4

“เดี๋ยวนะป้า.....เท่าที่จำได้หนูไม่ได้กินนมป้าซักหยดเลยนะ” จากที่ยืนเคียงข้างเธอก้าวมายืนข้างหน้าว่าที่สามี ท้าชนกับป้าและลุงเขยชนิดที่ไม่เคยทำมาก่อน เพราะชีวิตของหล่อนมีแต่หนีและหนีเพราะรู้ตัวดีว่าไม่มีอะไรจะไปสู้กับใครเขาได้.....แต่ครั้งนี้มันจวนตัวจริง ๆ

“อีเหมียว ! มันจะมากไปแล้วนะ” นางเอียดชี้หน้าด่าหลานสาวไม่รักดีโกรธจนตัวสั่น โกรธมากกว่าตอนที่เข้ามาเห็นหลานสาวกับผู้ชายข้างบ้านอยู่ด้วยกันเสียอีกเพราะสำหรับนางแล้วไม่มีเรื่องใดพีคเท่าเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ อีกแล้ว

“หรือไม่จริงล่ะป้า หนูมากินมานอนบ้านป้าแค่ไม่กี่วันแต่ก็ทำงานบ้านให้คุ้มอยู่นะ” เธอเป็นคนขยันงานหนักงานเบางานบ้านเหมียวไม่เคยเกี่ยง ถ้าหากไอ้ลุงบ้ากามไม่ออกลายเสียก่อนหล่อนก็คงจะชวนป้าเอียดทำขนมไปขายที่ตลาดเผลอ ๆ จะพากันรวยไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก

“นังหลานเนรคุณ อยากให้เขาเอาฟรีก็เชิญถ้าถูกเขาเฉดหัวทิ้งมาอย่าหันมาหาป้าคนนี้อีกก็แล้วกัน ต่อไปนี้ตัวใครตัวมัน.....” หมดคำจะเถียงเพราะเด็กมันพูดถูกทุกอย่างอยู่ไปก็รังแต่จะอายเปล่า ๆ จึงเอ่ยปากตัดขาดก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไปอย่างหงุดหงิด นึกเสียดายอยู่เหมือนกันตอนนังเหมียวมันอยู่ที่บ้าน นางสุขสบายขึ้นตั้งเยอะ......

เหมียวเดินไปทรุดนั่งที่เก้าอี้อย่างหมดแรง ทั้งที่ไม่อยากแสดงอาการอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น......ญาติคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็คงกู่ไม่กลับแล้ว เธอเหลือตัวคนเดียวในโลกจริง ๆ

หมอทิวยืนนิ่งไม่รู้ว่าควรเข้าไปกอดปลอบหรือว่าปล่อยให้เธออยู่กับตัวเองดีแต่ก็ไม่ได้เดินหนีไปไหน ยังคงอยู่ใกล้ ๆ เอาใจช่วย

“หมอหางานให้เหมียวได้ไหมจ๊ะ ต่อแต่นี้ไปเหมียวต้องพึ่งพาหาเลี้ยงตัวเอง”

“อ้าว ! ก็เราจะแต่งงานกันเป็นเมียฉัน ฉันเลี้ยงเธอได้”

“โธ่หมอ....ลุงกับป้ากลับไปแล้วไม่ต้องจริงจังมากก็ได้จ้ะแต่หมอต้องช่วยหนูนะ”

“หมายความว่าไง”

“ก็เรื่องแต่งงานไงจ๊ะ แค่หมอพูดหลอก ๆ เหมียวก็รอดแล้วขอบคุณนะคะ” เธอพนมมือไหว้อย่างรู้ซึ้งในน้ำใจ

“คิดว่าฉันพูดเล่นหรือไง” เขาไม่สนุกด้วยแล้ว อะไรวะจะเข้าทำนองคบเด็กสร้างบ้านหรือไง เขาไม่ใช่ไม้หลักปักขี้เลนนะเว้ยเห้ย....

“อย่าบอกนะว่าหมอจะเอาหนูทำเมียจริง ๆ” เหมียวเลิกคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ......เธอคิดว่าเขาแค่พูดมั่ว ๆ ไปอย่างนั้นหวังช่วยกันเธอออกจากคนชั่ว ที่มันคิดแผนร้ายจ้องจะทำลายใครก็ดูออก......

“....ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น......” เขายืดอกย้ำหนักแน่น แมนจริง ๆ เลยกูเนี่ย สาบานได้ว่าไม่เกี่ยวกับความสาวขาวอวบของเด็กมันสักนิด......

