ข้าปล่อยเจ้าไว้ได้อย่างไรตั้งนาน

จ้าวหลานลุกไม่ได้นางเป็นตะคริวเพราะแช่น้ำนานเกินไป เรียกหาอี้จูน้ำเสียงแทบไม่ได้ยิน

"อ อี้ อี้ จู เข้ามาหน่อย"

สาวใช้ตัวน้อยรีบวิ่งมาทันที เห็นสภาพเจ้านายของตนก็ร้องไห้ออกมา อี้จูพยุงจ้าวหลานจึ้นจากอ่าง รีบน้ำผ้ามาห่อตัวก่อนจะประคองจนมาถึงเตียง คนใจร้ายยังไม่กลับเพราะฝนตกทำให้เขากลับไม่ได้

"ฝนตกหนักข้าจะนอนที่นี่"

"อืม อี้จู ข้าจะไปนอนกับเจ้า ไปเถอะ"

"เจ้าเป็นภรรยาข้า กับจะไปนอนกับสาวใช้หรือว่าเจ้าสองคนมากกว่านายกับบ่าว"

"หยางหมิงเช่อ ท่านมันคนจิตใจสกปรก นอนกับท่านข้าคงสกปรกไปด้วย อี้จูไปกันเถอะ"

หยามหมิงเช่อก้าวทีเดียวก็ถึงตัวนางก่อนจะอุ้มนางมาวางบนเตียง สายตาพิฆาตส่งไปยังอี้จู

"ยังไม่ไสหัวไปอีก หรืออยากให้ข้าให้คนมาลากเจ้าออกไป!!"

"บ่าวมิกล้า ฮูหยินน้อยรักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ"

"อี้จู กลับมาก่อนหยางหมิงเช่อคนสารเลวปล่อยข้านะ"

"หึ เจ็ดเดือนแล้วจ้าวหลาน อีกสามเดือนก็จะหย่าเจ้า ก่อนหย่าข้าควรใช้สิทธิ์ตนเองสักครั้ง ข้าควรเข้าหอสักที โง่ให้คนบ้านเจ้าหลอกลวงครั้งหนึ่ง ยังจะโง่ปล่อยเจ้าไปทั้งที่ตนเองจ่ายค่าสินสอดไปแล้ว วันนี้ข้าจะเข้าหอ"

"ไม่ปล่อยข้านะยางหมิงเช่อ เหตุใดวันนั้นเจ้าไม่กดกระบี่ให้ลึกกว่านั้นข้าจะได้ตายสมใจ ไม่ต้องอยู่ให้เจ้ารำคาญ ปล่อยข้า อื้อ"

หยางหมิงเช่อจูบนางอย่างรุนแรงก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียกร้อง จ้าวหลานผลักไสเขาแต่ไร้ผล จมูกโด่งคลอเคลียพวงแก้มสีดอกท้อ ปากหยักขบเม้มติ่งหูเล็กๆของนาง ก่อนจะไซร้ลงมาที่ลำคอระหง จูบอ้อยอิ่งที่ไหปลาร้า หยางหมิงเช่อทั้งขบทั้งเม้มทิ้งรอยดอกเหมยทั่วบริเวณที่ริมฝีปากเขาได้ครอบครอง

เสื้อคลุมถูกเขาโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี มือหนาเคล้นคลึงเต้านมเต่งตึงรูปหยดน้ำก่อนปากหยักจะครอบครองอีกข้าง ดูดดื่มจนคนใต้ร่างบิดกายด้วยความเสียวซ่าน จ้าวหลานพยายามรวบรวมสติต่อต้านเขา

"หยางหมิงเช่อข้าคือจ้าวหลานนะ สตรีอัปลักษณ์ที่แย่งพี่เขยตนเองที่เจ้ารังเกียจนักหนาไง ข้ามิใช่พี่ใหญ่จ้าวอี้หรูนะ ท่านอย่าสับสนสิ"

"อืม หวานนักข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่นาง ต่อให้เป็นนางยังจะหลงเหลือความบริสุทธิ์กลับมาหาข้าหรือ จ้าวหลานโทษตัวเองเถอะ หากวันนั้นเจ้าไม่ยกเท้าขึ้นเกี้ยวแทนนาง เจ้าก็ไม่ตกอยู่ในเงื้อมมือข้าเช่นนี้"

