Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 9 แค่หวั่น ๆ
ส่วนอีกห้องหนึ่ง
รุสลันกับเธอคนนั้นกำลังบรรเลงเพลงแห่งความสุขบนเตียง ทั้งนวด ทั้งนาบ จัดท่าจัดทางอย่างสำเริงสำราญเต็มที่แบบไม่มีอะไรมาขวางกั้น
“แรงอีกสิคะที่รัก” เธอหันหน้ามามองเขา สองมือของชายหนุ่มจับที่เอวคอด ดึงร่างของจีน่าที่ผสานสอดกดกระแทกกลับรับท่อนบุรุษที่พุ่งเข้าพุ่งออก ริมฝีปากสีสดของหญิงสาวสูดปากซี้ดซ้าดออกมาตลอดเวลา ก่อนทุกอย่างจะจบลงอย่างสะใจคนทั้งคู่ รุสลันพ่นพิษสงแห่งความเป็นชายชาตรีเข้าไปในตัวของเธอ
ผ่านไปเพียงครู่ จีน่าก็ก้มลงมาจูบปากของเขาอย่างอ้อยอิ่ง หญิงสาวใส่ชุดที่เตรียมพร้อมจะไปจากที่นี่แล้ว
“จะรีบไปไหนกัน เพิ่งเกมเดียวเองนะจีน่า”
“จีน่าต้องบินไปที่ฝรั่งเศสตอนตีสี่ค่ะ ไปถ่ายแบบ”
“โธ่! แบบนี้ก็ได้เหรอ”
“อย่ามาสำออยค่ะรุสลัน แม่ผู้หญิงตาหวานคนนั้นที่นอนอยู่ห้องข้าง ๆ น่ะเป็นใคร จีน่าไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าเป็นคนทำงานหรือพวกเลขาฯ อะไรแบบนั้น”
“ลูกสาวของเพื่อนพ่อ”
“อุต๊ะ! หมายความว่าอย่างไร คุณพ่อของคุณจะให้แต่งงานกับคุณเหรอ”
“โอ้! โนเวย์ ไม่มีทางจีน่า ไม่ใช่แบบที่คุณคิด”
“ฉันก็ไม่เชื่อนะคะว่า คุณจะหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนเดียวได้” เธอยิ้มร้าย
“จะด่าผมหรือ”
“เปล่าค่ะ จีน่าว่า อายุคุณก็มากแล้ว คุณควรแต่งงาน แล้วมีลูกเสีย”
“อ้าว... ทีคุณยังทำงานอยู่เลยนะจีน่า”
“จีน่าเพิ่งจะยี่สิบสองปีค่ะ แต่คุณลุงรุสลันนะ สามสิบสี่” พูดจบเธอก็ผละไปทางประตูอย่างรวดเร็ว
“จีน่า ไม่เอานะ กลับมาเดี๋ยวนี้ ใครเป็นลุง หา! กลับมา เดี๋ยวเหอะ พูดแบบนี้จะฆ่าให้ตาย จะจับกดจนร้องไม่ออก”
เขาลุกขึ้นคว้าเอาผ้าเช็ดตัวขึ้นมาสวมใส่ แล้วเดินลิ่วตามหลังจีน่าออกไปด้านนอก จีน่าไปถึงที่ประตูก่อนเขา เธอคว้าลูกบิดได้แล้ว หญิงสาวเปิดออก หันกลับมาชี้หน้ารุสลัน
“ถ้าไม่มีคนแต่งงานด้วยจริง ๆ จีน่ายอมแต่งงานด้วยนะคะ ขอแค่รับข้อเสนอของจีน่าได้”
“อะไร”
“จีน่าไม่ยอมท้องเองแน่ ๆ ค่ะ”
“อะไรนะ แต่งด้วยแต่ไม่ยอมมีลูก ฝันไปเถอะน่า”
“อ้าว... ทีตอนนี้คุณยังประกาศกับผู้หญิงทุกคนที่คุณนอนด้วยอย่าทำให้ตัวเองท้องเลย จีน่าไม่อยากจะแก่ เป็นยายหนังเหี่ยว แล้วต้องอุ้มลูกไปไหนกระเตง ๆ น่ะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ก็พับโครงการแต่งงานไปได้เลย”
จีน่าหัวเราะร่วน “ไปก่อนนะคะรุสลัน ขอโทษที่เรียกคุณว่าคุณลุง แต่เรื่องบนเตียงไม่ลุงนะ” เธอหลิ่วตา แล้วเปิดประตูอ้ากว้าง แล้วก้าวออกไป
ปล่อยให้รุสลันยืนคิด ‘ถ้าแต่งงานก็ต้องมีลูกสิ แต่นี่ ยังไม่แต่งก็ห้ามมี มันถูกต้องแล้ว’
เขาเดินไปที่ตู้เย็น ก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาหนึ่งขวด รุสลันเดินย้อนกลับมา แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้อง ชายหนุ่มหันมองไปยังห้องนอนของกังสดาล แล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
ถ้ารุสลันจะเข้าไปนอนกับเธอตอนนี้ก็ยังได้ แต่คนอย่างเขาไม่เคยปล้ำผู้หญิง ให้เธอคุ้นชินกับเขาเสียก่อน แล้วยอมนอนกับเขาเอง
‘นี่แกจะเอาเด็กคนนี้เป็นเมียจริง ๆ หรือ พ่อรู้ พ่อเล่นงานตาย’
‘ก็เปล่า ไม่ได้คิดแบบนั้น แล้วสัญญาที่ยื่นไป’
‘ก็แค่ลองใจ’
‘บ้า ผู้หญิงเธอคิดเยอะนะ’
