จวนราชครูนั้นตกอับ

ทันทีที่หลี่เสี่ยวหรูกล่าวจบฮ่องเต้ก็หันไปหาคนข้างๆทันที หวังกุ้ยเฟยตัวสั่นรวมถึงอ้ายเซียงเซียงด้วย

"หม่อมฉันไม่ได้คิดเช่นนั้นนะเพคะฝ่าบาท หลี่เสี่ยวหรูเจ้า"

"กระหม่อมขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ภรรยากระหม่อมไม่เคยออกจากบ้านอาจไม่รู้ธรรมเนียมวังหลวง"

หวงจื่อหานมองคนที่นั่งตรงข้ามอย่าจะกินเลือดกินเนื้อ อ้ายเทียนหลางโบกมือก่อนจะบอกให้เริ่มงานเลี้ยง ทันทีที่ฮ่องเต้สั่งอาหารก็ถูกลำเลียงมามากมาย จากความทรงจำร่างนี้สงบเสงี่ยมมาตลอดแต่ก็แอบรักเขา เฮ้อมีแต่คนรังแกเจ้าวันนี้ข้าจะเอาคืนเบาแล้วกันนะหนูน้อย

หลี่เสี่ยวหรูคว้าน่องไก่มาแทะอย่างตะกลามก่อนจะหยิบหมูตุ๋นเข้าปาก เคี้ยวจนแก้มตุ่ย จากนั้นก็หยิบเนื้อแพะย่างเข้าปาก ตามด้วยสุราก่อนจะเรอออกมา

"เออ เอิ๊อกก อื้อ นี่ๆพี่ชายอาหารในงานเลี้ยงถ้าไม่หมดข้าขอนะ"

ขันทีที่คอยรับใช้ถึงกับทำสีหน้าพะอืดพะอม จนหวงจื่อหานทนไม่ไหวดุนางต่อหน้าพระพักตร์

"เจ้าทำอะไร น่ารังเกียจยิ่งนักที่จวนไม่มีข้าวกินหรือหลี่เสี่ยวหรู"

"เอ๋ ท่านพี่ข้าทำอะไรเสี่ยวหงนางมารับใช้ข้าๆก็ต้องคิดถึงนางบ้าง จวนเรานอกจากน้ำข้าวที่มีข้าวไม่ถึงสิบเม็ด อาหารบางวันก็บูดเน่า ผักดองที่เกือบจะเสียก็ไม่มีอะไรให้กินแล้วนะเจ้าคะ"

"จวนราชครูขาดแคลนถึงเพียงนั้นเชียวหรือ หวงจื่อหานข้าไม่ยักรู้หากฮูหยินของเจ้าไม่เอ่ยออกมา"

"มิได้พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท คือกระหม่อมจะพานางไปอบรมเดี๋ยวนี้ ทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ"

หวงจื่อหานลุกมาหานาง แต่หลี่เสี่ยวหรูไม่ใส่ใจก่อนจะเอ่ยกับเขา

"ท่านพี่ ท่านอย่ากล่าวความเท็จต่อหน้าพระพักตร์สิเจ้าคะ หลอกลวงเบื้องสูงมีโทษหนักนะเจ้าคะ ข้าแต่งกับท่านมาหนึ่งปี เงินเดือนฮูหยินเดือนละยี่สิบตำลึงยังไม่เคยรับเลย โจวหมัวมัวบอกว่าจวนราชครูตอนนี้ลำบากต้องเลี้ยงบ่าวไพร่ เงินเดือนไม่มีจ่ายให้ข้าๆเห็นใจจึงไม่เซ้าซี้ แต่อยู่ๆท่านก็มาบอกว่าท่านไม่ได้กำลังตกอับ ตกลงท่านกับโจวหมัวมัวผู้ใดกล่าวเท็จกันแน่ แล้วเงินเดือนข้ายังต้องจ่ายอยู่ไหม"

หวงจื่อหานอับอายที่สุดแล้ว วันนี้นางเป็นบ้าอะไร ปกติยิ่งกว่าหนูกลัวแมวเมื่อเห็นเขาแต่วันนี้กลับพูดจาปลิ้นปล้อนยิ่งนัก หวงจื่อหานคว้ามือนางได้ก็ถวายพระพรลาฮ่องเต้

"กลับอย่าทำให้ระคายเคืองเบื้องพระยุคคลบาท ข้าจำต้องคิดบัญชีกับเจ้าที่บ้าน"

