8

เจ้าภาพฝ่ายหญิงได้แต่ส่ายหน้าอ่อนระอากับพ่อหนุ่มคลั่งรักที่สายตาไม่ยอมละจากเจ้าสาว ถึงแม้จะมีเสียงโห่แซวของบรรดาคนงานก็เอาแต่ยิ้มรับหน้าบานไม่ได้มีอาการเขินอายสักนิดสักหน่อยสักน้อยก็ไม่มีส่วนเหมียวแรก ๆ ก็เขินแต่พอหมอทิวเดินไปแนะนำให้รู้จักใครต่อใครนอกจากจะยกมือไหว้แล้วยังมีหัวเราะหยอกล้ออย่างคนที่เข้ากับคนง่ายไปด้วยจนไม่เหลือความเคอะเขินอีกแล้ว

ภูผาลุกขึ้นมาประคองภรรยาท้องโตมาที่โต๊ะ เพราะเกรงว่าเธอจะแพ้ฟางแห้งที่อาจมีแมลงแฝงอยู่จึงได้สั่งให้จัดโต๊ะที่นั่งเพื่อนายหญิงของไร่เป็นพิเศษ คนงานที่นี่ไม่มีใครที่ไม่รักภรรยาของเจ้านาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนเก่า ๆ ที่เห็นกอหญ้าตั้งแต่เด็ก ๆ ยิ่งรักใคร่เอ็นดูอยู่กันแบบคนในครอบครัวจึงทำให้ไร่นี้เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว

“หนูคอฟฟี่จะกลับเมื่อไหร่งวดนี้ไปนานเนอะ ชักจะคิดถึงแล้วสิ” หลังจากทักทายทุกคนจนครบก็กลับมาที่โต๊ะเจ้าภาพ พอเขาเห็นกอหญ้าท้องโย้ก็อดคิดถึงเด็กแสบลูกสาวคนโตของเธอไม่ได้.....

“มึงไม่ต้องมาทำเป็นคิดถึงยัยหนูของกูเลยไอ้ทิว....” ภูผาขัดคอเพื่อนอย่างรู้ทันคงจะเพิ่งรู้ตัวว่าคลั่งรักหนักแค่ไหน ถึงได้ทำเป็นถามถึงยัยคอฟฟี่แก้เก้อ......เฮอะ !.....

“โธ่...ไอ้ขี้หวง” เขาไม่ได้พูดเกินจริงใครจะเชื่อว่าผู้ชายตัวโต ๆ อย่าง ไอ้ภูจะเคยน้อยใจกลัวลูกสาวกลัวว่าเด็กหญิงคอฟฟี่จะรักเขามากกว่าตัวเอง....

“เออ....กูหวง...ไม่ได้ทำง่าย ๆ นะโว้ย” ภูผายอมรับอย่างหน้าชื่นตาบานแถมยังคุยโอ่อีกต่างหาก

“พี่ภู !” กอหญ้าตีแขนสามีเบา ๆ ช่างพูดออกมาได้ นี่ก็หน้าหนาขึ้นทุกวันเหมือนกัน แต่พ่อตัวดีสำนึกที่ไหนล่ะยังจะก้มลงมาหอมโชว์อีกแน่ะ.....

“ก็มันจริงน๊า...”

กอหญ้ารู้สึกว่าอาการกระซิบข้างหูเสียงกระเส่าแบบนี้ชักจะไม่ค่อยน่าไว้ใจสงสัยจะได้แอลกอฮอล์เข้าไปไม่น้อย

“ขอโทษนะครับคุณภู วันนี้ฉลองที่กูได้เมียไม่ใช่รึอย่าทำหวานแซงหน้ากันสิคร๊าบบบ....”

“ไม่ต้องอิจฉากู มีปัญญาก็ทำเอาเอง”

“เหมียวว่าเราจะมีลูกผู้ชายหรือผู้หญิงก่อนดีครับ”

“เอ่อ.....เหมียวว่า....คือยังไงก็ได้ค่ะ” เธอเกรงใจจริง ๆ นะแต่ครั้นจะให้เธอแก้ผ้าทำลูกกับเขาคืนนี้มันก็ไม่ไหว...อายจะตายอยู่แล้ว

“คืนนี้เหมียวจะนอนที่นี่นะคะพี่หมอ” กอหญ้าดับฝัน....สงสัยว่าผู้ชายสองคนนี้ทำไมถึงได้ท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือกันชอบกลพูดจาชวนให้คิดถึงเรื่องใต้สะดือกันอยู่ร่ำไป....