มือหนาปาดป่ายหน้าขาของนางที่เขาหลงใหล ใบหน้าเคลื่อนต่ำลงมาจนเจอกับเนินน้อยๆที่อวบอิ่มกำลังดี เขาจับเรียวขานางแยกออกก่อนจะฝังใบหน้าลงกลางกายสาว ประกบปากลงกลางดอกเหมยของนาง หยอกเย้าจนนางหลั่งน้ำหวานออกมา

"อื้อ หยางหมิงเช่อพอ เถอะนะ ข้าเสียว ท่านอย่าทำข้าเลยต่อไปไม่ต่อต้านท่านแล้ว"

"อืม จ๊วบ หวานจริงๆแม่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ข้าปล่อยเจ้าไว้ได้อย่างไรตั้งนาน"

"อ่าห์ ใต้เท้าหยาง ข้าไม่ไหวแล้ว ท่านพอเถอะ อ๊ายย"

ร่างบางกระตุกเกร็งทันทีที่ลิ้นร้อนแหย่เข้าไปจนเจอเกสรด้านในของนาง สะโพกงามยกขึ้นและทิ้งลงมา มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่ หน้าท้องกระเพื่อมเป็นจังหวะ

หยางหมิงเช่อเคลื่อนตัวขึ้นมาดูดดื่มปลายถันนางอีกครั้งก่อนจะ จับแก่นเนื้อที่กำลังแข็งราวเหล็กร้อน ค่อยๆเขี่ยส่วนปลายกับรอยแยกที่เขาเค้นเอาน้ำหวานออกมาจนชุ่ม กดแก่นกายลงทีละน้อย จ้าวหลานพยายามดันเขาออกแต่ไม่ได้ผล

กึก!! เยื่อพรหมจรรย์ของนางถูกเขาชำแรกจนเข้าไปข้างในจนสุดท่อนเนื้อ หยางหมิงเช่อเริ่มขยับสะโพกใส่นาง

"อืม แน่นนัก ยอมรับจริงๆว่าเจ้าทำให้ข้าแทบจะสุขสมทันทีที่เข้ามาจ้าวหลาน บางทีเจ้าอาจมีดีแค่เรื่องนี้กระมัง เตรียมรับแรงกระแทกจากข้าเถอะ"

ปัก ปัก ปัก เสียงเนื้อที่กระทบกับบวกกับเสียงครางแสนหวานของคนใต้ร่าง ที่แพ้ต่ออารมณ์ดิบมืดดำของมนุษย์

"อื้อ ข้าเสียวเหลือเกิน ท่านช่วยเร่งอีกได้หรือไม่ อ่าห์ หยางหมิงเช่อ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าย"

"โอ้ว จ้าวหลานเจ้าเสร็จอีกแล้วหรือ ตอดข้าถี่เช่นนี้ข้าจะกลั้นไม่ไหวแล้ว อ่าห์ข้าถึงแล้วทูลหัวร่องเจ้าช่างมหัศจรรย์นัก ทั้งนุ่มทั้งแน่นเชียว"

หยางหมิงเช่อสอบเอวหนาใส่นางไม่หยุด ไม่นานเข้าก็กระตุกตามนางไป สายธารร้อนอุ่นที่พุ่งเข้ามายังด้านใน พุ่งแรงจนทำให้จ้าวหลานถึงกับกระตุกสุขสมไปอีกครั้ง

หยางหมิงเช่อจับนางพลิกคว่ำ รั้งสะโพกเล็กเข้าหาตนเอง สอดแก่นเนื้อเข้าไปยังกลีบสาวจากทางด้านหลัง จ้าวหลานถึงกับกัดปาก นางสุขสมทันทีที่เขาสอดใส่ หยางหมิงเช่อเคี่ยวกรำนางจนถึงย่ำรุ่ง จึงฟุบอยู่กับทรวงอกคู่งาม

แก่นกายถูกเขาถอดถอนออกมาหลังจากที่สุขสมปลดปล่อยไปถึงห้าครั้ง เขาจับคางมนให้สบตาเขาก่อนจะเอ่ย

"ข้าเปลี่ยนใจแล้ว เจ้าเย้ายวนเพียงนี้หย่าเจ้าไปข้าเสียดายแย่ จ้าวหลานข้าจะมาหาเจ้าอีกเรื่องหย่าเจ้าเลิกคิดได้เลย ส่วนพี่สาวเจ้าหากอยากเป็นอนุอุ่นเตียงข้าก็ไม่เป็นไร ได้ทั้งพี่ทั้งน้องข้านับว่าไม่ขาดทุน"

"หยางหมิงเช่อ ข้าเกลียดเจ้า ไสหัวไป"

