บทที่ 2 ราพณ์หิรัญ (1)

สายตามาดหมายแฝงฝังความดุร้ายตามเผ่าพันธุ์ยักษาเป็นประกายระยับเมื่อตามหาเคหสถานของ นังลูกมนุษย์ ไม่สิ... นางโตเต็มวัยมิใช่เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาอีกแล้ว ต้องเรียก ‘นางเนื้อ’ ถึงจะถูก

อสุราหนุ่มพุ่งสายตาแดงฉานไปยังร่างแน่งน้อยที่หลับใหลอยู่บนบรรจถรณ์อย่างสนใจ เขาเพ่งพิศนางอย่างใช้ความคิด หากไม่ใช่เพราะนางเนื้อผู้นี้หยิบยื่นความสงสารที่เปี่ยมด้วยความเมตตาและจริงใจมาให้ ป่านฉะนี้เขาคงเป็น ‘ยักษ์แบกเจดีย์’ อย่างที่สหายอสุราชอบล้อเลียน

หึ ช่างโง่เง่าสิ้นคิด! เขาไม่ใช่ยักษ์แบกเจดีย์ แต่เป็นยักษ์แบกพระปรางค์ต่างหาก!

เจดีย์กับพระปรางค์เหมือนกันซะที่ไหนเล่า เรียกพระปรางค์ฟังแล้วดูดีมีชาติตระกูลกว่าเยอะ

ริมฝีปากแดงฉานมีเขี้ยวขาวเป็นประกายโผล่มุมปากสองข้างเหยียดยิ้มกับอิสรภาพหอมหวานที่ใฝ่ฝันมานานแสนนาน สิ่งแรกที่เขาทำทันทีเมื่อหลุดพ้นจากคำสาปของ ‘ท่านท้าวเวสสุวรรณ’ พญายักษ์ผู้ยิ่งใหญ่ จ้าวผู้ปกครองมวลหมู่ยักษ์ทั้งหลาย คือการกลับไปแก้แค้น!

ไม่ใช่แก้แค้นท่านท้าวผู้จองจำเขาด้วยคำสาป แต่เป็นผู้ที่ทำให้เขาต้องถูกลงโทษต่างหาก ยักษ์อย่าง ‘ราพณ์หิรัญ’ โอรสสุดท้องแห่งนครสัตบรรณ อสุราผู้ยิ่งใหญ่ในภาคพื้นสินธุนทีธารยึดถือคติ

‘มีบุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องชำระให้หมดจรด’

ในเมื่อนางเนื้อผู้นี้เป็นผู้มีบุญคุณ ช่วยปลดปล่อยเขาจากคำสาปที่ต้องแบกรับมาแสนยาวนาน เขาก็พร้อมที่จะตอบแทนนางให้สาสมก่อนที่จะกลับไปยังสัตบรรณนคร

ทว่าการได้เห็นนางเนื้อผู้มีดวงจิตพิสุทธิ์นางนี้ก็ทำให้เขาหวนนึกถึง ‘นางยักษ์สินีภักดิ์’ นางผู้เป็นดั่งดวงใจ แต่หวนนึกถึงคราใดก็หาได้ทำให้หัวใจอันแข็งแกร่งดุจศิลาแช่มชื่นเหมือนอย่างอดีต ในทางตรงกันข้ามกลับทำให้จิตใจดั่งศิลาของอสุราหนุ่มเร่าร้อนด้วยเพลิงสุม สะท้าน สะเทือน วูบไหว ร้าวรานในอกกลัดหนอง

ที่เป็นเช่นนั้นเพราะนางทรยศในความรักที่เขามอบให้นั่นเอง

เนิ่นนานจนนับกาลมิได้... ครานั้นเขาเป็นเพียงอสุราหนุ่มเลือดร้อนที่ชอบเที่ยวท่องในแดนไตร จะสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า บาดาลลึกล้ำ หรือแม้แต่แดนมนุษย์ เขาล้วนแต่สำรวจเที่ยวท่องจนคุ้นชิน

สวรรค์และบาดาลจะเนิ่นนานผ่านไปกี่กัลป์ก็ล้วนไม่แตกต่าง จะมีก็แต่แดนมนุษย์ขี้เหม็นเท่านั้นที่แปรเปลี่ยนจนปรับตัวแทบไม่ทัน

แม้เขาจักเป็นพวกชอบเที่ยวเตร่ แต่แดนมนุษย์ก็ไม่ใช่สถานที่น่าอภิรมย์ใจยักษ์อย่างเขา เหตุผลเดียวก็คือ เขาเหม็นหน้าและชิงชังพวกมนุษย์ เขาเกลียดพวกต่ำต้อยแต่ชอบโอ้อวดตน!

แม้มนุษย์จะเป็นเพียงก้อนเนื้อมีชีวิต แต่จริตมารยามากล้นจนน่ารังเกียจ ก็ใช่ว่าเขาจะเป็นยักษ์ดี ตัวเขาเองเป็นหนึ่งในยักษ์สมุทรที่ขึ้นชื่อเรื่องความเกเรเช่นกัน

ทั้งที่เขาไม่เคยคิดทำร้ายใคร เขาแค่ชอบเล่นสนุกสนานตามอำเภอใจเท่านั้น แต่ชื่อเสียงลือเสียงเล่าอ้างที่ถูกกล่าวขานล้วนเป็นชื่อเสีย มากกว่าน่ายกย่องนับถือ

เจ้าพวก ‘คาบข่าว’ ก็กระไรอยู่ เรื่องดี ๆ ไม่มีขยายความ ขยันหาแต่เรื่องเน่า ๆ มาพูดจาบอกกล่าว จากปากต่อปากก็ต่อเติมเข้าไป เรื่องจริงเท็จเท็จจริงไม่รู้จักแยกแยะ สุดท้ายเขาก็กลายเป็นเจ้ายักษ์พาล

แม้เขาจะถูกตราหน้าว่าเป็นยักษ์เกเร แต่เขาก็ไม่รังแกผู้ใด ยกเว้นแต่จะเล่นด้วย มันก็เท่านั้น!

ชิชะ! ก็แค่อยากมีเพื่อนเล่นแก้เหงา ประลองกำลังให้ฟ้าดินสั่นสะเทือน เขาทำผิดตรงไหน

ใช่ว่าเขาจะไร้สหาย ไม่มีใครคบหา มันก็พอจะมีอยู่สองตน แต่ทั้งสองตนนั้น อีเว้นท์ เยอะ จะตามหาตัวแต่ละทีก็ยากยิ่ง ดังนั้นเขาจึงต้องเสาะแสวงหาสหายหน้าใหม่ แต่ใครที่เห็นหน้าเขาต่างก็เผ่นหนี เรียกว่าไปจนป่าราบคงไม่ผิด

แหม เขาออกจะเป็นยักษ์รูปงามนามเพราะ หน้าตามิได้น่ากลัวแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาจึงรีบตามไป ปรับทัศนคติ เจ้าพวกที่เจอหน้าเขาแล้วเผ่นหนี

แต่เจ้าพวกนั้นก็ล้วนแต่ขี้ขลาดทั้งสิ้น บางรายถึงกับสติแตก ปลดทุกข์หนักทุกข์เบาเป็นลมล้มพับก็มี บางรายก็เผ่นหนีตั้งแต่เห็นเงาของเขาซะด้วยซ้ำ