ตอนที่ 1-6

พรพระพายอยากจะขัดคำสั่งไม่กลับเมืองไทยหลังจากขัดมาแล้วนับสิบครั้ง แต่ด้วยช่วงนี้มีรายงานข่าวด่วนจากกานดาเพื่อนสนิทที่เธอฝากให้สอดส่องความเป็นไปของครอบครัว กานดารายงานมาว่าบิดาเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น แล้วรสิกาก็โบ้ยว่าเป็นความผิดของเธอที่ดื้อรั้นทำให้คนเป็นพ่อเครียด

ในที่สุด พรพระพายผู้เกิดในคืนที่ลมแรง ซึ่งชื่อของเธอมีความหมายว่าพรแห่งสายลม จึงตัดสินใจลาออกจากงาน แต่ยื่นข้อเสนอกลับไปว่า อีกสามเดือนเธอถึงจะเดินทางกลับเมืองไทย เพราะรับงานงานหนึ่งเอาไว้ซึ่งคุณกลอเรียขอให้ช่วยเหลือ โดยมีผลตอบแทนดีมากทีเดียว

คุณกลอเรียบอกว่า ว่าที่เจ้านายคนใหม่ต้องการพี่เลี้ยงไปดูแลลูกชาย เพราะมีแผนจะเดินทางไปดูธุรกิจที่ประเทศไทย บางทีเธออาจได้ตั๋วเครื่องบินกลับไทยฟรีก็ได้

“เราไปคุยกันทางโน้นดีไหม” กลอเรียคิดว่างานนี้จะทำให้พรพระพายมีเงินเก็บก้อนใหญ่ติดมือกลับบ้านไปด้วย

หญิงสาวต่างวัยพากันไปนั่งคุยที่สวนสาธารณะซึ่งอยู่ห่างจากถนนแอนนาโพลิสไปไม่มาก รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าสวยอีกครั้งเมื่อได้ฟังเรื่องผลตอบแทน มือบางประสานบีบเคล้นมือเหี่ยวย่นไปตามวัยเบาๆ

“ขอบคุณมากนะคะคุณกลอเรีย ที่ช่วยหางานพิเศษค่าตอบแทนสูง ดีเหมือนกันค่ะ พายจะได้มีเงินสักก้อนติดไม้ติดมือกลับไป”

หญิงชราพยักหน้าและยิ้มตอบอย่างอบอุ่น “ฉันเชื่อว่าหนูจะช่วยงานเขาได้”

เกือบครึ่งชั่วโมงที่กลอเรียอธิบายรายละเอียดคร่าวๆ ของงานและตบท้ายยืนยันว่าผู้ว่าจ้างเป็นคนดี นางเคยทำงานรับใช้ครอบครัวนี้มาก่อน ทำให้พรพระพายตอบตกลงรับงานนี้อย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก

คอนโดเล็กๆ ราคาเช่าไม่แพง พรพระพายพักอยู่ชั้นล่างสุด ซีกขวา บรรยากาศดี ค่อนข้างเงียบสงบ คอนโดของเธอต่างกับคอนโดระดับไฮเอนด์ในฝั่งตรงกันข้ามที่หรูหราและราคาแพงกว่ามาก

คอนโดแห่งนี้เธอเช่าอยู่ร่วมกับรูมเมทสาวเจ้าของรถยนต์ที่เธอขับไปชน โชคดีที่เจ้าของคอนโดนี่เป็นคนรักสัตว์ เธอจึงสามารถเลี้ยงเจ้าหลงเอาไว้ได้ มันเป็นแมวอ้วนตาสวยที่ไม่รู้ว่าพลัดหลงมาจากไหน

เหมียว เหมียว เหมียว

แมวอเมริกันพันธุ์ช็อร์ตแฮร์เป็นแมวที่น่ารัก และเจ้าหลงตัวนี้ก็น่ารักและแสนเชื่อง พรพระพายเจอมันขณะไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะวันหนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อน มันวิ่งเข้ามาหา ท่าทางหิวโซ แล้วก็เดินตามเธอกลับมา

พรพระพายไม่มีอาหารแมว มีเพียงปลากระป๋อง เธอลองเปิดให้มันกิน ไม่น่าเชื่อว่ามันจะชอบแล้วก็กินจนเกลี้ยง มันป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าคอนโดไม่ยอมไปไหน แถมยังฉลาดเข้ามาเอาหัวถูขาจนเธอใจอ่อน สุดท้ายเธอเลยกลายเป็นทาสแมว ต้องคอยให้ข้าวให้น้ำมาจนถึงทุกวันนี้