‘ก็รู้เหตุผลนี่ว่า ทำสัญญานั้นเพื่ออะไร’
‘พรุ่งนี้มีงานแต่ง’
‘อื้อ... นอกจากต้องไปงานแต่ง พรุ่งนี้ก็มีประชุมด้วยนะ ควรไปนอน’ รุสลันสั่งตัวเองให้กลับเข้าห้องนอน
เช้าวันต่อมา เมื่อลืมตาตื่นก็รู้แล้วว่าทุกอย่างไม่ได้ฝันไปมันเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ
กังสดาลที่ไม่เคยนอนตื่นสาย เธอจึงลุกขึ้นมาจากเตียง จากนั้นก็เข้าห้องน้ำจัดการตัวเอง เช้าอย่างนี้ เธออยากได้กาแฟสักแก้วเพื่อเพิ่มความสดชื่น
กังสดาลเดินออกมาข้างนอกก็ได้เจอกับหญิงคนรับใช้ ซึ่งเป็นพนักงานของที่นี่ ตำแหน่งบัตเลอร์ดูแลห้องวีไอพีโดยเฉพาะ
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโควอี้ค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัว
โควอี้ไม่ใช่วัยรุ่น เธอน่าจะเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว อายุถ้าจะให้คะเนน่าจะอยู่ที่สามสิบห้าปี
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโอลีฟ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณโอลีฟ ฉันจะเป็นบัตเลอร์ที่ดูแลคุณรุสลันค่ะ ดิฉันมีหน้าที่ดูแลทุกอย่างในห้องนี้ค่ะ เวลาที่คุณรุ-สลันมาพัก ดิฉันเทกแคร์ในเรื่องของอาหารเช้า อาหารกลางวัน อาหารเย็น และทุก ๆ อย่างน่ะค่ะ”
“เอ่อ... คุณโอลีฟจะรับชาหรือกาแฟดีคะ”
“ขอเป็นกาแฟค่ะ”
“คุณโอลีฟจะรับอาหารเช้าด้วยไหมคะ”
ปกติกังสดาลเป็นคนที่กินข้าวเช้าอยู่แล้ว เผลอ ๆ ตอนกลางวันอาจจะไม่ได้กิน และจะไปตบท้ายกินมื้อเย็นทีเดียว
“มีเมนูอะไรบ้างคะ”
“ตามนี้เลยค่ะ” โควอี้หยิบเอาเมนูส่งให้
“บางอย่างสามารถทำได้ในห้องนี้ค่ะ แต่บางอย่างก็สั่งได้จากข้างล่าง เพียงแต่คุณโอลีฟสั่งมาเถอะค่ะ ดิฉันจะจัดการให้”
“งั้นขอกาแฟก่อนก็ได้ค่ะ ขอดูก่อนนะคะ”
“ได้ค่ะ” โควอี้หันไปชงกาแฟ ก่อนจะนำมาเสิร์ฟ และรับออร์เดอร์ต่อไป
“ขออาหารเช้า เป็นไส้กรอก ไข่ดาวเอาแบบสุกนะคะ เบคอน และขนมปังปิ้งสองแผ่นค่ะ”
“ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ”
กังสดาลไม่ได้นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอเดินตามหลังโควอี้มายังส่วนในครัว
“คือว่าโควอี้ ฉันอยากได้มือถือสักเครื่องหนึ่งน่ะค่ะ”
“อ่ะ... มือถือหรือคะ ต้อง...”
ยังไม่ทันที่โควอี้จะตอบอะไร
รุสลันก็เดินเข้าเสียก่อน
“โอลีฟอยากได้มือถือเหรอ” เสียงนั้นทำให้ทั้งสองหันมา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณรุสลัน จะรับชาหรือกาแฟดีคะ”
“ขอกาแฟนะ สองชอตเข้ม ๆ”
“ได้ค่ะ ไข่ลวก และขนมปังเหมือนเดิมใช่ไหมคะ”
รุสลันพยักหน้าแล้วนั่งลง
กังสดาลจึงเดินเข้าไปหาเขา
“คือ ฉันอยากหาโทรศัพท์ของฉันน่ะค่ะ กระเป๋าของฉันถูกยึดเอาไว้ที่คฤหาสน์ของคุณ มีอะไรหลายอย่างอยู่ในนั้นค่ะ”
“ลองไปหาดูสิอยู่ ตรงลิ้นชักหัวนอน”
“จริงหรือคะ” กังสดาลทำตาโต เธอรีบเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที
พอเปิดลิ้นชัก ก็เห็นกระเป๋าสะพาย ที่เธอสะพายมาจากบ้าน กังสดาลรู้สึกดีใจมาก เหมือนได้สิ่งของที่หายไป เมื่อเปิดดู มือถือและทุกอย่างก็ยังอยู่ในนั้น หญิงสาวหยิบเอามือถือขึ้น พอกด ก็รู้ว่าแบตเตอรี่มือถือของเธอก็หมด กังสดาลจึงหยิบชาร์จทิ้งเอาไว้ ก่อนจะเดินกลับออกมาข้างนอก
เมื่อเธอนั่ง เขาก็เอ่ยทันที
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
