บทที่ 2 กระสับกระส่าย

แล้วเขาก็รีบสะบัดหัวไล่ความทรงจำในช่วงสองเดือนที่แล้วออกจากหัวด้วยความโมโหตัวเอง แล้วเงยหน้าหลับตาปล่อยให้น้ำของฝักบัวไหลอาบชโลมตัวเอง

อ่า!

ตาคล้ำโบ๋เดินคอตกเข้ามาในห้องรับประทานอาหารเช้า แล้วก็ยิ้มและเอ่ยทักทายแม่ของตนเอง ตั้งแต่พี่ชายแต่งงานกับอลิลดา พี่ชายก็พาภรรยาไปอยู่มุกดาหาร พักผ่อนทำสวน ทำไร่ที่บ้านพ่อตาแม่ยาย แล้วปล่อยให้เขาบริหารธุรกิจโรงแรมทางนี้แทน

“ทำไมตาคล้ำโบ๋แบบนั้นล่ะตาธิป ไม่ได้นอนอีกแล้วเรอะวันนี้”

ชม้อยถามลูกชายคนเล็กของตนเองที่นั่งลงหยิบถ้วยกาแฟดำขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วทีเดียว ไม่สนว่าจะร้อนหรือไม่ร้อน

“แล้วแม่คิดว่าธิปได้นอนไหมล่ะครับสภาพนี้ พี่ธรจะกลับมาเมื่อไหร่เนี่ย”

“ทำงานแทนพี่ยังไม่ถึงอาทิตย์เองนะตาธิป แล้วเนี่ยงานที่โรงแรมหนักจนลูกเครียด นอนไม่หลับเชียวเรอะ?”

‘ถ้าเป็นเรื่องงาน ผมจะไม่อยู่ในสภาพนี้เลยครับแม่ชม้อย แต่นี่ไม่ใช่ไง’ เขาตอบท่านในใจ

“ว่าไงลูก งานหนักจนเราเครียดเชียวรึ?” นางถามอีกครั้งเมื่อลูกชายเงียบอมน้ำลายไม่ยอมตอบตนเอง

“ก็ไม่หนักเท่าไหร่หรอกครับแม่ชม้อย แต่ว่าก็เหนื่อย ผมยังปรับตัวไม่ค่อยได้ อีกอย่างพี่ธรก็ทิ้งงานให้ผมเยอะเกิน ตัวเองหนีไปมีความสุขที่มุกดาหารกับดา น่าอิจฉานัก”

“อิจฉาพี่เขามีเมียเหรอ?”

“ใช่ที่ไหนครับ ธิปเพิ่งสามสิบปีเอง แม่จะรีบให้ธิปมีเมียไปไหน พี่ธรอะ วัยเหมาะสมแล้ว แล้วดันกินเด็ก”

“เด็กมันใกล้มือ เลยเผลอใจไปทำท้อง เฮ้อ! พูดแล้วก็สงสารแต่หนูแป้ง เสียใจจนหนีไปฝรั่งเศส แม่โทรหาก็ติดต่อไม่ได้ คงเกลียดครอบครัวเราแล้วมั้ง” นางเอ่ยพร้อมถอนหายใจเมื่อพูดถึงศศิญาภรณ์ อดีตคู่หมั้นของชนาธรณ์ ลูกชายคนโต ทั้งสองไม่มีบุญวาสนาไปต่อด้วยกันได้ และนางก็ไม่มีวาสนาจะได้หญิงสาวที่ตนเอ็นดูมาเป็นลูกสะใภ้

“อกหักถึงขั้นไปพักใจที่ต่างประเทศ เฮอะ! ไร้สาระจริงๆ” ทั้งๆ ที่ในใจของชนาธิปรู้ดีว่าที่ศศิญาภรณ์หนีไปฝรั่งเศสนั้นหนีอะไร ไม่ได้หนีไปพักใจหรอก แต่หนีหน้าตนเองต่างหากล่ะ เพราะตั้งแต่วันนั้น เขาก็พยายามติดต่อเธอมาตลอด ไม่ใช่ไม่พยายาม แต่คนตัวเล็กปิดบล็อกทุกช่องทางการติดต่อจากเขา

“คนไม่มีความรักอย่างลูกจะไปเข้าใจอะไรคนมีความรัก แล้วเนี่ยไม่กินข้าวเหรอ จะดื่มแค่กาแฟจะไม่ปวดท้องเหรอตาธิป” นางเห็นลูกชายลุกขึ้นจากเก้าอี้จึงถาม

“ผมไม่กินมื้อเช้า แม่ชม้อยก็รู้นี่ครับ กาแฟแก้วเดียวก็อยู่ท้องแล้ว ไปนะครับ ต้องไปทำงานแล้ว อาทิตย์หน้ายังไงพี่ธรก็ต้องกลับมาทำงาน เพราะผมต้องไปธุระที่ฝรั่งเศส” เมื่อติดต่อไม่ได้ เขาก็จะไปหาเธอที่ฝรั่งเศสเอง ให้มันรู้ไปสิว่าจะหนีเขาไปไหนได้ เธอคงลืมไปแล้วว่าฝรั่งเศสคือถิ่นของเขา เขาเรียนอยู่ที่นั่นตั้งหลายปี รู้ทุกซอกทุกมุมทุกหลืบของฝรั่งเศสและทุกเมืองก็ว่าได้

“จะไปทำธุระอะไรถึงต้องไปด่วนขนาดนั้น ไหนบอกว่าให้พี่กับดาไปพักผ่อนทำสวนที่มุกดาหารได้หลายๆ เดือนไง”

“มันสำคัญน่าแม่ชม้อย พี่ธรต้องกลับมา ยังไงธิปก็จะไป มันด่วนจริงๆ ช้ากว่านี้ไม่ได้” ใช่ เขาต้องรีบไป หากช้ากว่านี้ได้เป็นผีซอมบี้แน่นอน สภาพตอนนี้กินก็ไม่ได้ หลับก็ไม่ลง เพราะคิดถึงแต่อดีตคู่หมั้นพี่ชายตัวเอง มันน่านัก มันน่าโมโหนัก คิดแล้วก็...

