ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง

หลี่เสี่ยวหรูที่กำลังขับรถกลับบ้านบนเขา วันนี้เธอต้องไปส่งสินค้าทั้งหมดคนเดียว น้องชายไม่ว่างเพราะภรรยาเขาเพิ่งคลอดหลานชายให้ หลี่เสี่ยวหรูอายุยิ่สิบแปดแล้วน้องชายอายุยี่สิบห้ากลับได้ลูกชายกับลูกสาวแล้ว ส่วนตัวเธอไม่มีแฟน ไม่มีเวลาคบค้ากับใคร อยู่ชนบททำไร่ชา ไร่ผลไม้ มีเวลาก็ทำvlokเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในชนบท

วันนี้ไปส่งผลิตภัณฑ์แปรรูปมา เนื่องจากสินค้าชาขายดีตอนนี้กำลังทำเรื่องขอจดทะเบียนในรูปแบบบริษัท เอกสารเรียบร้อยหมดแล้ว

เธอไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว เพราะงานที่ยุ่งเหยิงน้องสะใภ้ก็มาคลอดลูกตอนนี้ อยากไปรีแรกซ์บ้างจัง เสร็จงานนี้น้องสะใภ้ออกจากโรงพยาบาลเธอจะบินไปมัลดิฟสักสามสี่วัน

Rrrr. Rrrr. Rrrr.

เสียงเรียกเข้าดังมา ตรงข้ามเสี่ยวหรูที่กำลังขับรถลงเนินเขาไม่กล้ารับ ฝนตกมาตั้งแต่เมื่อวานดินเริ่มสไลด์ลงมาทางจึงแคบลง

หลี่เสี่ยวหรูพยายามบังคับรถให้ทาง ก่อนจะมีดินสไลด์ลงมา สัญชาตญาณทำให้เธอหักพวงงมาลัยหลบ แต่ฝั่งที่เธอหักหลบเธอลืมไปว่ามันเป็นเหว รถร่วงลงหน้าผาทันที หล่นลงไปในแม่น้ำ หลี่เสี่ยวหรูพยายามตะเกียกตะกายออกจากรถ แต่แรงดูดทำให้เธอไม่สามารถเปิดประตูรถออกมาได้ รถค่อยๆจมลงพร้อมกับภาพเบื้องหน้าที่มืดสนิท

แคว้นต้าเย่ว

รอบๆร่างบางที่เปียกโชกมีคนรุมล้อมเต็มไปหมด วันนี้เป็นงานเลี้ยงของหวังกุ้ยเฟยสนมคนโปรดของฮ่องเต้ อยู่ๆก็มีคนตะโกนว่ามีคนตกน้ำ เห็นเป็นสตรี ขันทีลงไปงมขึ้นมาก็พบว่าเป็นฮูหยินของราชครูหนุ่มหวงจื่อหาน เขาหน้าดำคร่ำเครียด นางมาทำไมที่นี่กัน เขาไม่ได้ให้นางมาด้วยสักนิด น่าขายหน้าสตรีอัปลักษณ์

ข้างๆมีจ้าวหลานกับหูไห่ถิงที่ดูแลนางอยู่ พวกนางเป็นสหายของหลี่เสี่ยวหรู หมอหลวงมาตรวจมีคนบอกนางไม่หายใจแล้ว หวงจื่อหานจึงเดินขึ้นหน้าจะไปดูเอง อยู่ๆร่างบางก็ลืมตาขึ้นมา

"แค่กๆๆๆ ให้ตายสิพับผ่า น้ำเย็นชะมัดเลย หนาวฉิบ"

ก่อนจะลืมตาก็เห็นคนมุงเธอเต็มไปหมด แต่งตัวประหลาดอีกด้วย หลี่เสี่ยวหรูสลัดศีรษะก่อนจะเอ่ยยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

"หิวน้ำ ขอน้ำกินหน่อยแค่กๆ" เสียงทำไมแปลกไปวะ ยกมือมาจะลูบใบหน้า ก่อนจะตกใจ

"เฮ้ย!! อะไรกันวะเนี่ย หูไห่ถิงส่งชามใส่น้ำให้ หลี่เสี่ยวหรูรับมาก่อนจะเห็นสตรีแต่งหน้าหนาในเงาสะท้อน ทรงผมประหลาด ไม่นะฉันตายแล้วเหรอ ที่นี่ที่ไหน คนพวกนี้เป็นใคร ก่อนที่จะปวดหัวจนต้องกุมขมับ

