อ้อมกอดที่เหน็บหนาว

ณ บ้านหลังใหญ่กลางเมืองกรุง

“คุณวิมาลาคะนี่ก็ดึกมากแล้ว ป้าว่าคุณขึ้นห้องไปพักผ่อนเถอะค่ะ” บุญจวงแม่บ้านวัยกลางคนเดินเข้ามาหาวิมาลาที่นั่งทำงานทั้งยังนั่งชะเง้อรอผู้เป็นสามีกลับบ้าน

“วิยังไม่ง่วงค่ะ วิอยากนั่งทำงานอีกหน่อยป้าจวงไปนอนก่อนได้เลยนะคะ” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงหวาน นี่ก็เป็นเวลาหลายเดือนที่เธอต้องนั่งรอเวลาสามีกลับบ้าน ซึ่งบางครั้งเขาก็กลับมาค้างที่บ้านและในบางครั้งก็ไม่ได้กลับแต่เธอก็ยังทำหน้าที่รอเขาตลอด

“ป้าว่าคืนนี้คุณลานนาไม่กลับมาหรอกค่ะ”

บุญจวงมองหญิงสาวด้วยตาที่ห่วงใย เพราะตั้งแต่แต่งงานย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้บุญจวงไม่เคยเห็นลานนาใส่ใจอะไรวิมาลาเลยสักครั้ง มิหน่ำซ้ำเขายังคอยทำร้ายจิตใจเธออยู่ตลอดเวลา เขาแทบไม่สนใจความรู้สึกของวิมาลาเลยสักนิดว่าเธอจะรู้สึกยังไงกับการกระทำของเขา.. ยิ่งเห็นว่าเธอเจ็บปวดเขาก็ยิ่งมีความสุข

“งั้นวิขอรออีกสามสิบนาทีนะคะ”

“งั้นป้าขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”

“ค่ะ ป้าจวงฝันดีนะคะ” วิมาลาเธอคลี่ยิ้มออกจางๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาออกแบบชุดแต่งงาน

วิมาลาในวัยยี่สิบสี่ปีเธอคือเจ้าของร้านชุดแต่งงานชื่อดัง ทุกชุดที่เธอร่างแบบออกมามันล้วนมาจากความชอบของเธอ เธอใส่ใจทุกรายละเอียดของทุกชุดจนทำให้ชุดแต่งงานของเธอเป็นชุดที่สาวๆหลายๆ คนอยากใส่ในวันแต่งงาน

ครืด ~ ครืด ~

… คืนนี้สามีเธอค้างที่บ้านกับฉัน

… อย่าร้องไห้นะวิมาลา ฉันจะดูแลปรนนิบัติสามีเราให้ดีที่สุด

… เมียแบบเธอไม่มีค่าอะไรเอาซะเลย ทำให้เขาทุกข์ใจแทบจะทุกวันจนต้องมาระบายกับฉัน

น้ำตาหยดใสๆ รินไหลอาบแก้มนวลของเธอ เนื้อตัวของเธอสั่นเทามันทั้งเจ็บทั้งทุกใจเวลาเดียวกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโดนทำร้ายจิตใจแบบนี้แต่มันคือตลอดเวลาหลังแต่งงานกันมา

“ฮึก~ พี่ลานนาวิเจ็บ เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว” น้ำตาที่ไหลหัวใจที่เจ็บปวดมันตอกย้ำเธอซ้ำๆ เธอทรุดตัวลงอย่างคนหมดเรี่ยวแรง เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากยินยอมรับความเจ็บปวดนี้ เธอลูบลงที่แหวนแต่งงานของตัวเองเบาๆ

“พัดชานี่คือผลกรรมที่ฉันต้องเจอใช่ไหม”

นึกถึงพัดชาเพื่อนรักของเธอที่ล่วงลับไปเมื่อสองปีก่อนพร้อมเด็กในครรภ์ วิมาลามองรอยแผลเป็นที่แขนของตัวเองด้วยความรู้สึกเศร้าเจ็บปวดและเสียใจกับเหตุการณ์วันนั้น เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนเผลอหลับไปบนโซฟาขนาดกว้าง

เช้าของวันใหม่

“คุณวิมาลา คุณวิคะ”

“…” วิมาลาค่อยๆ ลืมตาขึ้นเบาๆ พลางกวาดสายตามองรอบๆ

“ทำไมคุณวิถึงนอนตรงนี้คะ”

“วิเผลอหลับไปค่ะ แล้วนี่พี่ลานนากลับมายังคะ”

“ยังค่ะ ป้ายังไม่เห็นคุณลานนากลับมาเลยค่ะ”

“งั้นป้าช่วยเก็บของพวกนี้ขึ้นห้องหน่อยนะคะ”

“ค่ะ” วิมาลาเดินไปล้างหน้าที่ห้องรับแขกพอเดินออกมาก็เห็นสามีหนุ่มเดินยิ้มกริ่มเข้ามาในบ้านพร้อมจ้องมองเธอ ก่อนจะรีบหุบยิ้มลงเมื่อเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับเธอผู้เป็นภรรยา

“พี่ลานนาเมื่อคืนพี่ไปไหนมาเหรอคะ” แม้ว่าเธอจะรู้ในคำตอบดีแล้วแต่ก็ยังอยากได้ยินการยืนยันจากปากของเขาอีกครั้ง

“วิมาลาเธอเองก็รู้ว่าฉันไปไหนมา ยังมาแกล้งถามอีกทำไม เธอนี่มันน่ารำคาญที่สุดเลยรู้ตัวรึเปล่า” เขาเดินเข้ามาโอบกอดเธอพร้อมกดยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นน้ำตาของเธอคลอเบ้าริมฝีปากสั่นเล็กน้อย