“เราก็คุยกับพี่เราเองก็แล้วกัน ว่าจะกลับมาไหม”

“เดี๋ยวธิปคุยเองครับ ไปนะครับแม่ชม้อย อ้อ...วันนี้จะออกไปข้างนอกไหมครับ” เขาถามแม่

“วันนี้เหรอ แม่ขี้เกียจ อยากนอนพักผ่อนที่บ้าน”

“โอเคครับ แล้วเจอกันเย็นนี้ครับแม่” แล้วคนตัวสูงก็เดินออกไปจากห้องรับประทานอาหาร ปล่อยให้แม่นั่งทานมื้อเช้าคนเดียวตามลำพัง

กรุงปารีส ณ ประเทศฝรั่งเศส

ศศิญาภรณ์อยู่ที่นี่มาสองเดือนกว่าแล้ว และเธอก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ลูกของชนาธิปเมื่อต้นเดือนที่แล้วตอนนี้เจ้าตัวเล็กอายุครรภ์ได้เจ็ดสัปดาห์แล้ว

“หนูแป้ง วันนี้จะอยู่บ้านหรือไปร้านอาหารกับอาฮึ” อาของเธอถามเธอขณะที่กำลังนั่งพับเสื้อผ้าเก็บเข้าชั้นในห้องพักส่วนตัว

“อาแรมกับอาเจสันไปเถอะค่ะ วันนี้แป้งจะอยู่ที่บ้านค่ะ อีกอย่างช่วงนี้แป้งแพ้ท้องหนักมาก ไปก็ไม่สะดวกค่ะ” เธอบอกคุณอาของเธอ

“งั้นพักอยู่บ้านเถอะลูก อาทำไข่เจียวกุ้งสดไว้ให้แล้วนะวันนี้ เมื่อวานเห็นบ่นว่าอยากกิน อาเลยทำให้วันนี้”

“ขอบคุณนะคะอาแรม” เธอยิ้มให้ท่านแล้วก็หันมาสนใจพับผ้าตัวเองต่อ

แรมกับเจสันปิดบังเรื่องศศิญาภรณ์ตั้งครรภ์กับพี่ชายและพี่สะใภ้ตามคำขอร้องของหลานสาว ตนและสามีก็ไม่ได้ถามว่าใครคือพ่อของลูก และหลานก็ยืนยันแล้วว่าไม่ใช่ชนาธรณ์ นางก็ไม่ได้ซักถามเอาความจริง เพราะสภาพจิตใจของหลานสาวตอนนี้คงบอบช้ำมากถึงได้หนีมาพึ่งตัวเองที่ฝรั่งเศส

“อาไปนะลูก มีอะไรก็โทรหาอากับอาเจสันนะ และห้ามยกของหนักเข้าใจไหม ห้ามทำอะไรเสี่ยงๆ ด้วย เข้าใจไหมลูก”

“ค่ะ อาแรม”

“อาไปนะหลานรัก ยายไปนะเจ้าตัวเล็ก ห้ามดื้อกับแม่ล่ะ” แล้วท้ายประโยคก็ยื่นมือไปลูบท้องแบนราบของหลานสาวตนเอง ก่อนจะเดินจากไป โดยไม่ลืมปิดประตูห้องให้หลานสาวด้วย

พออยู่ตัวคนเดียวในห้อง เธอก็วางมือจากผ้าที่พับอยู่มาลูบท้องน้อยตัวเองแล้วพูดคุยกับลูกน้อยตัวเองที่ยังเป็นวุ้นอยู่

“ไม่ดื้อกับแม่นะตัวเล็ก รู้ไหมว่าเราทำให้แม่อดกินของชอบตั้งหลายอย่าง เราเนี่ยนะ ไม่รักแม่รึไงนะ ถึงทำให้แม่แพ้ท้องเหม็นเบื่ออาหารที่ชอบ” เธอบ่นลูกน้อยในท้องด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่นัยน์ตานั้นเศร้าหม่นหมองเหลือเกิน แล้วน้ำใสๆ ก็ไหลอาบล้นออกมานอกดวงตาสวยอาบแก้มนวลเนียนทั้งสองจนเปียกชื้น แล้วเสียงสะอื้นไห้ก็ตามมา

ฮือๆๆ

ไม่รู้ทำไมถึงร้องไห้ เธอไม่ได้เสียใจเลยที่มีเจ้าตัวเล็ก และไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเมื่อถูกอดีตคู่หมั้นหักหลังตัวเองไปเลือกผู้หญิงอีกคน แต่ไม่รู้ทำไมถึงร้องไห้ออกมาแบบนี้ มือน้อยยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มทั้งสองทิ้งแล้วก็สูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ให้กำลังใจตัวเองเพื่อไล่ภาพที่กระท่อมวันนั้นออกจากหัวและไล่หน้าคนถ่อยที่ข่มเหงตัวเองออกไปจากความคิด ตลอดสองเดือนที่อยู่ฝรั่งเศส เธอคิดถึงผู้ชายต่ำทรามคนนั้นมาตลอดและไม่เข้าใจว่าทำไมถึงคิดถึงเขาทั้งๆ ที่เขาทำเลวกับตนเอง เขาข่มเหงจนตน ‘ตั้งครรภ์’ เขาคือผู้ชายเห็นแก่ตัว

ฮือๆๆ