17

ทางด้านภูผาแวะกลับมาจิบกาแฟที่บ้านและนั่งรอภรรยากับเหมียวที่กำลังช่วยกันจัดของว่างต้มกาแฟไปเผื่อหมอทิวที่ยังอยู่ที่คอกวัว.......เหมียวตื่นเต้นมากที่คุณภูอนุญาตให้ไปด้วย....เธอจึงรีบจัดเตรียมทุกอย่างด้วยความว่องไวแต่ไม่ทันจะได้ออกไปก็มีคนงานมาตะโกนเรียกที่หน้าเรือนโหวกเหวก….

“นาย...เกิดเรื่องใหญ่แล้วนาย” ไอ้จ่อยตะโกนบอกเสียงดังทั้งยังคร่อมมอเตอร์ไซด์คันเก่าไม่ยอมดับเครื่อง

“เกิดอะไรขึ้น”

“คุณหมอกับนังชบา.......เอ่อ...นายไปดูเองเถอะจ้ะ” พูดจบจ่อยก็เลี้ยวมอเตอร์ไซด์รีบบิดกลับไปทางเดิมทันที

“เหมียว...อะ...อ้าว” ภูผาจะหันมาชวนเหมียวแต่ไม่ทัน...เพราะเธอวิ่งไปรอที่รถแล้ว.......

บทที่ 6

เหมียวเพ่งมองไปที่คอกวัวตั้งแต่รถยังจอดไม่สนิทเสียด้วยซ้ำระหว่างทางเธอจินตนาการไปต่าง ๆ นา ๆ อย่างเช่นว่า หมอทิวโดนวัวเหยียบหลังหัก ไส้ทะลัก ตาถลนหรือไม่ก็ไปเป็นลมเป็นแล้งในคอกวัว....แต่ถ้าแค่เป็นลมทำไมคนที่มาบอกจะต้องตื่นเต้นด้วยเล่า…เธอรู้สึกโล่งอกโล่งใจเมื่อไม่พบภาพอย่างที่จินตนาการเอาไว้ ไม่มีใครนอนตายตรงนั้นแต่ใต้ต้นไม้นั่นมีคนงานสองสามคนจับกลุ่มแหงนคอมองขึ้นไปบนต้นไม้เหมียวจึงเปิดประตูรถรีบแล่นไปตรงนั้นทันที.......

“หมอ !......” เธอมองขึ้นไปบนต้นไม้ตาค้างเมื่อเห็นภาพบนนั้น

“เล่นอะไรวะไอ้ทิว” ภูผาเดินตามหลังมาเห็นสภาพเพื่อนแล้วเดาไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นหรือว่าใครหนีใครขึ้นไปก่อน

“กูไม่ได้เล่น มึงช่วยรับชบาลงไปก่อนเร็วอย่าเพิ่งพูดมาก” หมอทิวเกาะต้นไม้พลางยื่นแขนไปโอบรัดร่างของชบาเอาไว้ในขณะที่เจ้าตัวมีผ้าพันคอห้อยพาดกับกิ่งไม้หากปล่อยไปเกรงว่าร่างเล็กนั่นจะโดนแรงโน้มถ่วงของโลกดึงลงให้ขาดอากาศหายใจ

“ไม่ ! ชบายอมตายอยู่บนนี้ดีกว่าจะอยู่ต่อไปก็ไร้ค่า....คุณหมอไม่รักชบาฮือ ๆ ๆ .....” เด็กสาวร้องห่มร้องไห้ไม่สนใจเจ้าของแขนที่กัดฟันเกร็งเอาไว้จนหน้าดำหน้าแดงใกล้จะหมดแรงเต็มที

“ชบาอย่าดื้อ...ลงมาเดี๋ยวนี้” ภูผาขยับเข้าไปยืนใต้ตำแหน่งที่ร่างนั้นห้อยอยู่พร้อมกับส่งสัญญาณให้คนงานที่แบกบันไดวิ่งกระหืดกระหอบตามมาขึ้นไปตัดผ้าที่รัดกับกิ่งไม้

“ชบาไม่ลงจ้ะนาย ชบาอยากตาย”

“เออ....ลงมาตายข้างล่าง” คนเป็นนายโมโห อยากจะฟาดยัยเด็กเมื่อวานซืนที่เห็นมาตั้งแต่เล็ก ๆ เป็นเด็กช่างฝันก็เห็นมีหนุ่ม ๆ มาติดกันเกรียวทำไมถึงได้มาคลั่งไอ้หมอแก่ ๆ ได้อีกวะ......

