อ้อน

พ.ศ.2511

หนุ่มใหญ่วัยแตะสี่สิบนั่งเหม่อมองละอองน้ำที่โปรยปรายอยู่นอกหน้าต่างอย่างเหงา ๆ อยู่ ๆ เมฆฝนที่ตั้งเค้าดำทะมึนเริ่มเทลงมาหนาเม็ดขึ้นเรื่อย ๆ เสียงเม็ดฝนกระทบฝาโอ่งด้านนอกดังเปาะแปะน่าหนวกหู นาน ๆ เขาจะอยู่ติดบ้านสักวันเพราะเพื่อนรักอย่างภูผามัวแต่ติดลูกติดเมีย เขาจึงต้องมานั่งเพลียหัวใจตามประสาคนหาคู่ใจไม่ได้…...ใช่ว่าคนอย่างหมอทิวจะขี้ริ้วขี้เหร่เสียเมื่อไหร่แต่ที่ผ่านมายังไม่มีใครโดนใจ ไอ้ที่ชอบก็ดันมีเจ้าของ จึงต้องกัดฟันประกาศดัง ๆ แบบปากกล้าขาสั่นว่าหวงความโสดอยู่ในโหมดอยากอยู่คนเดียวโว้ย.........

เรือนร่างสูงโปร่งลุกออกจากที่นั่งเดินออกไปหลังบ้านหมายจะย้ายโอ่งให้พ้นชายคาครั้นจะเปิดฝารองน้ำตอนนี้นี่ก็เป็นฝนแรกยังเป็นน้ำล้างหลังคาสกปรกไม่ควรค่าแก่การเก็บไว้ดื่มกิน....อืม....สงสัยกูกำลังรอแม่น้ำค้างกลางหาวอยู่หรือไงวะผู้หญิงผ่านมากี่คนต่อกี่คนถึงได้เททิ้งหมด…..

หมอทิวชะงักเมื่อเห็นอะไรแว๊บ ๆ ขาว ๆ ทางหางตาจึงหันขวับกลับมาค้นหาว่ามันคืออะไรกันแน่

“นั่นใคร......” เขาตะโกนถามด้วยความตกใจที่เห็นขาขาว ๆ โผล่พ้นจากหลังโอ่ง .....ไม่น่านะยังเช้าอยู่เลยผีสางนางไม้ที่ไหนจะเฮี้ยน ขนาดนี้ดูสิ...พอถามปุ๊บหดปั๊บ …..

“นะ...หนาว....” เสียงเย็น ๆ เรือนร่างสั่น ๆ จนฟันกระทบดังออกมาจากผู้หญิงผมยาวรุ่ยร่ายที่นั่งขดตัวอยู่ในซอกข้างโอ่ง

เขาสืบเท้าเข้าไปดูใกล้ ๆ ตกลงคนแน่ ๆ ใช่ไหมวะ.....เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง.....หลังบ้านก็มีรั้วรอบขอบชิดถ้าปีนเข้ามา เธอก็ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ

“หนู...นะ...หนาว...ขอเข้าบ้านหน่อยหมอ”

เอ้า...รู้จักกูด้วยแน่ะ....แต่ว่าคนแน่ใช่ไหมวะ เสียงเย็น ๆ ยาน ๆ ชอบกล

“เธอเป็นใคร”

“เดี๋ยวค่อยถามได้ไหม......หนูหนาวจะตายอยู่แล้ว”

คราวนี้เสียงชัดแจ๋วไม่มีติดขัด....เฮอะ !...ดุกูอิ๊ก !...หมอทิวใจง่าย เอ้ย…..ใจบุญ ก้มลงประคองเรือนร่างบอบบางผมเผ้าเปียกลู่ปิดหูปิดตามองหน้าไม่ถนัดเห็นเพียงปลายจมูกเล็ก ๆ เขาไม่มีเวลาพิจารณามากนักรีบพาเด็กผู้หญิงที่สั่นงั่ก ๆ เข้ามาในบ้าน พาไปนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะไปหยิบผ้าขาวม้าผืนใหม่ส่งให้ เขามีเท่านี้เธอคงต้องตัดสินใจเอาเองว่าจะเอาไปทำอะไร

“รอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวไปเอาน้ำร้อนมาให้” เขากลัวว่าเธอจะหนาวตายคาบ้านจึงจะสงเคราะห์ช่วยต้มน้ำร้อนให้ดื่มน้ำอุ่น ๆ คงจะช่วยคลายหนาวลงได้มาก.....เขาผละไปก่อเตาถ่านเล็ก ๆ ในครัวก่อนจะยกกาน้ำก้นดำ ๆ ขึ้นตั้งเตาเท่านี้ก็ดีแล้วสำหรับบ้านชายโสด แล้วถอยออกมานั่งรอใกล้ ๆ อย่างใจเย็น......