“แต่หนูเกรงใจ......หมอไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบถึงขั้นนั้นก็ได้จ้ะ.......เอ่อ...แบบว่า...หมอก็เห็นใช่ไหมจ๊ะว่าหนูเหลือตัวคนเดียวโด่เด่.....แค่ช่วยเป็นที่พึ่งพิงให้อุ่นใจบ้างเหมือนพ่อก็พอแล้วจ้ะ......”

หมอทิวฟังยัยแมวเหมียวอ้อนขอแล้วขบกรามแน่นได้แต่คำรามลั่นในอก.....กูไม่ได้อยากมีลูกสาว !!.........

เหมียวเห็นหน้าอย่างกับปลาสำลักน้ำของเขาก่อนจะหันหลังให้เธอแล้วเดินออกไปหน้าบ้านก็อดขำไม่ได้ หมอทิวนอกจากจะใจดียังขี้งอนอีกต่างหาก……

“หมออออออ........อย่างอนน๊า.....” เธอซอยเท้าตามแผ่นหลังกว้างพลางเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน ก็เหมียวน้อยคนนี้เหลือตัวคนเดียวในโลกนี่เนาะไม่เกาะเขาเอาไว้ได้ไง.....พ่อทูนหัวของเหมียว...... เธอเกือบโดนความดำมืดในจิตมนุษย์ฉุดคร่าชีวิตให้ตกต่ำ......เป็นเขาที่ทำให้ตอนนี้เหมียวยังมีรอยยิ้มสดใสดวงตาเป็นประกายอย่างมีความหวังมีพลังที่จะเดินหน้าต่อไปไยจะต้องขัดข้องหากสิ่งนั้นเป็นความต้องการของหมอทิวที่แสนดี หากเขาอยากเป็นสามีเธอก็จะเป็นภรรยาให้ก็แล้วกัน.....

“เพ้อเจ้อ....ใครงอนไม่ทราบ” พูดเสียงสะบัดขัดใจที่ยัยเด็กกะล่อนพูดจาวกวนจนตามไม่ทัน

“แบบนี้ที่บ้านเรียกงอนจริง ๆ น๊า”

“เฮอะ ! บ้านเธอไม่ใช่บ้านฉัน”

“หนูไม่มีบ้าน” หน้าเธอเศร้าเมื่อนึกถึงบ้านที่เคยอยู่กับพ่อทุกค่ำเช้าถึงแม้แม่แท้ ๆ จะไม่อยู่แล้วแต่พ่อก็เป็นทุกอย่างให้เหมียวได้จริง ๆ หากท่านไม่มาด่วนจากไป เธอคงไม่ต้องระหกระเหินกระทั่งเสี่ยงฝากชีวิตไว้กับผู้ชายแปลกหน้าแบบนี้เพราะที่พึ่งสุดท้ายเห็นผัวดีกว่าหลานในไส้

“เอ่อ.....ฉันขอโทษ” น่าตบปากจริง ๆ เลยกูก็รู้อยู่ว่าเด็กมันมีปมเรื่องอะไรยังจะปากไวไม่เข้าเรื่อง

“ไม่เป็นไรจ้ะ” เหมียวพูดเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าน้ำตาซึมหมุนตัวเข้าไปภายในบ้าน....บ้านของเขาซึ่งเธอมาอาศัยอยู่ก็ควรจะทำงานทดแทนแลกค่าอยู่ค่ากิน เธอคิดได้ดังนั้นจึงเริ่มลงมือทำ

หมอทิวยืนละล้าละลังเห็นท่าทางหงอย ๆ ไม่เหลือมาดนางแมวป่าที่ยืนหยัดกางเล็บพร้อมชนกับลุงป้าหน้าเลือดเลยแม้แต่น้อย เด็กมันกำลังงอนใช่ไหมวะหรือว่าเศร้า...เอ๊ะ....หรือว่าเศร้าแบบงอน ๆ ...ปวดหัวโว้ย..... และก่อนที่เขาจะเดินตามกลับเข้าไปง้อก็เหลือบเห็นกระเป๋าผ้า ใบย่อมวางกลิ้งอยู่หน้าบ้านคงจะเป็นยอดคุณป้าโยนข้ามรั้วมาให้หลานคงกะจะไม่ให้กลับไปเหยียบบ้านแกจริง ๆ ......