ตอนที่ 1-2

ในบทเขาออกมาเพื่อช่วยฮีโร่คนอื่นๆ ต่อต้านเหล่าร้าย แต่ความเป็นจริง เขามาเพื่อช่วยเธอต่างหาก

หนังจบแต่คนไม่จบ นัยน์ตาคู่สวยพร่ามัว แล้วส่งยิ้มน้อยๆ “กัปตัน...ขา ขอบคุณนะคะที่ตาม มาช่วยพาย ฮีโร่ตัวจริง”

คนถูกทึกทักว่าเป็นกัปตันขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน กรามหนาสบกันแน่น

‘หนักกว่าที่คิด’

ให้ตายเถอะ แบรดลีย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองดูภายนอกคิดว่าเธอปลอดภัย ไม่เป็นอะไรมาก แต่เสียงหวานที่เรียกเขากัปตันขา ท่าทางเพี้ยนๆ ทำให้แบรดลีย์รู้ว่าคงเพราะไอ้ม็อกเทลแก้วนั้นแน่ๆ

เขาไม่ชอบถูกมองเป็นคนอื่น ถึงคนๆ นั้นจะเป็นฮีโร่ก็ตาม ถ้าเธอเปลี่ยนจากเรียกเขาว่า ‘กัปตันขา’ เป็น ‘ผัวขา’ เธอจะน่ารักกว่านี้อีกร้อยเท่าเลย

แบรดลีย์มองสาวน้อยที่อุ้มอยู่ “ฉันไม่ใช่กัปตันอะไรทั้งนั้น แต่ฉันเป็นพ่อของลูกเธอ”

“พ่อของลูกเหรอคะ” หญิงสาวพูดยานคาง ดวงตาฉ่ำหวาน แต่ถึงอยู่ในสถานการณ์ใด พรพระพายก็ยังดูสวย น่ารักเสมอ

“นี่เธอกำลังเมา หรือว่ามึน หรือมีอาการอึน กำลังไม่เป็นตัวของตัวเองใช่ไหม”

พรพระพายไม่ตอบ แบรดลีย์ถอนหายใจยาวพรืด ดวงตาคมกล้าจ้องเธอนิ่ง ก่อนที่เขาจะได้ข้อสรุปว่า ที่เธอเป็นแบบนี้น่าจะเกิดจากไอ้ม็อกเทลแก้วนั้นจริงๆ

เขาจับตามองอยู่ตลอดเวลาที่เธออยู่ในบาร์ สถานที่นัดพบเพื่อความบันเทิงหลังพระอาทิตย์ตกดินมีเพียงไม่กี่แห่งในเมืองเงียบๆ แห่งนี้

มื่อสาวสวยอย่างพรพระพายก้าวเข้าไปเธอกลายเป็นจุดสนใจของสายตาพวกล่าเหยื่อภายในร้าน เวลาผ่านไปไม่นาน เขาเห็นความผิดปกติของชายสองคนในบาร์พวกมันแต่งกายเหมือนทำงานที่ท่าเรือแถวนี้ เนื้อเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง ในมือถือขวดเบียร์ แล้วเดินเข้าไปขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ก่อนถูกพรพระพายไล่ตะเพิดออกมา แต่เธอคงไม่ทันเห็นว่าหนึ่งในสองคนนั้นแอบใส่อะไรลงในแก้ว

ก่อนที่เขาจะตามเธอออกมา แบรดลีย์หันไปสั่งให้ลูกน้องที่ติดตามมาแฝงตัวอยู่ในบาร์ ลากไอ้สองคนนั้นออกจากบาร์ไปเงียบๆ แล้วพาไปกระทืบหนักๆ โทษฐานที่มันบังอาจมาแตะต้องแม่ของลูกๆ เขา

สัญญาต้องเป็นสัญญา เขาสัญญากับลูกๆ ว่าแม่สาวคนนี้ จอร์แดนกับจัสติน ต้องได้มาเป็นแม่ แฝดสุดหล่อทั้งสอง รอคอยเธออยู่

