ตอนที่ 1-4

พรพระพายรู้สึกว่าเนื้อตัวร้อนฉ่า สะเทิ้นอายจากสายตาคมกล้าของคนตัวโตที่มองอย่างเร่าร้อน รสจูบจากเขาผ่านไปทางไหนก็หวานซาบซ่า

เขาเขี่ยไล้ยอดทรวงเล่น นั่นทำให้พรพระพายสั่นระริกไปทั้งตัว กัดปากกลั้นเสียงคราง ทั้งทรมานทั้งวาบหวามสุดจะบรรยาย

“ฉันจะปลดปล่อยเธอเองทูนหัว”

ปลดปล่อยอะไร พรพระพายมึนไปหมด แต่แล้วก็สัมผัสได้ถึงผิวเนื้อแกร่งที่ทาบทับบดเบียดลงมา เขาขับเคลื่อนอยู่บนตัวเธอ มันหนักหน่วงแต่ก็เสียดเสียวแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ร่างกายตอนนี้เหมือนไม่ใช่ของเธออีกแล้ว เพราะถูกเขาชักนำจากความปรารถนาที่ร้อนเร่า แบรดลีย์เคลื่อนตัวลงไปที่กลางร่างสาว เขาแยกขาเรียวงามออกจากกัน จ้องมองเนินเนื้อแสนสวยก่อนจะประคองความใหญ่โตของตัวเองขึ้นมาจดจ่อ

“พรหมจรรย์ของเธอขอเถอะ ก่อนจะไปสวรรค์ ฉันขอมันเป็นค่าผ่านด่าน โอเคนะ” เขาบอกด้วยเสียงแหบพร่า แล้วพาตัวตนเข้าไปในความคับแคบแสนอ่อนนุ่ม เขาต้องชะงักน้อยๆ เมื่อตัวตนของเขาผ่านเข้าไปไม่ได้ เธอคับแน่นจนเขาต้องขบกรามแน่น

“เจ็บ”

“ทนหน่อยนะทูนหัวอีกเดี๋ยวก็จะดีขึ้น” แบรดลีย์ปลอบประโลมเสียงนุ่มแล้วก้มลงไปประทับจูบที่กลีบปากอิ่ม เรียวปากหวานฉ่ำ นุ่มละมุนจนเขาจูบได้ไม่เบื่อ

เมื่อลากปลายลิ้นผ่านลงมาตามร่องอก จนถึงยอดทรวงเขาก็งับเข้าปากอีกครั้งเพราะอดใจกับความอวบใหญ่ไม่ไหว ลิ้นร้อนชื้นที่ไล้วนไปมาเรียกความเสียวซ่านให้แก่เจ้าของทรวงอกที่สั่นระริกไปทั้งตัว

ความคับแคบของพรพระพายค่อยๆ ขยายออก เปิดรับตัวตนใหญ่โตได้มากขึ้น แบรดลีย์เปลี่ยนมาหยัดกายขยับสะโพกเข้าทีละนิด เวลานี้ต่อให้โลกถล่มตรงหน้า เขาก็ต้องได้พรหมจรรย์แม่ของลูก

เธอต้องเป็นของเขา

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็พาตัวตนเข้าไปเรื่อยๆ สัมผัสกับความนุ่มชื้นที่โอบรัดตัวตนเขาไว้ทุกทิศทาง เขารู้แล้วว่าได้ผ่านเส้นใยบางๆ นั่นไปแล้วเพราะพรพระพายมีอารมณ์ร่วมเขาจึงสามารถขยับตัวตนได้

“อาห์” เสียงครางกดต่ำของคนที่เพิ่งผ่านความคับแคบเข้าไปจนสุด เขาเห็นใบหน้าสวยแหยเกก็จูบเบาๆ ที่หน้าผากมน

“เธอวิเศษมากรู้ไหม”

“อื้อ เจ็บ”

แบรดลีย์ยิ้มเอ็นดู เขาไม่สามารถถอดถอนตัวตนได้ เมื่อได้เข้าไปจนสุดแบบนี้ มีทางเดียวคือต้องเดินหน้าต่อให้สุด มือหนาฟอนเฟ้นสองเต้า ใช้นิ้วโป้งไล้วนกับยอดทรวง เขารู้ว่าจุดนั่นคือจุดอ่อนของเธอเพราะทุกครั้งพรพระพายจะสั่นระริกไปทั้งตัว

