20

“หืม......”คนเป็นแม่ตาโต ลูบเหนียงหย่อนยานของตัวเองสีหน้าเป็นกังวลแต่พอเห็นคนที่เหลือพากันอมยิ้มจึงนิ่วหน้าถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจก่อนจะกระแอมหนึ่งทีและวางท่าเคร่งขรึมใหม่อีกครั้ง

“แกอย่ามาชักใบให้เรือเสีย แม่จริงจังนะ”

“ครับแม่ ต่อได้เลยครับ”

“แม่แมวเหมียวคนนี้เป็นอะไรกับแกกันแน่บอกแม่มาชัด ๆ อีกทีซิ” เธอปรายตามองใบหน้าจิ้มลิ้มนิดหนึ่งก่อนจะหันมาใช้สายตากดดันลูกชายที่แม้จะเป็นหนุ่มใหญ่แต่เธอก็ยังมองเขาไม่ต่างจากเด็กชายในวันวาน

“เหมียวเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผมครับ”

“แค่ผู้หญิงที่ปีนเข้าหาแก ถึงกับต้องรับผิดชอบด้วยการจดทะเบียนสมรสเลยหรือไง” เธออดที่จะมองค้อนผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าลูกสะใภ้ไม่ได้ รู้สึกขัดใจ....หน้าตาก็สะสวยดีไม่น่าเชื่อว่าจะแรดร่านอย่างที่สองผัวเมียนั่นบอก....

“แม่ ! แต่เหมียวไม่...”

“เหมียวอธิบายได้จ้ะ” เหมียวพูดขัดขึ้น ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจะต้องมายืนฟังคนอื่นพูดเรื่องของตัวเอง....ทำไมไม่ถามกับเธอให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

“ไม่เป็นไรเหมียว” เขาคิดว่าทำแบบนี้เท่ากับปกป้องผู้หญิงทั้งสองคน ขืนปล่อยให้คุยกันเองเดี๋ยวได้ทะเลาะกันจนเข้าหน้ากันไม่ติด…..

“เหมียวขออธิบายเองดีกว่านะจ๊ะ คุณแม่ถามมาได้เลยจ้ะไม่ต้องกลัวเสียมารยาทเหมียวเข้าใจจ้ะ” เธอบอกพร้อมกับยิ้มซื่อทำตาปริบ ๆ จนเห็นผู้สูงวัยค้อนให้อีกครั้ง เห็นทีว่าคุยกันจบเมื่อไหร่คงต้องหาสมุนไพรมาประคบให้คุณแม่ผัวแหง ๆ …..

คุณนายลออชะงักนิดหน่อย ยัยเด็กนี่มันด่าฉันทางอ้อมหรือเปล่านะ....แต่คงไม่มั้ง เธอมองไม่ออกจริง ๆ ....

“งั้นก็ว่ามา อย่าโกหกไม่งั้นตกนรกจริง ๆ ด้วย” คุณนายลออทำหน้าขึงขังราวกับหลอกเด็กห้าขวบ

“คือว่าหนูปีนเข้ามาจริง ๆ จ้ะแต่คงจะไม่ใช่อย่างที่คุณแม่ทราบมา....เรื่องจริงมีอยู่ว่า.......” เหมียวเดาได้ไม่ยากว่าว่าคุณแม่ของเขาได้รับข้อมูลมาจากใครเพราะเห็นลุงกับป้ายืนลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่หน้าบ้านเธอจึงเล่าความจริงอย่างละเอียดให้อีกฝ่ายฟัง……

“อืม....ก็ถือว่าเธอเรียบเรียงเรื่องราวได้ดีคงจะถนัดสินะ” คุณนายลออพยักหน้าหงึก ๆ

“แม่ !” ผู้ชายคนเดียวในที่นั้นเริ่มปวดหัว พอหันมาทางทิวาก็ยิ่งแล้วใหญ่รายนั้นนั่งเงียบ ๆ ก็จริงแต่เบะปากเหยียดยิ้มมองเขาอย่างสะใจ

“ทำไมหึตาทิว......ฉันกำลังชื่นชมเมียแกอยู่นะ แต่จะให้ฉันเชื่อได้ยังไงมีแค่ลมปากหลักฐานก็ไม่มี” คุณนายลออไม่ใช่คนที่ใครจะมาหลอกต้มกันได้ง่าย ๆ ไม่อย่างนั้นจะดูแลสวนใหญ่โตโดยไม่ง้อสามีไม่รักดีที่ดันเอาคนงานสาว ๆ ขึ้นมาเป็นเมีย เธอจึงขับมันทั้งคู่ออกจากชีวิตจะไปกัดกินก้อนเกลือกันที่ไหนก็ตามใจ เธอไม่สนใจ......

