ตอนที่ 1-5

“บ้าจริง”

หญิงสาวคิดแบบนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นยืน แค่ออกแรงขยับจะก้าวเท้าต่อ ก็รู้สึกปวดแปลบไปหมดจนแทบจะก้าวขาต่อไม่ไหว มือบางข้างขวายกขึ้นปาดเช็ดคราบน้ำตา กัดฟันก้มลงไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่รอบๆ เตียงขึ้นมาถือไว้ แล้วรีบสวมใส่ ก่อนจะผลักประตูห้องแล้วหายออกไปจากเพ้นต์เฮ้าส์อย่างรวดเร็ว

เจ็ดวันต่อมา

เขาว่าถ้าอยู่ที่เมืองนี้อย่าลืมมองหาทหารเรือในชุดยูนิฟอร์มสีขาวที่จะออกเดินมาตามถนนแอนนาโพลิส เพียงแต่วันนี้หญิงสาวไม่ได้คิดจะมองหาหนุ่มรูปหล่อในชุดยูนิฟอร์มสีขาวที่มักจะเข้ามาขอเบอร์โทรศัพท์ คนที่กำลังมองหามาโน่นแล้ว

“เฮ้...ที่รัก เธอกำลังมองหาฉันอยู่ใช่ไหม” น้ำเสียงเจือไว้ด้วยความเอ็นดูดังขึ้น

“คุณกลอเรีย”

เสียงหวานใสเอ่ยขึ้น ก่อนระบายยิ้มหวานไปถึงดวงตาส่งให้ใบหน้าหวานอยู่แล้วดูหวานล้ำน่ามองมากขึ้น หญิงสาวยื่นมือเรียวไปรับถุงกระดาษสีน้ำตาลที่มีผักผลไม้จากหญิงวัยหกสิบสองซึ่งยังดูแข็งแรงกว่าวัยมาก

“ส่งมาให้ฉันเถอะค่ะ”

พรพระพายบอกพร้อมกับรีบเข้าไปช่วยถือของ ซึ่งในถุงคงเป็นวัตถุดิบในการทำอาหาร

กลอเรียเคยเป็นแม่บ้านในคฤหาสน์ของมหาเศรษฐี แต่เมื่อห้าปีก่อน เธอลาออกแล้วกลับมาอยู่ที่แมรีแลนด์บ้านเกิดแสนสงบแห่งนี้ เพราะอยากใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในบั้นปลาย

“ขอบใจนะหนูแพตตี้ หนูน่ารักเสมอ” กลอเรียยิ้มให้เด็กสาวอายุคราวลูกอย่างอบอุ่น ในสายตาเธอเด็กสาวชาวไทยคนนี้ขยันขันแข็งและใจดี ช่างน่าเอ็นดู หากเธอมีลูกชายคงจะผลักดันให้จีบไปแล้ว

พรพระพายรู้จักกับกลอเรียมาหลายปีแล้ว เพราะระหว่างที่เธอศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังในแมรีแลนด์ เธอเคยทำงานให้กับกลอเรีย โดยการช่วยดูแลคนป่วยและเลี้ยงเด็ก

ถึงจะมีฐานะดีแต่หญิงสาวไม่ได้คอยแต่ตัวเลขในบัญชีที่บิดาส่งให้ทุกเดือน ระหว่างเรียนที่นี่สี่ปี เธอละทิ้งคราบคุณหนูตระกูลดังจากเมืองไทยรับจ้างทำงานทุกอย่าง นอกจากทำงานกับกลอเรีย งานในร้านอาหาร หรือแม้กระทั่งงานจูงน้องแมวน้องหมาไปออกกำลังกาย พรพระพายก็ผ่านมาหมดแล้ว

ในวันหยุด พรพระพายมักจะมาช่วยกลอเรียดูแลหลานๆ วัยหกขวบที่น่ารัก ความเอาใจใส่ของพรพระพายที่มีต่อหลานๆ ทำให้กลอเรียซาบซึ้ง และมักจ่ายค่าจ้างให้แพงกว่าปกติ และที่กลอเรียประทับใจมากที่สุดจนต้องหาเรื่องจ้างสาวน้อยคนนี้ทำงานตลอดก็เพราะ ครั้งหนึ่งพรพระพายเคยช่วยอดีตผู้มีพระคุณของกลอเรียเอาไว้

