ตอนที่ 1-3

แบรดลีย์พาแม่ของลูกมาที่ห้องเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูส่วนตัว เขาไม่ไว้ใจให้เธอกลับไปทั้งที่มึนเมาแบบนี้

“พวกนายกลับไปพักกันได้แล้ว” แบรดลีย์หันไปไล่บอดี้การ์ดทุกคนออกไป ขณะที่อุ้มร่างอ้อนแอ้นไว้แนบอก

“ครับ”

เมื่อประตูห้องเพ้นต์เฮ้าส์ปิดลง ร่างสูงก็ตรงไปที่ห้องนอน เขาเปิดประตูก่อนจะใช้เท้าดันปิดแล้วเดินไปวางร่างบอบบางของคนที่ยังมึนเมาไม่ได้สติลงกับที่นอน

“อือ” เสียงครางเบาๆ ของคนหลับทำให้แบรดลีย์ยิ้ม

“เธอจะให้พรหมจรรย์กับฉันใช่ไหม”

“อือ”

คนเมาตอบไปส่งๆ เพราะปวดหัวจนอยากหลับเต็มแก่ ยิ่งเมื่อแผ่นหลังได้สัมผัสกับที่นอนนุ่ม แอร์เย็นฉ่ำสบายทำให้ร่างสวยปิดเปลือกตาลงอย่างมีความสุข

แต่ความสุขก็ถูกรบกวนเมื่อเจ้าของร่างสูง ก้มลงไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู

“ยกให้ฉัน ไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม” เขาถามเพื่อความแน่ใจ

“อือ”

เธอก็ยังตอบคำเดิม ทำให้แบรดลีย์พยักหน้าพอใจ

ร่างสูงกระซิบกลับ “จักรวาลไม่รู้ไปทางไหน แต่ถ้าเป็นสวรรค์ ฉันพาเธอไปถูกแน่นอนสาวน้อย”

บางอย่างที่อตรงกลางร่างปวดตุ้บ ยิ่งเห็นทรวงอกอิ่มที่โผล่พ้นชุดเดรสตัวสวยออกมาก็ยิ่งทำให้เขาปากคอแห้งผาก เส้นความอดทนขาดลง

เขาปลดสายชุดเดรสออกช้าๆ ทันทีที่มือหนาไล่ลูบไล้ บีบนวดไปทั่วหน้าอกอวบอิ่ม แล้วไม่พลาดที่จะพาลิ้นร้อนก้มลงมาดูดชิมเม็ดทับทิมสีชมพูนั่นทำให้พรพระพายเผลอครางออกมา

แบรดลีย์ครางกระหึ่มในลำคอ ร่างกายของเขาในเวลานี้มันฟ้องว่าต้องการเธอมาก

“อือ” มือไม้ของคนตัวเล็กปัดป่ายแต่กลายเป็นว่าแบรดลีย์จับมันมาคล้องคอเขาไว้แทน ก่อนจะค่อยๆ ดึงชุดสวยออกให้พ้นร่างงดงาม

ดวงตาคมปลาบทอประกายวาวด้วยความพอใจ แบรดลีย์กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งน่ามองตรงหน้า หน้าอกคัพซีที่มีเพียงบราซิลิโคนปิดตรงยอดทรวง กับจีสตริงตัวจิ๋วสีชมพูหวานจ๋อย ที่แทบจะปิดความอวบนูนไว้ไม่พ้นสายตา

เขาปลดปราการทั้งสองชิ้นออก ก่อนจะก้มลงไปดูดชิมความหอมหวานจากยอดทรวงสีสด ราวกับคนที่เดินทางกลางทะเลทรายมานานจนเห็นโอเอซิสอยู่ตรงหน้า

“อือ ไม่เอา” เสียงหวานปฏิเสธสั่นพร่า รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว เธออยากนอนแต่เหมือนมีบางอย่างคอยกวน บางอย่างที่แข็งร้อนลากผ่าน ดุนดันไปทั่วตัว

แบรดลีย์เลื่อนตัวขึ้นไปจูบปิดปาก สอดลิ้นเข้าไปควานหาลิ้นเล็กๆ ทำให้คนนอนต้องเบิกตาขึ้นมา สติที่เหมือนจะหลุดลอยกลับมาอีกครั้ง เมื่อถูกปาดป่าย หยอกเอินในโพรงปาก

“อื้อ”

“เธอบอกว่าจะยกพรหมจรรย์ให้ฉันแลกกับความรักไม่ใช่หรือไง” เขาทวงถามแต่คนมึนยามีแต่ความตระหนก

“ไม่นะ ไม่สิ ฉันพูดเหรอ”

คนพูดจำไม่ได้ คนฟังอย่างเขาเลยจูบปิดปาก บดขยี้ลงมาลงโทษเบาๆ ความหวานแหลมจากสัมผัสอุ่นร้อนที่เขามอบให้ทำให้พรพระพายยิ่งมึนงง เขาดูดดึงเกาะเกี่ยวเอาลิ้นของเธอไปเกี่ยวกระหวัดจนทำให้เธอเผลอร้องคราง

“อือ”

“หวานเหลือเกินทูนหัว แม่ของลูกฉัน หวานขนาดนี้เชียว”

แบรดลีย์ชม เขาเคยเจอผู้หญิงสวยมาเยอะแต่คนที่ทั้งสวยและหวานทำให้เขาหลงใหลเห็นจะมีแต่เธอคนเดียว

ลิ้นร้ายปาดป่ายลงมาที่ยอดทรวงอีกครั้ง เขาไล้ปลายลิ้นวนไปมากับยอดอกจนมันแข็งชูชัน พรพระพายดันศีรษะเขาออกแต่เธอทำไม่สำเร็จ ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงหายไปไหน ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือความวาบหวามที่พุ่งโจมตีเป็นระลอก

ปากหยักร้อนจูบไล่ลงมาตามหน้าท้องแบนราบก่อนจะหยุดที่ตรงความโหนกนูนสวยงาม เขาหยัดกายขึ้นจ้องมองร่างอ้อนแอ้นที่ตอนนี้ตัวแดงเถือกไปทั้งตัวแต่นั่นยิ่งทำให้เขาอยากส่งตัวตนเข้าไปในความอ่อนนุ่มของเธอเพื่อให้เธอหายจากความทรมาน

มือหนาดึงเสื้อยืดออกจากศีรษะแล้วตามด้วยกางเกงยีนเพราะทนความปวดร้าวที่กลางร่างไม่ไหว จากนั้นเขาก็พาตัวเองไปคร่อมทับคนที่นอนหอบหายใจแรง

“ปล่อย”

“ปล่อยแน่แต่หลังจากที่เราสองคนรวมร่างกันแล้ว”

“ไม่...” ไม่ทันที่พรพระพายจะพูดจบ ปากหยักลึกร้อนฉ่าก็แนบลงมาสกัดกั้นคำพูด ทำให้เสียงหวานกลืนหายลงไปในลำคอ มือไม้ปัดป่ายเขาออกจากตัวแต่กลายเป็นว่าถูกเขากักไว้เหนือศีรษะ

ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดดูดดึงกับลิ้นเล็กจนพรพระพายวาบหวาม ยิ่งเนื้อตัวหนั่นแน่นที่บดเบียดลงมาก็ทำให้เธอร้อนไปทั้งตัวราวกับคนเป็นไข้ เขาจูบ เขาลูบไล้ ไล่ลงมาตามบ่าจนถึงยอดทรวงที่ชูชันท้าทายอากาศเย็นฉ่ำของแอร์