ตอนที่6 : ไม่รู้ไม่เห็น

เอี๊ยด!! เสียงรถจอดสนิทที่ไหนสักแห่งแต่เธอไม่รู้ว่าคือสถานที่ใด เพราะตาที่ถูกปิดอยู่จนทุกอย่างมืดสนิท

"อื้อ!! อ่อย!" เสียงหวานร้องอู้อี้เมื่อจู่ๆ ก็ถูกใครสักคนจับขาเธอลากก่อนจะอุ้มเธอพาดบ่าจนเลือดตกหัว

"พาไปที่ห้องดำ" เสียงคำสั่งเข้มของคนตัวโตที่นั่งรถมากับเธอเอ่ยบอกใครสักคนที่อุ้มเธออยู่ อันดาทั้งดิ้นทั้งทุบทั้งตีคนที่อุ้ม แต่ผู้ชายพวกนี้ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์วัดแจ้งแทบไม่สะทกสะท้านแรงมดของเธอเลยแม้แต่น้อย

ตุบ! ร่างเล็กถูกจับวางอย่างไม่มีความปรานี อันดารู้สึกระบมช้ำไปทั้งตัวแต่ทำได้แค่กัดฟันกลั้นเสียงร้องเอาไว้

"สวยดีวะ ถ้านายยกให้ก็คงดี" อันดาหูผึ่งเมื่อได้ยินเสียงของพวกผู้ชายตัวโตคุยกันในเรื่องที่ไม่น่าฟัง

"มึงคิดว่าจะรอดหรือไง ใครเข้าห้องนี้กูไม่เห็นจะรอดสักคน" ร่างบางลุกขึ้นนั่งอย่างกลัวๆ ทั้งตาทั้งปากยังคงถูกปิดเอาไว้ เธอไม่สามารถมองเห็นหรือส่งเสียงขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้ แถมมือยังถูกรัดจนแน่นจนยกขยับไม่ได้

ปัง! เสียงประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของคนตัวสูงร่างใหญ่กำยำที่ทุกคนต่างเกรงกลัว

"ไอ้คาเมลล่ะ?"

"อยู่ที่คุกใต้ดินครับ" เสียงลูกน้องตอบกลับ เอเดนพยักหน้ารับก่อนเริ่มก้าวสามขุมเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่บนโต๊ะขนาดไหนที่ตั้งอยู่กลางห้อง

"พูดความจริงมาสาวน้อย ว่าเห็นอะไรบ้าง" มือหนาดึงผ้าที่ปิดปากเธออกก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบแต่กลับน่ากลัว

"หนูไม่เห็นอะไรเลยค่ะ มันมืดไปหมดจนไม่เห็นเลยสักอย่าง" ร่างบางรีบเอ่ยหาทางรอด ตาสวยยังคงถูกปิดไว้ด้วยผ้าทำให้มองไม่เห็นว่าคนตรงหน้าทำสีหน้าอย่างไร แต่เธอกลิ่นน้ำหอมของเขาทำให้เธอรู้สึกใจสั่นวูบไม่น้อย

"ยังไม่พูดความจริงอีกเหรอคนสวย" มือใหญ่ปลดผ้าปิดตาเธอออกเพื่อให้เธอเห็นใบหน้าของเขาชัดขึ้น อันดาเพ่งมองคนตรงหน้าในห้องที่มีแต่ความมืดแต่ยังมีไฟสลัวจากโคมไฟสีส้มที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

"หนูพูดความจริงค่ะ หนูไม่เห็นอะไรเลย!" ร่างบางยังคงเน้นย้ำคำตอบของตัวเอง คนตรงหน้าเงียบไปสักพักเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"ว้าย! คุณจะทำอะไร" ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อถูกมือหนาของเขากระชากตัวเธออย่างไม่ทันตั้งตัว เอเดนไม่ตอบคำถามเธอเขากลับจัดการถอดเสื้อโค้ทตัวหนาออก

"คุณหาอะไรคะ?" อันดาทำหน้าสงสัยเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรแต่ท่าทางของเขาเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง

"บอกมาว่าตระกูลร็อคเชลส่งเธอมาใช่ไหม" ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับชูชิปขนาดเล็กที่เจอในเสื้อโค้ทตัวหนาของเธอ อันดาได้แต่ตาโตค้างด้วยความตกใจ

"ใครคะ? ร็อคเชลฉันไม่รู้จักค่ะ" เธอไม่รู้จักจริงๆ วันๆ ก็เอาแต่ทำงานจะไปรู้จักคนที่เขาถามได้อย่างไร

"อย่ามาโกหก!" เอเดนขึ้นเสียงใส่เธอจนลูกน้องที่ยืนล้อมรอบพากันก้มหน้าเมื่อผู้เป็นนายเริ่มโมโห

"ฉันไม่รู้จักจริงๆ จะให้บอกยังไงคุณถึงจะเชื่อ"

"หึ! ไอ้พวกนั้นคงให้เงินเธอหนักสินะ" เอเดนมองเธอด้วยสายตาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด

"ฉันไม่ได้รับเงินจากใครทั้งนั้น แล้วไม่รู้ว่าไอ้ชิปนั่นมาอยู่ที่ฉันได้ยังไงด้วยซ้ำ!" อันดาเริ่มเถียงกลับอย่างไม่ยอม เธอไม่เคยเห็นชิปที่เขาตามหามาก่อนแต่จู่ๆ มันมาอยู่ในเสื้อโค้ทของเธอได้อย่างไร

"ไอ้คาเมลมันบอกเองว่าเธอเป็นคนของร็อคเชล"

"คาเมล?" อันดาทำหน้ามึนงง เขาพูดถึงใครอีกเธอไม่รู้จักสักคน แต่ในหัวกลับนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เธอดันไปได้ยินจากชายคนที่คิดว่าไร้บ้านพูดถึงผู้หญิงเอเชียคนหนึ่ง

อย่าบอกนะว่า..

"ผู้หญิงคนนั้นคือฉันเหรอคะ" อันดาถามด้วยความแสนซื่อพร้อมหน้าตาไร้เดียงสาที่ดูไร้พิษภัย

"เธอนี่โกหกได้หน้าใสซื่อจริงๆ เลยนะ" คนตัวโตจัดการโยนเสื้อโค้ทตัวใหญ่ของเธอลงพื้นก่อนจะค่อยๆ ปลดกางเกงตัวเองออก

"คะ..คุณจะทำอะไรคะ" อันดามองสิ่งที่เขากำลังทำอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะถอดกางเกงทำไม แต่อีกคนไม่ตอบคำถามของเธอเขากลับจ้องหน้าเธอด้วยสายตามัจจุราชที่พร้อมพรากชีวิตเธอในไม่ช้า