10

ทางด้านสองสามีภรรยาเจ้าของไร่ หลังจากซักฟอกกันจนขาวสะอาดคนบงการก็ถึงนั่งหน้าจ๋อยสงบเสงี่ยมเจียมเนื้อเจียมตัวเพราะถูกเมียบ่นจนหูชา....

“ทำไมถึงเล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ ไปได้คะ” เธอแทบไม่เชื่อว่าผู้ชายวัยแตะสี่สิบที่ปกครองผู้คนมากมายแถมยังสร้างไร่จนใหญ่โตจะเล่นพิเรนทร์ราวกับเด็กชายพอกันเลยทั้งพี่ภู ทั้งพี่หมอ มีอย่างที่ไหนพอไม่ได้อย่างใจก็พากันไปขุดดินยกแปลงแข่งกันมืด ๆ ค่ำ ๆ ไม่รู้จะบ้าพลังกันไปถึงไหนงูเงี้ยวไม่กัดตายก็บุญแล้ว

“โธ่....ก็พี่ไม่มีทางออกนี่ครับ ไอ้ทิวก็เหมือนกันขืนให้ไปหาผู้หญิงอย่างว่าเดี๋ยวก็จะโดนเมียงอนเอาอีก”….ฮึ...เมียไม่เข้าใจหรอกว่าฤทธิ์ของยาดองโด่ไม่รู้ล้มมันมากมายขนาดไหน

“ฮึ ! ไม่ได้แค่งอนค่ะ แต่หญ้าจะตัดทิ้งไม่ต้องให้ใครได้ใช้มันอีกแล้ว” กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว มาพูดให้อารมณ์ขึ้นอีกทำไมนะ

“ไม่ได้ทำสักหน่อย แค่พูดเฉย ๆ” ภูผาแย้งเบา ๆ ทำไมท้องนี้ถึงได้ดุนักวะ หรือว่าไอ้เสือน้อยของพ่อแผลงฤทธิ์เข้าแล้ว...ภูผาดเดาว่าลูกคนนี้ต้องเป็นผู้ชายเขาชักจะมั่นใจขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเมียชักจะดุเดือดขึ้นทุกวัน...

“ที่พูดออกมาได้ก็เพราะคิดอยู่ใช่ไหมคะ”

“เปล๊า ! ไม่ได้คิดเลยจริง ๆ คร๊าบบบบ” เอาแล้วไงแค่เดาว่ากูคิดอะไรก็เอามาโกรธได้อีกแน่ะ....ภูผาลุกขึ้นจะเข้าไปกอดขืนไม่คลุกวงในไม่จบแน่

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลย...เหม็นเหล้า”

“หืม...เอ่อ....งั้นขอเวลาอาบน้ำแป๊บเดียว” เขาเองก็เริ่มจะทนกลิ่นตัวเองไม่ไหวเหมือนกัน

กอหญ้าเลือกเสื้อผ้าของสามีลงไปให้หมอทิวเพราะนั่นก็ดูไม่จืดเหมือนกัน พอเธอส่งให้เขาถึงกับยิ้มแฉ่งรีบวิ่งเข้าไปจัดการตัวเองเหมือนกับพี่ภูไม่มีผิด...เล่นอะไรกันแผลง ๆ ไม่เข้าท่าเลยจริง ๆ

“พี่หญ้าจ๊ะ...เอ่อ......เหมียวขอกลับพร้อมหมอเลยนะจ๊ะ” เธอเก้อเขินเล็กน้อยที่เอ่ยออกไปแบบนั้นเพราะทีแรกตั้งท่าจะอยู่หลายวัน นี่แค่ข้ามคืนก็จะร้องตามสามีกลับบ้านเสียแล้ว

“เรื่องผู้หญิงเมื่อเช้าตกลงกันได้เรียบร้อยแล้วใช่ไหมจ๊ะ” กอหญ้าถามยิ้ม ๆ

“จ้ะ...หมอรับปากว่าจะไม่บังคับฝืนใจเหมียว....ก็เลยคิดว่าน่าจะกลับไปดูแลตอบแทนความดีมีน้ำใจของหมอบ้างน่ะจ้ะ” เหมียวตอบอาย ๆ ก่อนจะสารภาพตามตรง “คือ......เมื่อเช้าหนูแกล้งงอนน่ะค่ะ”

“อ้าว ! พี่นึกว่าเหมียวหึงจริง ๆ ซะอีก”