"อื้อ ไม่เอาแบบนี้โว้ย ขอตายสวยๆยังไม่ได้ยังมาให้ลำบากแบบนี้อีก พระเจ้าสร้างลูกแล้วอย่าทำร้ายกันทีหลังแบบนี้สิ"

ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามา หลี่เสี่ยวหรูกุมขมับแน่นก่อนจะชันเข่าขึ้นมาซบหน้าผากลงกับหัวเข่า

ร่างนี้คือเด็กสาวอายุสิบหกหรือ หลานสาวหมอยาที่มีบุญคุณช่วยชีวิตท่านโหวคนหนึ่ง แลกเปลี่ยนโดยการให้แต่งงานกับหลานชายคนโต ที่สำคัญสามีของเด็กคนนี้มีคนรักแล้ว ท่านหญิงเซียงเซียงบุตรสาวไหวอ๋อง

เดิมทีงานเลี้ยงวันนี้เป็นท่านหญิงนั่นแหละที่วางแผนให้นางมาที่นี่ ก่อนจะออกอุบายชมสระบัวจากนั้นก็มีคนผลักนางจากด้านหลัง เด็กน้อยว่ายน้ำไม่เป็นสิ่งที่นางกลัวที่สุดคือน้ำ

"เฮ้อ เรื่องน้ำเน่าแบบนี้เกิดขึ้นกับฉันได้ยังไงวะ Fuke"

"หลี่เสี่ยวหรู นี่เป็นงานเลี้ยงของหวังกุ้ยเฟย แต่เจ้ากลับทำเสียบรรยากาศหมด พี่จื่อหานท่านพูดอะไรสักคำเถอะเจ้าค่ะ"

เสียงอ่อนหวานของอ้ายเซียงเซียงดังขึ้น ทำให้คนตัวโตกระชากร่างบางขึ้นมาอย่างไม่สนใจว่าชุดที่นางใส่นั้นเปียกอีกทั้งยังบางเบาเพราะนางถูกท่านหญิงหลอกให้ใส่ชุดนี้ หูไห่ถิงรีบนำเสื้อของตนมาคลุมก่อนจะเอ่ย

"ท่านราชครู อาหรูคงไม่ได้ตั้งใจอย่าโกรธนางเลยนะเจ้าคะ"

"เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้านมากนัก"

เหลียงหมิงเทาตะคอกคนของตนเอง ก่อนจะมีเสียงดังมาหยุดการสนทนาทั้งหมด

"หวงฮูหยิน พระสนมให้ข้านำชุดมาให้ท่าน ไปผลัดเปลี่ยนด้านในเถอะ"

หลี่เสี่ยวหรูรับชุดมาเป็นชุดนางกำนัล แหม่ที่นี่น่าสนุกดีเนาะ แต่ละคนแต่ละเรื่อง เอาเถอะหนาวจะตายอยู่แล้วเปลี่ยนก่อนเถอะต่อให้ผ้าขี้ริ้วก็ต้องใส่

เปลี่ยนเสร็จก็กลับออกมา บรรดาคุณหนูทั้งหลายก็ขำ ใครๆก็รู้ว่าท่านหญิงเป็นคนรักราชครู ส่วนหวังกุ้ยเฟยเองก็เป็นท่านป้าของนาง

"เจ้าดูสิ นางไม่เหมาะกับชุดฮูหยินสักนิด ชุดนางกำนัลใส่แล้วยังดูน่าเกลียดเลย"

"ใช่ๆ นางเหมาะกับชุดสาวใช้มากกว่าพวกงานซักล้างอะไรเช่นนั้น"

"ท่านหญิงงามที่สุดแล้ว หากไม่ใช่เพราะโหวผู้เฒ่ารับปากปู่จอมเจ้าเล่ห์ของนางรูปร่างอัปลักษณ์เช่นนางหรือจะได้แต่งเข้าจวนราชครู"

"ใช่ท่านหญิงงามที่สุด" เสียงนินทาเข้ามาต่อเนื่อง ไอ้ผู้ชายเส็งเคร็งนั่นปล่อยให้คนนินทาภรรยาตัวเองหน้าตาเฉย มิหนำซ้ำยังส่งสายตาหวานเชื่อมให้กับอ้ายเซียงเซียงแหม่วุ้ย

