อ้อนรักมาเฟียร้าย

[ประเทศรัสเซีย]

หญิงสาวเอเชียตัวเล็กบอบบางในวัยสิบเก้าปี เดินออกจากร้านอาหารไทยที่ตนเองทำงานพาร์ตไทม์ ริมฝีปากเล็กยิ้มกว้างกับจำนวนเงินที่ถืออยู่ในมือ

"คิกๆ เงินออกแล้ว" เธอคืออันดาหญิงสาวชาวไทยผู้มาใช้ชีวิตแสนยาจกในประเทศรัสเซีย เธอมีชื่อเล่นว่าอ้อน แต่ไม่ค่อยมีใครเรียกชื่อนี้อาจเป็นเพราะการออกเสียงที่ยากทำให้ทุกคนที่นี่เรียกเธอว่า 'อันดา'

"อันนี้ค่าห้อง อันนี้ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอม เฮ้อ! ยังไม่พอเลย" ริมฝีปากที่ยิ้มก่อนหน้าหุบลงทันทีเมื่อแบ่งเงินแล้วแต่ก็ยังไม่พอสำหรับค่าเทอมที่เธอต้องเรียน

"ค่าเทอมเอาไว้รอบหน้าแล้วกัน" ร่างบางเก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเองอย่างถอดใจ เธอตั้งใจเก็บเงินเรียนมหาวิทยาลัยแต่ด้วยความที่เธอไม่ใช่คนรวยการหาเงินแต่ละทีมันจึงยากลำบาก

"แม่นะแม่ ทิ้งหนูไว้แล้วก็หายไปเลย" เสียงหวานบ่นอุบอิบถึงแม่ของตัวเองที่หายไปเมื่อสองปีก่อนโดยไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย

อันดาเกิดและโตที่ประเทศไทย แต่เมื่ออายุสิบห้าแม่ของเธอแต่งงานใหม่กับเศรษฐีชาวรัสเซีย เธอเลยต้องย้ายตามแม่มาอยู่ที่นี่ ผ่านไปไม่นานสามีใหม่แม่ก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ สมบัติทุกชิ้นของพ่อเลี้ยงที่คิดว่าต้องเป็นของแม่เธอกลับกลายไปเป็นของคนอื่นเพียงเพราะแม่เธอเป็นเมียน้อยเขาโดยไม่รู้ตัว

อันดาอยู่กับแม่จนถึงอายุสิบเจ็ดก่อนที่แม่ของเธอจะหายสาบสูญไป ท่านบอกเพียงแค่ว่าจะไปทำงานหาเงิน ช่วงปีแรกแม่เธอยังส่งเงินให้เธอเรียนจนจบเกรดสิบสองก่อนจะหายไปและขาดการติดต่อไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่เธอเชื่อว่าแม่เธอยังมีชีวิตอยู่

"เฮ้อ!" หญิงสาวตัวเล็กเปิดประตูห้องพักที่แสนคับแคบมีที่แค่พอซุกหัวนอนเท่านั้น เพราะเธอไม่มีเงินมากพอที่จะย้ายไปอยู่ที่ดีๆ และที่เธอไม่ยอมกลับประเทศไทยเพราะเธอมีความหวังว่าสักวันแม่เธอจะกลับมาหา

ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูยามวิกาลเวลานี้ไม่มีใครนอกจากเจ้าของที่พักที่เธออาศัยอยู่

"นี่! เงินค่าห้องฉันล่ะ"

"นี่ค่ะ" หญิงสาวรีบส่งเงินจำนวนหนึ่งให้คนที่มาทวงเธอในเวลาสี่ทุ่ม

"ดี! ทีหลังอย่าจ่ายช้าอีกล่ะ ไม่งั้นไปหาที่อยู่ใหม่ได้เลย" เสียงแหลมแสบหูของเจ้าของที่พักเงียบไปหลังจากได้เงินที่ต้องการ

"เหี้ยมชะมัด ช้าแค่วันเดียวเอง" เมื่อคล้อยหลังอันดาก็แอบบ่นอุบอิบเป็นภาษาไทยเพราะกลัวอีกคนจะได้ยิน