หมอทิวค้นหาชุดน้ำชาที่นาน ๆ จะได้ใช้สักที ไหน ๆ ก็ต้มน้ำแล้วใบชาอย่างดีที่น้องกอหญ้าให้มาก็ยังอยู่ จึงถือโอกาสชงชาดื่มในเช้าวันฝนตกก็เข้าท่าดี.....อ่อ...เขามีขนมกลีบลำดวนหอม ๆ อยู่ในโหลด้วย จึงนำทั้งหมดใส่ถาดยกออกไปพร้อมกัน......

“เธอ !” หมอทิวกำขอบถาดเอาไว้แน่น ยืนแข็งค้างดวงตาเบิกกว้างเพราะภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือ.......ผู้หญิงผิวขาวผมยาวยังหมาด ๆ ส่วนผ้าขาวม้าผืนที่เขาส่งให้ พันอยู่บนเรือนกายสะโอดสะองท่อนบนล้นทะลัก ปิดได้บางส่วน ข้างล่างเธอนั่งขาชิดบิดกระมิดกระเมี้ยนเพราะชายผ้าสั้นเต่อ......เฮือก !.......

“หมอ.....หมอ....หมอทิว” เสียงเล็กเรียกอย่างตกใจที่เห็นปฎิกิริยาของอีกฝ่ายเธอไม่แน่ใจว่าเขาเป็นอะไรกันแน่

หมอทิวขยับตัวได้สติเมื่อเธอตะโกนเรียกหูแทบแตกหาที่วางถาดน้ำชาได้ก็หันหลังเผ่นแน่บออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“หมอทิววววว......” เหมียวตะโกนเรียกเกรงว่าอีกฝ่ายจะเตลิดแล้วทิ้งเธอไว้ตรงนี้อยากจะบอกว่าเธอไม่ใช่ผี....

“รออยู่ตรงนั้น อย่าตามมานะ” เสียงตะโกนกลับมาดังลั่นเหมือนต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกที่พลุ่งพล่านในใจ

เหมียวไม่เข้าใจว่าเธอมีอะไรผิดปกติเขาถึงได้วิ่งหนีกันเฉยเลย...หมอนะหมอไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนอย่างนี้คิดว่าเธอเป็นผีสางนางไม้หรือไง แล้วอย่างนี้เขาจะกล้าหาญพอจะยื่นมือมาช่วยเธอไหมล่ะเนี่ย……

“อ่ะ...เอาคลุมไว้ก่อน” หมอทิวกลับมาหลังจากได้ของที่ต้องการ ทำใจไม่ได้เขาเป็นสัตวแพทย์ไม่ได้คุ้นเคยกับร่างกายของผู้หญิงเท่ากับวัวตัวเมียเสียเมื่อไหร่

เหมียวหยิบเอาเสื้อคลุมแขนยาวของเขาที่หลับหูหลับตาโยนส่ง ๆ มาลงบนหัวของเธอพอดิบพอดีขึ้นมาสวมทับเหมือนกับกระโปรง เธอยิ้มอย่างโล่งใจอย่างน้อยก็ไม่ได้หนีเสือปะจระเข้อย่างที่ลังเลตั้งแต่ต้นรู้สึกว่าตัดสินใจไม่ผิดที่ปีนข้ามรั้วหนีมาตายเอาดาบหน้า.........

“เธอเป็นใคร” เขาตั้งสติได้แล้วหลังจากที่ของอวบ ๆ ขาว ๆ โดนเสื้อแขนยาวโอบล้อมไว้หมดแล้วจึงได้ปั้นหน้าให้แลดูดุดัน...เดี๋ยวยัยคนน่ารักจะไม่เกรงกลัว......

“หนูชื่อเหมียว....เมี้ยว...เมี้ยวจ้ะ....” เธอตอบพร้อมกับยิ้มประจบก่อนจะใช้ดวงตากลมโตมองเขาปริบ ๆ หมอทิวใจดีอย่างที่เธอคิดไว้จริง ๆ ด้วย หลายวันมานี้เธอแอบมองเขาก่อนจะตัดสินใจว่าผู้ชายคนนี้นี่แหละที่จะเป็นพระเอกขี่ม้าขาวขายาว ๆ นั่นเธอจะเกาะให้แน่นเลยคอยดู