เปลี่ยนเสร็จก็กลับออกมา บรรดาคุณหนูทั้งหลายก็ขำ ใครๆก็รู้ว่าท่านหญิงเป็นคนรักราชครู ส่วนหวังกุ้ยเฟยเองก็เป็นท่านป้าของนาง

"เจ้าดูสิ นางไม่เหมาะกับชุดฮูหยินสักนิด ชุดนางกำนัลใส่แล้วยังดูน่าเกลียดเลย"

"ใช่ๆ นางเหมาะกับชุดสาวใช้มากกว่าพวกงานซักล้างอะไรเช่นนั้น"

"ท่านหญิงงามที่สุดแล้ว หากไม่ใช่เพราะโหวผู้เฒ่ารับปากปู่จอมเจ้าเล่ห์ของนางรูปร่างอัปลักษณ์เช่นนางหรือจะได้แต่งเข้าจวนราชครู"

"ใช่ท่านหญิงงามที่สุด" เสียงนินทาเข้ามาต่อเนื่อง ไอ้ผู้ชายเส็งเคร็งนั่นปล่อยให้คนนินทาภรรยาตัวเองหน้าตาเฉย มิหนำซ้ำยังส่งสายตาหวานเชื่อมให้กับอ้ายเซียงเซียงแหม่วุ้ย

"อาหรู อย่าคิดมากเลยนะ พวกนางก็แค่สนุกปากไปหน่อย" จ้าวหลานปลอบใจนาง หลี่เสี่ยวหรูยิ้มขอบใจก่อนจะเอ่ยลอยไม่ดังไปไม่เบาไป

"ข้าไม่ถือหรอก คนเราหากสวยจริงต้องมีสามีของตัวเอง ไม่ใช่วิ่งไล่ตามสามีชาวบ้านแบบนี้ที่หุบเขายาไม่เรียกว่างาม"

"แล้วแบบนี้เรียกว่าอันใดหรืออาหรู"

ซุนเฟิงย่าที่เพิ่งมาถึงงานเลี้ยงเอ่ยถาม ฮ่องเต้กับหวังกุ้ยเฟยมาแล้วได้ยินบทสนทนาพอดี อ้ายเซีงเซียงกำมือแน่น อ้ายเทียนหลางนั่งนิ่งอยากฟังว่าเด็กสาวบ้านป่าที่ขุนนางหนุ่มของเขาแต่งงานด้วยจะเอ่ยอันใด

"คนสวยต้องมีสามีของตัวเองถ้าวิ่งไล่หาสามีชาวบ้านที่บ้านข้าเรียกว่าร่าน"

"หลี่เสี่ยวหรูเจ้ากล่าวอันใดออกมา"

อ้ายเซียงเซียงลุกขึ้นตวาดหลี่เสี่ยวหรู มีคุณหนูบางคนที่นี่ไม่ชอบนางโดยเฉพาะจางลี่อิน ส่งเสียงหัวเราะจนเฉินอี้บีบมือนางแต่นางไม่ใส่ใจ

"ข้ามิได้เอ่ยว่าผู้ใด เหตุใดท่านหญิงร้อนตัวนักเล่า"

"เจ้าๆๆ หวังกุ้ยเฟยทรงให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉันด้วยเถอะเพคะ ฮือๆๆ"

อ้ายเซียงเซียงใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดใบหน้าร้องไห้ออกมา ไหล่บางสั่นจนหวังกุ้ยเฟยเอ่ยออกมา

"บังอาจ เจ้ากล้าต่อว่าท่านหญิงได้อย่างไร ราชครูหวงนี่คือฮูหยินของท่านหรือ ที่จริงงานเลี้ยงวันนี้มิได้เชิญนางอีกด้วย"

หลี่เสี่ยวหรูที่มองหน้าคนด้านที่นั่งด้านบนก่อนจะทำหน้าสงสัย อ้ายเทียนหลางจึงเอ่ยปากถาม

"เจ้ามองหน้าข้ามีเรื่องอันใดหวงฮูหยิน"

"พระองค์ทรงเป็นฮ่องเต้ แต่ท่านหญิงกับไปขอร้องหวังกุ้ยเฟยให้จัดการหม่อมฉัน ที่นี่เป็นงานเลี้ยงของพระนางก็จริง แต่ฝ่าบาททรงเป็นประธาน หม่อมฉันเป็นภรรยาขุนนางมิใช่สนมวังหลัง เหตุใดมิให้ฝ่าบาทตัดสินกันเพคะ ธรรมเนียมต้าเย่วช่างแปลกนัก"