พรพระพายไม่รู้ว่ามันเป็นแมวของใครที่พลัดหลงมา หรือถูกเจ้าของทิ้ง “เจ้าหลง หลงมาอยู่นี่ตั้งนาน บ้านช่องไม่กลับ ป่านนี้เจ้านายเราไม่ตามหาแย่แล้วหรือไง”

พรพระพายอยากจะตามหาเจ้าของให้เจ้าหลงเพราะที่ลำคอของมันมีปลอกคอทำจากวัสดุมีราคา ดูเหมือนน่าจะมีจี้ด้วยแต่คงหลุดหายไป เธอจึงคิดว่ามันมีเจ้าของ และตอนนี้เจ้าของคงกำลังร้อนใจที่แมวหายไป

พรพระพายมองเจ้าแมวขี้อ้อนแล้วยกมือลูบหัว เธอไม่รู้ว่ามันชื่ออะไรจึงตั้งชื่อมันว่า ‘เจ้าหลง’

ช่วงนี้เจ้าหลงเป็นสิ่งที่เยียวยาจิตใจเธอได้ดี เธอพยายามจะลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คนไทยบางคนชอบพูดว่า คนที่มาเรียนเมืองนอกชอบทำตัวเหลวแหลกเพราะอยู่ห่างไกลสายตาพ่อแม่ สำหรับเธอแล้ว การทำตัวเหลวแหลกไม่ว่าอยู่ที่ไหนถ้าไม่รักดีก็ทำตัวไม่ดีได้ทั้งนั้น และเธอก็ทำตามคำสอนของแม่มาตลอด เธอเก็บและถนอมสิ่งล้ำค่า ไม่เคยปล่อยตัวปล่อยใจ และนั่นคงทำให้รังสิโรจน์ทนไม่ไหวจึงเบื่อแล้วเลิกราไป

แต่เรื่องคืนนั้น...เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น

“แม่ขา พายขอโทษค่ะ”

รัฐฟลอริดา สหรัฐอเมริกา

หลังจากเล่านิทานเรื่องลิตเติ้ลเมอร์เมดที่สองแฝดฝังกันจนเบื่อแล้ว แต่ทั้งสองก็ยังไม่นอน แบรดลีย์มองภาพทั้งหมดผ่านมือถือ เขาเป็นคนแปลก ถ้าชอบอะไร อยากได้อะไร ก็ต้องเฝ้าเอาไว้แล้วเอามาเป็นของตัวเองให้ได้

เขาชักอิจฉาลิ้นเล็กๆ ของเจ้าแมวอ้วนขี้อ้อนที่เลียแก้มหญิงสาวไปมา “มากไปและบ็อบบี้” มันขออนุญาตเขาหรือยัง ยิ่งดูมันออดอ้อนนอนหนุนตักเธอ เขาก็ยิ่งหมั่นไส้

คนอะไรขนาดแมวยังหลง แล้วคนจะไม่หลงได้ยังไง แบรดลียไม่ใช่พวกโรคจิตที่ชอบถ้ำมองสอดส่องชีวิตของใครหรอก แต่ยอมรับว่าเขานอนไม่หลับมาหลายคืน เพราะฉะนั้น ก่อนนอนทุกคืนเลยต้องแอบมองแม่ตัวดีสักหน่อย ถึงจะมองผ่านเครื่องมือสื่อสารก็เถอะ ยอมรับเลยว่า

‘ติดใจ’

‘อยากจะมีไว้เป็นของตาย’

‘อยากจะพาเธอเหาะไปเที่ยวสวรรค์ด้วยกันทุกคืน’

“มี้ มี้” เสียงเจ้าตัวเล็กในชุดนอนสีฟ้าที่ปีนขึ้นมาบนโซฟานุ่มแล้ววาดแขนป้อมๆ มากอดคอพ่อไว้ข้างหนึ่ง ทำให้แบรดลีย์ละสายตาจากหน้าจอไปมองหนุ่มน้อยที่อนาคตคงหล่อไม่ต่างจากเขาเพราะรับโครงหน้าของพ่อและดวงตาคู่สวยของแม่ไปเต็มๆ จัสตินเอานิ้วชี้เล็กๆ จิ้มไปที่หน้าจอสี่เหลี่ยม หนูน้อยจำผู้หญิงในคลิปวิดีโอได้ แด๊ดดี้เคยให้ดูบ่อยๆ