24

“โอ๊ยยยย....ตายแล้วสายป่านนี้ยังไม่ตื่นกันอีกหรือไง” เสียงดังราวฟ้าผ่าแยกสองร่างออกจากกันได้เพียงเล็กน้อย

“คุณแม่ !” เหมียวสะดุ้งขยับตัวไม่ได้เพราะถูกอ้อมกอดโอบรัดให้อบอุ่นทั้งคืน.... แต่ก็ยังดีกว่าตกลงไปข้างล่าง…

“หมอปล่อยก่อนค่ะ”

“อืม....วันนี้วันหยุด” คนพูดไม่ยอมลืมตา

“คุณแม่ค่ะ....คุณแม่เป็นอะไรก็ไม่รู้” เหมียวเห็นหน้าแม่ผัวแล้วใจคอไม่ค่อยดีนึกถึงมะเขือเทศจานเมื่อคืนหรืองานจะเข้าอีกแล้ววะเนี่ย....

คนกำลังนอนสบายรีบลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับมารดา ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ ๆ เห็นเป็นจุดแดง ๆ แต่จู่ ๆ มารดาของเขาก็ยกมือขึ้นเกาหน้ายุก ๆ ยิก ๆ

“อ้าว !เดี๋ยวนี้เขานิยมแต่งหน้าแบบนี้แล้วเหรอแม่”

“ตาถั่ว ! ถามเมียแกสิว่าทำอะไรไว้กับฉัน.....อูยยยย.....” สงสัยแสดงสมบทบาทไปหน่อยเลยโดนเล็บตัวเองข่วนหน้าเข้าจริง ๆ ถึงกับสูดปาก......

คนถูกพาดพิงขมวดคิ้วมุ่นพิจารณาคุณนายลออให้ละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้งคิดตามที่หมอทิวพูดก็เห็นจริงว่าใบหน้าของคุณนายลออฉาบไว้ด้วยแป้งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงเป็นจุด ๆ มองแวบแรกจึงเห็นคล้ายผื่นแพ้...เฮ้อ !...แม่ผัวเธอนี่ขี้เล่นไม่เบา..อยากเล่นกับเหมียวก็ได้จัดให้จ้า......

“ต๊าย ! จริงด้วยจ้ะ..... หนูลืมบอกคุณแม่ไปว่าหลังจากพอกด้วยมะเขือเทศแล้ว....ตื่นเช้ามาห้ามทาแป้งหรือสิ่งแปลกปลอมใด ๆ ลงบนใบหน้าเด็ดขาดเลยนะจ๊ะ” เหมียวทำเป็นตกอกตกใจ ก่อนจะสลดลงเพราะโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง

“หืม...มีอย่างนี้ด้วยเหรอ....ฉันไม่เชื่อเกิดมาจนป่านนี้ยังไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้เลยสักครั้ง” คุณนายลออรีบปฏิเสธทันควัน ปลอบใจตัวเองว่าไม่มีอะไรต้องกังวลแค่แป้งกับลิปสติกเองเคยทาเคยใช้อยู่เป็นประจำไม่มีทางแพ้หรอก…..

“จริง ๆ นะจ๊ะ อันนี้เคล็ดลับจากเกศสยองเชียวนะคะ”

“เกศสยามหรือเปล่าเหมียว” หมอทิวถามยัยตัวแสบยิ้ม ๆ ชักจะสงสารมารดาไม่รู้ว่าจะโดนป่วนอะไรอีก เท่าที่เห็นนี่ก็หน้าเริ่มไม่ดีแล้วแม้ว่าจะพยายามเก็บอาการอยู่ก็เถอะ

“ใช่ ๆ หนูพูดผิด เกศสยามจ้ะ.....เขาบอกว่าให้รออย่างน้อย ๆ ต้องเที่ยงของอีกวันใบหน้าถึงจะขาวใสอ่อนกว่าวัยเลยนะจ๊ะ”

“แล้วถ้าไม่ล่ะ จะเป็นอะไรเหรอ” คุณนายลออถามราวกับไม่ได้ใส่ใจมากนัก

“ก็......เขาว่าหน้าจะเป็นสิวแล้วก็เป็นหนองเผลอ ๆ หน้าเน่าเลยนะจ๊ะ” เหมียวทำตาพอง ๆ เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้มองอีกฝ่ายอย่างเป็นกังวล

“เธอจำมาผิดหรือเปล่ายัยแมวเหมียว”