"ผ่านไปอีกวันแล้ว" ล้มตัวนอนบนเตียงอย่างหมดแรงก่อนจะมองปฏิทินที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอใช้ชีวิตหมดไปแต่ละวันด้วยการทำงานและก็ทำงาน เธออยากเก็บให้ได้เยอะๆ เพื่อความสบายในวันข้างหน้า

"นอนๆ พรุ่งนี้มีงานต่อ สู้ๆ อ้อน" ปลอบใจตัวเอง ไหนใครบอกว่าลำบากวันนี้สบายวันหน้าแต่สำหรับเธอลำบากวันนี้วันข้างหน้าก็ยังลำบากอยู่ดี

ติ๊ด~ ติ๊ด~ เสียงนาฬิกาดังบ่งบอกถึงเวลาที่เธอต้องตื่นนอน มือเล็กเอื้อมไปปิดนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้นขยี้ตา

"ทำงานๆ สู้!" ปากบ่นสู้แต่ร่างกายกลับเดินเข้าห้องน้ำอย่างหมดแรง อันดาสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่เพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่นเพราะช่วงนี้เป็นช่วงฤดูหนาว อากาศด้านนอกอุณหภูมิติดลบเกือบสิบองศาและคนขี้หนาวแบบเธออาจแข็งตายก่อนได้ไปทำงาน

[ร้านอาหารไทยสุมันตา]

อันดาเดินเข้าร้านอาหารไทยที่เธอทำงานอยู่ด้วยสีหน้าหมดแรง ยิ่งเจอเพื่อนร่วมงานแล้วก็ยิ่งเพลีย

"เด็กเส้น มาทำงานได้แล้วเหรอ" เสียงเพื่อนร่วมงานที่ดูไม่ค่อยจะชอบหน้าเธอเอ่ยทักอย่างไม่เป็นมิตร

"แล้วมายุ่งอะไรด้วยล่ะ ต่างคนต่างทำงานเถอะ" อันดาเหนื่อยที่ต้องสู้รบปรบมือกับอีกฝ่าย ไม่มีวันไหนที่เธอไม่โดนจิกกัดด้วยคำพูด

"ถ้าเจ้าของร้านไม่ใช่คนไทยแกโดนไล่ออกไปนานแล้ว" อันดาไม่เอ่ยตอบเพราะเธอเบื่อเต็มทน

ที่เธอได้มาทำงานที่นี่ก็เพราะเจ้าของร้านซึ่งเป็นคนไทยเหมือนกันเห็นใจเธอที่ต้องหาเงินตั้งแต่อายุยังน้อยเลยรับเธอเข้าทำงาน ทั้งที่จริงๆ ร้านนี้จำกัดอายุพนักงานตั้งแต่ยี่สิบปีขึ้นไปแต่เธอทำงานตอนอายุแค่สิบแปดเท่านั้น ทุกคนในร้านเลยพากันเรียกเธอว่าเด็กเส้น

"อ้าว! น้องอ้อนมาแล้วเหรอ เอานี่ไปส่งให้พี่ทีจ้ะ" เสียงใสของพี่เจ้าของร้านคนสวยเป็นคนที่สองรองจากแม่ของเธอที่เรียกชื่อเล่นเธอแทนชื่อจริง

ร้านอาหารที่เธอทำค่อนข้างมีชื่อเสียงแถมยังมีบริการส่งแบบดิลิเวอรีอีกต่างหากและหน้าที่ส่งดิลิเวอรีก็มักจะเป็นหน้าที่ประจำของเธอไปแล้ว

"ค่ะ พี่เจี๊ยบ" อันดาเดินผ่านคนตรงหน้าไปอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะไปทำงานของตัวเอง เธอพยายามไม่สนใจใครทั้งนั้นเหตุผลเดียวที่เธอต้องทำงานก็เพราะต้องการเก็บเงิน เธอจะไม่สนใจคำพูดใครทั้งนั้น!