หยางหมิงเช่อลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกจากห้อง ให้ตายสินางเร่าร้อนนักเวลาที่เขาครอบครองนางอยู่ด้านบน ทั้งนุ่มทั้งหอมหวาน หย่ากับนางหรือไม่มีทาง จากนั้นก็เดินกลับเรือนหลัก อี้จูที่เข้ามาเห็นสภาพเจ้านายตนเองก็ได้แต่ร้องไห้สงสาร ทั้งงตัวมีแต่รอยขบเม้มดูดกัด เหตใดใต้เท้าใจร้ายนัก จ้าวหลานนอนร้อไห้จนถึงบ่าย จึงสลบไปเพราะพิษไข้เนื่องจากแช่น้ำนานและถูกคนตัวโตเคี่ยวกรำทั้งคืน

ยามเซินจ้าวหลานตื่นขึ้นมาก่อนจะเรียกหาอี้จู แต่กลับเป็นจางลี่อินที่เข้ามาแทน ทันทีที่เห็นหน้าสหายก็ร้องไห้ทันที

"ฮือๆๆ พี่ลี่อินคนสารเลวนั่นเขาข่มเหงข้า ฮือๆๆ"

"อาหลานไม่ต้องร้องนะ ถือเสียว่าให้ทานสุนัข อีกสามเดือนก็จะหย่าแล้ว เจ้าจะได้มีชีวิตของตนเองสักที"

"ฮือ เขาไม่ยอมหย่า เขาต้องการให้ข้าอับอาย เขาประกาศจะรับจ้าวอี้หรูเป็นอนุอุ่นเตียง เขาอยากให้ท่านพ่อฆ่าข้าเหตุใดเขาไม่ลงมือเองฮือๆๆ"

"เฮ้อ อย่างร้องเลยอาหลาน ข้ากับพี่ลี่อินไปหาอาหรูมานางถูกท่านราชครูกักตัวให้คัดกฎสกุลหวงห้าพันจบ เขาทำเกินไปไหม มิใช่ไม่รู้ว่านางไม่รู้หนังสือแต่กลับจงใจเช่นนี้เหมือนไม่อยากให้นางสาวเท้าออกจากเรือน"

หูไห่ถงไม่พอใจหวงจื่อหานเท่าไหร่นัก เสี่ยวหรูนางน่าสงสาร เด็กที่สุดในกลึุ่มพวกนางห้าคนมาจากหุบเขายาเพราะหลังจากที่ปู่นางตายนางก็ไร้ที่พึ่งทันที สตรีที่สามีรังเกียจแห่งเมืองหลวง แต่งงานโดยวิธีที่ถูกบังคับบ้าง แผนล่อลวงของคนในตระกูลบ้าง

อย่างตัวนางเองหูไห่ถงก็ไม่ได้อยากแต่งกับเหลียงหมิงเทาสักเท่าไหร่ แต่เพราะสัญญาหมั้นหมายของผู้ใหญ่นางไม่อาจหลีกเลี่ยง เขารักกับจางซย่าจื่อคุณหนูบุตรสาวมือปราบแต่นางมาขัดขวางความรักพวกเขา เดือนหน้าเขาจะแต่งนางเป็นฮูหยินรอง หึ ใครสนใจเจ้ากัน ไอ้ปลาใน

"อาหลาน เจ้าพักผ่อนเถอะ พวกข้าต้องกลับแล้ว อี้จูแอบไปตามบอกว่าให้มาดุเจ้าสักหน่อย นางเกรงเจ้าจะคิดมาก"

"พวกท่านกลับดีๆล่ะ หากสามีพวกท่านสงสัยว่าออกจากจวนมาหาข้าจะถูกหาเรื่องอีก พวกเขาไม่อยากให้พวกเราอยู่ด้วยกัน"

"น่าแปลก คนดีๆเช่นพวกเรากับถูกกีดกัน แต่คนสารเลวห้าคนนั่นกับอยู่รวมกลุ่มกันทุกวัน น่าขยะแขยงนัก"

ซุนเฟิ่งย่าเอ่ยออกมา ทั้งสามกลับไปแล้วพ้นประตูจวนไม่นานหยางหมิงเช่อกลับมาพอดี คลาดกันนิดหน่อยไม่เช่นนั้นคงได้ปะทะฝีปากกับบรรดาฮูหยินของสหายตนเองเป็นแน่ สตรีน่ารำคาญทั้งห้าคนนี่ช่างเป็นตัวตลกของเมืองหลวงจริงๆ