“พี่ทำกับวิแบบนี้ทำไม วิทำผิดอะไรคะทำไมถึงคอยทำร้ายจิตใจวิแบบนี้”

“ทำผิดอะไรงั้นเหรอ ถามมาได้ไม่อายปากเลยนะ ความผิดของเธอต่อให้เธอเสียใจไปทั้งชีวิตมันก็ชดใช้ไม่หมด ความสูญเสียของฉันทั้งชีวิตเธอก็แลกไม่ได้” ลานนาตะคอกด้วยน้ำเสียงโกรธพร้อมกับบีบเข้าที่ต้นแขนเธออย่างแรง

“วิขอโทษไปแล้วไงคะ วิขอโทษไปแล้ว วิไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเลยนะคะ” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ

“ขอโทษแล้วเธอเอาชีวิตพัดชาและลูกคืนกลับมาได้ไหม เอาพวกเขามาคืนฉันได้ไหม นี่ไงฉันกำลังเอาคืนให้พัดชากับลูก เธอรักฉันมากข้อนี้ฉันรู้ งั้นจำไว้ว่าความรักของฉันมันจะเป็นไฟที่แผดเผาใจเธอไปจนวันตาย”

“…”

“ฉันไม่ดีตรงไหน ฉันยกย่องเธอในฐานะเมีย ยอมเอาเธอเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกเหงา ฉันทำเพื่อเธอขนาดนี้แล้ว เธอก็แค่ตอบแทนฉันด้วยความเจ็บปวดของเธอมันง่ายจะตาย” หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอเจ็บปวดจวนเจียนจะแลกสลาย ทั้งสีหน้าและแววตาที่เขามองเธอนั้นล้วนมีแต่ความเกลียดชังเมียแต่งอย่างเธอ

“วิไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องพวกนั้นเกิดมันเป็นอุบัติเหตุ เรื่องวันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ”

“มันจะอุบัติเหตุหรือไม่อุบัติเหตุ ฉันก็ไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเธอ”

~~ ตุ๊บ ~~ ร่างเล็กของเธอล้มลงพร้อมกระแทกเข้าที่มุมโต๊ะด้วยแรงผลักจากคนโตที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นห้องแม่บ้านที่เห็นเหตุการณ์ก็อดน้ำตาคลอไม่ได้ เธอค่อยมาพยุงวิมาลาที่กุมท้องตัวเองแน่ด้วยความเจ็บปวดหน่วงอย่างหนักที่ท้องน้อยๆ ของตัวเอง

“อึก!…วิปวดท้องค่ะป้าจวง” วิมาลากุมมือเข้าที่ท้องของตัวเองที่รู้สึกปวดหน่วง ๆ

“รอแป๊บนะคะ เดี๋ยวป้าไปเรียกลุงแทนพาไปโรงพยาบาลค่ะ”

“ฮึก~” มันคือความเจ็บปวดที่เธอควบคุมไม่ได้เธอได้แต่กุมท้องของตัวเองไว้แน่นทั้งน้ำตา

“ไปโรงพยาบาลกันค่ะ ป้าช่วยพยุง”

ในระหว่างที่เธอลุกขึ้นนั้นน้ำสีแดงสดก็ค่อยๆไหลออกมาหว่างขาของเธอเต็มไปหมด ใบหน้าของเธอเริ่มชีดขึ้นเรื่อยๆ

“ละ…เลือด คุณวิมาลาคะป้าว่าคุณทะ…”

“วิไม่รู้ค่ะ วิปวดท้องมากๆ ค่ะ ฮึก” ในระหว่างทางวิมาลาเม้มปากของตัวเองแน่นมองเลือดที่ไหลออกมาเธอมั่นใจว่านี่คือการแท้ง ซึ่งเธอก็ไม่รู้มาก่อนเหมือนกันว่าตัวเองกำลังตั้งท้อง

- ณ โรงพยาบาล -

พอถึงโรงพยาบาลวิมาลาก็ได้เข้าห้องฉุกเฉินทันทีเพราะเธอกำลังตกเลือดเธอแท้งแล้ว มันคือสิ่งที่เขาน่าจะพอใจ เขาไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำร้ายลูกของเขาด้วยมือของเขาเอง

“สะ…เสียใจด้วยนะครับ เรารักษาเด็กไว้ไม่ได้”

มือเรียวกำชายผ้าหุ่มไว้แน่น เธอตกเลือดออกมาอย่างหนักทำให้ต้องนอนให้เลือดที่โรงพยาบาลสองสามวัน ใบหน้าของเธอชีดเผือก ดวงตาแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด

“ลุงแทนคะ ป้าจวงคะช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับของเราสามคนนะคะ”

“แต่คุณวิแท้งนะครับ”

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย คุณวิแท้งนะคะ ยังไงก็ต้องบอกคุณลานนา ที่คุณวิเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาที่ผลักคุณ”

“ถึงบอกไป ก็ไม่ได้มีค่าอะไรกับเขาเก็บเรื่องนี้ไว้แบบนี้เถอะค่ะ”

“ป้าสงสารคุณ ป้าสงสารคุณวิจริงๆ”

“ป้าจวงกลับบ้านไปอยู่กับเขานะคะ ส่วนทางนี้วิจะดูแลตัวเองค่ะ”

“ป้าไม่อยากทิ้งให้คุณวิเสียใจคนเดียวแบบนี้ให้ป้าอยู่เป็นเพื่อนนะคะ” บุญจวงร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“ขอบคุณนะคะแต่วิขออยู่คนเดียวสักพักค่ะ วิอยากอยู่คนเดียวแบบเงียบๆ ขอร้องเถอะนะคะ”

“ป้ารักคุณวิ ป้าจะทำตามคำขอค่ะ”