“ห๊ะ !....อย่าล้อพี่เล่นน่า.....”

“หญ้าพูดจริง ๆ ค่ะ พี่ภูไม่สงสารเหมียวหรือคะ ให้น้องได้มีโอกาสปรับตัวหน่อยเถอะค่ะ ผู้หญิงอย่างพวกเราไม่ใช่เครื่องระบายอารมณ์ใคร่ของใครนะคะ

พูดมาซะขนาดนี้ทำกูเถียงไม่ออกจริง ๆ แต่ก็ยังไม่หมดความพยายามเท่านี้ ให้กลับไปนอนจับมือกันซะยังจะดีกว่าแยกกันให้วังเวง....เอิ่ม......ไอ้ทิว มึงนอนคนเดียวมาสี่สิบปีแล้วอย่าลืม....เฮ้อ ! กลุ้ม.....

“น้องกอหญ้าไม่กลัวไอ้ภูมันเข้าห้องผิดหรือครับ มันเมาแล้วเนี่ย” เขาบอกเสียงอ่อย อย่างน้อยอาจะยังมีความหวังผู้หญิงร้อยทั้งร้อยหวงสามีกันทั้งนั้นแหละ

“ไม่กลัวค่ะ เพราะหญ้าจะนอนกับน้องเหมียว” เป็นคำตอบที่ชัดถ้อยชัดคำมาก

“เหมียวขอนอนค้างกับพี่หญ้านะคะหมอ” เธออ้อนวอนเสียงอ่อน ใจหนึ่งก็สงสาร....

ช่วงเวลาที่รอคอยมาทั้งวัน จู่ ๆ ก็หายวับไปกับตา...นี่กูต้องกลับไปนอนคนเดียวจริง ๆ หรือวะ.....ทั้งเจ้าบ่าวและภูผาต่างหน้าหงอยลงตาม ๆ กันแล้วไอ้ที่แอบกินโด่ไม่รู้ล้มกันเข้าไปจะทำยังไงล่ะทีนี้.....

บทที่ 3

เหมียวชอบความเย็นสบายยามเช้าของที่นี่มาก ยิ่งตอนที่ได้สูดอากาศเข้าปอดเต็ม ๆ รู้สึกเหมือนปอดของเธอสะอาดสะอ้านขึ้นตั้งเยอะหลังจากต้องทนหายใจร่วมบ้านกับไอ้ลุงบ้ากามตั้งหลายวันจนแทบจะเอาตัวเองไม่รอดหากไม่ได้ผู้ชายใจดีข้างบ้านยื่นมือเข้ามาช่วยป่านนี้ไม่เธอก็ไอ้แก่ตัณหากลับอาจจะลงนรกไปแล้วก็ได้

เธอลงมาในครัวพร้อมกับพี่สาวที่แสนดีพี่กอหญ้าแต่สายตาอดที่จะมองหาหมอทิวไม่ได้ เมื่อคืนตอนที่เธอขอตัวไปนอนเขาไม่มองหน้าเลยสักนิด คิดไปแล้วก็ใจคอไม่ดีเขาจะโกรธไหมนะถ้าโกรธแล้วทิ้งไปเลยเหมียวจะทำยังไงดี......

“อุ้ย !.....”

“เป็นอะไรเหมียว” กอหญ้าเห็นน้องสาวบีบปลายนิ้วจึงรีบเข้าไปดูใกล้ ๆ “ไหนให้พี่ดูซิ...”

“ไม่เป็นไรจ้ะ....มีดแฉลบแค่นิดเดียวเอง”

“มัวแต่เหม่อมองหาใครอยู่หรือเปล่าน๊า.....” คนเป็นพี่ถามยิ้ม ๆ

“หนูไม่รู้ว่าหมอจะโกรธหรือเปล่าจ้ะ เมื่อคืนพอบอกว่าจะนอนที่นี่หมอเงียบไปเลยถามคำตอบคำ...เฮ้อ.......” เธอเริ่มวิตกกังวล ไม่คิดว่าคนตัวโต ๆ จะขี้งอน.....เหมียวหวังว่าจะแค่งอนนะเดี๋ยวได้เจอกันเมื่อไหร่เธอจะง้อเองก็ได้ หมอใจดีอ้อนนิดอ้อนหน่อยก็น่าจะหายแล้ว

“ไม่โกรธหรอก อาจจะงอนนิดหน่อย”

“พี่หญ้าคิดอย่างนั้นจริง ๆ หรือจ๊ะ” เธอใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยคงไม่มีอะไรเลวร้ายเกินไปนัก