ตอนที่7 : มาเฟียจอมโหด

เอเดนปลดกางเกงสีดำราคาแพงลงมาอยู่ที่ต้นขาหนาก่อนจะควักท่อนเอ็นใหญ่เท่าแขนของเธอขึ้นมา

"คุณบ้าหรือเปล่า ทำอะไรของคุณ!" อันดาเมินหน้าหนี ถึงจะเคยเห็นไอ้เจ้าท่อนยักษ์นี้มาแล้วแต่ของคนตรงหน้ามันใหญ่กว่าของที่เธอเคยเจอเป็นเท่าตัว

"เค้นความจริงจากเธอไง!"

"??" อันดาทำหน้ามึนงง เธอไม่เคยเห็นการเค้นความจริงจากใครลามกวิตถารได้เท่าเขามาก่อน

"มานี่!"

"ว้าย! ปล่อยนะไอ้หนวดเฟิ้ม" มือหนาลากขาเธอเข้าหาตัว ร่างบางพยายามถีบเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลเขายืนนิ่งราวกับท่อนไม้ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

"ปากกล้านักนะ บอกความจริงมาสิ!! แล้วฉันจะปล่อยเธอไป"

"ความจริงอะไร ฉันพูดไปหมดแล้วต่อให้คุณฆ่าฉันก็ไม่มีความจริงอะไรอีกแล้ว!" อันดาตะเกียกตะกายเพื่อหนีจากคนตัวโตที่ยืนจ้องเธอด้วยสายตาน่ากลัว

"เธอเห็นลูกน้องฉันหรือเปล่า รู้อะไรไหมว่าฉันสั่งแค่คำเดียวเธออาจจะมีผัวทีเดียวพร้อมกันหลายคนได้เลยนะ" เอเดนกระซิบข้างหูเธอก่อนจะมองลูกน้องที่ยืนก้มหน้ารอบล้อมห้องที่มืดสนิท

"คุณคะ เชื่อฉันเถอะนะฉันไม่มีความจริงอะไรจะพูดจริงๆ ฉันไม่รู้จักคนที่คุณพูดถึง" อันดาพยามอ้อนวอนเขาทั้งคำพูดและสายตา หวังลึกๆ ว่าเขาจะเชื่อเธอแล้วปล่อยเธอไป

"สงสัยเธอคงอยากโดนสอบปากคำด้วยวิธีของฉันสินะ" เอเดนมองต่ำลงมาจนถึงหน้าอกหน้าใจของเธอ ร่างบางยกมือที่ถูกมัดขึ้นมาทำท่าปิดเอาไว้อย่างกลัวๆ

"ออกไปให้หมด!" สิ้นสุดคำสั่งเสียงเข้มลูกน้องทุกคนก็พากันก้มหน้าเดินออกจากห้องดำไปจนหมด อันดามองทุกคนอย่างไม่เข้าใจ คำสั่งของเขาแค่ประโยคเดียวทุกคนก็พร้อมทำตามกันอย่างว่าง่าย เขาคงมีอิทธิพลมากเลยสินะ

"คราวนี้ก็มีแค่เราแล้วนะสาวน้อย"

"ฉันพูดเรื่องจริงนะคะ ฉันไม่รู้เรื่องชิปนั่น ไม่รู้อะไรทั้งนั้น" อันดายังยืนยันคำเดิมด้วยสายตาที่แสดงออกว่าเธอพูดความจริง เอเดนเผลอเชื่อสายตาซื่อๆ ของเธอก่อนจะรีบสะบัดหัวเรียกสติตัวเอง

"โกหกตาซื่อ!"