กลอเรียเคยพา ‘คุณนายแมรี’ ไปนั่งเรือในบริเวณอ่าวเชชาพีกซึ่งขึ้นชื่อเรื่องปูม้าสด คุณท่านอยากออกกำลังกายด้วยการพายเรือคายัคใน ‘แม่น้ำโปโตแมค’ แต่แล้วก็เกิดอุบัติเหตุ แม่หนูคนนี้เป็นคนเดียวที่กระโดดลงไปช่วยชีวิตผู้มีพระคุณของเธอเอาไว้

“ขอโทษที่ให้รอนานนะจ๊ะ”

พรพระพายพอจะรู้อยู่แก่ใจว่าสถานะครอบครัวในเวลานี้เรียกได้ว่ากำลังถังแตก ตระกูลเดโชวัชรกุล ที่เคยยิ่งใหญ่ในอดีต มีหน้ามีตาในสังคมเมืองไทย ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับปลากระป๋องและมีส่วนแบ่งทางการตลาดเป็นอันดับหนึ่ง อาจจะกลายเป็นเพียงตำนาน หากในปีนี้นาย ‘พรประภัสร์’ ไม่สามารถหาผู้ร่วมทุนคนใหม่เข้ามากอบกู้วิกฤตการณ์หนี้สินรุมเร้า เพราะตัวเลขบัญชีติดลบแดงเถือกถึงห้าปีซ้อน

ใครจะรู้ว่าลูกสาวเจ้าของธุรกิจปลากระป๋องยี่ห้อดัง เวลานี้ต้องอุดหนุนปลากระป๋องในมินิมาร์ตของชาวจีนกินเป็นประจำ เพราะมินิมาร์ตแห่งนี้ขายสินค้าในราคาย่อมเยา อย่างน้อยก็เป็นการสนับสนุนผลิตภัณฑ์ในธุรกิจของบิดา ส่วนอีกข้อคือแมวที่เธอเก็บมาเลี้ยงด้วยความสงสาร มันบังเอิญติดใจในรสชาติของปลากระป๋อง

เวลานี้พรพระพายเรียนจบและทำงานที่สหรัฐอเมริกาได้สามปีแล้ว แม้ว่าบิดาจะพยายามเร่งรัดให้กลับเมืองไทยมาตั้งแต่หลังเรียนจบแล้วก็ตาม แต่พรพระพายไม่อยากกลับไปเมืองไทยด้วยเหตุผลหลายเรื่อง อีกอย่างคือเธอได้งานในบริษัทที่มีสวัสดิการดีพอสมควร สามารถเก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำ

จนกระทั่งเมื่อเช้านี้ ผู้เป็นพ่อโทร.มาออกคำสั่งให้กลับบ้านด่วน และบังคับให้เธอลาออกจากบริษัทที่ทำอยู่ กลับไปช่วยบริหารงานที่โรงงานผลิตปลากระป๋อง ครั้งนี้ท่านห้ามไม่ให้เธอบ่ายเบี่ยงเพราะให้เวลามานานแล้ว

งาน งานบริหาร ที่ไม่ได้รับเงินเดือน เป็นการบริหารหนี้เสียและหนี้สินเพื่อรักษาหน้าตาของวงศ์ตระกูลเอาไว้มากกว่าการนั่งวางแผนงาน

นอกจากตระกูลเดโชวัชรกุลจะผลิตและจำหน่ายปลาแมคเคอเรลในซอสมะเขือเทศ หรือที่คนไทยเรียกกันติดปากง่ายๆ ว่าปลากระป๋อง ตอนนี้พรประภัสร์และรสิกา มารดาเลี้ยงผู้ทำให้ตระกูลเดโชวัชรกุลตกต่ำลงเรื่อยๆ คงกำลังวางแผนการตลาด คิดจะขายลูกสาวอัดกระป๋องด้วย

เฮ้อ! ทำไมยัยรสิกาไม่มีลูก จะได้ขายลูกตัวเอง ไม่ใช่คิดขายลูกคนอื่นมาพยุงกิจการ ที่ธุรกิจของตระกูลย่ำแย่ ส่วนหนึ่งก็เพราะแม่เลี้ยงสาวสวยคนนี้ แต่พักหลังเริ่มมีกลิ่นไม่ค่อยดี ขนาดเธออยู่อเมริกายังรู้เลย ในแวดวงไฮซ้อไฮโซเมาท์กันทั่ว ว่าแม่เลี้ยงคนสวยแอบสวมเขาให้พ่อของเธอ