สะโพกสอบแกร่งส่ายวน ขยับเข้าออกได้อย่างที่ต้องการ เมื่อกุหลาบงามแบ่งบานออกต้อนรับ รอยยิ้มพอใจปรากฏบนใบหน้าหล่อ เขาควงส่ายไปมา ไม่นานความเสียดเสียวก็พุ่งแหลมกลายเป็นความสุขที่ล้นปรี่ของคนทั้งสอง

“อาห์” แบรดลีย์สูดปากครางออกมา

ขณะที่พรพระพายกัดปากกลั้นเสียงคราง เนื้อตัวสั่นระริกด้วยความวาบหวิวที่รุนแรง ราวกับคลื่นสินามิที่พุ่งเข้าหาตัว มันสุขสมแต่ก็เสียดเสียวทรมาน เธอไม่รู้จะควบคุมมันอย่างไรดี ร่างกายทรยศต่อคำสั่งของสมองที่อยากจะต่อต้าน

ความคับแน่นกลางร่างที่เขาควงสะโพก ขยับเข้าออกทำให้เธอมวนในช่องท้องราวกับมีผีเสื้อตีวน มันทรมานแต่ก็อ่อนหวาน เสียวซ่านจนไม่กล้าบอกให้เขาหยุด

“อือ” เสียงครางแผ่วเบาอย่างลืมอาย

“ดีใช่ไหมทูนหัว ผัวทำให้พอใจหรือเปล่า”

พรพระพายไม่กล้าตอบ เธอเห็นเขาขยับตัวตนเข้าออกในตัวเธอเร็วขึ้นๆ ราวกับเขารู้ว่าเธอจะไม่ไหวแล้ว

“อือ” นั่นเป็นเสียงครางที่พรพระพายรู้สึกว่าน่าอายที่สุด ก่อนที่ร่างจะกระตุกถี่หวีดร้องออกมาเต็มเสียงด้วยความเสียดเสียวที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน

แบรดลีย์ยิ้มเมื่อเห็นว่าแม่ของลูกไปถึงจุดไคล์แมกซ์แล้ว เขาเร่งขยับจังหวะเข้าออก ไม่นานก็ตามเธอไปติดๆ สายธารข้นเหนียวไหลทะลักผ่านช่องทางรักที่ยังสอดประสานเชื่อมต่อ

“ปล่อย... ฉันไม่ไหวแล้ว” พรพระพายพยายามดันตัวหนี สติที่ได้มาในเวลาเกือบเช้าทำให้เธอรู้ว่าเนินกายสาวกำลังถูกเขาพุ่งเข้าชนไม่หยุด บางอย่างที่แข็งร้อนราวหินผากำลังแนบสนิทชนิดไม่ยอมให้อากาศแทรกผ่าน

เธอถูกเขาโรมรัน ลูบไล้ไม่ได้หยุดได้หย่อนตั้งแต่ตอนไหนจำไม่ได้ พอจะร้องเขาก็จูบ พอผลักเขา เขาก็กดเธอลงไป แล้วพาร่างกายกำยำลงมาแนบชิด บดเบียดถูไถจนหญิงสาวแทบไม่ได้หายใจ แล้วบอกว่าเขาชอบกินพาย

“ปล่อยนะ”

ไม่คิดว่าพรหมจรรย์ที่เธอเก็บไว้อย่างดีมาเป็นระยะเวลายี่สิบกว่าปี เมื่อจะเสีย กลับต้องเสียมันง่ายๆ เพียงแค่นี้ เขาเป็นใคร เธอไม่รู้ แต่ที่เธอรู้ สิ่งที่ชำแรกผ่านเข้ามาดุดันเกินกว่าสาวบริสุทธิ์อย่างเธอจะรับไหว เธอถูกเขายัดเยียดให้รับไม่รู้กี่ครั้ง จนกระทั่งร่างใหญ่กระตุกถี่ แล้วทิ้งตัวลงซบร่างอ่อนนุ่มของเธอเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่ได้นับ

หัวใจดวงน้อยของพรพระพายสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก หมดแรงกับการถูกยัดเยียดอย่างเอาเป็นเอาตาย จนคนที่โหมหนักมาทั้งคืนก็หมดแรงและหลับไปได้

“คนเลว รังแกผู้หญิง” ดวงตากลมโตกวาดมองหามีดหวังจะเสียบให้มิดหัวใจซาตานตัวร้ายที่หลับสนิทไป ทว่าไม่มีอาวุธที่จะทำร้ายเขาได้เลย จะว่าไปแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นสิ่งหนึ่งคงต้องโทษตัวเอง เป็นเพราะเธอเมาไม่ได้สติจนเสียพรหมจรรย์ให้ใครไปก็ไม่รู้