“หนูสาบานว่าเรื่องที่พูดไปเป็นความจริงนะจ๊ะ.....หากถ้าไม่จริงแม้แต่น้อยขอให้...ขอให้......” เธอพูดไม่ทันจบคนเป็นแม่ผัวก็ขัดขึ้นเสียก่อน

“ไม่ต้องมาสบถสาบาน มีทางเดียวเท่านั้นแหละที่จะให้ฉันเชื่อใจเธอได้”

“ทางไหนหรือจ๊ะ”

“พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิว่าเธอเป็นคนดีจริง......”

“หนูยินดีจ้ะ คุณแม่จะพิสูจน์ยังไงหรือจ๊ะ”

คุณนายลออไม่ตอบแต่หันไปสั่งทิวาแทน “ไปบอกคนขับรถให้กลับไปรอที่โรงแรมก่อนเพราะเราจะนอนที่นี่กัน”

“แม่ !....เอ่อ.....บ้านมันแคบผมเกรงว่าแม่กับทิวาจะไม่สะดวกสบายเท่าที่ควร ผมว่าพักที่โรงแรมดีแล้ว ผมกับเหมียวจะไปหาเอง พาเที่ยวด้วยเอ้า....” ที่พูดแบบนี้เพราะรู้จักแม่ตัวเองดีที่สุด

“ฮึ ! …..เธอจะจัดให้แม่ผัวอย่างฉันได้พักสบาย ๆ ที่บ้านหลังนี้ได้หรือไม่” คุณนายลออหันมาถามกับเหมียวตรง ๆ

“สบายมาก เดี๋ยวเหมียวจัดให้จ้ะ” เธอยิ้มแป้นแบบนี้สิดี....สงสารก็แต่สามีไม่รู้ว่ากังวลอะไรนักหนาสิน่าทำเป็นปอดแหกไปได้...

บทที่ 7

เหมียวในฐานะลูกสะใภ้ที่รอการพิสูจน์ต้องวิ่งวุ่นทั้งวันทั้งจัดห้องหับที่หลับที่นอน ซึ่งเธอจัดให้แม่สามีกับคุณทิวานอนห้องที่ดีที่สุดที่มีอยู่ห้องเดียวนั่นก็คือห้องที่เธอกับสามีใช้นอนด้วยกัน ส่วนเธอกับหมอทิวน่ะเหรอคงต้องย้ายตัวเองลงมานอนห้องรับแขก สำหรับเธอไม่มีปัญหาแต่ดูเหมือนว่าหมอทิวจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก....

มื้อเย็นเหมียวทำกับข้าวแบบบ้าน ๆ อย่างน้ำพริกปลาทูผัดผักต้ม ยำเธอพยายามทำเต็มความสามารถรสชาติจัดจ้านตามแบบฉบับของเธอทำเอาคุณนายลออสูดปากน้ำมูกน้ำตาไหลแต่ก็ขอเติมข้าวไม่ทันไรข้าว หมดหม้อส่วนหมอทิวเขากินอย่างสบาย ๆ ทิวาก็เช่นกัน

“เอ่อ...หนูขอโทษที่ไม่ได้ถามคุณแม่ก่อน เผ็ดมากไหมจ๊ะหนูทำ กล้วยบวชชีเอาไว้ให้แก้เผ็ดด้วยจ้ะ ไม่รู้ว่าคุณแม่กลัวอ้วนหรือเปล่าจ๊ะ” หลังจากอยู่ร่วมบ้านกันมาหลายชั่วโมง สิ่งหนึ่งที่เธอรับรู้ได้คือคุณนายลออเป็นผู้หญิงที่รักษารูปร่างหน้าตา เรียกว่าห่วงสวยเป็นพิเศษนั่นแหละ......

“มีอะไรก็ไปเอามาสิ.....” คุณนายลออว่าพลางทำคอแข็งแต่พอลับหลังลูกสะใภ้ก็เป่าปากพัดโบกดูวุ่นวายไปหมด

“คุณแม่ไม่น่ากินเข้าไปตั้งเยอะ กินเผ็ดไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะ” ทิวาบ่นมารดาไม่จริงจังนัก

“ก็มันอร่อยนี่ยะ......เอ่อ...แม่หมายถึงก็พอกินได้” ผู้สูงวัยพยายามระมัดระวังตัวเก็บอาการเพราะไม่อยากให้ลูกสะใภ้ได้ใจแต่ก็เผลอจนได้

“เหรออออ...........”