"โอ่ว หม่อมฉันทูลลาฝ่าบาทกับหวังกุ้ยเฟยเพคะ ท่านหญิงรถม้าที่ไปรับข้าท่านจอดรอที่ไหนกัน มิใช่ให้ข้ากลับเองนะใช้งานคนเสร็จถีบหัวส่งไม่ได้นะ อยากให้ข้าเป็นตัวตลกให้พวกท่านขบขันข้าก็ทำแล้ว จ่ายเงินมาด้วยค่าตัวการแสดงของข้าคืนนี้"

อ้ายเซียงเซียงบิดผ้าเช็ดหน้าจนเกือบขาด สายตาทุกคู่มองมาที่นาง หรือว่านางวางแผนจริงๆ ยังไม่ได้เงินหวงจื่อหานก็ลากร่างบางปลิวตามมือ แต่หลี่เสี่ยวหรูไม่ยอมแพ้เอ่ยเสียงดังต่อ

"ท่านหญิงเรื่องที่ท่านสั่งให้ข้าหย่ากับท่านพี่ คือว่าข้าไม่รู้หนังสือ รบกวนท่านเขียนใบหย่าให้ทีข้าจะประทับลายมือให้ พวกท่านจะได้เป็นคู่นกยวนยางที่เหมาะสมที่สุดแห่งต้าเย่ว"

แต่ละคำที่ออกมาจากปากของหลี่เสี่ยวหรูทำเอาบรรดาบุรุษที่กำลังหมายตาท่านหญิงต้องพิจารณาใหม่อีกครั้ง ถึงขั้นไปขอให้เขาหย่าสามี งานเลี้ยงกร่อยทันที ฮ่องเต้เสด็จกลับไปแล้ว หวังกุ้ยเฟยเดินมาถึงก็ตบหน้าหลานสาวทันที

"ข้าหวังจะให้บาทประทับใจ เจ้าเล่าไปเอานางมาบอกจะทำให้เป็นตัวตลก ตอนนี้รู้หรือยังว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวตลก คืนนี้ทรงเลือกไปหาจางอี้ผิน เป็นเพราะเจ้า โง่นัก"

อ้ายเซียงเซียงกำลังโมโหถึงอย่างไรเสด็จพ่อนางก็เป็นน้องชายฮ่องเต้นะ ถึงท่านน้าจะเป็นพระสนมก็ไม่มีสิทธิ์ตบหน้านางเช่นนี้

บนรถม้าหลี่เสี่ยวหรูกำลังรู้สึกว่าตนเองมีไข้จึงไม่ต่อปากต่อคำอีก หวงจื่อหานเอ่ยถามนาง

"เจ้าไม่เคยได้รับเงิน อาหารก็ไม่เคยกินข้าวขาว เพิ่งมาพูดตอนนี้วางแผนอะไรไว้"

"อยากรู้ว่าที่ข้าพูดนั้นจริงไหมท่านก็คอยดูพรุ่งนี้ ข้าจะไปรับเงินเดือนประจำตำแหน่งเมียเอก หากพวกนางจ่ายข้าจะยอมให้ท่านลงโทษ หากพวกนางไม่จ่ายท่านต้องจ่ายย้อนหลังให้ข้ารวมดอกเบี้ยร้อยละสามสิบต่อปี"

เมื่อมาถึงจวนหลี่เสี่ยวหรูก็กลับเรือนข้างของตน เสี่ยวหงที่รออยู่ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาง หลี่เสี่ยวหรูแอบน่องไก่กับขนมงาไว้ให้ก่อนจะส่งให้เสี่ยวหง

"กินเถอะ วันนี้ทั้งวันกินแต่น้ำเปล่าเจ้าคงหิวมากแล้ว"

"ฮือๆๆ ฮูหยินน้อยท่านกินเถอะเจ้าค่ะ"

"เจ้ากินเถอะข้าอิ่มแล้ว สักวันข้าจะพาเจ้าไปโบยบินจากกรงผุๆเส็งเคร็งนี้"

หวงจื่อหานที่ยืนฟังอยู่ข้างนอกถึงกับกัดฟัน จวนเขาในสายตานางไร้ค่าเพียงนี้ เขาได้กลิ่นอาหารที่นางซ่อนไว้แล้วอยากรู้เหตใดนางเอากลับมาจริงๆไม่ใช่เพียงเพื่อหักหน้าเขา

เรื่องนี้ต้องให้คนของเขาสืบสาวราวเรื่อง เงินเดือนยี่สิบตำลึงนางอยู่มาสิบสามเดือนมีลายประทับของนางแต่นางไม่ได้รับเงินเรื่องนี้ต้องหาคนยักยอกให้เจอ