหลาน"

จ้าวหลานหันหลังให้เขาทันที คนสารเลวใจร้าย นางรอวันหย่าเท่านั้นไม่เป็นไรหนาวแค่นี้นางทนได้ เทียบกับอาหรูเด็กคนนั้นยังน่าสงสารกว่าไร้ญาติขาดมิตรมาอยู่เมืองหลวงตัวคนเดียว หวงจื่อหานจับนางไปโยนเรือนหลังเล็ก นางยังนับว่าอยู่ดีกินดีหากไม่ติดคนสารเลวที่กำลังแกล้งนางอยู่ จวนหยางก็ไม่ได้แย่

ใบหน้างามซีดจนเหมือนกระดาษ ปากเขียวจนเริ่มม่วงแต่กลับไม่ยอมลุกขึ้นจากน้ำ ด้านนอกฝนเริ่มลงเม็ดยิ่งทำให้อากาศเย็นลง ฟันที่กระทบกันของจ้าวหลานทำให้หยางหมิงเช่อเริ่มหมดสนุก ครึ่งชั่วยามอดทนได้ขนาดนี้นับว่าใช้ได้ ก่อนจะยืนขึ้นหันหลังให้นางแล้วก้าวเท้าออกไป