"ฉันไม่ได้โกหก!" อันดาตะโกนใส่หน้าเขาอย่างไม่ยอม เธอพูดซ้ำหลายรอบแล้วว่าไม่รู้ๆ ก็ยังจะหาว่าเธอโกหกอยู่ได้

"กล้ามากนะ ที่ขึ้นเสียงใส่ฉัน!" มือหนาบีบคางเธอแน่นจนเธอรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งหน้า

"ฉันพูดความจริงนะคะ จะให้ทำยังไงคุณถึงจะเชื่อฉัน" อันดาส่งสายตาอ้อนวอนให้เขา ในแววตาของเธอมีน้ำตาคลออยู่จวนจะไหลในไม่ช้า

"หึ! อยากให้ฉันเชื่อใช่ไหม"

"ทำให้ฉันพอใจสิ ฉันอาจจะเชื่อเธอบ้างก็ได้" เอเดนปล่อยมือจากคางเธออกมาก่อนจะชี้ที่แก่นกายใหญ่ของตัวเองที่ตั้งชี้โด่ อันดาลอบกลืนน้ำลายอย่างกลัวๆ เขาจะให้เธอทำกับไอ้จ่อนยักษ์ของเขาแล้วเขาจะยอมเชื่องั้นหรือ มันดูไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย

"ถึงกับกลืนน้ำลายเลยหรือไงคนสวย"

"ถะ..ถ้าฉันทำให้คุณจะปล่อยฉันใช่ไหมคะ" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างมีหวัง

"ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ" เอเดนตอบก่อนโน้มใบหน้ามาเธอ ริมฝีปากหนาฉวยโอกาสครอบงับริมฝีปากบางโดยไม่ทันตั้งตัว แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาทำเช่นนี้ หากเป็นคนอื่นป่านนี้คงเหลือแต่ร่างไร้วิญญาณไปแล้ว

"อื้ม..อื้อ" คนตัวเล็กไร้ประสบการณ์ทำได้แค่ตามน้ำตามเขาไปเพื่อหวังมีชีวิตรอด

"อนุบาลชะมัด" เอเดนบ่นอุบอิบที่คนตรงหน้าไม่ประสีประสา เขาไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่เพราะสำหรับเขาต้องเป็นคนที่เป็นงานเท่านั้น ในใจเริ่มคิดผิดที่ใช้วิธีนี้

"คุณเชื่อฉันหรือยังคะ ฉันไม่ได้ขโมยไปและฉันก็ไม่รู้จักตระกูลร็อคเชลที่คุณพูดถึง"

"ฉันบอกแล้วไงว่าต้องทำให้ฉันพอใจก่อนถึงจะยอมเชื่อ" ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วคงหยุดไม่ได้แถมเจ้าลูกชายเขากลับมีปฏิกิริยากับจูบอนุบาลของจนตั้งชี้โด่เด่

"ฮึก..ฉันพูดความจริงไปหมดแล้วคุณยังไม่เชื่อฉันอีกหรือคะ..ฮึก..ต้องให้ฉันทำจริงๆ ใช่ไหม" อันดาสะอื้นร้องไห้ตัวสั่นด้วยความกลัว เธอไม่เคยมีอะไรกับใครแถมเขายังเป็นคนแปลกหน้าที่เธอเพิ่งเจอครั้งแรกอีกต่างหาก

"นี่! สาวน้อยน้ำตาเธอน่ะใช้ไม่ได้สำหรับคนอย่างฉันหรอกนะ" ชายหนุ่มพูดความจริงเพราะเขาไม่สงสารใครเพียงเพราะน้ำตา ชีวิตของเขาอยู่ระหว่างความเป็นความตายถ้าขืนใจอ่อนให้น้ำตาผู้หญิงชีวิตเขาคงจบไปนานแล้ว

"ฮึบ!..ฉันทำก็ได้ค่ะ" อันดาหยุดสะอื้นก่อนจะทำใจกล้า กับแค่มีอะไรกับเขาคงดีกว่าตายไปทั้งที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบ เธอยังอยากเจอแม่อีกครั้งเธอยังไม่อยากตายตอนนี้

"ดี!" ชายหนุ่มยอมแก้มัดเชือกที่มือของเธอออก เมื่อเชือกหลุดลงพื้นอันดาเหมือนได้อิสระแต่ไม่ทั้งหมด

"มีอะไรเด็ด งัดออกมาสิ" คนตัวโตยืนนิ่งทั้งที่แก่นกายใหญ่ยังตั้งชี้โด่ไม่ยอมสงบลง ส่วนอันดาหลังจากรับปากว่าจะยอมทำเธอต้องทำตามคำพูด ร่างบางขยับลงจากโต๊ะตัวสูงก่อนจะเดินตรงไปหาเขา

"เออ..คือ.."

