EP. 3 | ผู้หญิงไร้ค่า

สิบทิศจ้องใบหน้าที่แดงด่ำของเธอด้วยความสงสาร เขารู้จักนิสัยน้องชายเขาดีทั้งอารมณ์ร้ายใจร้อนเอาแต่ใจ ซึ่งวิมาลาเธอเป็นผู้หญิงที่พูดน้อยไม่พูดมากและยังเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอมากๆ ตั้งแต่วันที่วิมาลาแต่งงานกับน้องชายเขา เขาก็ไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเธออีกเลย ใบหน้าและดวงตาของวิมาลาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

“วิมาลาเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันคืออุบัติเหตุอย่าโทษตัวเองแบบนี้ มันเป็นอุบัติเหตุที่เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น มันไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องมารับกรรมแบบนี้”

“ถ้าพี่ลานนาคิดแบบที่พี่สิบทิศคิดมันก็คงจะดีถึงแม้มันจะเป็นอุบัติเหตุแต่วิก็มีส่วนผิดนี่คะ”

“เธอต้องการหย่าไหม” คำถามนี้ทำเอาเธอก้มหน้าก้มตาเม้มปากแน่นทันที เธอมีความคิดที่จะหย่าแต่ก็มีอีกความคิดที่ทำให้เธออยากอยู่เพื่อชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำ อีกอย่างตอนนี้เธอก็ไม่ได้มีเงินร้อยล้านบาทมาใช้หนี้เขาทั้งดอกเบี้ยที่เขาตั้งไว้อีก

เธอจนปัญญาที่จะหาเงินมาไถ่ชีวิตตัวเองให้เป็นอิสระ

“…”

“เธอไม่สามารถรองรับความเจ็บปวดและความร้ายกาจของลานนาได้หรอก ถ้าเธอต้องการหย่าเธอลองไปขอร้องพ่อฉัน เผื่อท่านช่วยหาทางออกให้ได้ ฉันจะให้ความยุติธรรมกับเธอ” สิบทิศเขาต้องการให้เธอหย่าเพราะเขาสงสารเธอ ทุกอย่างที่เขาทำมันเป็นความสงสารในฐานะพี่น้องเท่านั้น

“ขอบคุณนะคะพี่สิบทิศที่เป็นห่วง”

“ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก ดูแลตัวเองให้ดีเดี๋ยวพี่จะจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลจนกว่าเราจะกลับบ้านได้ ในระหว่างนี้ก็คิดทบทวนเรื่องที่พี่พูดซะ พี่ไม่ได้กดดันแต่พี่แค่อยากให้เรารีบตัดสินใจก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”

“ค่ะ วิจะคิดทบทวนให้รอบคอบนะคะ”

“นี่คือของขวัญเพื่อนพี่เขาฝากมาขอบคุณเรื่องชุดแต่งงาน” สิบทิศเดินออกมาจากห้องพวกเดินไปติดต่อเรื่องจ้างพยาบาลพิเศษ วิมาลานั่งนิ่งเงียบก่อนที่เธอจะคว้ามือถือขึ้นมาเปิดดูรูปต่างๆ ในงานแต่งงานของเธอที่ถูกสร้างขึ้นมาให้คนภายนอกเห็นว่าลานนาเป็นผู้ชายที่รักเธอแค่ไหน

บ้านของลานนา

“วิมาลาหายหัวไปไหนทั้งวันยังไม่เห็นเลย ออกไปทำงานเหรอนี่มันดึกแล้วทำไมยังไม่กลับมาอีก” ลานนาเอ่ยถามบุญจวงในขณะที่กำลังจัดโต๊ะอาหารมื้อเย็นให้เขา

“คะ..คือ…คุณวิมาลาไปต่างจังหวัดสักสามสี่วันค่ะ พอดีมีงานเร่งด่วนที่ลูกค้านัดค่ะ”

“ไปต่างจังหวัดไปทำงานหรือหนีไปแล้วเที่ยวกันแน่ เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอรึไงไปไหนไม่เคยบอกแล้วฉันก็ยังไม่ได้อนุญาตให้ไป!” เสียงโมโหเอ่ยตวาดขึ้น

“เวลาคุณลานนาไปไหนมาไหนคุณก็ไม่เคยบอกคุณวิเหมือนกันนะคะ” คำพูดของบุญจวงทำเอาความโมโหของเขาพุ่งปรี๊ด ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องน่ารำคาญไม่แพ้กัน

“ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน วิมาลามาอยู่ที่นี่ในฐานะลูกหนี้และเมียในนามแค่นั้นเธอจะทำอะไรก็ต้องบอกก่อน เพราะฉันคือเจ้าของชีวิตผู้หญิงคนนั้น”

“ค่ะ” ลานนาลุกพรวดพราดเดินออกไปอย่างหัวเสีย เขากดโทรไปยังปลายสาย วิมาลา

[สวัสดีค่ะพี่ลานนา] น้ำเสียงแหบเอ่ยทักทาย

“เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอไปแล้วใช่ไหม เลยคิดจะไปไหนก็ไปตามอำเภอใจ!”

[มันฉุกเฉินค่ะ วิขอโทษที่ไม่ได้บอกพี่ล่วงหน้าค่ะ]

“ฉุกเฉินยังไง เธอยังไม่ใกล้ตายสักหน่อย คำแก้ตัวง่ายๆ เรียกร้องความสนใจที่ฉันไม่กลับบ้านละสิไม่ว่า น่าสมเพช” เป็นคำพูดที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของใครตะคอกใส่เธอ

[วิไม่เคยคิดจะเรียกร้องอะไรจากพี่เลยนะคะ วิรู้ฐานะตัวเองดีว่าควรอยู่จุดไหนและทำตัวยังไง]

“ก็ดีที่คิดแบบนี้ เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องอะไรอยู่แล้ว เธอมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่าไร้ราคาคนหนึ่งที่อยู่เพื่อให้ฉันเอาเล่นๆ ผู้หญิงคนอื่นที่ฉันนอนด้วยยังมีค่ามีราคากว่าตัวเธออีก” เธอยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้แน่นเพราะเธอเผลอสะอื้นออกมาเบาๆ

[วิขอถามนะคะช่วยตอบวิด้วย ที่ผ่านพี่ไม่เคยรักวิเลยเหรอคะ]

“ไร้สาระ”

[จะต้องให้วิตายตามพัดชาไปใช่ไหมคะ พี่ถึงจะพอใจพี่ถึงจะเลิกจงเกลียดจงชังวิสักที]

“เมื่อไหร่ที่เธอตายลงตรงหน้าฉัน วันนั้นฉันจะให้อภัยคนอย่างเธอ ชีวิตมันต้องแลกด้วยชีวิต” ลานนาขบกรามแน่น เขาเกลียดเธอ เกลียดมากๆ

[…]

“ถ้าภายในสองวันนี้ฉันยังไม่เห็นเงาเธอ เธอเจอดีแน่!”

[พรุ่งนี้วิจะรีบกลับนะคะ]

“ดีเพราะเธอต้องกลับมาทำหน้าที่ของเธอ” หน้าที่ของเธอคือเป็นที่รองรับความใคร่ของเขามันเป็นเช็กช์ที่ไม่มีความรักสำหรับเขาเลยสักนิดมันมีแต่ความแค้นใจที่เขาระบายมันออกมากับเธอ