“ไม่ผิดหรอกจ้ะ เมื่อเดือนที่แล้วคนแถวบ้านเพิ่งจะเป็นทาแป้งตอนเช้าตกเย็นก็เป็นหนองแล้ว......ฮูยยย...หน้างี้เละดูไม่ได้เลยจ้ะ...” เธอทำท่าขนลุกขนพองราวกับเจอเรื่องสยองขวัญมาหมาด ๆ

“จริง ๆ ใช่ไหม.....ตายแล้วนี่ฉันจำทำยังไงดีหึยัยเหมียว” คุณนายลออคุมอาการไม่อยู่ ก็อย่างที่รู้แม้อายุจะเลยหกสิบมาแล้วแต่เรื่องความสวยความงามเธอไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อวันเวลาเด็ดขาด จู่ ๆ จะหน้าเละตอนแก่แล้วเมื่อไหร่จะกู้หน้ากลับคืนมาให้เหมือนเดิมได้

“ไม่ต้องกังวลหรอกจ้ะ คุณแม่แค่แพ้เดี๋ยวหนูทายาให้แป๊บเดียวก็หาย ว่าแต่คุณแม่ไม่ได้ทาแป้งหรืออย่างอื่นทาเอาไว้ใช่ไหมจ๊ะ” เธอแกล้งถามซื่อ ๆ

“โอ๊ยยยย...ทั้งแป้งทั้งลิปสติกเชียวล่ะ....เร็ว ๆ เข้า” คุณนายลออตะโกนออกมาราวกับคนสติแตก

เหมียวแอบยิ้มขำมองหน้าสามีก็เหมือนจะรู้กันจากนั้นจึงให้แม่ผัวนอนลงแล้ววิ่งไปตักน้ำฝนในโอ่งใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดหน้าให้จนหมดจด......

“เสร็จแล้วจ้ะ” เธอบอกหลังจากเปลี่ยนน้ำไปหลายขันจนมั่นใจว่าสะอาดเรียบร้อยดี

“ดูให้ดี ๆ นะ แค่เป็นสิวฉันยังรับไม่ได้”

“สะอาดแล้วจ้ะ คุณแม่คันอีกหรือเปล่าจ๊ะ”

“เอ่อ....ไม่คันแล้วล่ะ...น้ำฝนนี่ดีจริง ๆ เนอะแก้แพ้ได้ด้วย” คุณนายลออพูดจาแก้เก้อ เมื่อเห็นทั้งลูกชายลูกสาวยืนมองอย่างรู้ทัน ไม่รู้ว่ายัยแมวเหมียวจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าโดนแกล้ง แต่คงไม่มั้งไม่อย่างนั้นฉันเสียหน้าแย่เลย.......

“สรุปว่าคุณแม่ไม่ได้แพ้” หมอทิวยืนกอดอกถามมารดาเสียงขรึม

“แพ้สิยะ.......ฉันคันคะเยอไปหมดไม่เห็นเหรอ” คุณนายลออค้อนควักลูกชายลูกตาแทบพลัด เรื่องมันจบไปแล้วยังจะฟื้นฝอยหาตะเข็บเพื่ออะไรไอ้ลูกชายคนนี้นี่...ชิ !...มีเมียแล้วลืมแม่...เห็นเมียสำคัญกว่าแม่....คุณนายลออได้แต่ตัดพ้อในใจไม่กล้าพูดออกไปเพราะมีชนักติดหลัง

“แล้วตอนนี้หายแล้วเหรอครับ แสดงว่าแพ้แป้งไม่เกี่ยวกับมะเขือเทศของเหมียว” เขาต้องการลบล้างข้อกล่าวหาให้แมวเหมียวของเขา

“ทำไมจะไม่เกี่ยว แป้งนี่ฉันใช้ทุกวันจะแพ้ได้ยังไง” คนเป็นแม่ขึ้นเสียงข่ม จะยอมเสียหน้าไม่ได้เด็ดขาด

“อืม.....คุณแม่ทาแป้งละเลงลิปสติกทั่วหน้าทั้ง ๆ ที่กำลังคันคะเยออยู่เหรอครับ”

“ก็ใช่น่ะสิ !”

“เอาล่ะจ้ะ หมอไม่เข้าใจผู้หญิงก็อย่าทำให้คุณแม่เครียดสิจ๊ะเดี๋ยวคันขึ้นมาอีกจะยุ่ง น้ำฝนก็เอาไม่อยู่นะจ๊ะ” เหมียวสงบศึกระหว่างสองแม่ลูก เธอรู้แม่ผัวรู้และทุกคนก็รู้จะคาดคั้นปิดกั้นให้จนมุมไปไย สู้เปิดทางให้เดินอย่างสวย ๆ เพื่อความกลมเกลียวในครอบครัวดีกว่า....