คนหล่อใจโหดจัดปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมย้ำลูกน้องว่า ถ้าพวกมันยอมรับสารภาพดีๆ ว่าใส่อะไรลงไปในแก้วก็ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ เอาแค่แขนหัก ขาหัก ปอดฉีก ม้ามแตกก็พอ แต่ถ้ามันไม่สารภาพ ปากหนัก ก็ให้เอาซากศพของมันไปกำจัดให้สิ้นซาก ด้วยการลากไปโยนให้ฉลามกลางทะเลงกินให้อิ่มท้อง

จากนั้นแบรดลีย์ก็มองตามแผ่นหลังของหญิงสาวที่คงยังไม่รู้ตัวว่าโดนอะไรเข้าไป เขารีบถลันเข้าไปในรถคันหรูและขับตามเธอมาติดๆ แต่พรพระพายเหยียบเอาๆ จนประสบอุบัติเหตุเร็วกว่าที่เขาคิดไว้ โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไรมาก แขนของเธอถูกกระจกบาดเสียเลือดเล็กน้อย ถ้าคืนนี้แม่ตัวดีจะเสียเลือดมาก คงจะไม่ใช่จากอุบัติเหตุรถชนหรอก

‘แต่คงเกิดจากถูกอย่างอื่นพุ่งเข้าชนมากกว่า’

พรพระพายหัวเราะและยิ้มในวันที่ทุกข์ใจ หัวใจสลาย แต่กัปตันขาก็ไม่เคยทอดทิ้งเธอ โชคยังดีที่เธอตั้งใจจะมอบของสำคัญให้รังสิโรจน์ในวันแต่งงาน จึงยังไม่ต้องช้ำใจหนักมากว่าเสียทั้งตัวเสียทั้งหัวใจ ไอ้คนเลวนั่น พอรู้ว่าครอบครัวเธอถังแตกก็บอกเลิกกันเฉย เธอควรเก็บสิ่งล้ำค่าเอาไว้มอบให้กัปตันขามากกว่า เพราะถึงนาทีที่สำคัญก็มีแต่เขาที่โผล่มาช่วยเธอ

มือน้อยๆ เริ่มปาดป่ายไปทั่วแผงอกแกร่งอย่างซุกซน ดวงตากลมโตเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา “คุณมาช่วยพาย คุณอยากได้อะไรคะกัปตันขา”

แบรดลีย์มองหน้าคนเมายาด้วยสีหน้าอธิบายยาก

“เธอมีอะไรจะตอบแทนฉันล่ะสาวน้อย” รอยยิ้มหล่อๆ แกมเจ้าเล่ห์นิดๆ ผุดขึ้น

เธอแหงนหน้ามองเขา สีหน้าครุ่นคิด คิ้วเรียวสวยย่นยู่เข้าหากัน ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะยิ้มขึ้นทีละนิด เธอเกลียดและจะไม่เก็บสิ่งสำคัญเพื่อคนรักเก่าอีกแล้วแต่เธอจะมอบมันให้กัปตันขา

พรพระพายสบตาคมแช่นิ่ง “พรหมจรรย์!”

แบรดลีย์จำต้องสะกดกั้นความร้อนผ่าวแข็งขึง ที่พอได้ยินแล้วดันเนื้อดันตัวออกมา “งั้นดีเลย ถ้าหายเมาแล้วอย่าเสียใจทีหลังละกัน” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ถ้าเธอมอบพรหมจรรย์ให้ฉัน แล้วเธออยากได้อะไรตอบแทน”

ดวงตาเหม่อมลอยพูดไปเรื่อยเปื่อยราวกับอยู่ในภวังค์ “ความรัก”

“งั้นเธอได้มันไปแล้วสาวน้อย”

ก่อนจะขับรถออกมา เขากินยาแก้แพ้อากาศที่ไมเคิลมันส่งมาให้ไปหนึ่งเม็ด ไม่คิดเลยว่ายานี้กินแล้วจะร้อนวูบวาบ เกิดอาการลำคอแห้งผากไปหมด จนอยากจะซดนมสดสักเหยือก

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มขึ้น พรพระพายเห็นความปรารถนาลุกโชนในแววตาคู่นั้น ทว่าร่างกายที่ยังไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนกลับยินยอมพร้อมใจเปิดรับสัมผัสแปลกใหม่จากเขา