"อะไร? ทำเร็วๆ สิ" เอเดนเริ่มมีน้ำโหที่เธอมัวแต่อ้ำอึ้ง อันดาที่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดีแต่ในเมื่อโดนเขาเร่งเธอก็คงต้องทำไปตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด

คนตัวเล็กที่ตัวสูงแค่อกแกร่งของเขาทรุดนั่งลงกับพื้น ก่อนจะใช้พื้นสาวชักเบาๆ อย่างกลัวๆ

"มันไม่เจ็บหรอก ชักแรงๆ" เสียงทุ้มออกคำสั่งเมื่อเห็นเธอทำท่ากล้าๆ กลัวๆ อันดาขยับมือขึ้นลงเร็วขึ้นตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่าย

"แบบนี้เหรอคะ" เอ่ยถามอย่างซื่อๆ ก่อนจะเร่งขยับมือจนระวิง ในเมื่อเขาบอกให้เธอชักแรงๆ เธอก็ทำแล้ว

"ฟัค! แม่คุณชักแบบนี้เดี๋ยวก็หักพอดี" เอเดนสบถก่อนจะจับมือเธอให้หยุด เจ้าหล่อนเล่นชักขึ้นลงไม่คิดชีวิตขืนทำต่อมีหวังลูกชายตัวโตได้หักเป็นแน่

"เอายังไงกันแน่คะ? เดี๋ยวเร็ว เดี๋ยวช้า" คนตัวเล็กเถียงกลับฉอดๆ เธอเดาใจเขาไม่ถูกแล้วนะ เขาจะให้ทำยังไงแน่

"เถียงเก่งนักนะ มานี่เลยยัยหัวขโมย!" ว่าจบก็ดึงเธอขึ้นมาก่อนจะอุ้มเข้าเอวกระเตงไปวางบนโต๊ะยาวตัวเดิม ร่างบางที่ถูกอุ้มตกใจจนหัวใจแทบวายได้แต่คว้าลำคอของเขาเอาไว้เป็นที่ยึดเกาะ

"ถอดออกสิ"

"??" คนตัวเล็กทำหน้างงจนมือหนาของเขาต้องจัดการถอดให้เอง

"ดะ..เดี๋ยวฉันถอดเองค่ะ" เธอรีบปรามเขาเอาไว้ก่อนจะจัดการถอดเสื้อยืดตัวโคร่งของตัวเองออก

"อันนี้ด้วย" เอเดนชี้ไปที่บราสีดำที่โอบอุ้มหน้าอกหน้าใจขนาดพอดีมือเอาไว้

"คือ..."

"ชักช้า" คนตัวโตจัดเอื้อมไปปลดชั้นในสีดำให้เองจะได้ไม่เสียเวลา ขืนรอเธอที่มัวแต่ลีลาคงไม่ได้ทำพอดี

"คุณ!" มือเล็กยกขึ้นบังหน้าอกเอาไว้ทันทีเมื่อเขาถอดชั้นในของเธอโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

"ก็เธอมัวลีลา"

"ก็ฉัน..ไม่เคยนี่คะ" ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากลัวเขาจะไม่เชื่อหาว่าเธอเสแสร้ง แต่เธอไม่เคยจริงๆ

"พูดว่าอะไรอ้อมแอ้มๆ ไม่ได้ยิน" เอเดนพยายามตั้งใจฟังแต่ก็ไม่ได้ยินสิ่งที่อีกคนพูด

"ฉันบอกว่าฉันไม่เคยทำ!" อันดาเผลอตะโกนเสียงดังใส่เขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"..." ความเงียบเข้าปกคลุมในห้องที่เงียบสงัดอยู่ก่อนแล้ว

"คุณรีบทำเถอะค่ะ แต่ถ้าทำแล้วช่วยปล่อยฉันไปนะคะ ได้โปรด" ร่างบางอ้อนวอนเขาอีกครั้ง เธอยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อเอาชีวิตรอดแล้วหวังว่าเขาจะทำตามที่พูดจริงๆ