“ก็หมออุตส่าห์แสดงขนาดนั้น หนูก็เลยเล่นตามน้ำไปด้วยเลยไงจ๊ะ” เหมียวยิ้มนึกถึงคำพ่อที่พร่ำสอนเธอเสมอเรื่องความซื่อสัตย์สุจริต แต่ไม่ได้สอนให้เป็นคนโง่....เพราะฉะนั้นเล่ห์เหลี่ยมกลโกงที่พ่อเคยพบเจอมาทั้งชีวิตมักจะถูกถ่ายทอดให้ลูกสาวคนเดียวฟังเสมอทั้งนี้เพื่อจะได้ไม่ตกเป็นเหยื่อของใครง่าย ๆ ส่งผลให้เธอทันคนค่อนข้างระวังตัวและอาจจะถึงขั้นระแวง เมื่อต้องมาอยู่กับคนแปลกหน้า....เรื่องแค่นี้ทำไมเธอจะจับไม่ได้.....

“เก่งมากจ้ะ....” กอหญ้าชื่นชมน้องสาวคนนี้จากใจจริงเรื่องของอายุดูถูกกันไม่ได้เลย เด็กสาววัยละอ่อนขนาดนี้สามารถพาตัวเองรอดพ้นปากเหยี่ยวปากมาได้คงไม่ใช่เพราะโชคช่วยอย่างเดียวเป็นแน่.......

บทที่ 4

หลังออกจากไร่ภูผาหญ้าหวานคู่สามีภรรยาก็พากันแวะซื้อหาของกินของใช้ที่จำเป็นส่วนมากก็เป็นของเหมียวกว่าจะกลับถึงบ้านก็เย็นมากแล้ว เหมียวกระโดดแผล็วลงจากรถอย่างคล่องแคล่วเพื่อไปเปิดประตูรั้วหน้าบ้านแต่ก็อดที่จะแอบมองบ้านข้าง ๆ ไม่ได้ วันนี้บ้านเงียบเชียบป้าเอียดคงไม่อยู่ส่วนอีตาลุงชีกอจะไสหัวไปไหนก็ช่างเถอะเธอไม่สน

“เป็นห่วงป้าเหรอ” สายตาเขามันไม่ยอมถอนไปจากเธอ ดังนั้นทุกทุกความรู้สึกของเธอเขาจึงรับรู้ได้ไม่ยาก

“เปล่าค่ะ” เธอสั่นหน้า จะว่าไปแล้วความสัมพันธ์ระหว่างป้าหลานก็ไม่ได้แนบแน่นอะไรนักหนาแค่รู้ว่าสายเลือดเดียวกันแต่ไม่เคยมีความทรงจำในวัยเด็กเลยแม้แต่น้อย มีแต่พ่อที่เลี้ยงดูอุ้มชูมาตลอด แต่จะไม่ให้สนใจเลยทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้มันก็เป็นไปไม่ได้

หมอทิวแค่พยักหน้ารับรู้และไม่ได้พูดอะไรอีก เขาขนข้าวของเต็มสองมือเพื่อนำเข้าไปเก็บในบ้านในขณะที่เมียตัวน้อยเดินตัวปลิวเปิดประตูบ้านนำหน้าเข้าไปแล้ว

“หมอไปพักก่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวเหมียวทำกับข้าวให้กินนะจ๊ะ”เธอบอกเขาเพราะเห็นร่องรอยของความอิดโรยบนใบหน้าที่ยังไม่ได้หลับไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวานแถมวันนี้ยังขับรถพาเธอหาซื้อข้าวของโดยไม่บ่นสักคำ

“ช่วยกันดีกว่าจะได้เสร็จเร็ว ๆ ” เขาบอกพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เวลาแบบนี้ใครจะอยากพักกันเล่า หาเรื่องพาตัวเองมาพัวพันใกล้ชิดให้ได้ชื่นอกชื่นใจสักนิดก็ยังดีกว่าแยกไปนอนแห้งเหี่ยวหัวโตเป็นไหน ๆ

“แต่หมอดูจะไม่ไหวแล้วนะจ๊ะ” เธอบอกด้วยความห่วงใย

“อ้าว ! นี่ไม่รู้จริง ๆ หรือว่าสามีของเธอน่ะอึดแค่ไหน....ดูนี่ซะก่อน” เขาพูดพร้อมกับยกแขนพยายามเบ่งกล้ามซึ่งมีอยู่นิดหน่อยขึ้นมาอวดอย่างภาคภูมิใจ

“หมอ ! ทะลึ่งอ่ะ.....” เธอไม่คิดว่าคนอย่างหมอทิวทำไมถึงได้กล้าพูดสองแง่สองง่ามออกมาได้ไม่อายปาก.....ชิ...จะอึดแค่ไหนกันเชียวไอ้เหมียวจะรอดู........