“นายภูใจร้าย....นายภูไม่รักไม่เอ็นดูชบาบ้างแล้วหรือจ๊ะ”

“บ้าฉิบ !....” เขาสบถอย่างหัวเสียสงสัยเด็กนี่จะฟังละครวิทยุจนเพ้อ

เหมียวเห็นหน้าคุณภูผาแล้วก็อดขำไม่ได้ทำเหมือนโดนตัวประหลาดกระโดดเกาะคงทั้งโกรธและสยดสยอง...... สมองยัยชบานี่คงจะไม่ค่อยทำงานสักเท่าไรใช้แต่อารมณ์ล้วน ๆ หรือไม่ก็เป็นพวกคลั่งรักหนุ่มใหญ่ขั้นสุด.......

....กรี๊ดดดดด......เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจพร้อมกับร่างของชบาตกลงมาสู่อ้อมกอดของภูผาอย่างพอดิบพอดี แต่ที่เรียกเสียงฮือฮาก็เพราะว่าชบาหลับหูหลับตากอดคอเจ้านายเอาไว้แน่น

“เฮ้ย ! ปล่อย.....” คนอื่น ๆ ต้องเข้ามาช่วยกันแกะมือตุ๊กแกของชบาที่เหนี่ยวลำคอของคนเป็นนายลงไปแทบจะชนหน้าอก ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เขาคงโยนทิ้งไปแล้ว

“เหมียวจ๋า ฉันอธิบายได้นะจ๊ะ” หมอทิวอาศัยช่วงชุลมุนดึงมือเมียสาวให้เดินห่างออกมากะว่าถ้าโดนด่าจะได้ไม่มีใครได้ยิน

“อธิบายว่ายังไงจ๊ะ........ชบาตัดพ้อถึงขนาดจะฆ่าตัวตายนี่คงจะลึกซึ้งกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะสิ” เธอดึงมือออกจากการเกาะกุมพร้อมกับก้าวห่างออกมาหนึ่งก้าวทำเป็นหน้าบึ้ง…..

“คือ....เหมียวก็เห็นใช่ไหมว่าฉันน่ะ....ดูดีมีเสน่ห์แถมยังภูมิฐานหน้าที่การงานก็ใช้ได้ดีกว่าหนุ่มชาวไร่ตั้งเยอะ...แบบว่า....” กำลังจะพูดต่อแต่ถูกมือบางเอื้อมมาปิดปากไว้...ทำไมไม่ฟังให้จบว้า.......

“พอแล้วจ้ะ เหมียวไม่โกรธหมอแล้วก็ได้” เธอบอกเขาอย่างอ่อนใจ

“แต่ฉันยังอธิบายไม่จบเลยนะ ฟังอีกหน่อยน่าจะได้ไม่ค้างคาใจ” เขาคะยั้นคะยอเธออุตส่าห์จะแสดงความจริงใจตีแผ่ความในใจแบบไม่มีหมกเม็ดยัยเมียเด็กกลับส่ายหน้ารัว ๆ น่ากลัวคอจะเคล็ด

“เท่านี้ก็เข้าใจมากแล้วจ้ะ” เธอเข้าใจแล้วว่ามีสามีของเธอเป็นคนมองตัวเองในแง่ดี ดีมาก มากจนเข้าขั้นหลงตัวเองเลยล่ะ….

“อ้าวเหรอ ฉันเป็นห่วงแทบแย่กลัวว่าจะทำให้เหมียวเสียใจ”

“เหมียวเสียใจแน่จ้ะ ถ้าหมอไม่ช่วยคนที่กำลังจะทำร้ายตัวเอง” เธอยอมรับว่าครั้งแรกที่เห็นนั้นโกรธมากที่เห็นสามีขึ้นไปกอดกับผู้หญิงอื่นบนต้นไม้ แต่พอดู ๆ ไปก็คิดถึงคำที่ว่า......อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา......

“เพราะหมอเป็นคนดีไงครับ....เหมียวภูมิใจใช่ไหมที่สามีแสนดีขนาดนี้” เขาเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจพร้อมกับจับสองมือบางขึ้นจูบอย่างอารมณ์ดี

“เอิ่ม.....หนูขอตัวไปดูวัวก่อนนะจ๊ะ” เธอรีบชักมือกลับพร้อมกับรีบเดินหนีก่อนจะขย้อนอาหารที่กินเข้าไปจนอิ่มแปล้ออกมาเพราะรู้สึกเลี่ยน.......เสียดายของ....